ΜΑΡΤΙΟΣ 16. ΟΣΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΛΟΣ ΠΑΤΜΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΜΑΡΤΙΟΥ 16.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΤΜΟΥ ΟΣΙΟΥ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΤΥΠΙΚΟ

Α´.

Εἰ τύχει ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Χριστοδούλου ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν τῆς ἑβδομάδος τῆς Τυροφάγου, ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἑσπερινῷ τῆς Ἀγρυπνίας, μετὰ τὴν συνήθη στιχολογίαν, εἰς τὸ «Κύριε ἐκέκραξα» ἱστῶμεν στίχους ς ᾿ καὶ ψάλλομεν τὰ τέσσαρα προσόμοια τοῦ Ὁσίου Ὅλον ἀναθέμενος δευτεροῦντες τὰ δύο πρῶτα, Δόξα τοῦ Ὁσίου, Καὶ νῦν Τίς μὴ μακαρίσει σε, Φῶς ἱλαρόν, το προκείμενον τῆς ἡμέρας καὶ τὰ ἀναγνώσματα. Εἰ δέ ἐστι Τετάρτη ἤ Παρασκευή, συμπεριλαμβάνομε καὶ τὸ ἀνάγνωσμα τοῦ Τριῳδίου. Ἡ Λιτὴ τοῦ Ὁσίου καὶ τὰ ἀπόστιχα οὕτω· τὸ ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου δίς, το μαρτυρικὸν καὶ ἓν τῶν ἀποστίχων τοῦ Ὁσίου μὲ ἀνάλογον στίχον. Δόξα τοῦ Ὁσίου, Καὶ νῦν Θεοτοκίον, Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου δὶς καὶ Θεοτοκίον, Εἰς τὸν Ὄρθρον, οἱ κανόνες τῆς Θεοτόκου εἰς ς᾿ καὶ τοῦ Ὁσίου εἰς η’. Ὅταν δὲ τύχη ᾠδὴ τοῦ Τριῳδίου, λέγονται τῆς Θεοτόκου εἰς δ ´. τοῦ Τριῳδίου εἰς δ᾿ καὶ τοῦ Ὁσίου εἰς ς΄. Καταβασίαι Ἀνοίξω τὸ στόμα μου καὶ κοντάκιον Προστασία τῶν χριστιανῶν.

Β ´.

Εἰ τύχει τῷ Σαββάτῳ τῆς Τυροφάγου, τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας ἐν τῇ Ἀγρυπνίᾳ μετὰ τὴν συνήθη στιχολογίαν, εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα ψάλλομεν προσόμοια τοῦ Ὁσίου γ΄ καὶ τῶν Ὁσίων Πατέρων γ ´. Δόξα τοῦ Ὁσίου Τὸ κατ ᾿ εἰκόνα, Καὶ νῦν Τίς μὴ μακαρίσει σε, Εἴσοδος, Φῶς ἱλαρόν, τὸ προκείμενον καὶ τὰ ἀναγνώσματα τοῦ Ὁσίου καὶ τῶν Πατέρων, η Λιτὴ τοῦ Ὁσίου καὶ εἰς τὰ ἀπόστιχα τὸ ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου δίς, τὸ μαρτυρικὸν καὶ ἕν τῶν ἀποστίχων τοῦ Ὁσίου. Δόξα Τῶν μοναστῶν τὰ πλήθη, καὶ νῦν Θεοτοκίον Δέσποινα πρόσδεξαι, Ἀπολυτίκια τοῦ Ὁσίου, τῶν Ὁσίων, Θεοτοκίον καὶ ἡ εὐλόγησις τῶν ἄρτων. Ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Βίου τοῦ Ὁσίου. Εἰς τον Ὄρθρον, τὰ ἀπολυτίκια ὡς ἀνωτέρω. Εἰς τὴν στιχολογίαν καθίσματα τοῦ Ὁσίου καὶ τῶν Πατέρων, ἀνάγνωσις τῶν Ὁσίων, ὁ Πολυέλεος καὶ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Ὁσίου, ο Ν᾿ κλπ. Τὸ ᾄσωμεν τῷ Κυρίῳ οὐ στιχολογεῖται. Οἱ κανόνες, ὁ τῆς Θεοτόκου Ὑγρὰν διοδεύσας, ὁ τοῦ Ὁσίου καὶ ὁ τῶν Ὁσίων. Εἰς τοὺς Αἴνους, τὰ προσόμοια τοῦ Ὁσίου καὶ τῶν Ὁσίων. Δόξα τοῦ Ὁσίου. Καὶ νῦν Θεοτοκίον. Δοξολογία μεγάλη καὶ μετὰ τὴν Ἐκτενῆ ἡ προσκύνησις τοῦ τιμίου Λειψάνου τοῦ Ὁσίου κατὰ τὴν γνωστὴν τάξιν.

Γ´.

Εἰ τύχει τῇ Τρίτῃ ἤ Τετάρτῃ ἤ Παρασκευῇ τῆς Α ᾿ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν καὶ τῶν λοιπῶν ἑβδομάδων τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, σχολάζουσιν, αἱ μετάνοιαι ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς ἐνάρξεως τοῦ Ἑσπερινοῦ, πλὴν τῶν τελευταίων γ΄ μεγάλων μετανοιῶν καὶ τῶν γινομένων` ὁμοίως εἰς τὸ Κατευθυνθήτω, εἰς τό Νῦν αἱ δυνάμεις καὶ εἰς τὸ Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον. Τῇ παραμονῇ, εἰς τὸ Λυχνικὸν ἡ συνήθης στιχολογία. Εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα ἱστῶμεν στίχους ι΄ καὶ ψάλλομεν τὸ ἰδιόμελον τῆς ἡμέρας (Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτῃ τὸ τῶν ἀποστίχων) δὶς καὶ τὸ μαρτυρικόν, τὰ γ΄ προσόμοια τῆς σειρᾶς τοῦ Τριῳδίου καὶ τὰ γ προσόμοια τοῦ Ὁσίου τοῦ Μικροῦ Ἑσπερινοῦ` ἦχος α ΄ Παμμάκαρ Χριστόδουλε, σαυτόν δευτεροῦντες τὸ α´. Δόξα τοῦ Ὁσίου, ἦχος β Τὸ μνημόσυνόν σου. Καὶ νῦν Θεοτοκίον ἀνάλογον. Εἴσοδος μετὰ τοῦ θυμιατοῦ, τὰ ἀναγνώσματα τῆς ἡμέρας καὶ εἷτα τοῦ Ὁσίου. Το Κατευθυνθήτω καὶ καθεξῆς ἡ Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων. Κοινωνικόν Γεύσασθε, ἡ εὐλόγησις τῶν κολλύβων καὶ ἀπόλυσις. Ἐν τῇ ἀγρυπνίᾳ, τὸ Μέγα Ἀπόδειπνον μέχρι καὶ τῆς Δοξολογίας. Εἷτα ἡ Λιτὴ τοῦ 'Οσίου ἐν τῷ νάρθηκι. Τὰ ἀπόστιχα τοῦ Ὁσίου, ἦχος πλ. α΄ Χαίροις τῶν μοναστῶν. Δόξα τοῦ Ὁσίου, ἦχος πλ. δ΄ Τῶν μοναστῶν τὰ πλήθη. Καὶ νῦν Θεοτοκίον. Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου δίς. Καὶ νῦν, ἀντὶ Θεοτοκίου, τὸ Θεοτόκε Παρθένε ἀργὸν δίχορον. Ἡ εὐλόγησις τῶν ἄρτων, τὸ Εὐλογήσω τὸν Κύριον κλπ, καὶ ἀπόλυσις. Εἷτα τίθεται ἀνάγνωσις ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου Πατρὸς. Καὶ μετ’ αὐτὴν ὁ Ἑξάψαλμος ὡς συνήθως. Εἰς τὸ Θεὸς Κύριος, τὸ ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου καὶ τὸ Θεοτοκίον Πάντα ὑπὲρ ἔννοια. Ἡ συνήθης στιχολογία καὶ ἡ ἀνάγνωσις ἐκ τοῦ Ἐφραίμ. Ὁ Πολυέλεος, οἱ Ἀναβαθμοί, καὶ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Ὁσίου. Ὁ Ν΄ ψαλμὸς καὶ τὸ ἰδιόμελον τοῦ Ὁσίου, ἦχος πλ. β΄ Θεία χάρις ἐκκέχυται. Οἱ κανόνες τοῦ Ὁσίου καὶ τὰ Τριῴδια ὡς καθ’ ἑκάστην. Χρὴ γινώσκειν ὅτι τὰ περιττὰ τροπάρια τῶν Τριῳδίων ψάλλονται οὐχὶ ἐν τῷ μέσῳ, ὡς συνήθως, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς χοροῖς. Ἀφ’ ἕκτης κοντάκιον καὶ οἶκος τοῦ Ὁσίου. Εἰς τοὺς Αἴνους στιχηρὰ προσόμοια τοῦ Ὁσίου ἦχος πλ. δ΄ Πάτερ Θεόφρον Χριστόδουλε δευτεροῦντες το α΄. Δόξα ἦχος ο αὐτὸς Οὐρανοδρόμῳ. Καὶ νῦν Δέσποινα πρόσδεξαι. Δοξολογία μεγάλη, τὸ ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου, ἡ Ἐκτενὴς καὶ ἀπόλυσις. Ἐν συνεχείᾳ εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, ἀκολουθεῖ η προσκύνησις του τιμίου λειψάνου του Οσίου κατὰ τὴν γνωστὴν ἐν τῇ Μονῆ τάξιν. Τὸ πρωὶ ἀναγινώσκονται αἱ Ὧραι λιταί, ἐν αἷς ἀπολυτίκιον καὶ κοντάκιον λέγομεν τοῦ Ὁσίου. Εἰς τὴν Θ` ὥραν οἱ Μακαρισμοὶ χῦμα κλπ, καὶ ἀρχόμεθα τοῦ Ἑσπερινοῦ. Μετὰ τὸν Προοιμιακόν καὶ τὴν συνήθη στιχολογίαν, εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα ἱστῶμεν στίχους ι᾿ καὶ ψάλλομεν τὸ ἰδιόμελον τῆς ἡμέρας δὶς καὶ τὸ μαρτυρικόν. Τὰ τρία προσόμοια τοῦ Τριῳδίου καὶ τοῦ Ὁσίου τὰ τέσσαρα τοιαῦτα. Δόξα τοῦ Οσίου. Καὶ νῦν Θεοτοκίον. Εἴσοδος μετὰ τοῦ Εὐαγγελίου. Το Φῶς ἱλαρόν καὶ τὰ ἀναγνώσματα τῆς ἡμέρας. Τὸ Κατευθυνθήτω, ἡ εὐλόγησις τῶν ἄρτων, ὁ Ἀπόστολος καὶ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Ὁσίου καὶ καθεξῆς ἡ Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων. Κοινωνικὸν Εἰς μνημόσυνον. Τὸ Εὐλογήσω τὸν Κύριον ἐν παντὶ καιρῷ, ἡ εὐλόγησις τῶν κολλύβων καὶ ἐν συνεχεία ἡ ἀπόλυσις.

Δ´.

Εἰ τύχει ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου ἐν Σαββάτῳ, τῇ Παρασκευῇ πρωὶ ἐν τῷ Ἑσπερινῷ, μετὰ τὴν συνήθη στιχολογίαν, εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στίχους ι΄ καὶ ψάλλομεν τὸ ἰδιόμελον τῆς ἡμέρας δίς, τὰ τέσσαρα μαρτυρικὰ τοῦ ἤχου καὶ τέσσαρα τοῦ Ὁσίου προσόμοια. Δόξα τοῦ Ὁσίου. Καὶ νῦν Θεοτοκίον τοῦ ἤχου τῆς ἑβδομάδος, ἐξαιρέσει τοῦ Σαββάτου τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, οπότε, μετὰ τὸ ἰδιόμελον δίς, ψάλλομεν ἓν ἐκ τῶν τεσσάρων μαρτυρικῶν, γ΄ προσόμοια τοῦ Ὁσίου καὶ δ΄ ἰδιόμελα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου. Δόξα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, Καὶ νῦν Θεοτοκίον τοῦ ἤχου, τῆς ἑβδομάδος, εἴσοδος μετὰ θυμιατοῦ. Τὸ Φῶς ἱλαρὸν καὶ τὰ ἀναγνώσματα τῆς ἡμέρας καὶ τοῦ Ὁσίου. Τὸ Κατευθυνθήτω καὶ καθεξῆς ἡ Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων. Κοινωνικὸν Γεύσασθε, τὸ Εὐλογήσω τὸν Κύριον καὶ μετὰ τὴν ἀπόλυσιν, ο κανὼν τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου καὶ ἡ εὐλόγησις ἀμφοτέρων τῶν κολλύβων. Ἐν τῇ Ἀγρυπνίᾳ ἀναγινώσκεται τὸ Μικρὸν Ἀπόδειπνον, μετὰ δὲ τὴν Δοξολογίαν τὸ Τῇ ὑπερμάχῳ δίχορον καὶ ἀναγινώσκονται οἱ οἴκοι τῆς Θεοτόκου. Εἷτα τὸ Τῇ ὑπερμάχῳ καὶ ἀμέσως ἡ Λιτὴ τοῦ Ὁσίου ἐν τῷ νάρθηκι. Ἀπόστιχα τοῦ 'Οσίου. Δόξα τοῦ Ὁσίου, Καὶ νῦν Θεοτοκίον. Το ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου δίς. Καὶ νῦν ἀντὶ Θεοτοκίου το Θεοτόκε Παρθένε, ἀργὸν δίχορον, ἡ εὐλόγησις τῶν ἄρτων, τὸ Εὐλογήσω κλπ. καὶ ἀπόλυσις. Μετὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Βίου τοῦ Ὁσίου, ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου ὡς ἐν περιπτώσει Γ ´, πλὴν τῶν κανόνων, οἵτινες ψάλλονται ὡς ἑξῆς` ἀπὸ α ᾡδῆς μέχρι καὶ τῆς ε΄ τοῦ Ὁσίου εἰς ς΄ μόνον, ἀπὸ δὲ τῆς ς΄ ᾡδῆς τίθενται τὰ τετραῴδια εἰς η` μετὰ τοῦ Ἁγίου εἰς ς ` προηγουμένου τοῦ κανόνος τοῦ Ὁσίου. Ἐξαίρεσις γίνεται κατὰ το πρῶτον Σάββατον τῶν Νηστειῶν, ὁπότε ψάλλομεν εἰς τὸ ·Θεὸς Κύριος ἀπολυτίκια τοῦ Ὁσίου, τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου καὶ τὸ Θεοτοκίον Εἰς τὴν στιχολογίαν, καθίσματα τοῦ Ὁσίου καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου. Ἀνάγνωσις, τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τὸ θαῦμα, Ὁ Πολυέλεος, οἱ Ἀναβαθμοὶ καὶ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Ὁσίου. Μετὰ τὸν Ν` ψαλμόν, τὸ ἰδιόμελον τοῦ Ὁσίου, Τῷ Κυρίῳ ᾄσωμεν οὐ στιχολογεῖται. Οἱ κανόνες τοῦ Ὁσίου εἰς ς΄ καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου εἰς η. Καταβασίαι Ἀνοίξω τὸ στόμα μου, ἁπὸ γ` ᾠδῆς, κοντάκιον καὶ κάθισμα τοῦ Ὁσίου. Δόξα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου. Ἐξαποστειλάρια τοῦ Ὁσίου καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου. Εἰς τοὺς Αἴνους ἱστῶμεν στίχους ς` καὶ ψάλλομεν στιχηρὰ προσόμοια τοῦ Ὁσίου γ ᾿ καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου ὡσαύτως γ´. Δόξα τοῦ Ὁσίου. Καὶ νῦν Θεοτοκίον. Δοξολογία μεγάλῃ, ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου, ἡ Ἐκτενὴς καὶ μετᾲ τὴν ἀπόλυσιν ἡ προσκύνησις τοῦ τιμίου Λειψάνου τοῦ Ὁσίου ὡς ἀνωτέρῳ. Ἐν τῇ Λειτουργίᾳ, τὰ τυπικὰ καὶ οἱ Μακαρισμοί. Ἐκ τοῦ κανόνος τοῦ Ὁσίου ῳδὴ γ ᾿ εἰς δ᾿ καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου ᾠδὴ ς ᾿ εἰς δ ´. Ἀπολυτίκια ἀμφοτέρων τῶν Ἁγίων. Κοντάκιον Τῇ ὑπερμάχῳ. Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγέλιον ἀμφοτέρων τῶν Ἁγίων, Κοινωνικὸν Εἰς μνημόσυνον. Ἡ εὐλόγησις τῶν κολλύβων καὶ ἀπόλυσις.

ΕΝ ΤΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα ἱστῶμεν στιχηρὰ ι΄, ἤτοι τοῦ Τριῳδίου τὸ ἰδιόμελον δὶς καὶ τὰ τρία προσόμοια, εἶτα τὰ παρόντα δ΄ τοῦ Ἁγίου, δευτεροῦντες τὸ α΄. Ἦχος Πλ. β΄
Ὅλην ἀποθέμενοι.

Όλον ἀναθέμενος, τῷ Ποιητῇ καὶ Δεσπότῃ, σαυτὸν ἐκ νεότητος, θεοφόρε ἅπασαν γῆς προσπάθειαν, εὐσταθῶς ἀπέῤῥιψας, καὶ αὐτῷ Όσιε, ἀδιστάκτως ἠκολούθησας, νηστείαις δάκρυσι, προσευχαῖς καὶ πόνοις καὶ θλίψεσι, τὴν σάρκα κατατήκων σου, καὶ καθυποτάττων τῷ πνεύματι, ὅθεν ἐν ὑψίστοις, τοῖς ἄνω συγχορεύεις λειτουργοῖς, ἀκαταπαύστως δεόμενος ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Μωσῆς ὅσπερ δεύτερος, ἐκ σκοτασμοῦ ἀγνωσίας, λαοὺς ὑπεξήγαγες, καὶ Θεῷ πανάγιε προσενήνοχας, τοις ἐν ζόφῳ ὄντας, ἁμαρτίας πάλαι ὁδηγήσας, πρὸς μετάνοιαν, καὶ καθυπέδειξας, τούτοις τὴν ὁδὸν τὴν σωτήριον, δαιμόνων ἐπηρείας τε, καὶ ἁμαρτιῶν ἐκλυτρούμενος, σοῦ ταῖς νουθεσίαις, ὑπείκαντας καὶ μένοντας λαβεῖν, πόνων ἐκεῖ τὴν ἀντίδοσιν, Όσιε Χριστόδουλε.

Ἢστραψεν ὁ βίος σου, τῶν ἀρετῶν λαμπηδόσι, καὶ πιστοῦς ἐφώτισε, καὶ δαιμόνων φάλαγγας ἀπεδίωξεν· ἀληθῶς ὤφθης γάρ, φωταυγὴς ἥλιος, θεοῤῥῆμον παμμακάριστε, καὶ νῦν ἐσκήνωσας, ἔνθα φῶς ὑπάρχει ἀνέσπερον, υἱὸς ἡμέρας χάριτι, Πνεύματος ἁγίου γενόμενος. Ὅθεν σου τὴν μνήμην, τὴν θείαν καὶ φωσφόρον καὶ σεπτήν, ἐπιτελοῦντες Χριστόδουλε, πόθῳ σε γεραίρομεν.

Ὅλην βδελυξάμενος, τὴν γεηρὰν ἁμαρτίαν, οἶκον θείου Πνεύματος, σεαυτὸν Πανάγιε ἀπετέλεσας· καὶ πολλοὺς πάνσοφε, τοὺς πρὸς σὲ τρέχοντας, ὁδηγήσας πρός ἐπίγνωσιν, καὶ ταῖς λαμπρότησι, ταῖς θεουργικαῖς ἀστραπτόμενος, καὶ χάριτι μυούμενος, τὰ σωτηριώδη διδάγματα, πάτερ θεοφόρε, μετέδωκας γνησίοις φοιτηταῖς, θεομακάριστε πάνσοφε, Όσιε Χριστόδουλε.

Δόξα. Ήχος πλ. β΄.

Τὸ κατ᾿ εἰκόνα τηρήσας ἀλώβητον, νοῦν ἡγεμόνα κατὰ παθῶν ὀλεθρίων ἀσκητικῶς ἐνστησάμενος, εἰς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν ὡς δυνατὸν ἀνελήλυθας, ἀνδρικῶς γὰρ τὴν φύσιν ἐκβιασάμενος, ἔσπευσας τὸ χεῖρον καθυποτάξαι τῷ κρείττονι καὶ τὴν σάρκα δουλῶσαι τῷ πνεύματι. Ὅθεν μοναζόντων, ἀνεδείχθης ἀκρότης, πολιστὴς τῆς ἐρήμου, εὐδρομούντων ἀλείπτης, κανὼν ἀρετῆς ἀκριβέστατος. Καὶ νῦν ἐν οὐρανοῖς, τῶν ἐσόπτρων λυθέντων, Χριστόδουλε, καθαρῶς ἐποπτεύεις τὴν ἁγίαν Τριάδα, ἐντυγχάνων ἀμέσως ὑπὲρ τῶν πίστει καὶ πόθῳ τιμώντων σε.

Καὶ νῦν.

Τίς μὴ μακαρίσει σε....

Εἴσοδος. Τὸ Φῶς ἱλαρόν, τὸ προκείμενον τῆς ἡμέρας, τὰ ἀναγνώσματα τοῦ Τριῳδίου, εἶτα τοῦ Ἁγίου.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (κέφ. Γ΄, 1-9)

Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν καὶ ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα, οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης· καὶ ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται, ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτοὺς καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ· ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν ἔθνη καὶ κρατήσουσι λαῶν καὶ βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. Οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ συνήσουσιν ἀλήθειαν καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ, ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. Δ΄. 7-15).

Δίκαιος ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γὰρ τίμιον, οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιὰ δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις· καὶ ἡλικίᾳ γήρως, βίος ἀκηλίδωτος. Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη, καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν μετετέθη. Ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ, ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ. Βασκανία γὰρ φαυλότητος ἀμαυροῖ τὰ καλά, καὶ ῥεμβασμὸς ἐπιθυμίας μεταλλεύει νοῦν ἄκακον. Τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς· ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας. Οἱ δὲ λαοὶ ἰδόντες, καὶ μὴ νοήσαντες, μηδὲ θέντες ἐπὶ διανοίᾳ τὸ τοιοῦτον, ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (ε´ 15-23, στ´ 1-3).

Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ Ὑψίστῳ. Διὰ τοῦτο λήψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας, καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου· ὅτι τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ σκεπάσει αὐτούς, καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν. Λήψεται πανοπλίαν τὸν ζῆλον αὐτοῦ καὶ ὁπλοποιήσει τὴν κτίσιν εἰς ἄμυναν ἐχθρῶν. Ἐνδύσεται θώρακα δικαιοσύνην καὶ περιθήσεται κόρυθα κρίσιν ἀνυπόκριτον. Λήψεται ἀσπίδα ἀκαταμάχητον, ὁσιότητα· ὀξυνεῖ δὲ ἀπότομον ὀργὴν εἰς ῥομφαίαν. Συνεκπολεμήσει αὐτῷ ὁ κόσμος ἐπὶ τοὺς παράφρονας· πορεύσονται εὔστοχοι βολίδες ἀστραπῶν, καὶ ὡς ἀπὸ εὐκύκλου τόξου, τῶν νεφῶν, ἐπὶ σκοπὸν ἁλοῦνται, καὶ ἐκ πετροβόλου θυμοῦ πλήρεις ῥιφήσονται χάλαζαι. Ἀγανακτήσει κατ᾿ αὐτῶν ὕδωρ θαλάσσης· ποταμοὶ δὲ συγκλύσουσιν ἀποτόμως. Ἀντιστήσεται αὐτοῖς πνεῦμα δυνάμεως, καὶ ὡς λαῖλαψ ἐκλικμήσει αὐτούς, καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία, καὶ ἡ κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστῶν. Ἀκούσατε οὖν, Βασιλεῖς, καὶ σύνετε· μάθετε Δικασταὶ περάτων γῆς· ἐνωτίσασθε οἱ κρατοῦντες πλήθους, καὶ γεγαυρωμένοι ἐπὶ ὄχλοις ἐθνῶν· ὅτι ἐδόθη παρὰ Κυρίου ἡ κράτησις ὑμῖν, καὶ ἡ δυναστεία παρὰ Ὑψίστου.

Εἰς τὴν Λιτήν, Ἰδιόμελα. Ἦχος α΄

Ο κλεινὸς καὶ στεῤῥὸς Χριστόδουλος, ἐν τῇ τοῦ βίου ἀθλήσει, τὰ στίφη τῶν δαιμόνων καθεῖλεν· ἐν ἑαυτῷ γὰρ εἶχε τὸν Κύριον, καὶ τὸν ἀσκητικὸν δρόμον ἀξίως διανύσας, ἐν μοναστῶν νῦν σκηναῖς αἰωνίως ἀγάλλεται, καὶ θρόνῳ Θεοῦ παριστάμενος, ἀκαταπαύστως πρεσβεύει ὁ Ὅσιος, τοῦ σῶσαι πάντας ἡμᾶς τοὺς τελοῦντας τὴν μνήμην αὐτοῦ τὴν σωτήριον.

Ο αὐτός.

Τὸν ἐν πόνοις τοῖς ἀσκητικοῖς ἀπαράμιλλον, τὸν ὑπὲρ τῆς αἰωνίου ζωῆς ἀγωνισάμενον, ἅπαντες τιμήσωμεν λέγοντες· Χαίροις ὁ στεῤῥὸς τῆς πίστεως θέμεθλος, κατὰ τους ἀρχαίους πατέρας καὶ διδασκάλους· χαίροις ό φαιδρῶς λάμψας ἐν ἀρεταῖς, ὁ φωτίσας τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, χαίροις ἡ τῶν θαυμάτων ἀκένωτος πηγή, χαίροις τῆς Πάτμου τὸ καύχημα καὶ τῶν νήσων ἀγαλλίαμα.

Ο αὐτός.

Τῶν θαυμάτων τὴν πηγὴν τὴν ἀέναον, τὸν κατὰ τῆς πονηρίας στεῤῥῶς ὁπλισάμενον, δεῦτε πιστοί, ὑμνήσωμεν λέγοντες· Χαίροις τῶν πιστῶν ἀήττητος πρόβολος, πονηρῶν πνευμάτων ἀπείργων μηχανουργίας, χαίροις ὁ Χριστὸν ἔχων ἐν ἑαυτῷ ἐνοικοῦντα, καὶ δόξης σε πληροῦντα` χαίροις ό τῶν νοσούντων ταχὺς θεραπευτής· χαίροις ἱσταμένων τὸ στήριγμα καὶ καταπιπτόντων ἐπανόρθωσις.

Ἦχος β ´.

Τὸ μνημόσυνόν σου εἰς τὸν αἰῶνα μένει, Ὅσιε πάτερ Χριστόδουλε, καὶ τὸ πρᾷον τῆς καρδίας σου, θεράπον μακάριε εἰ γὰρ μετέστης ἐξ ἡμῶν, ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ἀλλ᾿ οὐκ ἀπέστης ἀφ᾿ ἡμῶν τῷ πνεύματι· ἐν ἀγάπῃ Θεῷ παριστάμενος καὶ σὺν Ἀγγέλοις χορεύων ἐν οὐρανοῖς, ἱκέτευε ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ὁ αὐτός.

Η τῶν λειψάνων σου θήκη, πανεύφημε πάτερ, πηγάζει ἰάματα καὶ ἡ ἁγία σου ψυχὴ Ἀγγέλοις συνοῦσα ἀξίως ἀγάλλεται, ἔχων οὖν πρὸς τὸν Κύριον, Ὅσιε,, παῤῥησίαν καὶ μετὰ τῶν ἀσωμάτων χορεύων ἐν οὐρανοῖς, πρέσβευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἦχος γ ´.

Ὅσιε Χριστόδουλε, τῆς στεῤῥοτάτης ἀσκήσεως ἐν τῇ καυστικῇ καὶ ἐπιπόνῳ διατριβῇ, ὡς ἐν ἀδύτοις ἀναπαυόμενος διετέλεσας· τοῖς ἐρημικωτέροις γὰρ ἑαυτὸν συνάψας πνευματικῶς, τὰς πυριφλέκτους φαρέτρας τῶν δαιμόνων κατεπάτησας, καὶ ὑπεράνω πάσης ἀρετῆς γεγονώς, συναυλίζη Ἀγγέλοις ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, μεθ’ ὧν πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.

Τοῖς ἀσκητικοῖς ἀγῶσι σαυτὸν κατακοσμῆσας, τῶν ἀπ’ αἰῶνος ὁσίων, Χριστόδουλε, σύσκηνος γέγονας καὶ τὴν αὐτῶν ζηλώσας ἀμέμπτως πολιτείαν, ἀπείληφας τὸ βραβεῖον τῆς καρτερίας σου. Λάτρος γάρ σου κομπάζει τὰ σκάμματα καὶ Πάτμος τὰ παλαίσματα· καὶ ὴ θεία λάρναξ τοῖς ἐν αὐτῇ ἐν πίστει προσιοῦσι βρύει ἰάματα, Χριστόδουλε. Διὸ καὶ ἡμῖν ὄμβρησον σήμερον ψυχικὴν σωτηρίαν καὶ κινδύνων ἀφάρπασον καὶ πάσης περιστάσεως, τοὺς ἐν πίστει ἐκτελοῦντας τὸ ἱερόν σου μνημόσυνον.

Καὶ νῦν.

Μακαρίζομέν σε...

Εἰς τὸν στίχον, Στιχηρὰ, ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν

Χαίροις, τῶν μοναστῶν ἡ κρηπίς, ἀρχιποιμένων το σεπτὸν ἐγκαλλώπισμα, ἡ στάθμη τῆς ἐγκρατείας, ὁ των ψυχῶν ἰατρός, ἀσθενῶν ἡ ῥῶσις παναοίδιμε· χηρῶν ὁ προστάτης τε, θλιβομένων παράκλησις, ἀδικουμένων, βοηθὸς ἀκαταίσχυντος, ἡ σωτήριος, τῶν πταιόντων παραίνεσις, ἅπασι τοῖς τιμῶσί σου, τὴν κοίμησιν σήμερον, λύσιν πταισμάτων παράσχου, δεινῶν παντοίων λυτρούμενος, ἐχθρῶν τὰς ἐφόδους, ἀπελαύνων καὶ παρέχων, τὸ μέγα ἔλεος.

Στίχος: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος.

Ποίμνην τῶν τοῦ ἐχθροῦ μηχανῶν ἀνακειμένην , σοι, Χριστόδουλε, λύτρωσαι, ἀπράκτους τὰς ἐπινοίας ἀποδεικνύων αὐτοῦ τῇ θερμῇ πρεσβείᾳ, παμμακάριστε, ἐχθρῶν ἐκδιώκων ἑπερχομένων τὰς φάλαγγας καὶ περιέπων τὴν μονήν σου ἀπόρθητον, τῇ πρὸς Κύριον ἐπιμόνῳ δεήσει σου· σὲ γὰρ ἐπικαλούμεθα οἱ δοῦλοί σου, Ἅγιε, θραῦσον τάς τούτων ἐνέδρας καὶ τὰς βουλὰς διασκέδασον, Θεῷ οἰκειῶν ἡμᾶς καὶ τέκνα ἀποδεικνύων αὐτοῦ, ἀείμνηστε.

Στίχος: Μακάριος ἀνὴρ ό φοβούμενος τὸν Κύριον.

Χαίροις ό ἀπὸ βρέφους Θεῷ, ἀνατεθεὶς ὣς Σαμουήλ, ἀξιάγαστε, λαοῖς τε ὑποδεικνύων, ὡς Ἰωάννης τὸ πρίν, τὴν ὁδὸν Κυρίου τὴν σωτήριον, δεινῆς ἐκλυτρούμενος ἀσεβείας τοῖς λόγοις σου, καὶ πρὸς τὸ φέγγος, ἐμβιβάζων τῆς γνώσεως, τοῖς πανσόφοις σου, θεοφόρε διδάγμασιν, ἅπαντας τοὺς ἐν πίστει σοι καὶ πόθῳ προστρέχοντας, οὓς καὶ προσῆξας, τῷ πάντων Θεῷ πανάμωμα θύματα· αὐτὸν ἱκετεύων μὴ ἐλλίπῃς τῇ σῇ ποίμνη δοῦναι τὸ ἔλεος.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ ´.

Τῶν μοναστῶν τὰ πλήθη, τὸν καθηγητήν σε τιμῶμεν, Χριστόδουλε· διὰ σοῦ γὰρ τὴν τρίβον τὴν ὄντως εὐθεῖαν πορεύεσθαι ἔγνωμεν. Μακάριος εἶ τῷ Χριστῷ δουλεύσας καὶ ἐχθροῦ θριαμβεύσας τὴν δύναμιν, ἀγγέλων συνόμιλε, Ὁσίων συμμέτοχε καὶ δικαίων, μεθ’ ὧν πρέσβευε τῷ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν.

Δέσποινα, πρόσδεξαι τὰς δεήσεις...

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β ´.

Τοῖς τῶν δακρύων σου ὄμβροις, πάτερ Χριστόδουλε, τῶν νοσημάτων ἐξαίρεις τὸν καύσωνα· διό σε πιστῶς ἱκετεύομεν, ἐπερχομένων παντοίων κακῶν ἡμᾶς λύτρωσαι, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἕτερον ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ´. Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις.

Μέγα εὗρέ σε, ἡ Πάτμος κλέος, παμμακάριστε, ποιμὴν πατέρων· ὡς γὰρ διῆλθες ὁδὸν τῆς ἀσκήσεως, τοῦ ἀκροτάτου τέλους ἐπέτυχες, καὶ παῤῥησίας οὐδόλως διήμαρτες, πάτερ Ὅσιε Χριστόδουλε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον, ποίημα τοῦ Ἀββᾶ Ἀπολλώ. Ἦχος β '

Τῶν προσευχῶν σου τοῖς ὄμβροις, Χριστόδουλε, κατασβεννύεις παθῶν ὑπεκκαύματα, διό σε πιστῶς ἱκετεύομεν, τῶν κατ ᾿ ἄμφω παθῶν ἡμᾶς λύτρωσαι, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Τὰ ἀπολυτίκια ὣς καὶ εἰς τὸν Ἑσπερινόν.

Εἰς τὴν α΄ Στιχολογίαν κάθισμα τοῦ Ὁσίου. Ήχος α΄. Του λίθου σφραγισθέντος.

Μοναζόντων ἀκρότης μετανοίας διδάσκαλε, θαυματουργιῶν ἐπιδείξει, καταυγάζων τὰ πέρατα, ἀνέτειλας ὣς ἥλιος τῇ γῇ, Χριστόδουλε παθῶν φυγαδευτά, θεραπεύεις ἐν ἀγάπῃ σὺν ταῖς ψυχαῖς καὶ σώματα μακάριε· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν! Δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι! Δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Δόξα. Ἦχος δ ´. Ἐπεφάνης σήμερον.

Καθαρθεὶς τῷ πνεύματι, ἐν τῇ ἀσκήσει, ἐλλαμφθεὶς τῇ χάριτι, ταῖς τῶν θαυμάτων ἀστραπαῖς, καταλαμπρύνεις τους κάμνοντας, πατέρων κλέος, χριστιανῶν τὸ καύχημα.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον

Τὰς ᾀχράντους χεῖράς σου, Παρθενομῆτορ, ἐφαπλοῦσα σκέπασον, τους πεποιθότας ἐπὶ σοί, καὶ τῷ Υἱῷ σου, κραυγάζοντας· χαῖρε Παρθένε, χριστιανῶν τὸ καύχημα.

Μετὰ τὴν β΄ Στιχολογίαν. Ἦχος ό αὐτός.

Τὸν τοῦ βίου τάραχον, ἐγκαταλείψας, καὶ ἡσύχως ἅπασαν, ζωὴν βιώσας ἐκ παιδός, πρὸς τὸν Θεὸν μεταβέβηκας, τοῖς τῶν ἀγγέλων, χοροῖς εὐφραινόμενος.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Τῶν πιστῶν προΐστασαι, σκέπων φρουρῶν τούτους μάκαρ, καὶ ἐκ πάσης θλίψεως, ἀπολυτρούμενος σαφῶς, τῶν μοναστῶν ὡραιότατον, κλέος καὶ δόξα, Χριστόδουλε Όσιε.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἐν τῇ σκέπῃ Ἄχραντε, τῇ Σῇ Παρθένε, προσφυγόντας δέησιν, προσδεξαμένη παρ’ ἡμῶν, μὴ διαλίπῃς πρεσβεύουσα, πρὸς τὸν Υἱόν σου, σωθῆναι τους δούλους σου.

Μετὰ τὸν Πολυέλεον. Ἦχος πλ. δ ´. Τὴν σοφίαν καὶ λόγον.

Της ἀσκήσεως γνόφον ὑπεισελθών, καὶ τῷ ὄρει παμμάκαρ τῶν ἀρετῶν, ἐγγίσας ἐλάμπρυνας, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἥλιον, καὶ τὴν ἀχλὺν τῶν κάτω σοφῶς ὑπεξέδραμες, τὰ ὑλώδη πάντα, σφοδρῶς βδελυξάμενος. Ὅθεν καὶ τῷ θείῳ, αὐγασθεὶς τῆς Τριάδος, φωτὶ κατεφαίδρυνας, τους σὲ πίστει γεραίροντας, θεοφόρε Χριστόδουλε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Δόξα, Τὸ αὐτό, Καὶ νῦν, Θεοτοκίον.

Παναγία παρθένε μήτηρ Θεοῦ, τῆς ψυχῆς μου τὰ πάθη τὰ χαλεπά, ἴασαι δέομαι, καὶ συγγνώμην παράσχου μοι, τῶν ἐμῶν πταισμάτων, ἀφρόνως ὧν ἔπραξα, τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα μολύνας ὁ ἄθλιος. Οἴμοι τί ποιήσω, ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ, ἡνίκα οἱ Ἄγγελοι, τὴν ψυχήν μου κομίζουσιν, ἐκ τοῦ ἀθλίου μου σώματος, τότε Δέσποινα, βοήθειά μοι γενοῦ καὶ προστάτης θερμότατος· σὲ γὰρ ἔχω ἐλπίδα, ὁ ἀνάξιος δοῦλός σου.

Οἱ Ἀναβαθμοί, Τὸ α᾿ ἀντίφωνον τοῦ δ ᾿ ἤχου.

Προκείμενον. Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου.

Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.

Τὸ Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον.

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς: Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Πατρός μου, καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν Υἱόν, εἰμὴ ό Πατήρ, οὐδὲ τὸν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει, εἰμὴ ὁ Υἱός, καὶ ᾡ ἐὰν βούληται ὁ Υἱὸς ἀποκαλύψαι. Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε, τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς· καὶ μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. 'Ο γὰρ ζυγός μου χρηστός, καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.

Ὁ Ν`.

Δόξα. Ταῖς τοῦ σοῦ Ὁσίου…

Καὶ νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου…

Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός… Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. β ´.

Θεία χάρις ἐκχέχυται πρὸ τῆς θήκης τῶν λειψάνων σου, ἡγιασμένε πάτερ Χριστόδουλε, διὸ καὶ εἰς ὀσμὴν μύρου τῶν θαυμάτων σου δραμούμεθα, τῶν νοσημάτων τὴν ἴασιν ἀρυόμενοι. Ἀλλά, πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Εἶτα ὁ Κανών. ᾨδὴ α ´. Ἦχος α ´. ᾨδὴν ἐπινίκιον ᾄσωμεν πάντες.

Σοφίας ὢν ἄβυσσος, Θεὲ τῶν ὅλων, ψυχῆς μου τὴν ἄγνοιαν συμπαθῶς ἀπέλασον, πίστει θαῤῥήσαντος ἀνευφημῆσαι ἐν ᾠδαῖς τὸν σὸν θεράποντα.

Σοφίας τῷ ἔρωτι τρωθεὶς τῆς ὄντως, τῷ φόβῳ τοῦ κρείττονος, νουνεχῶς ἐῤῥύθμισας νοὸς κινήματα. Ὅθεν καὶ έτυχες, σοφέ, τῆς σῆς ἐφέσεως.

Του κόσμου τὰ μάταια φυγών, τελείως σταυρὸν ἐπαυχένιον ὡς ἐχέφρων ἦράς σου καὶ ἠκολούθησας, μάκαρ, τοῖς ἴχνεσι Χριστοῦ καθάπερ ἄσαρκος.

Δακρύων τοῖς ὄμβροις σου τοῖς ἀενάοις, ἐξήρανας ῥεύματα τῶν παθῶν, μακάριε, καὶ καθωράϊσας ψυχῆς τὸ πρόσωπον τῆς σῆς τὸ χαριέστατον.

Τῆς νήσου τὸ ἄνυδρον εἰς ἀενάους πηγάς τε μετέστρεψας θαυμαστῶς, εἰς δένδρα τε τοῖς καρποῖς βρίθοντα καὶ εὐθαλέστατα αὐτῆς φυτῶν τὰ ἄκαρπα.

Θεοτοκίον.

Η στάμνος ἐτύπου σε ἡ μανναδόχος, τὸν ἄρτον βαστάζουσα τῶν Ἀγγέλων, ἄχραντε, ζωὴν βραβεύοντα, ταῖς διανοίαις τῶν πιστῶν, τὴν ἀδιάῤῥευστον.

ᾨδὴ γ´. Στερεωθήτω ὴ καρδία μου.

Τὴν τῶν παθῶν διχάσας θάλασσαν, τῶν σῶν προσευχῶν, παναοίδιμε, τῇ βακτηρίᾳ τὸν πικρὸν Φαραὼ συ κατεπόντισας, καὶ διέβης ἀκυμάντως εἰς ζωὴν τὴν ἀτάραχον.

Ὥσπερ ἐλαία σύ, μακάριε, ἐν αὐλαῖς ἀνθήσας τοῦ κρείττονος, πεπυκασμένος τοῖς καρποῖς τοῖς ἀφθάρτοις τῶν ἔργων σου, τῷ ἐλαίῳ νῦν λιπαίνεις τὰς ψυχὰς τῶν ὑμνούντων σε.

Ὥσπερ λειμὼν ἀνθέων, ἔμπλεως τῶν ἐξ ἀρετῶν σὺ γενόμενος, εὐωδιάζεις ταῖς ὀσμαῖς τῶν χαρίτων τὴν σύμπασαν, ἀπελαύνων τὸ δυσῶδες τῶν παθῶν αὐτῆς, Ἅγιε.

Ἐκ τῆς ἐώας πόθος δέσμιον, ὁ τῶν ἀποστόλων κατήγαγεν ἐν τῇ Ρωμαίων, ἐν δεσμοῖς δεδεμένον τοῦ Πνεύματος, οὐχ ἁλύσεσι τυράννων, ὡς ἐκείνους τοῦ Νέρωνος.

Τὴν τῆς σαρκός, παμμάκαρ κάμινον, κατὰ τῆς ψυχῆς τὴν παφλάζουσαν, τοῖς τῶν δακρύων ὀχετοῖς παντελῶς κατεμάρανας, καταρδόμενος ταῖς δρόσοις ἀεννάου τοῦ Πνεύματος.

Θεοτοκίον.

Τὸ πῦρ παρθένε, τῆς Θεότητος ἐν τῇ σῇ νηδύϊ ἐδέδεξο ἀκαταφλέκτως καὶ τὴν γῆν κατεφώτισας άπασαν, διαλύσασα τὸν ζόφον τοῦ σατὰν τὸν βαθύτατον.

Κάθισμα. Ἦχος πλ. δ ´. Τὴν Σοφίαν καὶ λόγον.

Ἐγκρατείας ἱδρῶσιν ἀσκητικοῖς, κατασβέσας την φλόγα τὴν τῶν παθῶν, πᾶσιν ἀνέβλυσας τῶν θαυμάτων τὸ πέλαγος, καὶ ἐν αὐτῷ ὡς δεύτερος Μωσῆς κατεπόντισας, τὰ τῆς πλάνης ἅρματα, δαιμόνων τὰς φάλαγγας. Ὅθεν συνελθόντες, κατὰ χρέος τιμῶμεν, τὴν πάνσεπτον μνήμην σου, θεοφόρε Χριστόδουλε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Δόξα. Τὸ αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Η πανάμωμος νύμφη τοῦ Ποιητοῦ· καὶ ἀπείρανδρος Μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, δοχεῖον ἀνομίας με, καὶ αἰσχρὸν καταγώγιον, καὶ δαιμόνων παίγνιον ἐν γνώσει γενόμενον. Σπεῦσον καὶ τῆς τούτων, κακουργίας με ῥῦσαι, λαμπρὸν οἰκητήριον, δι᾿ ἀρετῆς ἀπαρτίσασα, φωτοδόχε ἀκοίμητε· δίωξον τὸ νέφος τῶν παθῶν, καὶ τῆς ἄνω μεθέξεως ἀξίωσον καὶ φωτὸς ἀνεσπέρου πρεσβείας σου.

ᾨδὴ δ´. Ἐν Πνεύματι προβλέπων Προφῆτα.

Μελέτην σου θανάτου ποιούμενος ἀεὶ τὴν ζωήν, ἐδάκρυες ἡμέρας καὶ νυκτός. Ὅθεν καὶ φέγγος τὸ θεῖον μάκαρ, ἀστράψαν ἐν σῇ καρδίᾳ παρακλήσεως ἀῤῥήτου πάσης, καὶ χαρᾶς σε ἐνέπλησεν.

Ἐβάδισας εκ βρέφους την τρίβον την στενήν, εν ποικίλαις θλίψεσι παντοίων πειρασμῶν, ἀνθ’ ὧν πρὸς πλάτος τῶν οὐρανίων, χώρων ἀπάρας ἀρτίως, πάτερ τὰς αὐλὰς κατεπήξω, πᾶσι σὺν δικαίοις γηθόμενος.

Ἐνέτεινας τὸν νοῦν σου καὶ χεῖρας πρὸς Θεὸν ἀκλινῶς, καὶ φάλαγγας ἀγρίων δυσμενῶν κατετροπώσω παμμάκαρ, Μωσῆς ὡς μέγας καὶ νίκης ἄρας τοὺς στεφάνους, τῇ Τριάδι νῦν στεφανηφόρος παρίστασαι.

Ἐξέπλευσας τῆς Ρώμης πρὸς πόλιν τὴν Σιών, ὥσπερ εἵτις ἔλαφος σοφέ, διψητική, τοὺς θείους τόπους ἰδεῖν τε καὶ προσκυνῆσαι διψῶν ἐκτόπως· καὶ τυχὼν τοῦ ποθουμένου, χάριτος ἀφθόνου ἐμπέπλησαι.

Κομπάζει Νικαέων ἡ πόλις ἡ λαμπρά, ἐν χερσὶ κατέχουσα τὰ σπάργανα τὰ σά. Ὀλύμπου πάλιν τὸ ὄρος καὶ τὸ τοῦ Λάτρου, Κῶς τε καὶ Λέρος προσκιρτῶντες συν τῇ Πάτμῳ πᾶσιν ἐκλαλοῦσι τοὺς ἄθλους σου.

Θεοτοκίον.

Πταισμάτων τὰς σειράς μου διάῤῥηξον ἁγνή, ἡ τοῦ ᾍδου ῥήξασα τὰ ἄῤῥηκτα δεσμὰ τῷ τοκετῷ σου καὶ πάντας τους ὑπ᾿ ἐκείνου κατεχομένους ἀπάλλαξον, ὦ Παρθένε, ὅπως ἐλευθέρως δοξάζω σε.

ᾨδὴ ε´. Θεὸς ὧν εἰρήνης

Χωρίσας της ης καθάπαξ τὸν νοῦν καὶ νεκρώσας σαρκὸς τὰ κινήματα εἰς τέλος τὰ ἀκάθεκτα, τὸ κάλλος τοῦ Χριστοῦ συνάμα τοῖς ἀγγέλοις ὁρᾶν κατηξιώθης, τὸ ἀμήχανον ὄντως ἀκραιφνεστάτως, παμμακάριστε.

Πυρὶ τῆς ἀγάπης φλεχθεὶς τοῦ Χριστοῦ καὶ μισήσας τὰ πάντα ὡς σκύβαλα, τοῖς ὄρεσιν ἐνῴκησας ὡς ἄλλος Ἠλιού καὶ θείαις θεωρίαις τὸν νοῦν καταλαμπρύνων, ὅσαι ὧραι παμμάκαρ, τῶν ὁρεκτῶν τὸ ἄκρον ἔφθασας.

Οὐδέν σε πόθου χωρίσαι Θεοῦ, οὐ γονεῖς, οὐχ ἡ σύζυγος ἴσχυσεν, οὐ δόξα ἦ διάκενος, οὐ πλοῦτος ό φθαρτός, οὐκ ἄλλο τὸ παράπαν, ἀντηλλάξω γὰρ πάντων Χριστόν, οὗπερ ἠράσθης ἐξ ἀπαλῶν ὀνύχων Όσιε.

Ἡ δίκη Θεοῦ σε τιμῶσα ὀξύ, μαθητῶν τὸν θρασὺν ἐβασάνισεν, ἐξαίφνης καταῤῥάξασα πρὸς γῆν ἐλεεινῶς. Ἀλλά ἄνω σὺ τὸ ὄμμα τῆς ψυχῆς, ἀνατείνας συμπαθῶς, πρὸς τὸν κτίστην, ἐξανιστᾶς εἰσαῦθις σώφρονα.

Τοῖς νόμοις ῥυθμίσας τὰ μέλη σαρκὸς καὶ ρομφαία φραχθεὶς τῇ του παντός, δαιμόνων ἀπεθέρισας ανδρείως κεφαλάς, μηδ’ ὅλως ὑποκῦψαι τὸν ἀδούλωτον νοῦν σου ἁμαρτίας τῷ νόμῳ, δυσγενεστάτως ἀνεχόμενος.

Θεοτοκίον.

Νεφέλην σε κούφην προείδε ποτε, Ἡσαΐας ο μέγας εν Πνεύματι, ἀγκάλαις ἐπιφέρουσαν τὸν ἥλιον ἁγνή, τὸν τῆς δικαιοσύνης, τὸ σκότος τῶν εἰδώλων διαλύσοντα ἅπαν καὶ τῶν πιστῶν ψυχὰς φωτίσαντα.

ᾨδὴ ς ´. Σπλάγχνων Ἰωνᾶν.

Πάλαι τοῦ Ναυή, ὁ γόνος καθήρηκε στρατάρχας ἑπτά, νεανικώτατα. Τὰ κεφάλαια τῶν παθῶν καθελῶν καὶ συ τέλεον ἀπαθείας ἠγλαΐσθης τοῖς χαρίσμασι μάκαρ, καὶ θεοειδέστατον τῆς Τριάδος ἐγένου ἀνάκτορον.

Παίδες Ἀβραάμ, Χαλδαίων τὴν κάμινον, ὡραίοις ποσί, καταπατήσαντες κατεμάραναν, τὴν ψυχὴν ἐκπετάσαντες ἅπασαν πρὸς τὸν Ὕψιστον, τὴν φλόγα κατεπάτησας πάτερ, καὶ σύ, τὴν δυσκάθεκτον τῆς σαρκός, ἀνενδότοις δεήσεσιν.

Πλήθη μοναστῶν, μιγάδων ἀγέλας τε ό βίος ό σὸς ὁ ἀκριβέστατος ἐπεσπάσατο, ὡς μαγνῆτις ἡ λίθος τὸν σίδηρον· καὶ ῥαθυμίσας ὡς ἀρίστως πρὸς τὴν ἄσκησιν, πάντας ζηλωτὰς ἀνέδειξας διαπύρους τοῦ κρείττονος, ἔνδοξε.

Πρώην Δανιήλ τοὺς θήρας τοὺς λέοντας ἐν λάκκῳ βληθείς, ξένως ἠμέρωσε. Τὴν διάνοιαν πρὸς Θεὸν ἀναρτήσας ὁλόκληρον, ἐχαλίνωσας καὶ σὺ τὸν ἀνυπόστατον, θῆρα τὸν τυραννικώτατον τιθασσεύσας θυμὸν σαῖς ἐντεύξεσιν.

Πόλιν πεφθακὼς πασῶν τὴν βασίλισσαν, τῶν ἔργων, τῶν σῶν τοῖς ἀμαρύγμασι, κατεφώτισας ἱερεῖς, βασιλεῖς καὶ τὴν Σύγκλητον, ἀεννάως μελιῤῥύτοις παραινέσεσι, μάκαρ, καταρδεύων ἅπαντας καὶ βελτίους ὡς ὧραι ποιούμενος.

Θεοτοκίον.

Τόμον σε καινόν προφήτης ἐν Πνεύματι τὸν Λόγον Θεοῦ τὸν ἀπερίγραπτον προεώρακεν, ἐν αὐτῷ τοῦ Πατρὸς γραφησόμενον τῷ δακτύλῳ ὑπὲρ φύσιν, Θεονύμφευτε` οὕτω καὶ γὰρ τὸν ἀόριστον, ἐν γαστρί σου σαρκὶ περιώρισας.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ.

Τῷ ἐκ τοῦ κόσμου τῆς δεινῆς ματαιότητος, ταῖς διδαχαῖς σου ταῖς σεπταῖς ποίμνην ἐλάσαντι, ἀναγράφομεν οἱ παῖδές σου ὕμνον σοι μάκαρ. Ἀλλ᾿ ὡς ἔχων παῤῥησίαν πρὸς τὸν Κύριον, ἐκ παντοίων ἡμᾶς λύτρωσαι κολάσεων, ἵνα κράζωμεν· Χαίροις πάτερ Χριστόδουλε.

Ἕτερον, ποίημα τοῦ ἀββᾶ Ἀπολλώ. Ήχος δ`. Ἐπεφάνης σήμερον.

Τὸ σεπτόν σου λείψανον, τοὺς προσκυνοῦντας σχετικῶς ἐκ πίστεως φύλαττε, πάτερ, ἀσινεῖς, ταῖς πρὸς Θεὸν ἱκεσίαις σου, Ὅσιε πάτερ θεόφρον Χριστόδουλε.

Ὁ Οἶκος.

Ἄγγελος ἄλλος ὤφθης ἐπὶ γῆς θεοφόρε, βιώσας ἐγκρατῶς ὑπὲρ λόγον, καὶ τοῖς ἐπουρανίοις χοροῖς συνηρίθμησαι τανῦν, τρισμακάριστε· διὸ ἀνυμνοῦντες βοῶμέν σοι θερμῶς τοιαῦτα·

Χαίροις, ἀστὴρ τῆς ἐῴας ἐκλάμψας·

χαίροις, φωστὴρ τους ἐν Πάτμῳ αὐγάσας.

Χαῖρε, τῶν ἐν βάθει παθῶν ἡ ἀνάκλησις,

χαῖρε, τῶν ἐν ζόφῳ κακίας ἡ λύτρωσις

Χαῖρε, ἑλκών πρὸς μετάνοιαν ταῖς τῶν λόγων διδαχαῖς·

χαῖρε, ἄγων πρὸς ἀπάθειαν ταῖς τοῦ βίου ἀγωγαῖς.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις ὁδηγὸς μοναζόντων·

χαῖρε, ὅτι τυγχάνεις ἰατρὸς ἀσθενούντων.

Χαῖρε, σωτὴρ ἀνθρώπων θερμότατε·

χαῖρε, φωστὴρ σῶν παίδων λαμπρότατε.

Χαῖρε, δι’ οὗ ό Θεὸς ἐδοξάσθη·

χαῖρε, δι᾿ οὗ ὁ ἐχθρὸς κατησχύνθη.

Χαίροις, πάτερ Χριστόδουλε.

Συναξάριον.

Τῷ αὐτῷ Μηνί, ΙΣΤ΄, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τοῦ Θαυματουργοῦ.

Μέγας μὲν Ἀντώνιος ἀρχὴ Πατέρων,

Θεῖος δὲ Χριστόδουλος, ἔνθεον τέλος.

Χριστόδουλον δεκάτεραν καθ’ ἕκτην εἰς Ὀλύμπῳ.

Τοῦτος ὁ τρισόλβιος καὶ πανάριστος καὶ νοητὸς ἀστήρ, ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν καὶ θαυματουργὸς Χριστόδουλος ἐκ πλησιοχώρου τῆς τῶν Νικαέων πόλεως πολίχνης λέγουσιν ἀναλάμψαι ὑπὸ γονέων εὐγενῶν καὶ θεοσεβῶν ἔτει ᾳκ΄ τῆς θείας ἑπιφανείας, ὄνομα φέρων κοσμικὸν Ἰωάννης. Ἔστωντας δὲ καὶ νέον ἄγων τὴν ἡλικίαν, τὴν ἀγγελόμορφον ποθήσας πολιτείαν καὶ τῆς ἰσαγγέλου διαγωγῆς καὶ πολιτείας θιασώτης γενόμενος. Ἔμελλεν ὁ μακάριος τοὺς οἰκείους γονέας καταλιμπάνειν καὶ κατὰ τὸ ψαλμικόν: ``Εις τὰ ὄρη ἀρθῆναι, ὅθεν ἡ τοῦ Χριστοῦ ἐκεῖ βοήθεια``.

Κατὰ νοῦν λαβόντες τοῦτο οἱ τούτου γονέοι, ἀγκαλὰ καὶ ἄκοντος τοῦ νεανίου, δεσμῷ ἀῤῥαβῶνος παρθένῳ τινὶ ἐδέσμευσαν, ἵνα ἔτζι ἐξ αὐτοῦ ἔκγονα ἐν καιρῷ ἀπολαύσωσιν. Ὁ μέντοι νεανίας, σώφρων ὢν καὶ ὅλως ὑπὸ τοῦ ὁσίου καὶ μακαρίου ἔρωτος τετρωμένος, κρυφὰ τὸ ὀσπήτιον τῶν γεννητόρων ἀπολιπὼν καὶ εἰς βουνὸν Ὄλυμπον καλούμενον ἐλθών, το ἀγγελικὸν ἀναλαμβάνει σχῆμα, Χριστόδουλος μετακληθείς. Ἔστωντας δὲ καὶ νὰ ἔχῃ ποθήσει τὰ τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων τίμια λείψανα κατασπασθῆναί τε καὶ προσκυνῆσαι, μετέβη εἰς τὴν μεγαλόδοξον Ῥώμην καὶ ἐκεῖθεν εἰς ἔρημόν τινα τόπον τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἀγκαλὰ καὶ ἐπρόκοπτεν εἰς ὅλας τὰς ἀρετὰς καὶ ἐνθέους ἀσκήσεις καὶ ἐπόθει διατρίψαι τὸν βίον ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ, στρατός ἐξ Ἀγαρηνῶν ἀπίστων ἠγέρθη καὶ ἠρήμωσε τὸ ἱερὸν καταφύγιον. Ἔτζι ὁ τρισόλβιος, ἔστωντας καὶ ἐνῶ ἐσκορπίσθησαν ἅπαντες οἱ ἀδελφοί, θανάτου μοῖραν ἢ αἰχμαλωσίας ἢ φυγῆς λαβόντες, ἐπανῆλθεν εἰς τὰ οἰκεῖα μέρη, τὸ ἐν Μυσίᾳ βουνὸν Λάτρος καλούμενον καταλαβών. Ἦτον δὲ τὸ Λάτρος βουνὸν ἀσκητικόν. Ἑνδιατρίψας ἐκεῖ ἐν πνεύματι διὰ προσευχῆς πολλῆς καὶ θείας ἐγκρατείας, ἐψηφίσθη ὑπὸ τῶν ἀδελφῶν ἀρχιμανδρίτης πάντων τῶν ἐν Λάτρῳ Μοναστηρίων, διὸ καὶ Λατρηνὸς ἐκλήθη. Βλέπων ὁ μισόκαλος τὴν πολιτείαν τοῦ ἁγίου καὶ τὸν κατ’ αὐτοῦ πόλεμον, ἀπέστειλε καὶ ἐκεῖ κοῦρσος Ἀγαρηνῶν καὶ διεσκόρπισαν πάντας τοὺς μοναχούς. Ἀποδρὰς τοίνυν καὶ τούτου τοῦ τόπου ὁ ἅγιος τὴν Στρόβιλον καταλαμβάνει καὶ τὴν Λέρον καὶ Κῶ. Ἔστωντας ὅμως καὶ μὴ ἔστεργε τὴν πολλὴν ταραχὴν καὶ τὸν σάλον τὸν κοσμικὸν τούτων τῶν τόπων, πλανώμενος δέ, τὴν αὐχμώδη καὶ πετρώδη Πάτμον πατήσας, ἠράσθη ταύτης, ἔστωντας καὶ νὰ εἶναι ὁ τόπος ὁ φοβερὸς εἰς ὃν ὁ τοῦ Χριστοῦ ἠγαπημένος μαθητὴς τὴν ἐξορίαν ἔλαβε καὶ τὰ θεόῤῥητα ῥήματα ἤκουσε. Γενόμενος ἦτουν ἐπὶ τούτου εἰς τὴν Βασιλίδα, ἠττίσατο παρὰ τοῦ Βασιλέως Ἀλεξίου τὴν Πάτμον ἵνα φροντιστήριον ψυχῶν καταστήσῃ ταύτην.

Δοὺς δὲ ὁ Βασιλεὺς εἰς τὸν Ὅσιον τὴν Πάτμον καὶ ἐργάτας καὶ χρήματα ἱκανά, ἀπέπεμψεν αὐτόν, ζητήσας τὰς αἰτήσεις καὶ εὐχὰς ὑπὲρ τῆς αὐτοῦ βασιλείας, πρὸς Κύριον ποιεῖν. Κατασταθεὶς δὲ ἐν τῇ νήσῳ ἤρξατο οἰκοδομεῖν ναὸν καὶ μοναστήριον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ θεοῤῥήμονος Θεολόγου τιμώμενα.

Ἐπιδρομὴς γενομένης κατὰ τῆς νήσους ὑπὸ τῶν ἀπίστων, εἰς τὴν Εὐρίπου χώραν ἔρχεται μετὰ τῶν μοναχῶν καὶ ζωῆς ἐρημικῆς ἐφιέμενος, μονύδριον ἐπήξατο καὶ μετά τινα χρόνον τὴν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς τὸν Θεὸν παρέδωκε, δεκάτην ἕκτην Μαρτίου μηνός, ἀγομένου ἔτει ᾳρ ἀπὸ Χριστοῦ.

Τοῦ τιμίου αὐτοῦ σκήνους ἡ ἐπάνοδος εἰς Πάτμον ἐγένετο ὑπὸ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ λάθρα Εὐβοέων, τὴν εἰκοστὴν πρώτην Ὀκτωβρίου μηνός. Καὶ ἔτζι ὁ ἅγιος ἐκαταστάθη φύλαξ καὶ φρουρὸς τῆς θείας ποίμνης του, θαυματουργῶν εἰς πάντας τοὺς προσιόντας αὐτῷ ἐν πίστει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σαβίνου τοῦ Αιγυπτίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πάπα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουλιανοῦ τοῦ ἐν Κιλικίᾳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ ἐν Ῥουφιαναίς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ῥωμανός, ὁ ἐν τῷ Παρίῳ, ξίφει τελειοῦται.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ  Ἅγιοι Δέκα Μάρτυρες, οἱ ἐν Φοινίκῃ, ξίφει τελειοῦνται.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἀλεξανδρίων Πάπας Ρώμης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀνίνα τοῦ θαυματουργοῦ.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ.

Ὡς ἥλιος παμμάκαρ, τὰς ἐρήμους χρυσαυγὴς κατήστραψας καὶ τὴν ἀχλὺν τὴν ζοφερὰν τῶν δαιμόνων διεσκέδασας, πρὸς τὴν ἄνω ποδηγῶν ὁδὸν τοὺς ψάλλοντας· Ὁ τῶν Πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Παντοίως προσβαλόντα τὰ δεινὰ τῆς πονηρίας πνεύματα, σοὶ τῷ προβόλῳ τῷ στεῤῥῷ διελύθησαν ὡς κύματα· ἐπὶ πέτρας ἀσφαλοῦς τὰς βάσεις εἶχες γὰρ ἐρηρεισμένας τῷ λόγῳ τοῦ Σωτῆρος.

Ἡττήθη κατὰ κράτος ὑπὸ σοῦ ὁ τυφωθεὶς ὑπέρογκα· καὶ ὁ Θεοῦ κατεπαρθεὶς καὶ τὰ μείζω φρυαξάμενος, ὡς στρουθίον εὐτελὲς εἰς χοῦν συντέτριπται, ὁπλισαμένῳ τὸ μέτριόν σοι, πάτερ.

Ζητῶν τὸν μαργαρίτην νουνεχῶς ἀπὸ σπαργάνων, εὕρηκας τὸν πολυτίμητον Χριστὸν καὶ εὑρών, τὰ πάντα προὔδωκας καὶ κτησάμενος αὐτόν, ἐπήρκεις ἅπασι τοῖς δεομένοις πλουτεῖν ἐκ τούτου πάτερ.

Δοχεῖον θεοφόρε γεγονὼς σύ, τὸ καθαρὸν τοῦ Πνεύματος, τὰς θεουργοὺς μαρμαρυγὰς ὁλικῶς ἐδέχου Ὅσιε, θείαις τε πνοαῖς ὡς ὄργανον κρουόμενον καὶ ἐμμελὲς τῷ Θεῷ τὸ μέλος ᾄδων.

Θεοτοκίον.

Η βάτος Μωϋσέως ὑπεδῆλου καθαρῶς τὸν τόκον σου ὡς γὰρ ἐκείνη θαυμαστῶς φλεγομένη ὤφθη, Δέσποινα, ἀνωτέρα τῆς φλογός, ὡσαύτως ἄφλεκτος διετηρήθης καὶ σὺ πυρὸς τοῦ θείου.

ᾨδὴ η ´. Θαύματος ὑπερφυοῦς.

Ἅρματος τῶν ἀρετῶν τοῦ λαμπροτάτου ἐπιβέβηκας, ἄλλος καθάπερ Ἠλιού, θεσπέσιε, καὶ ἡρπάγης πρὸς ουρανούς καὶ Τριάδι μετὰ δόξης νῦν παρίστασαι, ἀμέσως ταῖς ταύτης ἐλλαμπόμενος φωταυγείαις καὶ ψάλλων· Πάντες τὸν Κύριον ἀνυμνολογεῖτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Βάρβαρον ἐξ Ἰταλῶν ὁ δολιόφρῳν καθ’ ἡμῶν ἐξοπλίσατο στόλον, ἀφαρπάσαι σκήνωμα τοῦ Ἁγίου τυραννικῶς· ἀλλ᾿ ἠλέγχθη ἐν κενοῖς δραμὼν ὁ βάσκανος κενὰς γὰρ τὰς χεῖρας αὖθις έχοντες ἐπανῆκαν καὶ δίκην ἔδωκαν τῆς ὕβρεως, ὑπὸ τῆς θαλάσσης δεινῶς βασανισθέντες.

Ἔφοδον τυραννικὴν ἐλπιζομένην διασκέδασον τάχιστα πάτερ, τῇ Τριάδι δέησιν ἑνστησάμενος ἐμμελῶς, Θεολόγον καὶ τὸν τούτου αὐθομαίμονα θερμός προσλαβόμενος συλλήπτορας τῆς πρεσβείας. Ἡ κτίσις πᾶσα τὸν Κύριον ἀνυμνολογεῖτε, βοῶντες, εἰς αἰῶνας.

Κλύδωνα τὸν χαλεπὸν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν ἄγριον κόπασον σάλον, εἰρηναίαν ἅπασι πολιτείαν καὶ βιοτὴν τοῖς ὑμνοῦσί σε, θεόφρον, χαρισάμενος, ὡς ἂν γεγηθότες ἀναμέλπωμεν ἀσιγήτως· Ἡ κτίσις πᾶσα τὸν Κύριον ἀνυμνολογεῖτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Θεοτοκίον.

Δόξης τῆς θεοειδοῦς ἐκπεπτωκότας τοὺς προπάτορας ὄφεως δόλῳ καὶ πρὸς ᾅδου πέταυρον καταχθέντας ἐλεεινῶς, τὴν ζωὴν ἀποτεκοῦσα, Θεονύμφευτε, σύ, τὴν οὐσιώδη, ἀνεζώωσας καὶ παραδόξως καὶ τούτους θέσει τεθέωκας, ἐπαναδραμόντας τῇ πρώην εὐγενείᾳ.

ᾨδὴ θ ´. Τύπον τῆς ἁγνῆς.

Ἔστης νῦν τῆς σῆς ἐφέσεως, τῶν ἐφετῶν ἁπάντων μάκαρ, τὸ ἔσχατον ἐπιφθάσας, οὕπερ ἐπὶ γῆς ἐκ νεότητος ὁ διάπυρος ἔρως σε ἔφλεγεν· οὗ νῦν καταπολαύων, ὑπὲρ ἡμῶν ἀγρύπνως πρέσβευε.

Ἴδε πειρασμῶν τὴν θάλασσαν, ἣν καθ’ ἡμῶν ἐκ βασκανίας ἐξήγειρεν ό ἀρχέκακος καὶ ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωπόλεθρος· καὶ πραΰνας γαλήνην, πρυτάνευσον τῇ σῇ γνησίᾳ ποίμνῃ, ταῖς ἀδιστάκτοις ἱκεσίαις σου.

Μάκαρ, τὸ καλὸν ἀγώνισμα τῆς ἀρετῆς ἀνδρειοθύμως ἠγώνισαι καὶ τὸν δρόμον σου ἀνεπιστρόφως τετέλεκας καὶ τὴν πίστιν ἀμέμπτως τετήρηκας· διὸ καὶ τῶν στεφάνων τῶν κατ’ ἀξίαν ὄντως ἔτυχες.

Δέξαι τὸ παρόν μου ψέλλισμα, τοῦ ταπεινοῦ καὶ ἀναξίου ἱκέτου σου, ἀνασχόμενος ὡς ὁ Σωτήρ μου τὸν ἔπαινον τῶν νηπίων ποτέ, καὶ τὴν ἄφεσιν ἀντιβολῶ, παράσχου τῶν ἁμαρτάδων μου πρεσβείαις σου.

Θεοτοκίον.

Ἴδε τὴν ἐμὴν ἀσθένειαν, ἴδε τῆς ψυχῆς μου τὰ δεινότατα τραύματα, ἅ μοι δαίμονες ἀνηλεεῖς προσετρίψαντο, ἀπηνῶς ἐπελθόντες οἱ φόνιοι, καὶ δὸς τὴν σωτηρίαν, ἡ τὸν Σωτῆρα ἀποτέξασα.

Ἐξαποστειλάριον. Τῶν Μαθητῶν ὁρώντων σε.

Ἀστὴρ ἐφάνης ἄδυτος ἐν τῷ Λάτρῳ, τῶν ἀσκητῶν τὰ πλήθη καταλαμπρύνων, ποίμνην δὲ τὴν Πάτμον ἐργασάμενος, Χριστόδουλε θεοφόρε, καθοδηγῶν ἐκδιδάσκεις ἰσάγγελον πολιτείαν.

Ἕτερον. Ὅμοιον.

Τὸν ἐν τῷ Λάτρῳ λάμψαντα ἀρχηγέτην, καὶ πάντας καταυγάσαντα θεαρέστως, Χριστόδουλον τὸν θεῖον εὐφημήσωμεν· ἀσκητικὰ γὰρ ἔπαθλα καὶ μοναζόντων ἀγέλας ἐπλήθυνεν ἐν τῇ Πάτμῳ.

Θεοτοκίον.

Τιμιωτέρα πάντων τῶν ποιημάτων ὑπάρχεις Θεοτόκε, Χριστὸν τεκοῦσα. Τοῦτον οὖν ἱκέτευε φυλάττεσθαι τὴν οἰκτρὴν ταύτην ποίμνην σου ἀλώβητον ἐκ παντοίας ἐπιβουλῆς ἐναντίας.

Εἰς τοὺς Αἴνους. Στιχηρὰ προσόμοια, ἦχος πλ. δ ´. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Πάτερ, θεόφρον Χριστόδουλε, δι᾿ ἐγκρατείας πολλῆς, καὶ συντόνου δεήσεως, τῷ Χριστῷ ἑνούμενος, ἀπερίτρεπτος ἔμεινας, ταῖς μεθοδείαις τοῦ πολεμήτορος, καὶ φίλος ὤφθης τοῦ Παντοκράτορος. Ὅθεν τιμῶμέν σε, καὶ τὴν θείαν μνήμην σου περιχαρῶς, πίστει ἑορτάζομεν, θεομακάριστε. [Δις]

Ὅσιε πάτερ Χριστόδουλε, ἐν ἐρημίαις ἀεί, καὶ σπηλαίοις καὶ ὄρεσι, πίστει διαιτώμενος, τὸν Θεὸν ἐξεζήτησας, καὶ τοῦτον εὗρες ὥσπερ ἐπόθησας, ἀνεπιστρόφῳ ψυχῇ νευρούμενος, ταῖς ἀναβάσεσι, ταῖς καλαῖς ἑκάστοτε καὶ μοναστῶν, στίφη προσενήνοχας, Χριστῷ σωζόμενα.

Σὺ καθυπείκων τοῖς νεύμασι, τοῦ παντεπόπτου Θεοῦ, παρ’ Αὐτοῦ χάριν ἔλαβες, ἐνεργεῖν τεράστια, καὶ διώκειν τὰ πνεύματα, τῆς πονηρίας τῶν προσιόντων σοι, ἐν τῇ σορῷ σου, θεομακάριστε, ὅθεν τιμῶμέν σε, καὶ τὴν θείαν μνήμη σου χρεωστικῶς, πίστει ἑορτάζομεν, θεομακάριστε.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ ´.

Οὐρανοδρόμῳ ἑπιβὰς ὀχήματι, θεσπέσιε, τῶν ἀρετῶν κατέλαβες τὴν ἀκρόπολιν δι᾿ ἀσκήσεως, ἐκ τῆς ἐρήμου πολεύων τῆς ἄνω Ἱερουσαλὴμ τὰ ὑπερκόσμια· καὶ τῶν ἐκ πόνων ἀγώνων ἀξίως τὰ γέρα κομισάμενος, ταῖς οὐρανίαις συναγάλλῃ ταξιαρχίαις, παμμακάριστε, τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν κληρονόμος καὶ τῆς βασιλείας οἰκήτωρ γενόμενος. Ἀλλὰ πρέσβευε, θεοφόρε Χριστόδουλε, τῷ Σωτῆρι τῶν ὅλων εἰρηνεῦσαι τὸν κόσμον καὶ σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Δοξολογία μεγάλη.