ΑΠΡΙΛΙΟΣ 19. ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΜΟΝΟΧΙΤΩΝ & ΑΝΥΠΟΔΗΤΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ & ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΙΘ΄!!

ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΜΟΝΟΧΙΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΔΗΤΟΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΜΙΚΡΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Ἱστῶμεν στίχους δ’, καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Συμεὼν πανάριστε Χριστοῦ, φίλε γνησιώτατε, καὶ τῆς Ἑλλάδος τὸ βλάστημα, καὶ θεῖον καύχημα, τὸν Χριστὸν ποθήσας, καὶ πρὸς τοῦτον ἔδραμες, καὶ πλοῦτον καὶ οὐσίαν ἐμίσησας, Χριστῷ οὖν πρέσβευε, δωρηθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, τὴν εἰρήνην καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Πάντες εὐφημήσωμεν πιστοί, Συμεὼν τὸν ἔνδοξον, ὡς καθαρὸν οἰκητήριον, τοῦ θείου Πνεύματος, καὶ ὡς καθαιρέτην, τῶν δαιμόνων ἄγρυπνον, καὶ πάσης μαλακίας ἀκέστορα, ἵνα πρεσβεύει νῦν, τῷ Θεῷ τῷ πανοικτίρμονι, δωρηθῆναι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Πάντας τοὺς τῇ μνήμῃ σου πιστῶς, ἑορτὴν ἐγείροντας· παθῶν παντοίων ἀπάλλαξον, ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ τῆς Βασιλείας, τοῦ Θεοῦ ἀξίωσον, διὰ τῶν σῶν δεήσεων Ὅσιε, καὶ νῦν ἱκέτευε, τὸν Θεὸν τὸν σὲ δοξάσαντα, δωρηθῆναι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἐκ βρέφους τὸν Κύριον θερμῶς, Πάτερ ἐπεπόθησας, καὶ τοῖς αὐτοῦ ἠκολούθησας, ἴχνεσιν Ὅσιε, πάντα τὰ παρόντα, οὐδὲν ἡγησάμενος, οὐ πλοῦτον οὐ γονέων συγγένειαν, ὡς ἀνυπόστατα, διὰ τοῦτο δυσωποῦμέν σε, τοῦ πρεσβεύειν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δόξα. Ἦχος δ΄.

Ὅσιε Πάτερ, τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου ἐπ’ ὤμων ἀναλαβών, την στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδὸν διήνυσας· λιπὼν τὰ φθειρόμενα, καὶ τὰ διαμένοντα φθάσαι ἐπειγόμενος· διὸ καὶ τὸ σῶμα τῇ ἐγκρατείᾳ μαράνας, καθυπέταξας τῷ πνεύματι, δόκιμος γενόμενος τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου ἐργάτης· δι’ ὧν τὸ ἀρχέτυπον κάλλος τῆς εἰκόνος, ἀμόλυντον διετήρησας· ὅθεν καὶ τὰ γέρα ἀξίως, ἐν οὐρανοῖς ἀπολαμβάνεις, ἐκ χειρὸς τοῦ μισθαποδότου· Ὃν ἐκτενῶς ἱκέτευε, Συμεὼν πατὴρ ἡμῶν, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. β΄. Τριήμερος ἀνέστη,

Τοῖς πόνοις τῆς ἀσκήσεως, εἰς ὕψος ἀναβὰς ἀρετῶν, ἔξω κόσμου, γεγονὼς καὶ τῆς σαρκός, οἶκος ἡγιασμένος, Πνεύματος παναγίου, ὤφθης παμμάκαρ ἱερὲ Συμεών.

Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Τὸ πνεῦμά σου σοφὲ Συμεών, εἰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ καθαρόν, ἐναπέθου ὡς ἐδέξω παρ’ αὐτοῦ· διὸ καὶ συνευφραίνῃ, κάλλος τὸ τοῦ Δεσπότου, ὁρῶν τρανῶς καὶ μεγαλύνων ἀεί.

Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον· ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ θελήσει σφόδρα.

Ὡς ἄϋλος βιώσας ἐν γῇ, ἀΰλων συναγάλλῃ χοροῖς, καὶ Ὁσίων ἀναπαύῃ ἐν σκηναῖς, Χριστὸν οὖν ἐκδυσώπει, δοῦναι εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Πανύμνητε κατάβαλλε, ἐχθρῶν μιαιφονούντων ὀσχύν, καὶ τὴν λύπην τοῦ λαοῦ Σου εἰς χαράν, μετάβαλλε Παρθένε, καὶ ἔλεος παράσχου, ὅπως σωθέντες ἀνυμνοῦμέν Σε.

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἠμῶν.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

Ἀπόλυσις.

ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, ὁ Προοιμιακός, καὶ τό· Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τό· Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στίχους στ’, καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια γ’ τῆς Ἑορτῆς καὶ γ’ τοῦ Ὁσίου. Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου.

Πάτερ, Συμεὼν θεόσοφε, σὺ τὸν ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ, ἐπὶ ὤμων ἀράμενος, τὴν στενὴν διόδευσας, τρίβον ὄντως τὴν φέρουσαν, εἰς πλάτος θεῖον τοῦ παραδείσου σπουδῇ, καὶ τῆς πλατείας καταπεφρόνηκας, τοὺς διοδεύοντας, ταύτην εἰς ἀπώλειαν παναληθῶς, καταγούσης· ὅθεν σε, ὑμνοῦμεν σήμερον.

Ὅλην σου Πάτερ τὴν ἔφεσιν, διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, ἀναθεὶς ἐκ νεότητος, σεαὐτὸν ὑπέρλαμπρον, ἀρετῶν οἶκον ἔδειξας, ταῖς φωτοβόλοις τὸν νοῦν πτερώσας σου, πρὸς νοῦν τὸν πρῶτον, ἐνθέως ἔφθασας, θείαις ἐμφάσεσι, Συμεὼν ἰσάγγελε ὑπὲρ ἡμῶν, μὴ παύσῃ δεόμενος, τῶν εὐφημούντων σε.

Τίμιος ὄντως ὁ θάνατος, σοῦ Συμεὼν τοῦ Θεοῦ, ἐναντίον καθέστηκε, τοῦ πάθη νεκρώσαντος, καὶ τὴν σάρκα μισήσαντος, καὶ καθελόντος ἐχθροῦ τὴν δύναμιν, εις τέλος Πάτερ, καὶ νῦν πρεσβεύοντος, ὑπὲρ τὴν μνήμην σου, τῶν τελούντων ἔνδοξε χρεωστικῶς, καὶ ἀσπαζομένων σου, κάραν τὴν πάνσεπτον.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Νουνεχῶς θεοφόρε τὴν τῆς ψυχῆς κατοπτεύσας εὐγένειαν, ἔσπευσας ταύτῃ καθυποτάξαι τὸ χεῖρον ὡς κρείττονι· καὶ τὸ κατ’ εἰκόνα ἀλώβητον διατηρῆσαι, ἐντεῦθεν καὶ πρὸς τὴν ἀρχαίαν ἀνηνέχθης λαμπρότητα, θέσει θεὸς γεγονὼς μελέτην καὶ γὰρ θανάτου πάντα τὸν βίον σου θέμενος, τὸν νοῦν κατὰ παθῶν ὀλεθρίων ἡγεμόνα κατέστησας· διὸ καὶ πρὸς τὰς οὐρανίους σκηνὰς μετατεθείς, ἀμέσως ἐντυγχάνεις τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι, ὑπὲρ τῶν πίστει καὶ πόθῳ τελούντων, τὴν μνήμην σου τὴν σωτήριον.

Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

Εἴσοδος. Φῶς ἱλαρόν. Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀναγνώσματα.

Παροιμιῶν τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ. ι′.7)

Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων, καὶ εὐλογία Κυρίου ἐπὶ κεφαλὴν αὐτοῦ. Μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρε σοφίαν, καὶ θνητὸς ὃς οἶδε φρόνησιν. Κρεῖσσον γὰρ αὐτὴν ἐμπορεύεσθαι, ἢ χρυσίου καὶ ἀργυρίου θησαυρούς. Τιμιωτέρα δὲ ἐστι λίθων πολυτελῶν· πᾶν δὲ τίμιον οὐκ ἄξιον αὐτῆς ἐστιν. Ἐκ γὰρ τοῦ στόματος αὐτῆς ἐκπορεύεται δικαιοσύνη, νόμον δὲ καὶ ἔλεον ἐπὶ γλώσσης φορεῖ. Τοιγαροῦν ἀκούσατέ μου, ὦ τέκνα· σεμνὰ γὰρ ἐρῶ, καὶ μακάριος ἄνθρωπος, ὃς τὰς ἐμὰς ὁδοὺς φυλάξει. Αἱ γὰρ ἔξοδοί μου, ἔξοδοι ζωῆς, καὶ ἑτοιμάζεται θέλησις παρὰ Κυρίου. Διὰ τοῦτο παρακαλῶ ὑμᾶς, καὶ προΐεμαι ἐμὴν φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων. Ὅτι ἐγὼ ἡ σοφία κατεσκεύασα βουλήν, καὶ γνῶσιν καὶ ἔννοιαν ἐγὼ ἐπεκαλεσάμην. Ἐμὴ βουλὴ καὶ ἀσφάλεια, ἐμὴ φρόνησις, ἐμὴ δὲ ἰσχύς. Ἐγὼ τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσι χάριν. Νοήσατε τοίνυν ἄκακοι πανουργίαν, οἱ δὲ ἀπαίδευτοι ἔνθεσθε καρδίαν. Εἰσακούσατέ μου καὶ πάλιν· σεμνὰ γὰρ ἐρῶ, καὶ ἀνοίγω ἀπὸ χειλέων ὀρθά. Ὅτι ἀλήθειαν μελετήσει ὁ λάρυγξ μου, ἐβδελυγμένα δὲ ἐναντίον ἐμοῦ χείλη ψευδῶ. Μετὰ δικαιοσύνης πάντα τὰ ῥήματα τοῦ στόματός μου, οὐδὲν ἐν αὐτοῖς σκολιόν, οὐδὲ στραγγαλιῶδες. Πάντα εὐθέα ἐστὶ τοῖς νοοῦσι, καὶ ὀρθὰ τοῖς εὑρίσκουσι γνῶσιν. Διδάσκω γὰρ ὑμῖν ἀληθῆ, ἵνα γένηται ἐν Κυρίῳ ἡ ἐλπὶς ὑμῶν, καὶ πλησθήσεσθε πνεύματος.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ. γ' 1)

Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν, καὶ ἡ ἀφ’ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καί γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες, μεγάλα εὐεργετηθήσονται· ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτούς, καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ. Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτούς, καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι, καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν ἔθνη, καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. Οἱ πεποιθότες ἐπ’ αὐτόν, συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ· ὅτι χάρις καί ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ ἀνάγνωσμα.  (Κεφ. ζ′.7)

Δίκαιος, ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γὰρ τίμιον οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιὰ δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις, καὶ ἡλικία γήρως βίος ἀκηλίδωτος. Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη· καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ, ἢ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ· βασκανία γὰρ φαυλότητος ἀμαυροῖ τὰ καλά, καὶ ῥεμβασμὸς ἐπιθυμίας μεταλλεύει νοῦν ἄκακον. Τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς· ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας. Οἱ δὲ λαοὶ ἰδόντες καὶ μὴ νοήσαντες, μηδὲ θέντες ἐπὶ διανοίᾳ τὸ τοιοῦτον, ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.  

Λιτή. Ἦχος α΄.

Ἀγάλλεται σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, λαμπρυνομένη τῇ χάριτι, καὶ πιστῶς πανηγυρίζει τῶν φιλεόρτων τὰ συστήματα, ἐπὶ τῇ ἐνδόξῳ μνήμῃ σου, Συμεὼν θεόσοφε, καὶ δοξάζει Χριστόν, τὸν τὴν χάριν νέμοντα τοῖς ἐκ πόθου βοῶσί σοι· χαίροις, Θετταλίας ἀστὴρ χρυσαυγέστατε, καὶ τῶν φοιτητῶν σου λαμπαδοῦχε φαεινέ· χαίροις ἀοίδιμε, ὁ τοῖς πανσόφοις λόγοις σου, ἁπάσης καταφωτίσας Ἑλλάδος τὸ ἔδαφος· χαίροις, τὸ ἡμέτερον καύχημα, καὶ τῶν σὲ τιμώντων φαιδρὸν ἀγαλλίαμα.

Ἦχος β΄.

Ὁ μόνος ἐν Ἁγίοις ἀναπαυόμενος Θεός, τὴν ἡγιασμένην σου ψυχήν, καθαρὸν εὑρὼν καταγώγιον, ἐν αὐτῇ κατώκησε, καὶ θείων χαρίτων αὐτὴν ἐνέπλησε· δι’ ὧν φωταγωγεῖς τοὺς ὑμνοῦντας, ἡγιασμένε Συμεὼν μακάριε.

Ἦχος πλ. α΄.

Ἀγγελικὸν βίον ἐν γῇ ἐπιδειξάμενος, Ὅσιε Πάτερ θεοφόρε Συμεών, ἄνθρωπος οὐράνιος ἀπεφάνθης· τὰ σὰ γὰρ πάντα καὶ σεαυτὸν τῷ κτίστῃ σου ἀφιέρωσας· ὅθεν, τὰ πάντα σκύβαλα ἡγησάμενος, οὐδέν σοι πρὸς τοὺς ἀγῶνας ἐμποδὼν ἀντικατέστη, ἀλλ’ ὡς φίλην καὶ σύνοικον τὴν ἀρετὴν κτησάμενος, προσήχθης ὑπ’ αὐτῆς ἐνώπιον τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, ὡς ὅσιος, ὡς ἱερεύς, πράξει καὶ θεωρίᾳ· ἡμῖν ἐξαιτούμενος, τοῖς ἐν πίστει προσκυνοῦσί σου τὴν τῶν λειψάνων θείαν λάρνακα, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τὸ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Τῶν τοῦ βίου ἡδέων ἁπάντων ὑπεριδών, πρὸς μόνον τὸν ὄντως σώζειν δυνάμενον, τὸν νοῦν ὡς ἐχέφρων ἀνατεινόμενος, σκεῦος καθαρὸν αὐτοῦ ἐχρημάτισας· ὅθεν καὶ χάριν ἀπείληφας, τοῦ ἰᾶσθαι τὰς νόσους τῶν πιστῶς προσιόντων ἐν τῇ ἁγίᾳ σορῷ σου· διὸ συνελθόντες προθύμως, πανηγυρίζομεν ἐν τῇ μνήμῃ σου θεόφρον Συμεών, τοῦ εὑρεῖν ἱλασμὸν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, ταῖς πρὸς Θεὸν εὐπροσδέκτοις πρεσβείαις σου.

Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Ἀσκήσει πανεύφημε πολλῇ, ὄντως λαμπρυνόμενος, ἱερομύστα Πατὴρ ἡμῶν, ὡς φαεινότατος, φωστὴρ ἀνεδείχθης, διατρέχων ἅπασαν, Ἑλλάδα καὶ λαμπρύνων τοῖς λόγοις σου, καὶ νῦν ἱκέτευε, διαμένειν σοῖς διδάγμασι, μέχρι τέλους Συμεὼν τρισόλβιε.

Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Πανεύφημε Πάτερ Συμεών, μοναστῶν τὸ καύχημα, σὲ εὐσεβῶς μακαρίζοντες, Χριστὸν δοξάζομεν, τὸν θαυμάτων πλήθει, τὴν σὴν κάραν στέψαντα, καὶ πάντας διὰ σοῦ Πάτερ σώζοντα· αὐτῷ οὖν πρέσβευε, δωρηθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, τὴν εἰρήνην καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον· ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ θελήσει σφόδρα.

Φυτοῦ γεύσει πάλαι τοὺς ἡμῶν, γενάρχας νεκρώσαντα, νεκρὸν ἀπέδειξας Ὅσιε, τῇ καρτερίᾳ σου· αἴθριος γὰρ Πάτερ, ἡμέρας τὸν καύσωνα, νυκτὸν τὸν παγετὸν χαίρων ἔφερες, φυτὸν κτησάμενος, καλιὰν ὡς ὄρνις εὔλαλος, ἔνθα Πάτερ πρὸς πόλον ἀνέδραμες.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Ἀσκητικοῖς ἀγῶσι σεαυτὸν κατακοσμήσας, τῶν θεοφόρων πατέρων συνόμιλος γέγονας, Συμεὼν θεόσοφε. Πάντα γὰρ πόνον ἀσκητικὸν ὑπομείνας, ἀπείληφας τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως· διὸ ἡ σὴ Λαύρα κομπάζει τὰ θαύματα ὁμοῦ καὶ τὰ διδάγματα, καὶ ἡ λάρναξ τοῖς ἐν αὐτῇ προσιοῦσι βρύει ἰάματα· ὅθεν καὶ ἡμῖν ψυχικῶν νοσημάτων, τὴν ἴασιν ὄμβρισον, ὅπως δοξάζομεν τὸν σὲ ἀξίως δοξάσαντα Κύριον.

Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἠμῶν.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

Ἀπόλυσις.

ΟΡΘΡΟΣ

Μετὰ τὴν α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.

Τὴν πτωχείαν Ἰησοῦ, ἐπιποθήσας εὐσεβῶς, πλοῦτον ἔλειπες φθαρτόν, καὶ ῥέουσαν ζωὴν σοφέ, καὶ τὸν Σταυρὸν ἐπ’ ὤμων ἀράμενος· τρίβον τὴν στενὴν χαίρων διήνυσας, πατῶν τὰς ἡδονὰς τὰς τοῦ σώματος, δι’ ἐγκρατείας ἅγιε ἁπάσης, κακοπαθείας τε ἔφθασας, πρὸς πλάτος θεῖον τοῦ Παραδείσου· Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

Μετὰ τὴν β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν ματαιότητα, κόσμου ἐμίσησας, καὶ τὰ οὐράνια, κάλλη ἐπόθησας, τὰ τῆς σαρκὸς πάθη διό, γενναίως ἐνέκρωσας· Συμεὼν θαυμάσιε, τῶν Ἀγγέλων συνόμιλε· ὅθεν καὶ ἰάσεων ῥεῖθρα βρύει τοῖς πίστει σου, τὴν μνήμην ἐκτελοῦσι τὴν θείαν, Πάτερ ἀξιοθαύμαστε.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

Μετὰ τὸν Πολυέλεον, Κάθισμα. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Νέος ἥλιος, τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀνατέταλκας, τῶν ἀρετῶν σου, ἀνατολῆς καὶ θαυμάτων πυρσεύμασι, καταλαμπρύνας πιστῶν τὰ συστήματα, καὶ ὀπαδῶν σου φαιδρύνας τὰ πρόσωπα, Συμεὼν ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

Εἶτα οἰ Ἀναβαθμοί, τὸ α’ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου.

Προκείμενον: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον· ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ θελήσει σφόδρα.

Εὐαγγέλιον Ὁσιακόν.

Ὁ Ν’ ψαλμός.

Δόξα: Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίου...

Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. β΄. Στ.: Ἐλέησόν με ὁ Θεός...

Ὅσιε Πάτερ, εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος τῶν κατορθωμάτων σου, δι’ ὧν ἐν τοῖς οὐρανοῖς εὗρες μισθὸν τῶν καμάτων σου· τῶν δαιμόνων ὤλεσας τὰς φάλαγγας, τῶν Ἀγγέλων ἔφθασας τὰ τάγματα, ὧν τὸν βίον ἀμέμπτως ἐζήλωσας· παῤῥησίαν ἔχων πρὸς Κύριον, εἰρήνην αἴτησαι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Εἶτα, οἱ Κανόνες· τῆς Ἑορτῆς, καὶ τοῦ Ὁσίου δύο.

Ὁ α’ Κανών.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ.

Ἄνωθεν ἅπαν τοῖς ἀνθρώποις δώρημα ἐκ σοῦ κατέρχεται, τῶν τοῦ Πατρὸς φώτων· ὅθεν μοι τὴν πάμφωτον, ἐφιεμένῳ δώρησαι, θείου Πνεύματος χάριν, ὑμνῆσαι μνήμην ἐν ᾄσμασιν, νέου Συμεὼν ὦ φιλάνθρωπε.

Ταῖς ἀστραπαῖς τοῦ Παρακλήτου πάνσοφε καταστραφθεὶς τὴν ψυχήν, τὸν κοσμικὸν κούφως, ἔπλευσας κλυδώνιον, ἰσάγγελε καὶ ἔφθασας, πρὸς σκηνὰς αἰωνίους, ἔνθα σοφῶς τὸ πολίτευμα, ἔσχηκας ὡς Παῦλος ἀοίδιμε.

Κόσμον καὶ σάρκα ὡς ἐχέφρων Ὅσιε σπουδῇ μισήσας πολλῇ, νῦν πρὸς αὐτὸ ᾔρθης, ὄντως τὸ ἀκρότατον, τῶν ἐφετῶν τρισόλβιε, διὰ τοῦτο καὶ μόνος, πάντων ἀπέδηλος ἤνυσας, Πάτερ τὸν ἀσκήσεως δίαυλον.

Θεοτοκίον.

Δεδουλωμένον ἡδοναῖς τοῦ σώματος τὸν νοῦν μου Δέσποινα καὶ ἀγαθὴ μόνη, ὅλον ἐλευθέρωσον, καὶ δοῦλον γνησιώτατον, ἀγαθῶν ἐργασίαις, τοῦ Σοῦ Υἱοῦ με ἀνάδειξον, ὅπως κατὰ χρέος δοξάζω Σε.

Ὁ β’ Κανών.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος β΄. Δεῦτε λαοί.

Ὑμνολογεῖν, ᾄσμασι Πάτερ τὴν μνήμην σου, τὸν τῶν ἁπάντων Κύριον χάριν δοθῆναί μοι, καὶ Θεὸν ἐκδυσώπει, ψυχῇ τε καὶ καρδίᾳ προελομένῳ ἀεί.

Μετὰ σαρκός, τὸν δυσμενῆ κατεπάλαισας, ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ἄσαρκος καὶ κατεπάτησας, τὰς αὐτοῦ μεθοδείας· διό σε καὶ στεφάνοις Χριστὸς κατέστεψε.

Νοῦν ἡγεμόνα, σοφὲ κατὰ παθῶν φθοροποιῶν ἔσχηκας, τὰ τῆς σαρκὸς σκιρτήματα, κημῷ μακάριε, Συμεὼν χαλινώσας, καὶ πόνοις ἐγκρατείας πολλοῖς τρισόλβιε.

Θεοτοκίον.

Ὡς τοῦ παντός, τὸν Κτίστην πάναγνε τέξασαν, καὶ μετὰ τόκον μείνασαν ἀδιαλώβητον, Θεοτόκε Μαρία· διό Σε μακαρίζει ἡ κτίσις ἅπασα.

ᾨδὴ γ΄. Ὁ στερεώσας κατ’ ἀρχάς.

Φωτίσας μάκαρ σεαυτόν, τῆς διακρίσεως φέγγει, καὶ σκεδάσας τῶν παθῶν τὸ ζοφῶδες, τῆς καρδίας ἐν πλαξί, τῆς ἀπαθείας εἴληφας, Πάτερ τὸν θεῖον νόμον, καὶ ἀφθαρσίας ἐπέτυχες.

Ἀνεπιστρόφῳ λογισμῷ, καὶ διανοίᾳ συντόνῳ, τὴν σκληράν, καὶ τεθλιμμένην προθύμως, καὶ τραχεῖάν τε ὁδόν, Συμεὼν χαίρων ὥδευσας· ὅθεν πρὸς θεῖον πλάτος, τοῦ Παραδείσου κατήντησας.

Σὺ τὸν ζυγὸν τὸν ἐλαφρόν, τὸν τοῦ Κυρίου βαστάσας, σῶν ἐπ’ ὤμων Συμεὼν θεοφόρε, κατεπάτεις τῆς σαρκός, τὰς ἡδονὰς καὶ ἔκραζες, ὄντως οὐκ ἔστι πλήν σου, Ἅγιος μόνε φιλάνθρωπε.

Θεοτοκίον.

Τῶν Χερουβεὶμ καὶ Σεραφείμ, ἐδείχθης ὑψηλοτέρα, Θεοτόκε Σὺ γὰρ μόνη ἐδέξω, τὸν ἀχώρητον Θεόν, ἐν Σοὶ γαστρὶ ἀμόλυντε· διὸ πιστοί Σε πάντες, ὕμνοις ἁγνὴ μακαρίζομεν.

Ἕτερος. Στερέωσον ἡμᾶς.

Συνὼν ταῖς τῶν Ὁσίων ὁμηγύρεσι, τρισμάκαρ ἀΰλων ταγμάτων τε καὶ ἁπάντων, τῶν Ἁγίων καθικέτευε, τὸν Σωτῆρα Χριστὸν ὑπὲρ τῆς ποίμνης σου.

Ἐγένου πρακτικῆς σοφίας ἔμπλεως, καὶ τύπος ἀζύγων σοφὲ καὶ στήλη, ἐγκρατεία τῶν τὴν ποίμνην σου, παμμακάριστε ὄντων καὶ κανὼν ἀρετῆς.

Πιστῶς ἐπὶ τῇ μνήμῃ συνεισέλθωμεν, τοῦ θείου ποιμένος καὶ τρισολβίου, Συμεὼν καὶ ἐκτελέσωμεν, εὐφροσύνης ἡμέραν, ὦ θεόφρονες.

Θεοτοκίον.

Ὁ μονὸς καθαρὸς καὶ πανακήρατος, οἰκῆσαι ηὐδόκησε Θεομῆτορ, ἐν τῇ Σῇ νηδύϊ ἄχραντε, βουληθεὶς τὸν Ἀδὰμ ἀνακαλέσασθαι.

Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Πτωχείαν μακάριε ἐπιποθῶν τοῦ Χριστοῦ, τὸν κόσμον κατέλιπες καὶ τὰ τοῦ κόσμου τερπνά, καὶ ἤσκησας ἄριστα· ὅθεν θαυματοφόρος, Συμεὼν ἐγνωρίσθης, νέμων τοῖς προσιοῦσι, τῇ τιμίᾳ σορῷ σου, ἀφθόνως τὰς ἰάσεις· διὸ πιστῶς σε γεραίρομεν.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τὰς φροντίδας τοῦ βίου τὰς λυπηράς, καὶ σαρκὸς τὰς ὀρέξεις καταβαλών, τὰ πάθη ἐνέκρωσας, τὴν ψυχὴν ἀνεπτέρωσας, τὸν Σταυρὸν ὡς ὅπλον ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, ἐν αὐτῷ δὲ πᾶσαν ἰσχὺν ἐνδυσάμενος· ὅθεν τοῦ βελίαρ, ἐτροπώσω τὸ θράσος, λαβὼν γὰρ τὰ τρόπαια, ἐν τοῖς θείοις παλαίσμασιν, ὦ Συμεὼν θεόσοφε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.

Ἐν τρισὶν ὅλοις ἔτεσιν, αἴθριος τρισμάκαρ φυτῷ σκεπόμενος, ἐκαρτέρεις τὴν ἐξ Ὕψους σε, συντηροῦσαν χάριν ἔνδοξε.

Γυμνωθεὶς κατεπάλαισας, τὸν Ἀδὰμ ἐνδύσαντα τῆς νεκρώσεως, τοὺς χιτῶνας καὶ ἀνέδραμες, ἔνθα Πάτερ ἔσχες τὸ πολίτευμα.

Ἱκετεύω σε Ὅσιε, λοιμικῆς πανώλους ἡμᾶς ἀπάλλαξον, τοὺς τὴν κάραν προσκυνοῦντάς σου, καὶ δεινῶν κινδύνων καὶ κακώσεων.

Θεοτοκίον.

Γηγενῶν ὁδηγήτρια, πρὸς τὰς σωτηρίους ὁδοὺς ὑπάρχουσα, τῶν γηΐνων περιστάσεων, καὶ παθῶν με ῥῦσαι Θεονύμφευτε.

Ἕτερος. Ἐλήληθας ἐκ Παρθένου.

Θεότητὸς τὰς αὐγάς, θεοφόρε εἰσδέδεξαι, τὸν νοῦν καθηράμενος, καὶ τὴν ψυχὴν ἐργασάμενος, σκεῦος θείου Πνεύματος, τοῦ παναγίου τρισμάκαρ ἱερώτατε.

Ὡς εὔκαρπον καὶ ὑψίκομον δένδρον Πατὴρ ἡμῶν, δακρύων προσχήσεσι, καρποὺς τῶν πόνων προσήνεγκας· πάντων ἐπ’ εὐφραίνοντας, τὰς διανοίας θεόφρον τῶν ὑμνοῦντων σε.

Σοφίας σου ἡ καρδία πλησθεῖσα τοῦ Πνεύματος, διδαγμάτων ἄβυσσον, λαμπρῶς θεόφρον ἀνέβλυσε· Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν, τῶν πιστῶν τὰς καρδίας καταρδεύουσα.

Θεοτοκίον.

Ὑπερτέρα πάσης κτίσεως πέφυκας ἄχραντε· τὸν γὰρ Κτίστην τέτοκας ὑπὲρ αἰτίαν καὶ ἔννοιαν, ᾧ ἐκδυσωποῦμέν Σε, πάντας σωθῆναι Παρθένε, ἡμᾶς πρέσβευε.

ᾨδὴ ε΄. Ἵνα τί με ἀπώσω.

Ἀρετὴν ὥσπερ μίαν, πάσας σὺ κατόρθωσας Συμεὼν ἔνδοξε, καὶ πρὸς θείας ὄντως, καταπαύσεις σκηνώσας εὐφραίνει νῦν, μετὰ τῶν Ὁσίων, μεθ’ ὧν μνημόνευε ἁπάντων, τῶν τελούντων ἐκ πόθου τὴν μνήμην σου.

Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, σὲ ἐπικαλοῦμαι τὸν μέγαν προστάτην μου, ἐν παντί με τόπῳ, καὶ καιρῷ διαφύλαξον ἄτρωτον, ἐκ λοιμώδους νόσου, καὶ ἐπηρείας ἐναντίων, ἡ σὴ ποίμνη βοᾷ σοι πανόλβιε.

Ἰακὼβ σὺ πλουτήσας, Συμεὼν ἰσάγγελε τὸν καρτερόψυχον, καὶ Δαβὶδ τὸ πρᾷον, τοῦ Ἰὼβ τὸ γενναῖον ἐν θλίψεσι, τοῦ Ἰωσὴφ τὴν σωφροσύνην, καὶ Ἀβραὰμ φιλοξενίαν, χαρισμάτων μετέσχες τοῦ Πνεύματος.

Θεοτοκίον.

Παναγία Παρθένε, Λόγον τὸν πανάγιον ἀποκυήσασα, τῆς ψυχῆς μου πᾶσαν, ἀθυμίαν καὶ λύπην ἀπέλασον, καὶ εὐόδωσόν μου, τὸν λογισμὸν τὰ θεῖα πράττειν, ἵνα πόθῳ καὶ πίστει δοξάζω Σε.

Ἕτερος. Ὁ τοῦ φωτὸς χορηγός.

Μακάριος ἀληθῶς, Πάτερ ἐγένου Συμεὼν Ὅσιε, πλουτοποιὸν πτωχείαν καὶ πένθος κτησάμενος σοφέ· δι’ ὧν Βασιλείαν οὐράνιον εἴληφας.

Ἔδειξας Πάτερ τὸν σόν, βίον ἀσκήσεως πολλοῖς στάδιον, δι’ ἀκραιφνοῦς νηστείας καὶ στάσεως στεῤῥᾶς, ἐφάμιλλος θείοις Ἀγγέλοις γενόμενος.

Ὤφθης τῆς χάριτος τῆς θεϊκῆς, χωρητικὸν σκήνωμα, τῶν γὰρ παθῶν πάντων ὑπερεῖδες σοφέ, τῶν σαρκικῶν· ὅθεν σου τὴν μνήμην, τιμῶμεν τρισόλβιε.

Θεοτοκίον.

Νόμοι τῆς φύσεως Παρθενομῆτορ, ἐπὶ Σοὶ λέλυνται, τὸν γὰρ Υἱόν· Πατρὸς τοῦ ἀνάρχου, σαρκὶ ὑπερφυῶς τέτοκας, τελείαις ἐν δύῳ φύσεσι.

ᾨδὴ στ΄. Ἱλάσθητί μοι Σωτήρ.

Τὸν βίον ὡς ἀληθῶς, τοῦ Βαπτιστοῦ τὸν ἰσάγγελον, ἐκτήσω καὶ Ἠλιού, γυμνὸς ὀρεσίτροφος, ξένος παρεπίδημος, καθώσπερ ἐκεῖνος, ἐν τῷ κόσμῳ διαιτώμενος.

Ἡ Βύζαντος ἐν χαρᾷ, ὡς κεκτημένη τὸν τάφον σου, καυχᾶται δὲ τοὺς πολλούς, σὴ ποίμνη ὡς ἔχουσα, ἱδρῶτάς σου γάννυται, Συμεὼν τρισμάκαρ, καὶ σορὸν θείων λειψάνων σου.

Τῶν κοσμικῶν ταραχῶν, τὸν νοῦν φυλάξας ἀτάραχον, τὸ ταραχῶδες παθῶν, διῆλθες κλυδώνιον· διὸ καὶ κατέπαυσας, εἰς τὰς ἀταράχους, καταπαύσεις παναοίδιμε.

Θεοτοκίον.

Ὑμνοῦμέν Σε οἱ πιστοί, θεοχαρίτωτε Δέσποινα, τὸν ὑπερύμνητον γάρ, Θεὸν ἀπεκύησας· Ὃν δυσώπει ἄχραντε, πόλιν καὶ λαόν Σου, ἐν εἰρήνῃ διασώζεσθαι.

Ἕτερος. Ἤχου ῥημάτων δεήσεως.

Τρίβον στενὴν Πάτερ ὥδευσας, καὶ τοῖς σοῖς λόγοις, ταύτην τοῖς λαοῖς θεοφόρε πᾶσιν ἐναπέδειξας· ἣν πρὸς πλάτος ζωῆς, οἱ βαδίζοντες ἔρχονται.

Ἵστατο Πάτερ ἀκλόνητος, ταῖς ὁλονύχταις καὶ ἡμεριναῖς προσευχαῖς, τὸν νοῦν ἐκκαθηράμενος, τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐγένου καταγώγιον.

Θεοτοκίον.

Ὁ τῶν ἀνθρώπων τὸ φύρανα, ἐκ Σοῦ Παρθένε ὅλον προσλαβών, καὶ θεώσας τοῦτο ἀνεκαίνισε, συντριβὲν παραβάσει Χριστὸς ὁ Θεός.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

Οὐσιωθεὶς ὅλος Θεῷ Συμεὼν Ὅσιε, καὶ λαμπρυνθεὶς ταῖς ἀρεταῖς Πάτερ ὡς ἥλιος, ἐναπήστραψας τοῖς θαύμασι καὶ τὸν κόσμον, κατεφώτισας σημείοις καὶ διδάγμασιν· ὅθεν πέφυκας ἀλείπτης μοναστῶν ἄριστος, διὸ κράζομεν· Χαίροις Πάτερ τρισόλβιε.

Ὁ Οἶκος.

Ἄνθρωπος μὲν ἐν κόσμῳ, Συμεὼν ἐγνωρίσθης, ἀλλ’ Ἀγγέλοις τῷ βίῳ καθωμοιώθης· ταῖς ἀρεταῖς γὰρ καὶ τοῖς θαύμασιν ἐδόξασέ σε Χριστὸς τρισμάκαρ· διὸ καὶ τιμῶντές σε, ᾄσμασι καὶ πόθῳ βοῶμέν σοι ταῦτα·

Χαίροις, τερπνὸν τῆς Εὐρώπης κλέος·

χαίροις, σεπτὸν τῆς Ἑλλάδος ἔρνος.

Χαίροις, μοναζόντων ἀγλάϊσμα πάνσεπτον·

χαίροις, τῆς ἐρήμου στεῤῥὸν καλλιέργημα.

Χαίροις, ὅτι ἠκολούθησας ἐκ νεότητος Χριστῷ·

χαίροις, ὅτι κατεμάρανας τὰς ὀρέξεις τῆς σαρκός.

Χαίροις, τῶν ἀσθενούντων προμηθεὺς καὶ ἀκέστωρ·

χαίροις, τῶν πενομένων ἀρωγὸς καὶ προστάτης.

Χαίροις, πηγὴ θαυμάτων θεόβρυτος·

χαίροις, τῶν πιπτόντων πολλῶν ἡ ἀνόρθωσις.

Χαίροις, πολλῶν ἀθυμούντων ὁ ῥύστης·

χαίροις, πολλῶν παροχεὺς δεομένων.

Χαίροις, Πάτερ τρισόλβιε.

Συναξάριον.

Τῇ ΙΘ΄ τοῦ αὐτοῦ Μηνός, ὁ Ὅσιος Συμεών, ὁ ἀνυπόδητος καὶ μονοχίτων, ὁ ἡγούμενος τῆς ἐν τῷ Ἄθῳ Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φιλοθέου, καὶ κτίτωρ τῆς ἐν τῷ ὄρει τοῦ Φλαμουρίου Πηλίου, Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἀνυπόδητος Συμεών, βαίνων μάκαρ,
τὸν πτερνίσαντα τοὺς βροτοὺς πατεῖς ὄφιν.

Γῆν μακάρων λάχες, ἐννέα καὶ δεκάτη σὺ Συμεών.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοδώρου τοῦ ἐν Πέργῃ Παμφυλίας.

Κοινωνὸς ὤφθης, Θεόδωρε, τοῦ πάθους,
Τῷ καὶ παθητῷ, καὶ παθῶν ὑπερτέρῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ἡ Ἁγία Μάρτυς Φιλίππα, ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ξίφει τελειοῦται.

Φιλῶ Φιλίππαν, ὡς ἀθλητοῦ μητέρα,
Φιλῶ Φιλίππαν, ὡς ἀθλοῦσαν ἐκ ξίφους.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, οἱ πιστεύσαντες διὰ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, Ἅγιοι Δύο στρατιῶται Σωκράτης καὶ Διονύσιος, λόγχῃ τελειοῦνται.

Ἔνυξε λόγχῃ νεκρὸν Ὑψίστου πάλαι,
Νύττει δὲ καὶ νῦν Μάρτυρας ζῶντας δύο.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Διόσκορος, πρώην ἱερεὺς τῶν εἰδώλων, καὶ διὰ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου πιστεύσας, πυρὶ τελειοῦται.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Παφνουτίου τοῦ Ἱεροσολυμίτου

Τὸν Παφνούτιον γῆς τάφῳ κεκρυμμένον,
Ἀπεικὸς ἐστι καὶ σιγῆς κρύψαι τάφῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ  Ὁμολογητοῦ Γεωργίου  Επίσκοπος Πισιδίας

Ὁ Γεώργιος, ὡς γεώργιον μέγα,
Ἔχων ἀπῆλθεν εἶδος ἀρετῆς ἅπαν.

Οὗτος ὁ Ἅγιος, ἐπὶ τῶν χρόνων ἦν τῶν εἰκονομάχων, ἐκ βρέφους τῷ Θεῷ ἀνατεθειμένος· καὶ διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν αὐτοῦ ἀρετήν, ἐπίσκοπος χειροτονεῖται Ἀντιοχείας τῆς Πισιδίας. Ἐπεὶ δὲ τῇ τοῦ διαβόλου πονηρᾷ συμβουλῇ, ἡ τῶν εἰκονομάχων αἵρεσις ἐκινήθη, καὶ γράμματα πανταχοῦ ἐπέμποντο, διὰ τάχους τοὺς ἐπισκόπους ἅπαντας τὴν Κωνσταντινούπολιν καταλαβεῖν· παρεγένετο καὶ οὗτος. Καὶ μὴ πεισθεὶς σύμφρων τοῖς αἱρετικοῖς γενέσθαι, καὶ ἀρνήσασθαι τῶν ἁγίων εἰκόνων τὴν προσκύνησιν, ἐξορίᾳ καὶ κακουχίᾳ κατεδικάσθη, καὶ ἐν αὐτῇ θανών, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Τρύφωνος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

Θεὸν ποθήσας ὁ τρυφὴν μισῶν Τρύφων,
Θεοῦ παρέστη τῷ κατοικητηρίῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἑρμογένους, Ἐξπεδίτου, Ἀριστονίκου, Ῥούφου καὶ Γαλατᾶ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἀλπέγιος (Alphege), ἀρχιεπίσκοπος Καντουαρίας, ἐν ἔτει 1012, ξίφει τελειοῦται

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἀγαθάγγελος ὁ Ἐσφιγμενίτης, ἐν Σμύρνῃ, ἐν ἔτει 1818, ξίφει τελειοῦται. 

Χαρὰν παρέσχεν Ἀγαθάγγελος θνήσκων,

Βροτοῖς τ’ ἀγαστοῖς καὶ δὴ Ἀγγέλοις πᾶσι.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τῆς Ἁγίας Ἀσινὲθ τοῦ Γκορίτσκυ, τῆς διὰ Χριστὸν σαλῆς

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βίκτωρος ἐπισκόπου Γκλαζώφ τῆς Ῥωσσίας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Σεβαστιανοῦ τοῦ Ῥώσσου, τοῦ ἐν Καραγκάντα τοῦ Καζακστάν διακονήσαντος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆ τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Μωϋσέως τοῦ Θαυματουργοῦ.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ᾨδὴ ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.

Πόθῳ τὴν μνήμην σου τελοῦσι, λύσιν αἴτησαι πταισμάτων καὶ ὑγείαν, τῶν σωμάτων πολλὴν ὡς ἔχων παῤῥησίαν, πρὸς τὸν Σωτῆρα Ὅσιε, Ὃν ὑμνοῦμεν εἰς αἰῶνας.

Οἶκος Τριάδος ἀνεδείχθης, θανατώσας σου τὸ τριμερὲς τρισμάκαρ, τῆς ψυχῆς δὲ θερμῶς, αὐτῇ βοῶν οὐ παύῃ, εἰς τοὺς αἰῶνας δόξα Σοι, τῷ Θεῷ τῷ ἐν Τριάδι.

Φέγγει τῷ θείῳ θεοφόρε, καταλάμψας σου τὸν νοῦν ἐδείχθης στύλος, φωταυγῆς φρυκτωρῶν, Ἑλλάδα πᾶσαν φέγγει, τῶν φαεινῶν σου πράξεων, καὶ θαυμάτων λαμπηδόσι.

Θεοτοκίον.

Ὄρος κατάσκιον προβλέπων, ἀχειρότμητος ἐξ οὗ ἐτμήθης λίθος, τὴν λιθώδη· διό, κατάνυξον ψυχήν μου, πεπωρωμένην Δέσποινα, ταῖς πικραῖς φιληδονίαις.

Ἕτερος. Εἰκόνος χρυσῆς.

Σκιρτάτω φαιδρῶς, μοναζόντων ἡ πληθὺς ἐπὶ τῇ μνήμῃ, τοῦ θεοφόρου καὶ συγκάλεσον, τῶν εὐσεβῶν τὰ συστήματα, πρὸς πνευματικὴν πανδαισίαν, καὶ εὐρύθμως ψαλλάτωσαν· εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Ἰσχὺς Συμεών, σοὶ δεδώρηται σαφῶς παρὰ τοῦ πάντων, Θεοῦ καὶ κτίστου τὴν πανόλεθρον, τοῦ κοσμοκράτορος δύναμιν, πᾶσαν διόλεσας ὥσπερ τις ἀριστεὺς εὐτονώτατος· ὅθεν μεγάλως παρ’ Αὐτοῦ, Πάτερ δεδόξασαι.

Θεοτοκίον.

Ὁ μήτραν τὴν Σήν, ὑποδὺς Θεοῦ Υἱὸς Θεοχαρίτωτε, βροτὸς ἀτρέπτως ἐχρημάτισεν, ἐν δυσὶ φύσεσι τέλειος, ἵνα τὴν φθαρεῖσαν εἰκόνα ἀναστήσῃ τοῦ πτώματος· ὅθεν ὡς πάντων Σε καλῶν, αἰτίαν σέβομεν.

ᾨδὴ η΄. Τὸν ἐν ὄρει ἁγίῳ.

Ὑπερεύχου Θεῷ τῶν εὐφημούντων, σὲ ἐκ πόθου καὶ πίστει ἐκτελούτων, τὴν φωτοφόρον μνήμην σου τρισόλβιε, καὶ ὑπερυψούντων, Αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ἥνπερ πόνοις πολλοῖς Πάτερ ἐκ βάθρων, τήνδε ποίμνην ἀνήγειρας φυλάττεις, μέχρις αἰῶνος ἀσινῆ ὑμνοῦσάν σε, ὡς φρουρὸν προστάτην, Συμεὼν τρισμάκαρ, καὶ οἰκιστὴν καὶ ῥύστην.

Μὴ ἐλλίπῃς ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύων, τῶν τελούντων τὴν ἱεράν σου μνήμην, καὶ πρὸς Θεὸν ἀκοίμητον πανεύφημε, σὲ προβαλλομένων, πρέσβυν καὶ μεσίτην, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Θεοτοκίον.

Ἱσταμένων βεβαίωσις ὑπάρχεις, καὶ πεσόντων ἀνόρθωσις Παρθένε· διὸ παραπεσόντα με ἀνάστησον, ἵνα Σε δοξάζω, τὴν κεχαριτωμένην, Μητέρα τοῦ Ὑψίστου.

Ἕτερος. Τὸν ἐν καμίνῳ.

Γενικωτάτας ἀρετάς, κεκτημένος πρὸς τὸ ὕψος ὑπερήρθης, καὶ κατέπαυσας χαίρων, ἐν οὐρανίοις σκηναῖς, τὰ γέρα ἀξίως τῶν πόνων σου, παρὰ τοῦ Ὑψίστου, ληψόμενος τρισμάκαρ.

Ἐπὶ τῆς γῆς μετὰ σαρκός, καθωράθης ἄνευ σώματος τρισμάκαρ· καὶ καλῶς ἠγωνίσω τὰς μηχανὰς τοῦ ἐχθροῦ· στεῤῥῶς καὶ τὰ κέντα ἀπήμβλυνας, ὑπερευλογῶν τὸν Χριστόν, εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ῥῦσαι παντοίων δυσχερῶν, τῶν κακῶς ἐπερχομένων καθ’ ἑκάστην, ἐφ’ ἡμᾶς θεοφόρε, τοὺς τῷ σεπτῷ σου ναῷ, ἀεὶ προσιόντας ἐκ πίστεως, ταῖς πρὸς τὸν Σωτῆρα, θερμαῖς σου ἱκεσίαις.

Θεοτοκίον.

Μόνη πασῶν τῶν γυναικῶν, τὸ ὀλίσθημα ἁγνὴ τῶν προπατόρων, ἀνοθρώσω ἐν Σοὶ γάρ, ὁ τοῦ ἀνάρχου Πατρός, ἀφράστως οἰκῆσαι ηὐδόκησεν· ἄνθρωπος δι’ οἶκτον γενόμενος ἀτρέπτως.

ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ.

Ἐμάκρυνας ἡδέων Πάτερ σαυτόν, Συμεὼν τῷ Χριστῷ ἐκολλήθης δέ· ὅθεν πηγήν, πᾶσί σε ἀνέδειξε τοῖς ἐν γῇ, τῶν ἰαμάτων ἄφθονον, πάθη τὰ δυσίατα τῶν ψυχῶν, σωμάτων ἀλγηδόνας, παύοντα καὶ δαιμόνων, πόῤῥῳ διώκοντα τὴν δύναμιν.

Λαβών σου ἐπαυχένιον τὸν Σταυρόν, τῷ Δεσπότῃ τῷ σῷ ἠκολούθησας, πᾶσαν στοργήν, γήϊνον γονεῖς τε καὶ τὰ τερπνά, τοῦ βίου παρασάμενος· διὸ ἠξιώθης εἰς τὰς αὐλάς, ἐλθεῖν τὰς τοῦ Κυρίου, κοῦφος οὐρανοδρόμος, ἔνθα φωνὴ ἀγαλλιάσεως.

Χριστῷ συμβασιλεύειν ἀξιωθείς, Συμεὼν παμμακάριστε Ὅσιε, περιχαρῶς, μετὰ τῶν Ὁσίων ἐν οὐρανοῖς, τῷ τὴν ᾠδὴν ὑφάναντι, αἴτησον ἐξ ὕψους ἁμαρτιῶν, τὴν λύσιν καὶ ὑγείαν, ψυχῆς καὶ τοῖς ἐν πίστει, σοῦ ἐκτελοῦσι τὰ μνημόσυνα.

Θεοτοκίον.

Ἁγία Θεοτόκε Θεὸν σαρκί, ἀποῤῥήτως τεκοῦσα νῦν πρέσβευε, ἁμαρτιῶν, πάντων Σῷ ἀνάρχῳ ἁγνὴ Υἱῷ, ἰδεῖν τὴν λύσιν τάχιστα, ὁ πολλῶν πολλάκις Σου δωρεῶν, ὑπὸ τῆς Σῆς Παρθένε, ἀξιωθεὶς ἀμάχου, καὶ εὐπροσδέκτου ἀντιλήψεως.

Ἕτερος. Ἀνάρχου γεννήτορος.

Ἀθλῆσαι ἑλόμενος ἐννόμως ἱερώτατε· τὰς ὁρμὰς ἐγκρατείᾳ παθῶν ἐμάρανας, καὶ παννύχῳ στάσει τὴν σάρκα ὡς πῶλον σοφέ, σκιρτῶσαν νεκρώσας ἐντεῦθεν οὐράνιοι, αἱ σκηνώσεις σε ἐδέξαντο.

Νοήματα Ὅσιε καὶ ῥήματα ἀνέβλυσεν, ἡ ψυχή σου θεόφρον ἀποδιώκοντα· ἄγνοιαν καρδίας καὶ λογισμῶν, σκοτόμαιναν πᾶσαν· διό σου γεραίρομεν, ἐτησίως τὰ μνημόσυνα.

Οἱ νόμοις ἑπόμενοι σοῖς Πάτερ καὶ ἐντάλμασι, καὶ τῷ θείῳ ναῷ σου προσεφέδρευοντες, νόσων καὶ δεινῶν συμπτωμάτων· Χριστὸν δυσωπεῖν, ἐξαιτοῦμεν πάντας ῥυσθῆναι πανόλβιε, καὶ παντοίας περιστάσεως.

Θεοτοκίον.

Σὲ Στάμνον καὶ Τράπεζαν καὶ Κλίνην καὶ Παλάτιον, Κιβωτόν τε καὶ Πλάκα καὶ Ὄρος ἄχραντε, πᾶσαι αἱ χορεῖαι τῶν Προφητῶν, προανακηρύττει ἡμεῖς τὰς ἐκβάσεις δέ, καθορῶντες μακαρίζομεν.

Ἐξαποστειλάριον. Ὁ οὐρανὸν τοῖς ἄστροις.

Τῆς οὐρανῶν Βασιλείας, ἱκέτευε ἐπιτυχεῖν, ἡμᾶς τοὺς σὲ ἀνυμνοῦντας, καὶ ἑορτάζοντας λαμπρῶς, τὴν σὲ ὑπέρλαμπρον μνήμην, ὦ Συμεὼν θεοφόρε.

Ἕτερον. Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς.

Ἱκεσίαις ὁ Θεός, τοῦ Σοῦ Ὁσίου Συμεών, ῥῦσαι ἡμᾶς παντοδαπῶν, κινδύνων τε καὶ θλίψεων, καὶ τῆς μελλούσης κρίσεως, τοὺς ἐπὶ σοὶ πεποιθότας, τῷ Κτίστῃ τῆς κτίσεως.

Καὶ τὸ τῆς Ἑορτῆς.

Αἶνοι. Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων Ταγμάτων.

Τοὺς ἱερούς σου ἀγῶνας πιστῶς γεραίρομεν, ἀσκητικοῖς καμάτοις, οὓς διήνυσας χαίρων, Συμεὼν τρισμάκαρ ὑπὲρ Χριστοῦ, τοῦ Σταυρὸν ὑπομείναντος, καὶ τὴν ἁγίαν σου μνήμην τῇ ἑαυτοῦ, ἀναστάσει νῦν ἐκλάμψαντος.

Ἡ τῶν λειψάνων σου θήκη Συμεὼν Ὅσιε, ὡς ποταμὸς ἐκβλύζει, τῶν ἰάσεων ῥεῖθρα, καὶ πάντων καταρδεύει τῶν εὐσεβῶν, τὰς καρδίας καὶ πρόσωπα, τῶν προσφοιτώντων ἑκάστοτε ἐν αὐτῇ, καὶ ὑμνούντων σου τὴν κοίμησιν.

Ῥωμαλαιότητι γνώμης σαρκὸς ὑπέταξας, τὰς ἐμπαθεῖς ὀρέξεις, τῇ ψυχῇ θεοφόρε· ὅθεν ἀνεδείχθης παναληθῶς, ἐκλογῆς σκεῦος τίμιον, καὶ λειτουργὸς τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Αὐτοῦ, Ἐκκλησίας πύργος ἄσειστος.

Ἀπὸ παντοίων σκανδάλων καὶ πάσης θλίψεως, ἀπὸ παθῶν καὶ νόσων, τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, βλάβης τε παντοίας καὶ ἀπὸ ἐχθρῶν, αἰσθητῶν νοουμένων τε, τοὺς σε τιμώντας ἐκ πόθου σῶζε ἀεί, Συμεὼν ἀξιοθαύμαστε.

Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.

Δεῦτε τῶν φιλεόρτων τὸ σύστημα, πνευματικὴν χορείαν ἐπικροτήσωμεν, ἐν τῇ ἐνδόξῳ μνήμῃ Συμεὼν τοῦ θεόφρονος· καὶ τοῦτον τοῖς ᾄσμασιν ὡς ἄνθεσι καταστέψωμεν λέγοντες· Χαίροις, ὁ τὸν ἀόρατον ἐχθρόν, τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ ἀνδρικῶς τροπωσάμενος, καὶ τὰ τῆς σαρκὸς ἐνσκιρτήσεις τῇ νηστείᾳ καὶ προσευχῇ ἀπομαράνας· χαίροις, ὁ ἐν σώματι ὢν ἐπὶ γῆς ἀγγελικὴν πολιτείαν μετελθών· χαίροις, ὁ τὴν οἰκουμένην ὡς ὑπόπτερος διαδραμών, καὶ ταῖς διδαχαῖς σου ταύτην στηρίξας τῶ φόβῳ τοῦ Κυρίου· χαίροις, ὁ τὸ στέφος τῶν ἀγώνων σου δεξάμενος ἐκ χειρὸς τοῦ ἀγωνοθέτου· χαίροις, ὁ θαυμάτων τὴν χάριν παρὰ Θεοῦ κομισάμενος· διὸ Συμεὼν ἀξιάγαστε, ὡς τῷ θρόνῳ παριστάμενος, Θεοῦ τοῦ παμβασιλέως, καὶ ταῖς ἀΰλοις συνὼν χοροστασίαις, μέμνησο καὶ ἡμῶν τῶν ἐν πίστει τελούντων, τὴν πανσέβαστον καὶ πανένδοξον μνήμην σου.

Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς.

Δοξολογία Μεγάλη καὶ Ἀπόλυσις.

ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ

Ὁ Ἱερεὺς ἄρχεται τῆς Παρακλήσεως μὲ τὴν δοξολογικήν ἐκφώνησιν:

Εὐλογητὸς ὁ Θεός ἡμῶν, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί καὶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ χορός: Ἀμήν.

Ἤ μὴ ὑπάρχοντος Ἱερέως, ἡμεῖς τό:

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς, Ἀμήν.

Ψαλμός ρμβ’ (142).

Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.

Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:

Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.

Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.

Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

Εἶτα τὸ τροπάριον. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Σὲ τὴν θεόβρυτον πηγὴν τῶν θαυμάτων, καθικετεύομεν οἱ πάθεσι πλείστοις, κατασχεθέντες δοῦλοί σου ἐκ βάθους τῆς ψυχῆς, Ἅγιε βοῶμέν σοι, τῇ θερμῇ σου πρεσβείᾳ, τάχυνον ἐλέησον, κακωθέντας σοὺς δούλους, καὶ εἰρηναίαν αἴτησε ζωήν, ὅπως σωθέντες, σὲ πόθῳ δοξάζομεν.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμός ν’ (50).

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Εἶτα ὁ Κανών.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. Δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.

Πολλοῖς ἐκτηκόμενος πειρασμοῖς, πρὸς σὲ καταφεύγω σωτηρίαν ἐπιζητῶ, ἐπικαλουμένῳ μοι παμμάκαρ, ἐμαῖς ὀδύναις καμφθεὶς ἐπιτάχυνον.

Λύτρωσαι τοὺς δούλους σου τῶν παθῶν, τῶν παρενοχλούντων, καθ’ ἑκάστην καὶ πρὸς βυθόν, δεινὸν ἀπωλείας συνελάσαι, μελλόντων Πάτερ τῇ πρεσβείᾳ σου.

Κτίστην τὸν τῶν ὅλων θαυματουργέ, μὴ ἐλλίπῃς ὅλως, ἱκετεύειν ὑπὲρ ἡμῶν, νόσῳ χαλεπῇ συνεχομένων, ἐξ ἧς ὀλέσθαι κινδυνεύομεν.

Θεοτοκίον.

Ἴασαι νοσοῦντας ἡμᾶς δεινῶς, τῆς θανατηφόρου, ἀσθενείας τῶν σαρκικῶν, ἁγνὴ ψυχικῶν τε παθημάτων, ὅπως πιστῶς Σε ἀεὶ μακαρίζομεν.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.

Ἰατῆρα παντοίων ἐπηρειῶν Ὅσιε, δόκιμον εἰδότες σε ῥύστην ἐπικαλούμεθα, τὴν σὴν ἀντίληψιν, τοῦ θεραπεῦσαι καὶ σῶσαι, τῇ θερμῇ πρεσβείᾳ σου, δούλους σου κάμνοντας.

Τὰς δεινὰς ἐπινοίας τῶν ὁρατῶν Ὅσιε, καὶ τῶν ἀοράτως προφθάσας ἐχθρῶν ἀπόσβεσον· τῇ μεσιτείᾳ σου, ἐππιστηρίζων τῷ φόβῳ, τοῦ Κυρίου ἔνδοξε, τοὺς ἀνυμνοῦντάς σε.

Τοὺς ἐν πίστει καὶ πόθῳ τὸ ἱερὸν Ὅσιε, λείψανον τιμῶντας τὸ θεῖόν σου καὶ πανίερον, κινδύνων λύτρωσαι, τῶν πειρασμῶν καὶ πανώλους, τὴν ἰσχὺν κατάλυσον, τῇ μεσιτείᾳ σου.

Θεοτοκίον.

Παναγία Παρθένε τῶν Ἀθλητῶν καύχημα, καὶ τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων τὸ σεμνολόγημα, τοὺς ἐν αἰνέσει Σε, χαρμονικῶς ἀνυμνοῦντας, ῥῦσαι ταῖς πρεσβείαις Σου, πάσης κακώσεως.

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων καὶ θλίψεων Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.

Προστάτης θερμός, φρουρός τε ἀκαταίσχυντος, ὑπάρχων Πατὴρ τῶν πίστει ἀνυμνούντων σε, ἐκ ψυχῆς βοῶμέν σοι· Συμεὼν μακάριε τάχυνον, καὶ τῶν κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, τοὺς πόθῳ περιπτυσσομένους τὴν θείαν κάραν σου.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.

Πειρασμοῖς συνεχόμενοι, πάθεσι ποικίλοις τε παναοίδιμε, σοῦ δεόμεθα οἱ τλήμονες, ἐξαλεῖψαι τούτους τῇ πρεσβείᾳ σου.

Σοῦ δεόμεθα Ἅγιε, ἵλεων ποιῆσαι Θεὸν ὀργιζόμενον, καθ’ ἡμῶν τῶν παραβάντων αὐτοῦ, καὶ ἀτιμασάντων τὰ προστάγματα.

Ἰατῆρα εἰδότες σε, νόσων ἀλγεινῶν καὶ παθῶν χαλεπῶν, ἱκετεύομέν σε Ἅγιε, θεραπεῦσαι κάμνοντας τοὺς δούλους σου.

Θεοτοκίον.

Τὰς ψυχὰς ἡμῶν αὔγασον, τὰς ἐσκοτισμένας τοῖς πλημμελήμασι, ἡ τὸν Ἥλιον κυήσασα, τῆς δικαιοσύνης ἀειπάρθενε.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.

Ἴασαι δεινῶς, ἀσθενοῦντας τὴν ψυχὴν ἡμῶν, καὶ τὸ σῶμα τῇ πρεσβείᾳ σου διδοὺς ἡμῖν, ὑγείαν εἰρήνην καὶ ἔλεος.

Λῦσον τὴν ἰσχύν, τῆς δεινοῦ καὶ ὀλεθρίου ὀργῆς, τῆς πανώλους τῇ πρεσβείᾳ σου, διδοὺς ἡμῖν ὑγείαν, εἰρήνην καὶ ἔλεος.

Λύτρωσαι ἡμᾶς, τῆς ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς καὶ ὁρμῆς, ἐπιμόνῳ τῇ δεήσει σου, κακονοίας πάσας ἐξαφάνισον.

Θεοτοκίον.

Ὑπὲρ τῶν εἰς Σέ, τὰς ἐλπίδας πάντων Δέσποινα, κεκτημένων Κόρη πρέσβευε, ὅπως λυτρωθῶμεν κατακρίσεως.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.

Τὰ νέφη, τῶν πειρασμῶν καλύψασθαι, τὰς ψυχὰς ἡμῶν δεινῶς ἀπειλοῦσι, καὶ πρὸς βυθόν, ἀνυπόστατον Πάτερ, καταποντίσαι ἡμᾶς ἐπισπεύδουσιν, ἀλλ’ ἐπιτάχυνον βοηθός, τοῖς ἐπικαλουμένοις ἡμῖν ἑτοιμότατος.

Τὰ πλήθη, τῶν ὁρατῶν πανεύφημε, ἀοράτων ἐχθρῶν καταθλίβει, ἀνηλεῶς, καθ’ ἑκάστην καὶ ῥῆξαι, ἐκδειματοῦσιν ὡς κύνες κεχήνασιν, οἰκέτας σου ἀλλὰ αὐτός, τῆς αὐτῶν κακουργίας ἐκλύτρωσαι.

Εἰδόντες σε, ἰατῆρα τῶν νόσων, παντὸς πάθους τε δεινὸν ἐλατῆρα, οἱ χαλεπῇ, συνεχόμενοι νόσῳ, ἐκ βαθέων ψυχῆς σοι κραυγάζομεν· ἀπάλλαξον ἡμᾶς λοιμοῦ, ὦ Πατέρων τὸ θεῖον ἀγλάϊσμα.

Θεοτοκίον.

Συντρίμματα, τῆς ψυχῆς ἡμῶν Κόρη, καὶ τὰ χρόνια ἰάτρευσον πάθη, τὸν ἰατρόν, τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, ἀνερμηνεύτως Παρθένε κυήσασα, καὶ λύτρωσαι τοὺς ἐπὶ Σέ, ἠλπικότας κολάσεως πάναγνε.

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων καὶ θλίψεων Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Προστασία τῶν πιστῶν.

Προστασία τῶν πιστῶν ἑτοιμότατος, ἱκεσία πρὸς Χριστὸν τὸν Θεὸν ἀκαταίσχυντος, μὴ ὑπερίδῃς δέησιν τῶν δούλων σου οἰκτράν, ἀλλὰ πρόφθασον ὡς συμπαθής, πρὸς ἐξιλέωσιν Θεοῦ, τοῖς πιστῶς περιπτύσσουσι· κάραν σου τὴν τιμίαν, καὶ λείψανόν σου τὸ θεῖον, σὺ γὰρ προστάτης ἡμῶν, Συμεὼν τῶν τιμώντων σε.

Προκείμενον: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Στ.: Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ, περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;

Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον (ια΄, 27-30).

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Πατρός μου, καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν Υἱόν, εἰμὴ ὁ Πατήρ, οὐδὲ τὸν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει, εἰμὴ ὁ Υἱός, καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ Υἱὸς ἀποκαλύψαι. Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κᾀγὼ ἀναπαύσω ἡμᾶς. Ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς, καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷος εἰμί, καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστός, καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρὸν ἐστί.

Δόξα: Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίου...

Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι. Στ.: Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός...

Στῆσόν μου πανάριστε, τὰς τῶν παθῶν διεκχύσεις, καὶ ῥοὰς ἀνάστειλον, τὰς τῆς ἁμαρτίας μου καὶ χειμάῤῥους μου, τῶν παθῶν ξήρανον, ἱκετεύω γάρ σε, καὶ προσπίπτω καὶ κραυγάζω σοι· ἴασαι Ἅγιε, τὴν πεπωρωμένην καρδία μου, πηγάς μοι κατανύξεως, καὶ δακρύων ὄμβρους παρέχων μοι· ἵνα τάς τε χεῖρας, καὶ ὅλον μου τὸ σῶμα ῥυπωθέν, τούτοις ἐκπλύνων τὸ ἔλεος, Θεοῦ ἐπισπάσωμαι.

                        

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Ὀχετοὺς τῶν δακρύων μὴ παρίδῃς οὐδ’ ὅλως ἀλλὰ μετάβαλλε, τῶν σὲ ἀνευφημούντων, πρεσβείᾳ σου τῇ θείᾳ, εἰς χαρὰν ὅπως ψάλλωμεν· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Τὴν ὀργὴν τοῦ Ὑψίστου εἰς γαλήνην παμμάκαρ σὺ μεταποίησον, πρεσβείᾳ σου τῇ θείᾳ, αὐτὸν καθιλαρύνων, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν βοώντων αὐτῷ· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Τοὺς ἐν πίστει τελοῦντας Πάτερ τὴν μνήμην σου τὴν πανίερον, διάσωσον παντοίων, παθῶν τε καὶ κινδύνων, χαλεπῶν ὅπως μέλψωμεν· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Θεοτοκίον.

Σωτηρίας λιμένα Θεοτόκε Παρθένε Σὲ νῦν κατέχοντες, τοῦ βίου τρικυμίας, ἐκφεύγομεν καὶ ζάλας, τῷ Υἱῷ Σου κραυγάζοντες· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.

Κατεύνασον, τῇ θερμῇ σου πρεσβείᾳ, τρικυμίας τῶν παθῶν καὶ γαλήνην, τοῖς χειμαζομένοις, παράσχου εἰς αἰῶνας.

Ἡμάρτομεν, τῷ Θεῷ ἐκβοῶντες, ἀλλὰ πρέσβυν σε προβάλλομεν ἐκείνῳ, Ὃν ὑπερυψοῦμεν, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ἀπάλλαξον, λοιμικῆς ἀσθενείας, πάσης βλάβης τε τοὺς πίστει σε καὶ πόθῳ, ἐπικαλουμένους, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Θεοτοκίον.

Καταύγασον, τὰς ψυχὰς τῶν ὑμνούντων, ἁμαρτίαις ζοφωθείσας Παρθένε, καὶ ὑπερυψούντων, τὸν ἄχραντόν Σου τόκον.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Ἱκέτευσον παμμάκαρ, Κτίστην τὸν τῶν ὅλων, τοῦ λυτρωθῆναι κινδύνων καὶ θλίψεων, τοὺς ἐπαξίως τὴν μνήμην σου μεγαλύνοντας.

Τὴν λύπην δεομένων, εἰς χαρὰν θεόφρον, ὡς συμπαθὴς μεταποίησον, ὅπως σου διασωθέντες, τὴν μνήμην πανηγυρίζομεν.

Τὴν χάριν τῶν θαυμάτων, ἐκ Θεοῦ πλουτήσας, τοὺς κακωθέντας ἱκέτας περίσωσον, πρὸς σὲ γὰρ πάντες οἰκτρῶς καταφεύγομεν.

Θεοτοκίον.

Ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, ἀσθενῶν προστάτις, χειμαζομένων λιμὴν εὐδιώτατος, Παρθένε ῥῦσαι τὸν δοῦλόν Σου κάμνοντα.

Μεγαλυνάρια.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.

Κατακαμπτομένους ἐν πειρασμοῖς, Συμεὼν θεόφρον, τῇ πρεσβείᾳ σου πρὸς Θεόν, ζάλης πολυπλόκου, παθῶν τε καὶ κινδύνων, ῥῦσαι τοὺς σὲ τιμῶντας, ἀξιοθαύμαστε.

Φύλαττε τοὺς δούλους σου τῶν δεινῶν, Συμεὼν παμμάκαρ, τοὺς τιμῶντάς σε εὐσεβῶς, καὶ ῥῦσαι κινδύνων, καὶ πάσης ἄλλης βλάβης, ὅπως διασωθέντες, σὲ μακαρίζομεν.

Ὕψωσον τὰς χεῖράς σου πρὸς Θεόν, ὑπὲρ τῶν σῶν δούλων, Ὅσιε Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν, καὶ τοῦτον δυσώπει, πολλῶν ἀμπλακημάτων, ῥυσθῆναι τῆς μελλούσης, ὀργῆς καὶ θλίψεως.

Λύσιν τῶν πταισμάτων μου καὶ δεινῶν, αἴτησαι εὑρεῖν με, ὦ Συμεὼν τὸν Χριστόν, καὶ σοὶ παραστῆναι, μετὰ σαρκὸς τὴν λύσιν, κἂν μέγα θεοφόρε πέλει τὸ αἴτημα.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Τό Τρισάγιον καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.

Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα Πατρί…

Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν…

Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Εἶτα ὁ Ἱερεύς, τὴν Ἐκτενῆ Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων τό λιτανευτικόν· Κύριε ἐλέησον. Ὑπὸ τοῦ Ἱερέως Ἀπόλυσις. Καὶ τῶν Χριστιανῶν ἀσπαζομένων τὴν Εἰκόνα καὶ χριομένων δι’ ἁγίου ἐλαίου, ψάλλονται τὰ παρόντα Τροπάρια: Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Δέχου, τὰς δεήσεις εὐμενῶς, τῶν σοὶ προσφευγόντων ἐν πίστει, καὶ δεομένων θερμῶς, Ὅσιε Συμεών, καὶ τὰς αἰτήσεις αὐτῶν· ἐκπληρώσας ἀπάλλαξον, θλίψεων παντοίων, σώζων τοὺς οἰκέτας σου, ταῖς πρὸς Θεόν σου λιταῖς· πόθῳ, τὴν ἁγίαν σου κάραν, κατασπαζομένους ἀφθόνως, τοῖς πιστοῖς πηγάζουσιν ἰάματα.

Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

Δι’ εὐχῶν.