ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 13. ΑΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΧΡΥΣΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ ΙΓ΄!!

ΧΡΥΣΗ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

Εἰς τὸν Ἐσπερινόν.

Μετὰ τὸν Προοιμιακόν, τὸ Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τὸ Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν Στίχους καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς Προσόμοιοι τῆς Ἁγίας. Ἦχος α´. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Τὴν χρυσεπώνυμον κόρην καὶ καλλιπάρθενον, Χρυσῆν τὴν Ἀθληφόρον, εὐφημήσωμεν πάντες· αὕτη γὰρ νομίμως ὑπὲρ Χριστοῦ, ἐν ἀθλήσει ἠνδρίσατο, καὶ καθελοῦσα τὸν ὄφιν τὸν σκολιόν, μαρτυρίου δόξαν εὕρατο.

Χρυσέοις ἤθεσι Μάρτυς κεκοσμημένη Χρυσῆ, τὴν προσβολὴν ὑπέστης, τοῦ· δολίου Βελίαρ, καὶ ἤνεγκας τυράννων τὰς ἀπειλάς, ἀπτοήτῳ φρονήματι· ἔνθεν βασάνους ὑπέστης πολυειδείς, δι᾿ ἀγάπην τοῦ νυμφίου σου.

Σήμερον χαίρει πατρίς σου Χρυσῆ Θεόνυμφε, ἡ τῇ σεπτῇ σοῦ κλήσει, τιμωμένῃ ἀξίως, καὶ ἄγει τὴν ἁγίαν σου ἑορτήν, εὐφροσύνως βοῶσά σοι· Σύ μου προστάτις καὶ κλέος Μάρτυς Χριστοῦ, καὶ μεσῖτις πρὸς τὸν Κύριον.

Προσόμοια ἕτερα. Ἦχος δ´. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν.

Ὡς παρθένος ἀκήρατος, τὴν ἁγνείαν σου ἄμωμον, τῷ Χριστῷ ἐτήρησας θείῳ ἔρωτι, καὶ τῶν τυράννων τὴν ἕφοδον, καὶ πᾶσαν ἐπίνοιαν, καὶ βασάνους χαλεπάς, ἂς ἡμέραις ἐν πλείοσι, σοὶ ἐπήγαγον, καθυπέστης ψυχῇ ἀγαλλομένῃ, ἐν τῇ ἄνωθεν ἰσχύϊ, Χρυσῆ Χριστοῦ νύμφη ἀφθορε.

Ὡς χρυσίον πολύτιμον, ταῖς ποιναῖς τῆς ἀθλήσεως, ἐλαμπρύνθης πάνσεμνε καὶ ἀπήστραψας, θείας ἀγάπης λαμπρότητα, Μαρτύρων στεῤῥότητα, καὶ ἀνδρείαν ψυχικήν, καὶ καθεῖλες τὸν δράκοντα, προσβαλόντα σοι, δι᾿ οἰκείων Χρυσῆ καὶ ἀλλοτρίων, καὶ ἐνήθλησας ἀνδρείως, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ νυμφίου σου·

Ὡς χρυσόπτερος πέλεια, ἐκ τοῦ δένδρου ἀνέδραμες, καλιὰν πρὸς ἄφθαρτον καὶ οὐράνιον, κατακοπεῖσα τὸ σῶμά σου, τυράννων ὠμότητι, καὶ Μαρτύρων τοῖς χοροῖς, Νεομάρτυς ἠρίθμησαι, τὰ δὲ μέλη σου, βεβαμμένα αἱμάτων σου τοῖς λύθροις, οἱ πιστοὶ λάθρα λαβόντες, ταφῇ ὁσίᾳ παρέδωκαν·

Δόξα. Ἦχος β´.

Παρθενικῇ ὡραϊσμένῃ χάριτι, μαρτυρικοῖς ἀγῶσιν ἠνδραγάθησας, ἀῤῥενωθεῖσα τῷ φρονήματι, Χρυσῆ παμμακάριστε· τῆς γὰρ ἁγνείας τὸν πλοῦτον, νοΐ τελείῳ φυλάττουσα, τὸν ἐπελθόντα σοι ὑπούλως, ἀπεκρούσω ἐχθρόν· οὑ γὰρ ἄνθος νεότητος, οὗ τὸ χαῦνον τοῦ θήλεος, ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἀπειλαὶ καὶ μάστιγες, τὴν σὴν ψυχὴν ἐσάλευσαν, τῆς κρείττονος στάσεως· ὅθεν καλῶς ἀγωνισαμένη, τῶν πάλαι Μαρτύρων, ἰσότιμος ὤφθης, λαμπαδηφόρος εἰσελθοῦσα, , εἰς τὸν οὐράνιον νυμφῶνα. Ἀλλ᾿ ὦ Παρθένε Θεόνυμφε, καὶ Μάρτυς ἀήττητε, ἀπαύστως πρέσβευε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Παρῆλθεν ἡ σκιὰ τοῦ νόμου, τῆς χάριτος ἐλθούσης...

Εἴσοδος. Φῶς Ἱλαρόν. Προκείμενον τῆς ἡμέρας καὶ τὰ Ἀναγνώσματα.

Προφητείας Ἡσαΐου τὸ Ἀνάγνωσμα. (μγ´ 9-14).

Τάδε λέγει Κύριος. Πάντα τὰ ἔθνη συνήχθησαν ἅμα, καὶ συναχθήσονται ἄρχοντες ἐξ αὐτῶν. Τίς ἀναγγελεῖ ταῦτα ἐν αὐτοῖς; ἢ τὰ ἐξ ἀρχῆς, τίς ἀκουστὰ ποιήσει ὑμῖν; Ἀγαγέτωσαν τοὺς μάρτυρας αὐτῶν καὶ δικαιωθήτωσαν, καὶ εἰπάτωσαν ἀληθῆ. Γίνεσθέ μοι μάρτυρες, καὶ ἐγὼ μάρτυς Κύριος ὁ Θεός, καὶ ὁ παῖς, ὃν ἐξελεξάμην· ἵνα γνῶτε, καὶ πιστεύσητε, καὶ συνῆτε, ὅτι ἐγώ εἰμι. Ἔμπροσθέν μου οὐκ ἐγένετο ἄλλος Θεός, καὶ μετ᾿ ἐμὲ οὐκ ἔσται. Ἐγώ εἰμι ὁ Θεός, καὶ οὐκ ἔστι πάρεξ ἐμοῦ ὁ σῴζων. Ἐγὼ ἀνήγγειλα καὶ ἔσωσα, ὠνείδισα, καὶ οὐκ ἦν ἐν ὑμῖν ἀλλότριος. Ὑμεῖς ἐμοὶ μάρτυρες, καὶ ἐγὼ Κύριος ὁ Θεός· ὅτι ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ ἔστιν ὁ ἐκ τῶν χειρῶν μου ἐξαιρούμενος. Ποιήσω, καὶ τίς ἀποστρέψει αὐτό; Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ λυτρούμενος ἡμᾶς, ὁ Ἅγιος Ἰσραήλ.

Παροιμιῶν τὸ Ἀνάγνωσμα. (λα´ 10, 13-18, 20, 25).

Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; τιμιωτέρα δέ ἐστι λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη. Μηρυομένη ἔρια καὶ λίνον, ἐποίησεν εὔχρηστον ταῖς χερσὶν αὐτῆς. Ἐγένετο ὡσεὶ ναῦς ἐμπορευομένη μακρόθεν, συνάγει δὲ αὕτη τὸν βίον. Καὶ ἀνίσταται ἐκ νυκτῶν, καὶ ἔδωκε βρώματα τῷ οἴκῳ, καὶ ἔργα ταῖς θεραπαίναις. Θεωρήσασα γεώργιον ἐπρίατο, ἀπὸ δὲ καρπῶν χειρῶν αὐτῆς, κατεφύτευσε κτῆμα. Ἀναζωσαμένη ἰσχυρῶς τὴν ὀσφὺν αὐτῆς, ἤρεισε τοὺς βραχίονας αὐτῆς εἰς ἔργον. Ἐγεύσατο ὅτι καλόν ἐστι τὸ ἐργάζεσθαι, καὶ οὐκ ἀποσβέννυται ὅλην τὴν νύκτα ὁ λύχνος αὐτῆς. Χεῖρας δὲ αὐτῆς διήνοιξε πένητι, καρπὸν δὲ ἐξέτεινε πτωχῷ. Ἰσχὺν καὶ εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο, καὶ εὐφράνθη ἐν ἡμέραις ἐσχάταις.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (γ´ 1-9).

Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν, καὶ ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες, μεγάλα εὐεργετηθήσονται· ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτούς, καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ. Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτούς, καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι, καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν ἔθνη, καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. Οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτόν, συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ· ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.

Εἰς τὴν Λιτὴν ψάλλομεν. Ἦχος α΄.

Εὐφραίνεται ἐνθέως, ἡ σὲ βλαστήσασα πατρίς, ἡ τὴν ἁγίαν σοῦ κλῆσιν φέρουσα, Χρυσῆ καλλιπάρθενε, Ἀθληφόρε θεόφρον, σεμνυνομένη τῇ ἀθλήσει σου· ὡς γὰρ ἄνθος χρυσόμορφον, ἐκ ταύτης ἀνέτειλας, καὶ τῇ ὀσμὴ τῶν χαρίτων σου, τὴν Ἐκκλησίαν εὐφραίνεις, μαρτυρικῶς ἀριστεύσασα· ἥ τὴν σεπτὴν τελοῦσα μνήμην σου, γεραίρει τοὺς ἄθλους σου, τῆς ἀρωγῆς σου τὰς ἐκφάνσεις, ἀπεκδεχομένη ἀεί, καὶ τῷ νυμφίῳ σου Χριστῷ βοῶσα· Κύριε δόξα σοι.

Ὁ αὐτός·

Ἁγνείας ἀντιποιουμένη, τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ μαρτύριον, νομίμως ἀνεδέξω, οὐρανόφρονι γνώμῃ· ὅθεν χερσὶ τυραννικαῖς, μαστιζομένη σφοδρῶς, καὶ τὸ ἁπαλὸν λωροτομουμένη σῶμά σου, οὐδόλως σεσάλευσαι, τοῦ θεμελίου τῆς πίστεως· ἀλλ’ ἄκλινως ἀτενίζουσα, τῷ σῷ νυμφίῳ Χριστῷ, τῆς τῶν ἐχθρῶν περιεγένου μανίας, ἐπὶ πλεῖον ἀναπτουσα, τὸ πῦρ τῆς θείας ἀγάπης· δι᾿ οὗ τὴν μὲν πλάνην ἐφλεξας, τοὺς δὲ πιστοὺς ἐθέρμανας, πρὸς ἔνθεον ζῆλον. Καὶ νῦν τὸν χρυσοκόλλητον στέφανον, ὡς παρθενομάρτυς λαβοῦσα, ἀπαύστως ἱκέτευε Χρυσὴ θεόφρον, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Ὁ αὐτός.

Τὴν χρυσεπώνυμον κόρην, τὴν ταῖς πάλαι Ἀθληφόρσις ἀμιλληθείσαν, Χρυσῆν τὴν χρυσοστόλιστον, αἰνέσωμεν λέγοντες· Χαίροις ἡ τὴν ἄθλησιν, τῇ παρθενία συνάψασα, καὶ τοῖς ἄθλοις τῆς πίστεως, τὴν πλάνην αἰσχύνασα· χαίροις ἡ ὡς χρυσίον πολύτιμον, ἐν τῇ χωνείᾳ τῶν καμάτων, πολυειδῶς δοκιμασθεῖσα, καὶ ὡς παρθένος καθαρωτάτη. τω Θεῷ Λόγῳ νυμφευθεῖσα· χαίροις ἡ τὸ σῶμά σου, μεληδὸν τμηθεῖσα, καὶ ὡς περιστερὰ λογική, περιηργυρωμέναις πτέρυξι πρὸς οὐρανόν, ἐν χλωρότητι χρυσίου, κατὰ Δαβὶδ πετασθεῖσα. Ἀλλ᾿ ὦ Χρυσῆ παμμακάριστε, πρέσβευε σῴζεσθαι, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Δόξα. Ἦχος δ΄.

Τὴν θαυμαστὴν σοῦ ἄθλησιν, καὶ τῆς ψυχῆς τὸν τόνον, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ γεραίρει. Χρυσῆ Παρθενομάρτυς ἔνδοξε· σὺ γὰρ ὡς παρθένος φρονίμη, ἄσπιλον τὸ κάλλος τῆς ἁγνείας ἐφύλαξας· καὶ ὡς ἀδάμας στεῤῥός, τῇ παρατάσει τῶν ἄθλων, τὴν τῶν ἐχθρῶν ἰσχὺν ἐξενεύρισας· καὶ τὸ ἁπαλὸν σαρκίον σου, μεληδὸν κατατμηθεῖσα, ἄτμητον τὴν ψυχήν, ἐν τῇ πρὸς Χριστὸν ἀγάπη διετήρησας, καὶ νῦν τὴν δόξαν αὐτοῦ ὀρῶσα, καὶ ἐν μεθέξει θεουμένη, πρέσβευε καλλιπάρθενε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἐκ παντοίων κινδύνων...

Εἰς τὸν Στίχον, Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος α´. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Χρυσέοις σου τρόποις καὶ σεμνοῖς, κοσμουμένη πάνσεμνε, παρθενικὸν ἐνδιαίτημα, ὤφθης καὶ πάγκαλον, ἀλλά σοι βασκάνας, ἐχθρὸς ὁ παμβέβηλος, ἐπῆλθέ σοι ὁρμὴ τοῦ ἀλάστορος, ἀλλὰ συνέτριπται, τῇ ἀτρέπτῳ καρτερία σου, καὶ σοῖς ἄθλοις, Χρυσῆ καλλιπάρθενε.

Στίχ.: Ὑπομενὼν ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μου.

Ὡς θῆρες ἀτίθασοι Ἄγαρ οἱ ἀπόγονοι, ἐκ τοῦ φυτοῦ αἰωρήσαντες, σὲ καλλιπάρθενε, ἔργον μαχαιρῶν σε, μανικῶς εἰργάσαντο, τὸ σῶμά σου ὡς κύνες σπαράξαντες, καὶ ὡς χρυσόπτερος, ἀηδὼν καὶ λιγυρόφωνος, ἐπετάσθης, πρὸς δόξαν οὐράνιον.

Στίχ.: Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας...

Ὡς νύμφη Χριστοῦ περικαλλής, ὡς ἁγνὴ καὶ ἄμωμος, καὶ ἀθληφόρος περίδοξος, χερσὶ κατέχουσα, τὴν λαμπάδα Μάρτυς, πρὸς τὸν μέγαν θάλαμον, Χριστοῦ τοῦ σου νυμφίου ἀνέδραμες, τούτῳ προσᾴδουσα, τὸ καινὸν ᾄσμα χρυσώνυμε, καὶ ὁρῶσα, τὸ κάλλος τὸ ἄχραντον.

Δόξα. Ἦχος πλ. β´.

Ἡ ἐν τῷ κάλλει τοῦ σώματος, τὴν ψυχικὴν καλλονὴν ἐμφαίνουσα, Χρυσῆ μακάρια, ἀθλητικὴν ἐζήλωσας ἀρετήν, καὶ ἐν ἐσχάτοις καιροῖς, καλῶς ἐπορεύθης, τὴν ὁδὸν τοῦ μαρτυρίου· Χριστὸς γὰρ ὃν ἠγάπησας, ἰσχὺν σὲ περιζώσας, ἀήττητον ἔδειξεν, αἰκίαις δριμυτάταις· καὶ ἀνδρικῶς ἀριστεύσασαν, ἐπαξίως ἐδόξασε, δόξῃ ἀκηράτῳ. Αὐτὸν ἱκέτευε, Παρθενομάρτυς ἔνδοξε, διδόναι πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Θεοτόκε σὺ εἶ ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή...

Νῦν ἀπολύεις, τὸ Τρισαγίον.

Ἀπολυτίκια. Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Σκεῦος χρύσεον, τῆς παρθενίας, καὶ ἀκήρατος, νύμφη Κυρίου, ἐχρημάτισας Χρυσῆ καλλιπάρθενε· τὴν γὰρ ἁγνείαν ἀμέμπτως φυλάττουσα, ὑπὲρ Χριστοῦ, θεοφρόνως ἐνήθλησας. Μάρτυς ἔνδοξε, ἱκέτευε τὸν Νυμφίον σου, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀλμωπία καυχᾶται τοῖς σπαργάνοις σου πάνσεμνε, καὶ Μακεδονία γεραίρει τὴν ἁγίαν σοῦ ἄθλησιν, Χρυσῆ Παρθενομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ἰσότιμε Μαρτύρων εὐκλεῶν· μεθ᾿ ὧν πρέσβευε ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν πίστει ἐκβοώντων σοι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ χορηγοῦντι διά σου, ἠμίν χάριν καὶ ἔλεος.

Δόξα. Ἕτερον. Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Φυτοῦ εὐθαλέστατον, ἐν Ἀλμωπίᾳ φυέν, ἀθλήσει ἐδόξασας, Παρθενομάρτυς Χρυσῆ, Χριστοῦ τὸν Θεὸν ἡμῶν. ·Ὅθεν Μακεδονία, μυστικῶς ἀρδευθεῖσα, ῥείθροις τῶν σῶν αἱμάτων, κατὰ χρέος τιμᾷ σε. Ἀεὶ Χριστὸν ἱκέτευε, ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τὸ ἀπ᾿ αἰῶνος ἀπόκρυφον...

Ἀπόλυσις.

Εἰς τὸν Ὄρθρον.

Μετὰ τὴν ἃ᾿ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Νεᾶνις ἐκλεκτή, ἀληθῶς ἀνεδείχθης, καὶ ἠθλησας ῤῬτεῤῥῶς, δι᾿ ἀγάπην Κυρίου, Χρυσῆ ἀειμακάριστε, καὶ ἀξίως δεδόξασαι. Ὅθεν σήμερον, ἡ σὴ πατρὶς ἑορτάζει, τὴν σὴν ἄθλησιν, ἀγαλλομένη καρδία, σκιρτώσα τῇ δόξῃ σοῦ.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Κυήσασα σαρκί, τὸν Ὑπέρθεον Λόγον, ῥυόμενον ἡμᾶς, τῆς ἀρχαίας κατάρας, Παρθένων ὤφθης στήριγμα, καὶ Μαρτύρων στεφάνωμα· σοῦ ὀπίσω δέ, καὶ ἡ Χρυσώνυμος κόρη, ἀπενήνεκται, εἰς τὸν ναὸν Βασιλέως, Παρθένε ὡς γέγραπται.

Μετὰ τὴν β᾿ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος δ´. ΚατεπλαγηΙωσηφ.

Κατεπλάγησαν τὴν σήν, ὑπομονὴν τὴν καρτεράν, καὶ τὴν ἀτρεπτον ῥοπήν, καὶ τὴν ἀγάπην πρὸς Χριστόν, τῶν δυσσεβούντων οἱ δῆμοι Παρθ νομάρτυς᾿ ὅθεν ἀπηνῶς, σὲ ἠκίζοντο, πλείσταις ἀπειλαῖς, ἐπιθέμενοι καὶ τὸ σεπτὸν λωροτομουσι σῶμά σου, καὶ μεληδὸν κατατέμνουσι· ὅθεν συνήφθης, τῷ σῷ νυμφίῳ, Χρυσῆ θεόφρον τελεώτερον.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Μυροθήκη λογική, καὶ πολυτίμητος Ἁγνή, ἀνεδείχθης ἀληθῶς, σχοῦσα τὸ μῦρον τῆς ζωῆς, ἐν τῇ ἀχράντῳ κοιλία σου ἀποῤῥήτως. Τούτου τὴν ὀσμήν, τὴν οὐράνιον, δέδεκται σαφῶς, Χρυσῆ ἡ πάνσεμνος, καὶ εἰς ὀσμὴν ὡς γέγραπται ἔδραμεν, αὐτοῦ τῆς δόξης δι᾿ ἀΕματος, καὶ νῦν δρῶσα, τὰς σὰς ἐλλᾶμ᾿ ψεις, ὑμνολογεῖ σὲ Πανύμνητε.

Μετὰ τὸν Πολυέλεον, Κάθισμα. Ἦχος ὁ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Μετὰ πολλὰς καὶ χαλεπὰς τιμωρίας, ἐπὶ τοῦ δένδρου τὸ σὸν ἅγιον σὼμ οἱ δυσσεβεῖς Χρυσώνυμε κρεμάσαντες, ἰταμὼς ἐτίτρωσκον, ὥσπερ ἀγριο καὶ μαχαίραις ἔτεμον, κατὰ μέλη λυσσῶντες. θ οἱ, πιστοὶ κηδεύσαντες σεμνῶς, Μεγαλομάρτυς , ἀνυμνοὺν τοὺς ἄθλους σου.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τὸν Ὑπερούσιον Θεὸν τετοκυῖα, μετὰ σαρκὸς ὑπερφυῶς Παναγία, τὴν τοῦ Ἀδὰμ κατᾶραν ἐξηφάνισας, καὶ τῷ κόσμῳ ἐβλυσας, εὐλογίαν καὶ χάριν, καὶ χαρὰν οὐράνιον, καὶ πηγὴν εὐφροσύνης· διὸ πιστῶς βοῶμεν σοι· Χαῖρε Παρθένε, Χριστιανῶν τὸ καύχημα.

Τὸ α΄ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἦχου.

Προκείμενον: Ὑπομένων, ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι...

Στίχ.: Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου...

Εὐαγγέλιον κατὰ Μᾶρκον: Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὄντος τοῦ Ἰησοῦ ἐν Βηθανίᾳ... (Ζήτει αὐτὸ τῇ ιζ᾿ Παρασκευὴ τοῦ Λουκᾶ).

Ὁ Ν´.

Δόξα: Ταῖς τῆς Ἀθληφόρου...

Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. β΄. Στίχ.: Ἐλεῆμον, Ἐλέησον μὲ ὁ Θεός...

Ἐν ἀσθενείᾳ φύσεως, τὴν τῶν Μαρτύρων ἐζήλωσας στεῤῥότητα, Χρυσῆ χρυσοπάρθενε · καὶ ποικίλως δοκιμασθεῖσα, καὶ διὰ πολλῶν διελθοῦσα θλίψεων, μαρτυρικῆς εὐκληρίας ἔτυχες, ἐν τῇ ἄνω βασιλεῖᾳ· Χριστὸς γὰρ ὃν ἐδόξασας, ἀληθῶς σὲ δοξάζει πάνσεμνε.

Σῶσον ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου...

Οἱ Κανόνες· τῆς Θεοτόκου, καὶ τῆς Ἁγίας, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Χρυσώνυμον κόρην, χρυσοῖς μέλπω λόγοις. Γερασίμου.

ᾨδὴ α´. Ἦχος δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.

Χαρίτων ὧν ἄβυσσος, Λόγε Θεοῦ Ὑπερούσιε, τὸν νοῦν μου χαρίτωσον, καὶ λόγον δέομαι, δὸς μοι Κύριε, ὡς ἂν ἀνευφημήσω, τῆς σῆς καλλιμάρτυρος, Χρυσῆς τὴν ἄθλησιν.

Ῥημάτων κατέπτυσας, τῶν ἐνάγων καλλιπάρθενε, δι᾿ ὧν ἐπειρᾶτό σε, συλᾶν ὁ τύραννος, ἀτενίζουσα, Χριστῷ ἀπὸ καρδίας, ὢ πίστει νενύμφευσαι, ὡς ἀδιάφθορος.

Ὑψώσασα πάνσεμνε, πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρα σοῦ, ψυχῆς σου τὴν ἔφεσιν, οὐδόλως ἐφριξας, τὴν ἀτίθασον, Ἀγαρηνῶν μανίαν, ἀλλ’ ἔστης ἀσάλευτος, πέτρα τῆς πίστεως.

Σαρκὸς ὡραιότητα, περιφανῶς διαπρέπουσαν, ἰδόντες οἱ ἄνομοι, βασκάνῳ ὄμματι, ἐβουλεύσαντο, χειρώσασθαί σε κόρη, ἀλλ᾿ ἥττηνται πάνσεμνε, στεῤῥῷ ἐνστάσει σου.

Θεοτοκίον.

Ὡς Μήτηρ πανάχραντος, τοῦ Ποιητοῦ πάσης κτίσεως, καὶ πάντων διάσωσμα, τῶν πεποιθότων ἐν σοί, σωτηρίας με, ἀξίωσον Παρθένε· τῇ σὴ προστασία γάρ, σπεύδω ἑκάστοτε.

ᾨδὴ γ´. Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους.

Νεᾶνιν ἰδὼν σὲ σεμνοτάτην, Χρυσῆν ὁ φθορεὺς τῶν ἀγαθῶν, φθάνω πολλῷ ἐπῆλθε σοι, ἀλλὰ τούτου συνέθλασας, τὴν κάραν τῇ ἀθλήσει σου, καὶ τὸν Χριστὸν ἐμεγάλυνας.

Ὕπηρξας ἀδείμαντος θεόφρον, ὁρμῇ τε καὶ βίᾳ ἀναιδεῖ, Χρυσῆ τοῦ κατασχόντος σε, καὶ τούτου ἐξεφαύλισας, τὸ βδελυρὸν ἐγχείρημα, ἀμετατρέπτοις ἐνστάσεσι.

Μανία καὶ δόλῳ μαχομένῃ, ἐχθρῶν δολερῶν Ἀγαρηνῶν, παρθένε χρυσεπώνυμε, ἀντέστης καρτερώτατα, ταῖς τούτων ἐπιθέσεσι, καρτερικῷ σου φρονήματι.

Οἱ φίλοι σοῦ ἅμα καὶ πλησίον, Χρυσῆ ὡς φησὶν ὁ ψαλμῳδός, ἐξ ἔναντι ἔστησαν, σφοδρῶς ἐπιχειροῦντες σοι, ἀλλ᾿ οὐδαμῶς προσέσχηκας, τοῦτον τοῖς λόγοις καί δάκρυσι.

Θεοτοκίον.

Ναμάτων πηγὴ ζωοδωρήτων, Ἁγνὴ Θεοτόκε Μαριάμ, αὐχμώσαν τὴν καρδίαν μου, τοῖς πάθεσι καταρδευσον, τοῖς ῥείθροις τοῦ ἐλέους σου, καὶ τῆς πολλῆς συμπαθείας σου.

Κάθισμα. Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀνδρείως ἀθλήσασα, ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, Χρυσῆ παναοίδιμε, τὰς τῶν τυράννων βουλάς, εἰς τέλος ἐφαύλισας· ὅθεν τῶν εὐσεβούντων, τὰς ψυχὰς Νεομάρτυς, ἔπλησας εὐφροσύνης, τῇ στεῤῥῇ σου ἀθλήσει· διό σου τὴν φωσφόρον, μνήμην ἑορτάζομεν.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Χριστὸν γαλουχήσασα, τὸν τοῦ παντὸς Ποιητήν, τὸν πάντα ἐκτρέφοντα, καὶ συγκρατούντα χειρί, Παρθένε Πανάχραντε, θρέψον με μετανοίας, οὐρανίαις ἐννοίαις· σῶσον ἐκ τῆς χειρός με, τῆς βιαίας τοῦ πλάνου· σοὶ γὰρ τὰ τῆς ἐλπίδος μου, Ἁγνὴ ἀνατίθημι.

ᾨδὴ δ΄. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.

Κολακείας ὑπέρειδες, καὶ βασάνους οὐκ ἔπτηξας, θεολήπτῳ γνώμῃ, τοῦ Χριστοῦ τὸ ἅγιον ὄνομα, ὁμολογοῦσα Χρυσὴ ἐνθέῳ στόματι, καὶ τὴν ἄνοιαν τῶν δυσσεβῶν στηλιτεύουσα.

Ὁλοτρόπῳ διανοίᾳ, τὸν Χριστὸν ἀγαπήσασα, τὸν ὡραῖον κάλλει, κόρη παρὰ πάντας γέγραπται, τὴν τῶν γονέων ἀγάπην ὑπερέδραμες, πρὸς οὐράνιον, ἐπειγομένη υἱότητα.

Ῥήματα τῶν σὲ τεκόντων, καὶ τὸ φίλτρον τὸ ἔνθερμον, ὡς Βελίαρ λόγους, Μάρτυς σταθερῷ σοῦ φρονήματι, ὁλοσχερῶς ἀπεκρούσω καὶ ὑπέψαλλες, τῷ νυμφίῳ σου· Δόξα Χριστὲ τῇ δυνάμει σου.

Ἡ σεμνή σου πολιτεία, καὶ ἠθῶν ἡ εὐπρέπεια, τὸν ἀρχαῖον ὄφιν, κατὰ σοῦ δολίως διήγειρεν, ἀλλὰ Μαρτύρων ὑπέδυς τὰ παλαίσματα, καὶ κατέβαλες, τούτου ὀφρὺν τὴν ἀγέρωχον.

Νοῦν στεῤῥότατον καὶ τρόπον, ἀληθῶς ἀκατάπληκτον, ἐν τῇ παρατάσει, Μάρτυς τῶν ποικίλων κολάσεων, ὡς ἀληθῶς ἐπεδείξω Χρυσῆ ἔνδοξε, καὶ κατέπληξας, τῶν ἀσεβῶν τὰ φρονήματα.

Θεοτοκίον.

Χριστονύμφη πανολβία, παρθενίας φαιδρότητι, καὶ Μαρτύρων ἄθλοις, καθωραϊσμένη Πανάχραντε, ἡ Ἀθληφόρος Χρυσῆ ἀρτίως δέδεικται, ἐκβοῶσά σοι· Χαῖρε Παρθένε Παντάνασσα.

ᾨδὴ ε´. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.

Ῥαβδίσματα ἤνεγκας, Χρυσῆ καθάπερ ἄσαρκος, χρόνον ἐπὶ πλεῖστον καρτεροῦσα, δι ὧν εἰς τέλος ἀποῤῥαπίζεις σεμνή, τὰς τοῦ νοητοῦ ὄψεις ἐχθροῦ, ἀσθενείᾳ φύσεως, καὶ δυνάμει τῆς πίστεως.

Ὑπῆλθες τὸ στάδιον, γενναίως τῆς ἀθλήσεως, καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἀρνησαμένη, οὑ κατεκάμφθης τοῖς μητρικοῖς ὀδυρμοῖς, οὐδὲ τοῖς πατρῴοις στεναγμοῖς, Μάρτυς μεγαλόψυχε, ὡς ἀδάμας στεῤῥότατος.

Συνέσει ἐκλάμπουσα, καὶ ψυχικῇ εὐθύτητι, ὡς ἀμνὰς Κυρίου ἀκεραία, θανεῖν προθύμως ὑπὲρ τὸ ζῆν δι᾿ αὐτόν, Μάρτυς ἠρετίσω ἀνδρικῶς· εὖγε τῆς ἀνδρείας σου! δι᾿ ἧς χαίρουσα ἠθλησας.

Οἱ χείμαῤῥοι ῥεύσαντες, τῶν καθαρῶν αἱμάτων σου, χλαῖναν χρυσοΰφαντον ἁγίαν, Χρυσῆ θεόφρον λαμπρῶς σοι ὕφαναν, ἢν στολισαμένη εὐπρεπῶς, ὡς παρθένος ἀφθορος, πρὸς οὐράνια ἔδραμες.

Θεοτοκίον.

Ἱλέῳ σου ὄμματι, παντελεῆμον Δέσποινα, ἔπιδε ἐξ ὕψους δυσωπῶ σέ, ἐπὶ τὴν θλῖψιν τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς, καὶ τῆς δυναστείας τοῦ ἐχθροῦ, ταύτην ἀπολύτρωσαι, τῇ ἀμάχῳ δυνάμει σου.

ᾨδὴ στ´. Τὴν θείαν ταύτην.

Σαρκὸς οὐδόλως ἐφρόντισας, δεινῶς αἰκιζομένης ταῖς μάστιξι, Χρυσῆ πανεύφημε, ἀλλ᾿ ἀπτοήτως διήνυσας, τοῦ μαρτυρίου Μάρτυς, τὸ μέγα στάδιον,

Μὴ δειλιάσασα πάνσεμνε, πικρὰς λωροτομίας τοῦ σώματος, ὡς φύσις ἄναλκις, ῥείθροις αἱμάτων ἀπέπνιξας, τὸν πονηρὸν διώκτην, Χρυσῆ χρυσόμορφε.

Εἰς καλιὰν ἐπουράνιον, Χρυσῆ ἀπὸ τοῦ δένδρου ἀνέδραμες, κατατμηθέντος σου, τοῦ καθαροῦ Μάρτυς σώματος, καὶ τῆς ζωῆς τοῦ δένδρου, τρυγὰς τὰς χάριτας.

Λαμπρῶς γεραίρει τὴν μνήμην σου, Χρυσῆ Παρθενομάρτυς Πολύαθλε, ἡ σὲ βλαστήσασα, πατρὶς ἣν φρουρεῖ καὶ φύλαττε, τῇ σῇ πρὸς τὸν Δεσπότην, πρεσβεία πάντοτε.

Θεοτοκίον.

Πηγὴ χρηστότητας ἄφθονος, καὶ βρύσις εὐσπλαγχνίας ἀκένωτος, οὖσα Πανάχραντε, τὰ τοῦ ἐλέους σου ῥεύματα, πηγάζεις ζωηῤῥύτως, τοὺς Σὲ γεραίρουσι.

Κοντάκιον. Ἦχος δ´. Ἐπεφάνης σήμερον.

Χρυσωθεῖσα Πνεύματι τῷ Παναγίῳ, τὴν ἁγνείαν ἀφθορον, τὴν σὴν ἐτήρησας Χριστῷ, καὶ ὑπὲρ φύσιν ἠγώνισαι, Παρθενομάρτυς Χρυσῆ ἀξιαγαστε.

Ὁ Οἶκος.

Ἠθῶν ἁπλότητι σεμνῶν, καὶ τρόπων καταστάσει, ἀκεραιότητι ψυχῆς, καὶ ἀνεπιλήπτῳ ἐν πᾶσιν ἀγωγή, λαμπρυνομένη εὐσεβῶς, ὤφθης νεᾶνις εὐπρεπής, καὶ τοῦ Παμβασιλέως, θυγάτηρ ὄντως ἐκλεκτή, χρυσώνυμε παρθένε. Τίς οὖν ὑμνήσει σου ὡς δεῖ, τὸ μέγεθος τῶν ἄθλων, καὶ τὴν ἀνένδοτον στοργήν, ἢν ἔσχες πρὸς τὸν Κτίστην; μετὰ γὰρ πλείστους αἰκισμούς, καὶ δοκιμὰς ποικίλας ἐκ τοῦ δένδρου αἰωρηθεῖσα, βαρβαρικῇ θηριωδίᾳ μεληδὸν τὸ παρθενικὸν κατετμήθης σῶμά σου, καὶ τῷ Χριστῷ τελεώτερον συνήφθης, Παρθενομάρτυς Χρυσῆ ἀξιάγαστε.

Συναξάριον.

Τῇ ιγ᾿ τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Παρθενομάρτυρος Χρυσῆς τῆς νέας, ἀθλησάσης ἐν ἔτει 1795.

Ἐν ταῖς βασάνοις χρυσὸς οἷον καμίνῳ,

Χρυσῆ ἐδείχθης ἠγλαϊσμένη ὅλη.

Χρυσέαν δεκάτῃ ἡδὲ τρίτῃ ἐμέλισαν κούρην.

Ἡ καλλίπαις αὕτη Παρθενομάρτυς καὶ χρυσώνυμος Χρυσῆ , ἢν ἐκ τίνος χωρίου πάλαι μὲν Σλάτινα, νῦν δὲ Χρυσὴ καλουμένου, ὄντος ἐν περιοχὴ τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας, ἥτις τὸ πάλαι μὲν Μογλενὰ ἐκεκλητο, νῦν δὲ Ἀλμωπία. Γονεῖς ἔσχε πτωχοὺς μὲν ἀλλ εὐσεβεῖς πρὸς Χριστόν. Ἧν δὲ πάνυ ὡραία τῇ ὄψει καὶ πάγκαλος τῇ μορφή, ἐν ἁγνείᾳ καὶ παρθενίᾳ καὶ φόβῳ Θεοῦ διάγουσα. Ἀγαρηνός τις, φθόνῳ τοῦ ἀρχαίου δράκοντος, ἠράσθη τοῦ κάλλους αὐτῆς, καὶ ποικίλοις τρόποις ἐμηχανᾶτο ὑποχείριον ποιήσαι τῇ ἀλόγῳ αὐτοῦ ἐπιθυμίᾳ τὴν ἁγνὴν παρθένον. Καὶ ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ, ὅτε αὕτη μεθ᾿ ἑτέρων γυναικῶν συνέλεγεν ἐν τοῖς ἀγροῖς ξύλα, ἐφορμήσας ὁ δείλαιος μετ᾿ ἄλλων Ἀγαρηνῶν, συλλαμβάνει τὴν κόρην, καὶ οἴκῳ ἀγαγών, ποικίλοις τρόποις ἐπειρᾶτο πεῖσαι αὐτήν, νῦν μὲν κολακείαις καὶ ἐπαγγελίαις, νῦν δὲ ἀπειλαῖς καὶ βασάνων ἐπαγωγαῖς χρώμενος, ἀποστήσαι ταύτην τῆς πρὸς Χριστὸν πίστεως, καὶ οὕτως ὑπαγαγεῖν τῷ ἑαυτοῦ θελήματι.

Ἀλλ᾿ αὕτη ὡς σκύβαλα πάντα κατὰ Παῦλον ἡγησαμένη, καὶ μηδὲν πτοηθεῖσα, καίτοι νεᾶνις ἁπαλὴ καὶ ἄναλκις, οὐδόλως ἐσαλεύθη τῆς κρείττονος στάσεως. Ἀλλ᾿ ἀτενίζουσα Χριστῷ τῷ ἑαυτῆς νυμφίῳ ὡμολόγησε τὴν καλὴν ὁμολογίαν τῆς ἁγίας καὶ ἀμώμου πίστεως, καὶ ἄσπιλον καὶ καθαρὸν ἐφύλαξε τὸ τῆς ἁγνείας καὶ παρθενίας πάγκαλον χρῆμα. Τότε δὴ τότε ὑπεβλήθη πικραῖς τιμωρίαις καὶ βασάνοις, αἵτινες εἶσι μαστιγώσεις, λωροτομίαι ἐν τῷ ἁπαλῷ αὐτῆς σώματι, καύσεις μελῶν δι’ ὀβελίσκων πεπυρακτωμένων, καὶ ἄλλαι· ὁ δὲ τῆς δοκιμασίας αὐτῆς καιρός, ἐπὶ ἕξ παρετάθη μῆνας, καθ᾿ ὃν ἐλαμψεν ἡ ἀνδρεία, ἡ ὑπομονή, ἡ καρτερία αὐτῆς, καὶ ὁ πρὸς Χριστὸν διάπυρος ἐρως, καὶ ἐλαμπρύνθη ὡς χρυσὸς ἐν τῇ χωνείᾳ τῶν δεινῶν.

Ἀλλ᾿ οὐκ ἔκαμον οἱ ἀσεβεῖς ἐπινοοῦντες δεινά, ὡς ἂν τὴν ἀήττητον χειρώσωσι· καὶ προσκαλεσάμενοι τοὺς τοκείς, ἠπείλουν θάνατον, εἰ μὴ πείσωσι τὴν ἑαυτῶν θυγατέρα εἴξαι τῇ ἀσεβεῖᾳ. Ἀλλ·ἢ οὐρανόφρων παρθένος, ὑπεράνω πάντων γεγενημένη, οὐδόλως ἐκάμφθη ταῖς μητρὶ καῖς οἰμωγαῖς, οὐδὲ ταῖς πατρικαῖς ὑποθήκαις ὤκλασε (βία γὰρ ἀφορήτῳ καὶ φόβῳ πολλῷ οἱ προσήκοντες οὕτω διετέθησαν), ἀλλ᾿ ἀπτοήτῳ παῤῥησίᾳ καὶ μεγάλῃ φωνῇ, καὶ γνώμῃ στεῤῥᾷ, ὡμολόγει ἑαυτὴν Χριστιανήν, ἀπωσαμένη ἅπαντα, ὡς λόγους τοῦ ἀπατεῶνος δράκοντος.

Γνόντες δὲ οἱ ὑπεναντίοι ὅτι οὐδὲν ἀπώναντο, θηριοτρόπῳ μανίᾳ καὶ ἰταμότητι, ἐπιθέμενοι τῇ μακαρίᾳ παρθένῳ, καὶ αἰωρήσαντες αὐτὴν ἐκ τίνος δένδρου, πολλὴ θηριωδία καὶ λύσσῃ, κατέταμον μαχαίραις τὸ παρθενικὸν αὐτῆς σῶμα μεληδόν, ἡ δὲ ἁγία καὶ καθαρωτάτη αὐτῆς ψυχὴ ἀνῆλθε λελαμπρυσμένη τῷ ἀθανάτῳ αὐτῆς νυμφίῳ Χριστῷ, ληψομένη τὰ γέρα τῶν καμάτων. Τότε ἄνδρες εὐλαβεῖς, ἐλθόντες λάθρα, καὶ περισυλλέξαντες τά του παρθενικοῦ σώματος μέλη, ἐκήδευσαν ἐντίμως, δοξάζοντες Χριστὸν τὸν ἐνισχύσαντα τὴν ἁγίαν αὐτοῦ καὶ θαυμαστὴν Παρθενομάρτυρα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κάρπου, Παπύλου, Ἀγαθοδώρου, καὶ Ἀγαθονίκης.

Κάρπῳ, Παπύλῳ, τοῖς Θεοῦ καρποῖς δύο,

Πᾶς πυλεὼν τμηθεῖσιν ἠνοίγη πόλου.

Ἀγαθόδωρον δωρεῶν πληθὺς μένει,

Πρὸς πληθὺν ἀθλήσαντα δεινῶν μαστίγων.

Οὐκ ἐμποδὼν σοι, Μάρτυς Ἀγαθονίκη,

Τὸ θῆλυ πρὸς τὸ θεῖον ἐκ ξίφους τέλος.

Οἱ Ἅγιοι Κάρπος καὶ Πάπυλος, ἦσαν ἀπὸ τὴν Πέργαμον, ἀπὸ γονεῖς εὐγενεῖς καὶ φιλάρετους γεννηθέντες, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως μὲν Δεκίου, τοῦ Ἀνθυπάτου δὲ τῆς Ἀνατολῆς Βαλλεριανοῦ, ἐν ἔτει σν΄ (250), ἰατροὶ κατὰ τὴν τέχνην. Καὶ ὁ μὲν Ἅγιος Κάρπος ἦτον ἐπίσκοπος Θυατείρων· ὁ δὲ Πάπυλος ἦτο διάκονος, χειροτονηθεὶς ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Κάρπον. Πιασθέντες δὲ ἀπὸ τὸν ἐκεῖσε ἄρχοντα, καὶ ἐρωτηθέντες, ὡμολόγησαν ἐνώπιον πάντων τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Οἵτινες, μὲ πολλὴν παῤῤησίαν αὐτῶ ἀπεκρίθησαν· Μεγάλησας αἰσχύνη εἶναι κατὰ τὸν Ησαίαν, καὶ ἐντροπή, καὶ ἀγνωμοσύνη σας, νὰ γνωρίζῃ τὸν Ποιητὴν αὐτοῦ ὁ βοῦς καὶ ὁ ὄνος, καὶὑμεῖς νὰ γίνεσθε ἀναισθητότεροι τῶν ἀλόγων καὶ ἀλογώτεροι, νὰ ἀφήνετε τὸν Δεσπότη καὶ Σωτῆρά σας, νὰ προσκυνεῖτε ἀναίσθητα εἴδωλα. Ταῦτα εἶπον, καὶ ὁ Χριστὸς ἔδειξεν ἀληθεῖς τοὺς λόγους, καὶ ἔγινε τοσοῦτον μέγας σεισμός, ὅπου ἔπεσον καὶ ἔγιναν χῶμα ὅλα τὰ εἴδωλα, ἀλλ’ ἡ κακία τοῦ ἄρχοντος δὲν ἐμετατράπη, οὔτε ποσῶς ἐσαλευθη, ἀλλ’ ἔμεινεν ὁ αὐτός, μάλιστα καὶ ἀγριώτερος ἔγινεν ὁ ἀσύνετος, καὶ δὲν ἐνόησε τὴν ἄφατον δύναμιν τοῦ Θεοῦ, καὶ τῶν εἰδώλων αὐτοῦ τὴν ἀσθένειαν, ἀλλ’ ἐπρόσταξε νὰ βάλουν εἰς τὸν λαιμὸν τῶν Ἁγίων κλοιοὺς σιδηροῦς, καὶ νὰ τοὺς σύρουν ἐν μέσῳ τῆς ἀγοράς. Ἔπειτα, νουθετὴσας αὐτοὺς ὁ δικαστὴς μὲ κολακευτικοὺς λόγους, παρακινῶν αὐτοὺς νὰ θυσιάσουν εἰς τὰ εἴδωλα, καὶ τοὺς ἔλεγε πῶς εἶναι γνωστικοί, ὅθεν ἔπρεπε νὰ γνωρίσωσι τὸ συμφέρον των, καὶ ἄλλα ἀπατηλὰ καὶ δόλια λόγια. Οἱ δέ, πάλιν μετὰ παῤῥησίας ἀπεκρίθησαν λέγοντες· Ἐπειδὴ ἐγνώρισες πῶς εἴμεθα, καθὼς εἶπες, συνετοὶ καὶ φρόνιμοι, μὴ πειράζεσαι πλέον ἄκαιρα καὶ νὰ μᾶς συμβουλεύῃς πρὸς τοιαύτην ἀγνωσίαν νὰ προσκυνῄσωμεν κωφὰ εἴδωλα. Μάλιστα, ἐὰν ἔχῃς ὀλίγην γνῶσιν, μάθε ἀπὸ ἡμᾶς τὸν ἀληθῆ Θεόν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀπερίγραπτος, καὶ οὔτε ἀρχὴν ἔχει, οὔτε τέλος πώποτε, ἀλλὰ διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν ἔγινεν ἄνθρωπος, καὶ σταυρωθεὶς ἑκουσίως, ἀνέστη τριήμερος, ἀναστήσας καὶ ἡμᾶς, καὶ ἀλλοιώσας τῆς προτέρας μακαριότητος. Ἔχεις νὰ εἰπῇς καὶ σὺ διὰ τοὺς θεούς σου, πῶς ἔκαμαν τοιοῦτον καλόν, ἤ ἄλλο θαυμάσιον ποτέ; Οὐχι, μάλιστα δὲν εἶναι κἄν πρέπον νὰ ὀνομάζῃς θεοὺς ἀναίσθητα εἴδωλα. Τὰ δὲ χρήματα καὶ πράγμάτα καὶ ὅσα ἄλλα ἐσεῖς τιμᾶτε ὡς φιλόσαρκοι, ἡμεῖς τὰ νομίζομεν ὡς σκύμβαλα, ἔχοντες εἰς τὸν Θεὸν τὴν ἐλπίδα μας, νὰ ἀπολαύσωμεν τὰ αἰώνια, διὰ τὰ ὁποῖα λαμβάνομεν προθύμως τὸν θάνατον, ταῦτα ἀκούσας ἐθυμώθη ὁ ἀλιτήριος, καὶ ἀποῤῥίψας τὸ ἐπίπλαστον προσωπεῖον τῆς ἡμερότητος, ἐξεγύμνωσεν τὴν ἔσωθεν ἀγρίοτητα. Καὶ πρῶτον μέν, ἐπῆρεν ὅλα τὰ πράγματά των, καὶ τὰ ἐχάρισεν ἐκείνων ὅπου τοὺς ἐκατάβαλαν· ἔπειτα, τοὺς ἔδεσαν εἰς ἀγρίους ἵππους νὰ τοὺς σύρουν ἀπο Θυατείρων ἕως εἰς τὰς Σάρδεις ἀνήμερα. Οἱ δὲ Ἅγιοι, ὑπέμειναν οὕτως ἐλαυνόμενοι δύο ἡμέρας, εἰς σκληροὺς λίθους κατασυρόμενοι. Καὶ τὴν νύκταν ἦλθον οὐρανόθεν ἅγιοι Ἄγγελοι, καὶ θεραπεύοντες τὰς πληγάς των, τοὺς ἔκαμαν εἰς τὰ μελλούσας βασάνους προθυμοτέρους.

Ἔπειτα, ὅταν ἦλθεν ὁ δικαστὴς εἰς τὰς Σάρδεις, καὶ τοὺς εὗρε χαριεστάτους εἰς τὴν ὄψιν, καὶ στερεοὺς εἰς τὸ φρόνημα, ἐπάσχισε πρῶτον μὲ κολακείας νὰ τοὺς διαστρέψῃ, ἀλλ’ ἐφάνη ὡς ἀλώπηξ μαχομένη πρὸς λέοντα. Ὅθεν, ἀπορήσας, ἀφῆκεν αὐτοὺς κατὰ τὸ παρόν, προστάσσων νὰ τοὺς φυλάττουν ἀσφαλῶς. Τὸν δὲ ὑποτακτικόν των Ἀγαθόδωρον, ὅστις τοὺς ὑπηρέτει ἐπιμελῶς, ἐκέλευσε νὰ ῥαβδίσουν ἀνελεήμονα. Ἐνῷ ἐμάστιζον τὸ μαρτυρικὸν ἐκεῖνο σῶμα ὥραν πολλήν, ἔτρεχον ὡς ῥυάκια ἐπὶ γῆς τὰ αἵματα, αἱ ἁρμονίαι ἀνεσπῶντο, καὶ τὰ σπλάγχνα σχεδὸν ἐγυμνόνοντο. Ὁ δὲ ἀθλητής, ᾐσθάντετο τοὺς δριμυτάτους πόνους ἕως τὴν καρδίαν, ἀλλ’ ὑπέμεινε τὰς μάστιγας μὲ φαιδρὸν καὶ ἀγαλλιῶν πρόσωπον, ἕως οὗ ἐκουράσθησαν οἱ δήμιοι δέροντες. Τότε καὶ ὁ Μάρτυς παρέδωκεν τὴν ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος, καὶ ἔλαβεν ἀξίως τὸν τῆς ἀθλήσεως στέφανον. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον, ἔῤῥιψαν νὰ τὸ φάγουν τὰ θηρία, καὶ τὸ μεσονύκτιον ὑπῆγόν τινες φιλομάρτυρες, καὶ λαβόντες αὐτὸ κρυφίως, τὸ ἔκρυψαν εἰς ἕν σπήλαιον, ἕως νὰ παύσῃ ὁ διωγμός, νὰ τὸν ἐνταφιάσουν ὡς ἔπρεπε.

Μετὰ ταῦτα, ἐδοκίμαζε πάλιν ὁ τύραννος νὰ διαστρέψῃ τοὺς Ἁγίους μὲ κολακείας, φοβούμενος μήπως ζημιωθῇ καὶ αὐτοὺς ὡς τὸν Ἀγαθόδωρον, καὶ τοὺς ἔλεγεν, ὅτι αὐτὸς μὲν ἔλαβεν ἀξίως τὸν θάνατον, διότι δὲν ἐκαταδέχθη νὰ προσκυνήσῃ τοὺς θεοὺς ὡς ἄφρων καὶ ὑπερήφανος, ἀλλ’ ἐσεῖς ὡς φρόνιμοι ἰδέτε τὸ συμφέρον σας, καὶ μὴν θελήσετε νὰ λάβετε ἀνοήτως βίαιον θάνατον. Ταῦτα λέγοντος τοῦ τυράννου, τὸν ἀπέκρουσαν οἱ Ἅγιοι, ἐπαινοῦντες τὸν Ἀγαθόδωρον, καὶ λέγοντες, ὅτι ἐποθοῦσαν διὰ τὸν Χριστὸν νὰ λάβουν τὸν αὐτὸν καὶ ἐποδυνώτερον θάνατον. Λοιπόν, ὁ δικαστής, ἔχων ὑπηρεσίαν νὰ ὑπάγῃ μακρὰν ὁδοιπορίαν, ἀπὸ τὴν Σαρδιανῶν πόλιν ἕως εἰς τὴν Πέργαμον, ἐπρόσταξε νὰ τοῦ ἀκολουθοῦν καὶ οἱ Ἅγιοι τρέχοντες, διὰ νὰ βαρεθοῦν τὸν κόπον νὰ ῥαθυμήσουν. Ἀλλὰ, ἔτρεχον ὁδοιποροῦντες καὶ ἠκολούθουν τοὺς ἵππους, νομίζοντες διὰ τὸν Χριστὸν εὐφροσύνην τὴν κακοπάθειαν. Καὶ φθάσαντες εἰς τὴν πόλιν, τοὺς ἐφυλάκωσαν. Τὴν δὲ ἐπερχομένην νύκτα ἦλθεν ἐξ οὐρανοῦ θεία δύναμις, καὶ ἐθεράπευσε τὰς πληγάς, καὶ τοὺς ἔδωκε πρὸς τοὺς ἀγῶνας προθυμίαν περισσότερον. Τὸ πρωί, ἐπρόσταξεν πάλιν ὁ τύραννος νὰ τοῦ ἀκολουθοῦν ὡς καὶ πρότερον. Καὶ βλέπων αὐτοὺς πῶς δὲν εἶχον οὐδεμίαν κακοπάθειαν ἀπὸ τὴν χθεσινὴν ὁδοιπορίαν, ἐκάλει τὴν θαυματουργίαν μαντείαν, καὶ κακουργίαν δαιμόνων ὁ δαιμονόψυχος, ὅθεν, θυμωθείς, τοὺς ἔβαλεν εἰς ὅλα τὰ μέλη βαρύτατα σίδηρα, καὶ τοὺς ἀνάγκαζε νὰ τρέχουν, διὰ νὰ ἔχουν διπλῆν τὴν βάσανον.

Ἀφοῦ δὲ ἔφθασαν εἰς τὸν ὁρισμένον τόπον, ἔκαμε θυσίαν τοῖς δαίμοσιν ὁ Οὐαλλέριος, ἔπειτα, λέγει εἰς τὸν Κάρπον καθήσας ἐπὶ τοῦ βήματος· Σοῦ ἔπρεπε νὰ εὐλαβηθῇς ἐξ ἀρχῆς τὴν πολλὴν καλωσύνην μου, νὰ προσκυνήσῃς τοὺς μεγάλους θεούς, οἱ ὁποῖοι σὲ εὐσπλαγχνίσθησαν, καὶ ἦλθες εἰς τόσην ὁδοιπορίαν χωρίς τινα βάσανον, ἀλλ’ ἐσὺ φαίνεσαι εἰς τοὺς εὐεργέτας ἀχάριστος, καὶ καταφρονῇς αὐτοὺς καὶ ἡμᾶς, ὅπου ποθοῦμεν τὸ συμφέρον σου, καὶ σὲ συμβουλεύομεν τὰ σωτήρια, εγώ, εὐλαβοῦμαι τὰς λευκάς σου τρίχας, καὶ λυποῦμαι νὰ κάμω ἐκεῖνο ὅπου σοῦ ἔπρεπεν, ἀλλ’ ὕστερα εἶναι ἀνάγκη νὰ σὲ παιδεύσω ὡς παραβάτην τῶν θείων νόμων, καὶ τῶν ἐμῶν προσταγμάτων παρήκοον, καὶ ὑβριστὴν τῶν θεῶν ἀθεώτατον. Ὁ δὲ Ἅγιος, τοῦ λέγει· Αὐτὴ δὲν εἶναι συμβουλή, ἀλλ’ ἐπιβουλή, καὶ μὲ συμβουλεύεις νὰ ἐπιστρέψω ἀπὸ τὸ φῶς εἰς τὸ σκότος, καὶ ἀπὸ τὴν ζωὴν εἰς τὸν θάνατον, ἐὰν οὖν εὐλαβῆσαι τὴν πολιάν μου, πίστευσον τοὺς λόγους μου, ἐὰν θέλῃς νὰ γίνῃς φίλος τοῦ μεγάλου Θεοῦ, καὶ μὴν ἐλπίζεις εἰς ἀψύχους θεούς, ὅπου οἱ τεχνῖται ἐσφυροκόπησαν. Θυμωθεὶς εἰς ταῦτα ὁ δικαστὴς πολύ, ἐκέλευσε νὰ τὸν δέρνουν μὲ ῥαβδία ἀκανθωτὰ χωρὶς καμμίαν συμπάθειαν ὁ ἀνήλεως, καὶ τόσον τὸν ἐξέσχισαν, ὅπου ἐπετοῦσαν εἰς τὸν ἀέρα αἱ σάρκες κατακοπτόμεναι, ἀλλὰ πάλιν δὲν ἐχόρτασεν ὁ ἀχάριστος, ἀλλὰ τὸν ἐκατάκαιαν μὲ λαμπάδας, καὶ ἔραναν ἅλας εἰς τὰς πληγάς του, ἐκατάσπασαν τὰ νεῦρα, ἔτρεχον εἰς τὴν γῆν τὰ αἵματα, καὶ εἶχε πόνον ὁ Μάρτυς ἀνείκαστον, ἀλλὰ διὰ τὸν πόθον ὅπου εἶχε πρὸς τὸν Χριστόν, δὲν ἐψήφα τοὺς ἔξωθεν πόνους ὁ γενναιότατος, ἀλλ’ ἔχαιρεν, ὥσπερ νὰ ἔτρωγεν ἡδυτάτην βρῶσιν καὶ νόστιμον.

Ἀφ’ οὗ δὲ ἐβαρέθη ὁ Οὐαλλέριος, αὐτὸν μὲν ἐφυλάκωσε, τὸν δὲ Πάπυλον ἔφερεν εἰς ἐξέτασιν, καὶ τὸν ἠρώτησε νὰ εἰπῆ τὴν πατρίδα του, τὴν τέχνην, καὶ τοὺς γεννήτορας. Ὁ δέ, ἀπεκρίνατο· Ἰατρὸς εἶμ αι ἐπιμελέστατος, θεραπεύων οὐ μόνον τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς τὰ παθήματα, ὄχι μὲ τέχνην βοτάνων, ἀλλὰ μὲ τὴν θείαν βοήθειαν. Ὁ δὲ Οὐαλλέιος· Αὐτὴν τήν τέχνην δὲν τὴν ἔμαθες ἀπὸ τὸν Γαληνὸν καὶ Ἱπποκράτην, οἵτινες ἔλαβον ἀπὸ τοὺς θεοὺς τὴν σοφίαν τῆς ἐπιστήμης; Καὶ ὁ Πάπυλος· Οὔτε Γαληνός, οὔτε Ἱπποκράτης, ἤ ἄλλος μεταγενέστερος δύναταί ποτε νὰ θεραπεύσῃ χωρὶς τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ μου, ἀλλ’ αὐτοὶ ὅπου ὀνομάζεις θεούς, ἐὰν δὲν δύνανται νὰ ὠφελήσουν τὸν ἑαυτόν των, πῶς νὰ θεραπεύσουν ἄλλους οἱ ἐλεεινοὶ καὶ ἀνίσχυροί; Εἰ δὲ καὶ δὲν πιστεύεις ὅσα σοῦ λέγω, κάμε τὴν δοκιμὴν εἰς αὐτὸν τὸν συγκάθεδρόν σου μονόφθαλμον, καὶ ἐὰν δυνηθοῦν νὰ θεραπεύσουν τὸν τυφλὸν ὀφθλαμόν, νὰ πιστεύσω καὶ ἐγὼ εἰς τοὺς θεούς σου, εἰδὲ καὶ τὸν ἰατρεύσω ἐγὼ, νὰ πιστεύσετε ἐσεῖς εἰς τὸν Δεσπότην Χριστόν, ὡς Θεὸν παντοδύναμον, ὅστις θεραπεύει πᾶσαν νόσον καὶ ἀσθένειαν. Ὁ δὲ Οὐαλλέριος· Κάμε νὰ ἰδοῦμεν αὐτὸ τὸ θαυμάσιον. Ὁ δὲ Ἅγιος· Δὲν κάμνω ἐγὼ πρῶτος τὴν ἐγχείρησιν, διὰ νὰ μὴν εἰπῆτε ὕστερον ὅτι οἱ δαίμονες εἰς τοῦτο ἐνήργησαν, ἀλλὰ πρῶτον ἐπικαλεσθῆτε ἐσεῖς τοὺς θεούς σας, καὶ τότε, ὅταν αὐτοὶ δὲν δυνηθοῦν νὰ τὸν ἰατρεύσουν, νὰ δείξω ἐγὼ τοῦ Χριστοῦ μου τὴν δύναμιν. Τότε, εσύναξεν ὅλους ὅλους τοὺς ἱερεὶς καὶ θύτας τῶν ἀναισθήτων θεῶν ὁ θεόργιστος, οἵτινε ἐδέοντο, ἱκέτευον, ἐθυσίαζον ὥραν πολλὴν τοὺς κωφοὺς οἱ τυφλοὶ καὶ ἀνόητοι, ἀλλ’ εἰς μάτην ἐδέοντο. Ὁ δὲ Πάπυλος πρὸς Κύριον εὐξάμενος μετὰ πίστεως, ἔκαμε τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἄρχοντος, καὶ ἐγγίζει τὴν χεῖρα εἰς τὸ τυφλὸν ὀφθαλμόν, καὶ εὐθὺς ἐφωτίσθη ὁ ἄρχων ψυχῇ τε καὶ σώματι, διότι, εὐθὺς ὅπου εὑρέθη μὲ δύο ὀφθαλμούς, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν αὐτός, καὶ ὅσοι ἄλλοι εἶχον γνῶσιν καὶ σύνεσιν. Ὁ δὲ ἀσύνετος Οὐαλλέριος ἔμεινε τυφλός, καὶ πρὸς τὸν εὐεργέτην ἀχάριστος ὅπου τοῦ ἰάτρευσε τὸν συγκάθεδρον, καὶ αὐτὸς ὁ ἀγνωμονέστατος, ἐκρέμασε τὸν Μάρτυρα εἰς τὸ ξύλον, καὶ τοῦ ἐξέσχιζον τὸ σῶμα, καὶ τὸν ἐῤῥάβδιζαν, ἀλλοι ἐκατάκαιον τὰς πλευράς του, καὶ ἄλλοι τὸν ἐλιθοβολοῦσαν, ἀλλ’ οἱ λίθοι ποσῶς δὲν τὸν ἤγγιζον, τὸ δὲ πῦρ εὐλαβεῖτο, καὶ δὲν τὸν ἔβλαπτεν, ὅθεν, ἐφυλάκωσαν καὶ αὐτόν, ἕως νὰ παρέλθουν ἡμέραι τινές, νὰ βρωμεύσουν αἱ πληγαί του, καὶ τότε νὰ τοὺς ξαναβασανίσῃ περισσότερον. Ἀλλ’ αὐτοὶ εἶχον τὸν οὐράνιον ἰατρόν, ὅπου τοὺς ἐθεράπευσε τόσον, ὅπου οὐδὲ στίγμα πληγῆς δὲν ἐφαίνετο.

Μετὰ ταῦτα, τοὺς ἔφεραν πάλιν εἰς ἐξέτασιν, καὶ ἐδοκίμαζεν ὁ ἀνόητος νὰ τοὺς διαστρέψῃ εἰς τὴν ἀσέβειαν. Οἱ δὲ ὕβρισαν αὐτὸν πῶς δὲν τοὺς ἐθανάτωνε τὸ συντομώτερον. Τότε, ἔστρωσας κατὰ γῆς τριβόλους σιδηράς, καὶ ἐκόντιζον γυμνοὺς εἰς αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους, καὶ τοὺς ἐτραβοῦσαν ἀνάσκελα, πρᾶγμα πικρότατον μόνον νὰ βλέπῃ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ δὲ Θεὸς καὶ τότε ἐθαυματούργησε, καὶ οἱ μὲν τρίβολοι ἠφανίσθησαν, οἱ δὲ Ἅγιοι ἀβλαβεῖς ἐφυλάχθησαν, καὶ ὁ δικαστὴς ἐθυμώνετο περισσότερον , καὶ ἐκαταξέσχιζε μὲ ξυστῆρας τὰς πλευράς των χωρὶς συμπάθειαν. Ἔπειτα, βλέπων πῶς ὑπέμειναν καρτερικῶς καὶ ταύτην τὴν βάσανον, ἐσύναξε θηρία ὠμότατα, καὶ φέρων εἰς τὸ μέσον τοὺς Μάρτυρας, ἀφῆκε μίαν ἄρκτον μεγάλην κατεπάνω των, ἡ ὁποία ἔγινε τῶν λογικῶν γνωστικωτέρα, καὶ φιλικῶς τῶν Ἁγίων τοὺς πόδας ἠσπάζετο. Ὁ δὲ ἀνοητότερος ταύτης δὲν ἐνόησε τὸ θαυμάσιον, ἀλλ’ ἀφῆκεν ἕνα λέοντα, ὁ ὁποῖος ὁμοίως ὑποτασσόμενος τῷ θείῳ βουλήματι, ἐφίλει τοὺς πόδας αὐτῶν, ὥσπερ νὰ εἶχε γνώσιν καὶ σύνεσιν, καὶ ὡμίλησε μὲ ἀνθρωπίνην φωνήν, καὶ ἐμπόδιζε τοὺς διώκτας νὰ μὴ δείχνουν τόσην ὠμότητα κατὰ τῶν Ἁγίων. Ὁ δὲ ἀνήμερος καὶ ἀσύνετος οὐ συνῆκεν, ἀλλ’ ἔμεινεν εἰς τὴν κακίαν ἀχόρταγος, καὶ βάνει τοὺς Ἁγίους εἰς λάκκον γεμάτον ἀσβέστην ἄσβεστον, εἰς τὸν ὁποῖον ἔχυσαν τὴν ὥραν ἐκείνην νερόν, καὶ ἔκαίεν ὡς τὸ πῦρ. Εἰς τοῦτον τοὺς ἀφῆκεν ἡμέρας τρεῖς, νομίζων νὰ γίνουν στάκτη, νὰ λυτρωθῇ ἀπ’ αὐτῶν. Ἀλλ’ εἰς μάτην ἐπολέμα μὲ τὸν Θεὸν ὁ μισόθεος, διότι εἰς τὸν λάκκον ἦτο ἡ θεία χάρις καὶ δύναμις, ἥτις ἔκαμνε τοῦ ἀσβέστου τὴν ἐνέργειαν ἀνενέργητον, καὶ ἀβλαβεῖς τοὺς εὐλαβεῖς διεφύλαξεν. Ὁ δὲ ἀσύνετος Οὐαλλέριος, ὅσον ἔβλεπε τὴν χάριν λαμπροτέραν εἰς τοὺς Ἁγίους, τόσον ἐφιλονίκει μὲ τὸν παντοδύναμον Θεὸν ὁ ἀδύνατος, καὶ τοὺς ἔβαλε σιδηρᾶ ὑποδήματα μὲ περώνας μακράς, ἀναγκάζων αὐτοὺς νὰ τρέχωσιν, ἀλλὰ πάλιν ἀκαίρως ἐβασανίζετο, καὶ ματαίως ὁ μάταιος ἐκουράζετο. Διότι, ὅσον αὐτὸς εὕρισκε καινοτέρας βασάνους, καὶ τοὺς ἐτιμώρει, τοσοῦτον ἡ θεία δύναμις τοὺς ἐσκέπαζε, καὶ παρεσκεύαζεν αὐτοὺς προθυμοτέρους εἰς τὸν ἀγῶνα, καὶ δὲν τοὺς ἐνικοῦσαν αἱ βάσανοι. Μὴ ἔχων τί ἄλλο νὰ κάμῃ ὁ πολυμήχανος, ἄναψε κάμινον, καὶ τοὺς ἔῤῥιψεν μέσα ὁ ἀφρονέστατος, ἀλλὰ πάλιν ἔστεκαν ὡς ἄλλοι τρεῖς Παῖδες εἰς τὸ μέσον τῆς φλογὸς δροσιζόμενοι.

Τότε, ἡ σεμνοτάτη Ἀγαθονίκη, ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Παύλου, εἰσῆλθε καὶ αὐτὴ εἰς τὴν κάμινον, ὁμολογοῦσα τὸν Χριστὸν θεὸν ἀληθῆ, καὶ τὰ εἴδωλα μυκτηρίζουσα. Ὅθεν, καθὼς εἰς τὸν ἀγῶνα ἐσυγκοινώνησεν, οὕτω καὶ τῶν στεφάνων ἠξίωται. Βλέπων δὲ ὁ ἄδικος δικαστής, ὅτι καὶ τοῦ πυρὸς ἐκυρίευσαν οἱ χρυσοῦ τιμιώτεροι, ἐφυλάκωσεν πάλιν αὐτοὺς ἕως νὰ συλλογισθῇ ποῖον θάνατον νὰ τοὺς δώσει δὲν τοὺς νικᾷ, ἀλλὰ μᾶλλον αὐτὸς κατῃσχύνετο, ἔδωκε μετὰ βίας κατ’ αὐτῶν τὴν διὰ ξίφους ἀπόφασιν, ὑπήγαιναν οὖν εἰς τὸν τόπον τῆς τελειώσεως εὐφραινόμενοι, ἀκολουθοῦσα καὶ ἡ σεμνὴ Ἀγαθονίκη χαίρουσα, ὥσπερ νὰ ὑπήγαινεν εἰς διασκέδασιν. Ἔκαμανν οὖν εὐχὴν διὰ τοὺς φονευτὰς αὐτῶν πρὸς τὸν Κύριον νὰ τοὺς λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν πλάνην, νὰ τοὺς ὁδηγήσῃ ὡς ἀγαθὸς πρὸς εὐσέβειαν. Μὲ τοιαύτην ἀμοιβὴν ἐπλήρωναν τοὺς ἐχθρούς των οἱ ἀμνησίκακοι τοῦ ἀνεξικάκου Χριστοῦ ὑπήκοοι, ὅστις ἐζήτησε παρὰ τοῦ Πατρὸς τοῖς φονευταῖς τὴν ἄφεσιν τοῦ τολμήματος. Εὐξάμενοι τὴν σωτηρίαν ψυχῆς εἰς ἅπαντας, ἀπέτεμον τὰς κεφαλὰς αὐτῶν. Τὰ δὲ τίμια αὐτῶν λείψανα ἐπῆράν τινες Χριστιανοί, καὶ μετὰ λαμπάδων καὶ ὕμνων εὐλαβῶς αὐτὰ ἐνεταφίασαν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Φλωρεντίου.

Ὢ θάρσος οἷον Μάρτυρος Φλωρεντίου!

Πρὸς τὴν φλόγα τρέχοντος, ὥσπερ πρὸς δρόσον.

Οὗτος, ἦτο ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐπειδὴ δέ, ἦτο χριστιανὸς καὶ ζηλωτὴς τῆς εὐσεβείας καὶ ἀρετῆς, ὕβριζε μὲν καὶ ἐβλασφήμη ἔμπροσθεν εἰς ὅλους τοῦς θεοὺς τῶν Ἐλλήνων, ἐστήριζε δὲ τοὺς χριστιανοὺς εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, καὶ μὲ καθε τρόπον ὡδήγει αὐτοὺς εἰς τὴν ἐργασίαν τῆς ἀρετῆς, καὶ τῶν τοῦ Θεοῦ ἐντολῶν. Ταῦτα δὲ πράττων καὶ μεταχειριζόμενος, ἐπιάσθη ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα τῆς Θεσσαλονίκης, καὶ ἐρωτηθεὶς παρ’ αὐτοῦ, τὸν μὲν Χριστόν, παῤῥησίᾳ ὡμολόγησεν ἔμπροσθεν πάντων, ὅτι εἶναι Θεὸς προαιώνιος, καὶ Ποιητὴς τοῦ παντός, τοὺς δὲ θεοὺς τῶν Ἑλλήνων ἐπεριγέλασεν ὅτι εἶναι ξύλα καὶ λίθοι, καὶ ἀργύριον καὶ χρυσίον, καὶ χάλκωμα καὶ σίδηρον, καὶ εἴδωλα ἄψυχα καὶ ἀναίσθητα. Ὅθεν, ἐπειδὴ ταῦτα εἶπε, δέρεται δυνατά. Ἔπειτα, κρεμᾶται ἐπάνω εἰς ξύλον καὶ κατεξεσχίζεται. Εἶτα, ῥίπτεται ἐντὸς ἀνναμένης πυρᾶς. Καὶ οὕτω χαίρων καὶ προσευχόμενος, καὶ εὐχαριστὼν τὸν Θεόν, ἐτελειώθη ὁ μακάριος ἐντὸς αὐτῆς. Καὶ ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Διοσκόρου.

Τμηθεὶς ὁ Διόσκορος αἰσχύνει Δία,

Τὸν μὴ λαβόντα ψυχαπωλείας κόρον.

Οὗτος, ἐμαρτύρησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σπη΄ (288). Καὶ κατὰ μὲν τὸ γένος, ἐκατάγετο ἀπὸ τοῦς καλουμένους Σκηνοπολίτας, κατὰ δὲ τὸ ἀξίωμα, ἦτο βουλευτής. Οὗτος λοιπόν, νομίσας ὡς σκύμβαλα ὅλα τοῦ κόσμου τούτου τὰ πράγματα, μόνον διὰ νὰ κερδίσῃ τὸν Χριστόν, ἐπαῤῤησιάσθη ἔμπροσθεν τοῦ ἄρχοντος Λουκιανοῦ. Καὶ τοῦτον ἐκατάπληξεν ὡς βροντῆν μὲ τοὺς ἐλεγκτικοὺς λόγους του, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν, ἐπεριγέλασεν αὐτόν. Καὶ ὡς ούδὲν ἐνόμισε, τόσον τὰς ἀπειλάς του, ὅσον καὶ τὰς κολακείας του. Ἔπειδὴ δὲ αὐτὸς ἔδειχνε εἰς τὸν Ἅγιον, καὶ φωτίαν, καὶ στρεβλωτήρια ὄργανα, καὶ ἐφεύρισκε πολλὰ ἄλλα εἶδη βασάνων. Ἀλλ’ὅμως, ὅλα αὐτὰ ἦσαν ἀνενέργητα, καὶ ἐφαίνοντο ὠς οὐδὲν ἔμπροσθεν εἰς τὴν ἀνδρείαν καὶ μεγαλοψυχίαν τοῦ Μάρτυρος. Διὰ τοῦτο τελευταῖον ἀπέτεμε μὲ τὸ ξίφος τὴν ἁγίαν του κεφαλήν. καὶ οὕτως ὁ ἀοίδιμος ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικήτα Πατρικίου τοῦ Ὁμολογητοῦ.

Θλίψεις ὑποστὰς εἰκόνων θείων χάριν,

Χαίρει χαρὰν Νικήτας, οἵαν οἱ Νόες.

Οὗτος ὁ Ἅγιος, ἐγεννήθη εἰς τὴν χώραν τῶν Παφλαγόνων, ἥτις εἶναι μέρος τῆς Γαλατίας, τῆς τουρκιστῖ καλουμένης Γελάς, ἐκ γονέων εὐσεβῶν καὶ φιλοθέων. Οἱ ὁποῖοι, ὡς λέγουσιν, ἦσαν συγγενεῖς Θεοδώρας τῆς βασιλίσσης, τῆς γυναικὸς Θεοφίλου, παιδιόθεν λοιπὸν δοθεὶς εἰς τὰ σχολεῖα, ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα. Καὶ οὕτως ἐπῆγεν εἰς τὴν Πόλιν, ὅταν ἦτον ἐτῶν δεκαεπτά. Μαθοῦσα δὲ ἡ τὰ σκῆπτρα τῆς βασιλείας τότε κρατοῦσα Εἰρήνη ἐν ἔτει ψπ΄ (780), ὅτι ὅταν ὁ Ἅγιος ἦτο νήπιον, εὐνουχίσθη ἀπὸ τοῦς γονεῖς του, διὰ τοῦτο ἐπῆρεν αὐτὸν εἰς τὰ βασιλικὰ παλάτια, καὶ εἰς ὀλίγον καιρὸν ἔγινε πρῶτος ἀπὸ τοὺς οἰκείους ἀνθρώπους της. Ἔφθασε δέ, καὶ εἰς τὸ νὰ λάβῃ τὸ ἀξίωμα τοῦ Πατρικίου, καὶ νὰ κατασταθῇ στρατηγὸς τῆς Σικελίας.

Παιδιόθεν δέ, ἐμεταχειρίζετο ὁ μακάριος τὴν ἀρετήν, καὶ ἤθελε μὲν νὰ γένῃ μοναχός, ἐμποδίζετο ὅμως ἀπὸ τοὺς τότε βασιλεύοντας. Ἀπὸ τὸν Νικηφόρον δηλαδή, καὶ τὸν υἱόν του Σταυράκιον, ἐν ἔτει ωβ΄ (802). Ὕστερον δέ, ὅταν ἔγινε βασιλεὺς ὁ Μιχαήλ, πολλὰ παρεκάλεσεν αὐτὸν ὁ Ὅσιος διὰ νὰ τὸν ἀφήσῃ νὰ γένῃ μοναχός, ὁ ὁποῖος ἔδωκεν μὲν εἰς αὐτὸν ἄδειαν, ἀλλὰ νὰ μὴν ἐξέλθῃ ἐκ τῆς Πόλεως. Ὅθεν, ἔδωκεν εἰς τὴν ἐξουσίαν του, τὸ μοναστήριον ὅπου εὑρίσκετο εἰς τὴν χρυσῆν Πύλην, τὴν Χρυσονίκην, καὶ ἐπρόσταξεν αὐτὸν νὰ μένῃ ἐκεῖ. Ἦτο δὲ πενῆντα ἐτῶν ὁ Ἅγιος ὅταν ἔγινε μοναχός. Καὶ ἔμεινεν εἰς τὸ μοναστήριον ἕως τῆς βασιλείας Λέοντος τοῦ Εἰκονομάχου.

Ἐπειδὴ λοιπὸν ἔβλεπε ὁ Ἅγιος τὰς ἀτιμίας ὅπου ἐποίουν οἱ εἰκονομάχοι ἐναντίον τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ἐξῆλθε τῆς Πόλεως, καὶ ὑπῆγεν εἰς προάστειον, τὸ ὁποῖον αὐτὸς ἐχάρισε εἰς τὸ μοναστήριον. Καὶ ἐκεῖ ἔμεινε μὲ τοὺς εὐτελεστάτους μοναχούς, συντρώγων καὶ συγκοπιάζων ὁμοῦ μὲ αὐτούς. Ἐπεἰδὴ δέ τινες διαβολεῖς, χάριν ποιοῦντες εἰς τὸν βασιλέα Λέοντα τὸν Ἀρμένιον, ἐφανέρωσαν εἰς αὐτόν, ὅτι ὀ Νικήτας ἔχει τὴν εἰκόνα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ τὴν προσκυνεῖ, τὴν ὁποίαν ἐπῆρεν ἀπὸ τὴν Ῥώμην. Τούτου χάριν ἀπεστάλη ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατιώτας τοῦ βασιλέως διὰ νὰ τρομάξῃ τὸν Ἅγιον μὲ τὰς ἀπειλάς, καὶ νὰ πάρῃ ἀπὸ αὐτὸν τὴν εἰκόνα. Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος, δὲν ἐπείθετο εἰς τὸ νὰ τὴν δώσῃ. Ἀλλὰ μόλις ἀπεκρίθη εἰς τὸν ἀπεσταλμένον, ὅτι ἡ Εἰκὼν αὕτη, δὲν ἦτον ἰδική του, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο εἶναι ἀφιερωμένη καὶ εὑρίσκεται ὁμοῦ μὲ τὰ ἄλλα τῆς ἐκκλησίας κειμήλια. Ὅθεν ὁ ἀπεσταλμένος, πέρνων ἕνα ἄλλον μοναχόν, ἐπῆγε μὲ αὐτὸν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, διὰ νὰ τῷ δείξῃ τὴν εἰκόνα, τὴν ὁποίαν εὐθὺς ὅπου τὴν ἐπῆρε, τὴν ἔῤῥιψεν ἀτίμως μέσα εἰς τὸ βεριδάριόν του. Ὁ δὲ Ἅγιος, τὴν ἀτιμίαν ταύτην βλέπων, στενάξας ἐκ καρδίας, ἐστοχάσθη πῶς τοῦτο θέλει νὰ γίνῃ ἀρχὴ πειρασμῶν καὶ θλίψεων. Ἀναχωρῶν δὲ ὁ ἀπεστελμένος μὲ ἀσφάλειαν παρήγγειλε νὰ μὴ τολμήσῃ ὁ Ἅγιος νὰ φύγῃ ἀπ’ ἐκεῖ.

Ὅταν δὲ μετὰ ταῦτα ἐβασίλευσεν ὁ Θεόφιλος ἐν ἔτει ωκθ΄ (829), καὶ ἐπιμελῶς ἐμεταχειρίζετο τὸ κατὰ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων πόλεμον, τότε ἀπεστάσλη ἀπὸ τὸν βασιλέα πρὸς τὸν Ὅσιον τοῦτον ἄλλος ἄνθρωπος Θεοδόσιος ὀνόματι, ὁ ὁποῖος εἶπε πρὸς αὐτὸν ἔμπροσθεν πάντων· Ὁ βασιλεύς, σὲ προστάζει μὲ τὸ μέσον μου, ἤ νὰ συγκοινωνήσῃς μὲ τὸν Πατριάρχην Ἀντώνιον (εἰκονομάχος οὗτος) καὶ νὰ μὴ προσκυνᾷς τὰς εἰκόνας· ἤ αὐτὴν τὴν ὥραν νὰ ἐξορισθῇς ἀπ’ ἐδῶ. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· Τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μου, δὲν θέλω παύσει ἀπὸ τὸ νὰ προσκυῶ, κἀν καὶ ἐσεῖς εἰς τοῦτο δὲν ἀρέσκεσθε. Τὸν δὲ Ἀντώνιον, ἐὰν ἔχω τὸν νοῦν μου σῶον καὶ ὑγιᾶ, δὲν θέλω ὀνομάσω πατριάρχην, ἀλλὰ μοιχόν. Λοιπόν, ἐξόριζέ με, σφάζε με, καὶ ὅ,τι ἄλλο κακὸν θέλεις, ποίησον κατ’ ἐμοῦ. Καὶ εὐθὺς ὁ ἀπεσταλμένος ἔσπρωξε αὐτὸν ἀπὸ ἐκεῖ. Ὁ δὲ Ἅγιος, εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ, ἔλαβε μαζὶ του τρεῖς ἀδελφούς, καὶ ἐπῆγεν εἰς ἄλλο προάστειον, ἐκεῖ πλησίον εὑρισκόμενον, καὶ ἐκεῖ διῆλθεν ὅλην τὴν Ἁγίαν Τεσσαρακοστήν, ὁμοῦ καὶ τὴν Πεντηκοστήν. Καὶ ἔπειτα ἀπὸ ἐκεῖ, ἐπῆγεν εἰς τὸ Παντείχιον.

Ἐπειδὴ δὲ ἐξῆλθε δόγμα βασιλικὸν νὰ μὴ ὑποδέχωνται οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τοὺς ὀρθοδόξους, ὅπου ἤθελον νὰ φύγουν διὰ τὴν αἰτίαν τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ἕνεκα τούτου, στενοχωρηθεὶς ὁ Ἅγιος, ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Ἐρίβολον. Ἐπιεδὴ δὲ καὶ ἐκεῖ δὲν εἰρήνευε, διότι ἤρχοντο Ἀγαρηνοί, διὰ τοῦτο εἶπεν εἰς αὐτὸν ἕνας συγγενής του Νικόλαος ὀνόματι, ὅτι θέλει εὕρει μεγάλην ἀνάπαυσιν, ἀνίσως ὑπάγῃ εἰς τὸν ἐδικόν του προάστειον Ζουλουσᾶν ὀνομαζόμενον. Ὅθεν ὐπακούσας ὁ Ὅσιος, ἐπῆγεν ἐκεῖ. Ἀλλ’ ὕστερον ἀπὸ ὀλίγον καιρόν, πέμπεται εἰς αὐτὸν μήνυμα ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους, ὅτι ἤ νὰ συγκοινωνήσῃ μὲ αὐτούς, ἤ νὰ φύγῃ ἀπὸ ἐκεῖ. Ὅθεν, ἀνεχώρησε καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Ὅσιος, καὶ ἐπῆγεν εἰς τόπον λεγόμενον Κατισίαν, καὶ ἐκεῖ εὑρῶν μικρὸν τόπον, ἠγόρασεν αὐτόν. Καὶ ἔκτισε ναὸν εἰς τὸ ὄνομα τῶν Ἀρχαγγέλων, καὶ ἐκεῖ διεπέρασε καλῶς καὶ θεαρέστως ἀρκετοὺς χρόνους, ὁμοῦ μὲ τοὺς ἀδελφοὺς ὅπου εἶχε μαζί του, τελευταιὸν δὲ ἐπῆγεν εἰς τὸ μοναστήριον, ὅπου ἦτο ἐκεῖ πλησίον εἰς τὴν θάλασσαν. Εἰς τοῦτο λοιπὸν εὑρισκόμενος, ἐπρογνώρισεν ὁ ἀοίδιμος τὸν θάνατόν του. Ὅθεν, κατηχήσας τοὺς μοναχούς, καὶ εὐχηθεὶς εἰς αὐτοὺς τὰ σωτηριώδη, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε κατὰ τὸν ἑβδομηκοστὸν πέμπτον χρόνον τῆς ζωῆς του. Καὶ μετὰ θάνατον ἐποίησε πολλὰ θαύματα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βενιαμὶν τοῦ Διακόνου, τοῦ ἐν Περσίᾳ ἀθλήσαντος.

Βενιαμὶν πρόβατον ὤν, ἀλλ’ οὐ λύκος,

ἅρπαξι λύκοις θύεται, ἀλλ’ οὐ θύει.

Οὗτος, ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως μὲν τῆς Περσίας Ἰσδιγέρδου, τοῦ υἱοῦ Γορωράνη, τοῦ καὶ αὐτοῦ βασιλέως ὄντος Περσῶν, τοῦ Ῥωμαίων δὲ βασιλέως Θεοδοσίου τοῦ μικροῦ ἐν ἔτει υιβ΄ (412). Φαίνεται δέ, ὅτι ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν Περσίαν, καὶ ταύτην εἶχε πατρίδα του. Οὗτος λοιπὸν μὲ τὸ νὰ ἦτο διάκονος τῆς ἐν Περσίᾳ ἐκκλησίας, πολλοὺς Ἕλληνας ὁμοῦ καὶ Πέρσᾶς ἐπέστρεψεν εἰς τὴν θεογνωσίαν διὰ μέσου τοῦ λόγου τῆς διδασκαλίας του. Ὅθεν, ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης καττηγέλθη εἰς τὸν ῥηθέντα βασιλέα ὡς κακοποιός. Διὰ τοῦτο παρασταθεὶς ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἐδάρη. Καὶ μετὰ τὸν δαρμό, βάλλεται εἰς τὴν φυλακήν, καὶ ἐκεῖ μένει ἕως εἰς διάστημα δύο ὁλοκλήρων ἐτῶν. Μετὰ δὲ τὰ δύο ἔτη, ἐπέμφθη ἀπὸ τὸν βασιλέα τῶν Ῥωμαίων Θεοδόσιον πρέσβυς εἰς τὴν Περσίαν, ὁ ὁποῖος, ἀφ’ οὗ ἔμαθε τὴν ἐν τῇ φυλακῇ πολυχρόνον κακοπάθειαν τοῦ Ἁγίου Βενιαμίν, ἔκαμε μεσιτείαν εἰς τὸν βασιλέα Περσῶν Ἰσδιγέρδην διὰ νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὴν φυλακήν. Ὁ δὲ βασιλεὺς ὑπεσχέθη μὲν εἰς τὸν πρέσβυν ὅτι τὸν ἐλευθερώνῃ, ἀνίσως ὅμως παύσῃ ἀπὸ τὸ νὰ διδάσκῃ τὸν ριστιανισμὸν τοῦς ἐν Περσίᾳ μάγους. Ὁ δὲ πρέσβυς ἀπεκρίθη: Ναί, ἀνάγκη εἶναι, ὅτι ἐξάπαντος νὰ φυλάξῃ τὴν προσταγήν σου, ὦ Βασιλεῦ.

Τοῦτον δὲ καὶ τὸν λόγον τοῦ πρέσβεως εὐθὺς ὅπου ἤκουσεν ὁ φιλόθεος ὁμοῦ καὶ φιλάδελφος Βενιαμὶν ἀδύνατον, ἀπεκρίθη πρὸς τὸν πρέσβυν, ἀδύνατον εἶναι μὴ μεταδώσω ἐγὼ εἰς τοὺς ἐσκοτισμένους τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας, ὅπου ἔλαβον. Διότι ὅσην τιμωρίαν εἶναι ἄξιος νὰ λάβῃ ἐκεῖνος, ὅπου ἤθελε κατακρύψει τὸ τάλαντον τοῦ ἰδικοῦ του Δεσπότου, τοῦτο σαφῶς παριστᾷ ἡ τῶν θείων Εὐάγγελίων διδασκαλία. Ἀλλὰ τοὺς λόγους τούτους τοῦ Ἁγίου δὲν ἐννόησεν ὁ βασιλεύς, ὡς ἄπιστος καὶ ἀμύητος. Ὅθεν, ἐπρόσταξε νὰ ἐλεὐθερωθῇ ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ τὴν φυλακὴν ὁ Ἅγιος. Ἐλευθερωθεὶς λοιπὸν ὁ θεῖος Βενιαμίν, πάλιν ἐδίδασκε τοὺς ἐν Περσίᾳ μάγους καὶ Ἕλληνας κατὰ τὴν προτέραν αὐτοῦ συνήθειαν. Χρόνος ὁλόκληρος παρῆλθε κατὰ τὸν ὁποῖον ὁ φωστὴρ τῆς εὐσεβείας Βενιαμὶν μετέδιδε τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας. Διὰ τῆς διδασκαλίας του εἰς τοὺς Πέρσας καὶ Ἕλληνας. Ὅθεν, ὁ βασιλεύς, τοῦτο μαθών, παρέστησεν ἔμπρόσθεν του τὸν Ἅγιον, καὶ τοῦτον προστάζει νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν. Ὁ δὲ Βενιαμίν, πόσης τιμωρίας, ἐρώτησεν, εἶναι ἄξιος ὦ βασιλεῦ, ἐκεῖνος, ὅπου ἤθελε μὲν καταφρονήσει τὴν ἐδικήν σου βασιλείαν, προτιμήσει δὲ ἄλλην; Θανάτου εἶναι ἄξιος, ἀπεκρίθη ὀ βασιλεύς. Ἀνταπεκρίθη δὲ ὁ Μάρτυς: Καὶ ἄν ὁ τὴν βασιλείαν σου τοῦ θνητοῦ βασιλέως καταφρονήσας εἶναι θανάτου ἄξιος, ποίαν ἀράγε κόλασιν ἔχει δικαίως νὰ πάθῃ ὅποιος καταφρονὴσει μὲν τὸν Ποιητὴν καῖ πάντων Δημιουργόν, προσκυνήσει δὲ ὡς Θεὸν ἕνα ἀπὸ τὰ ὁμόδουλα κτίσματα;

Τοῦτο τὸν σοφὸν λόγον ἀκούσας ὁ βασιλεύς, ἐθυμώθη, καὶ προστάζει νὰ λεπτύνουν εἵκοσι καλάμια, καὶ νὰ τὰ ἐμπήξουν εἰς τοὺς εἵκοσιν ὄνυχας τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν τοῦ Μάρτυρος. Ἐπειδὴ δὲ ἔβλεπε, πῶς τὴν τιμωρίαν ταύτην ἐνόμιζεν ὡς παίγνιον ὁ τοῦ Χριστοῦ ἀθλητής, διὰ τοῦτο ἐπρόσταξε νὰ λεπτύνουν καὶ νὰ κάμουν κοπτερὸν ἕνα καλάμι, καὶ τοῦτο νὰ ἐμπήξουν μέσα εἰς τὸ παιδογόνον μόριον τοῦ Ἁγίου. Τὸ ὁποῖονἐμβάλλοντες συχνὰ καὶ ἐκβάλλοντες εἰς τὸν τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρα. Ὕστερον δὲ ἀπὸ τὴν βάσανον ταύτην, προστάζει ὁ τύραννος νὰ ἐμβάλλουν εἰς τὸν ἀφαιδρῶνα τοῦ Μάρτυρος ἕνα ῥαβδὶ χονδρόν, τὸ ὁποῖον εἶχε ῥόζους ἀπὸ κάθε μέρος. Καὶ ἐν τῇ τιμωρίᾳ ταύτῃ παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς τὸ ποθούμενον Χριστὸν ὁ γενναιότατος τούτου ἀγωνιστής.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὅ Ἅγίος Μάρτυς Ἀντίγονος, πυρὶ τελειοῦται.

Τεθνήξομαί σοι τῆς ἐκεῖθεν, Χριστέ μου,

Τὴν ὧδε καῦσιν Ἀντίγονος προκρίνων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μαρτυρόχου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Διοκλητιανοῦ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Δύο Παῖδων τῶν Μαρτύρων, τῶν διὰ πυρὸς μαρτυρησάντων.

Ταῖς τῶν ἁγίων σου πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ᾨδὴ ζ´. Οὐκ ἐλάτρευσαν.

Ὡς πολύτιμος, χρυσὸς καὶ καθαρώτατος, Χρυσῆ πανεύφημε, δοκιμασθεῖσα στεῤῥῶς, πυρὶ τῆς ἀθλήσεως, ὅλη ἀκήρατος, ἀναδέδειξαι, καὶ ἐν χαρᾷ παρέστηκας, δεξιᾷ τῇ τοῦ Σωτῆρος.

Λόγοις ἠμβλυνας, ποικίλων ὑποσχέσεων, καὶ τὰ βουλεύματα, τελειοτάτῳ νοΐ, παρθένε ἠκύρωσας, τοῦ κοσμοκράτορος, τῇ ἐνστάσει σου, καὶ τοῦ Χριστοῦ ἐκυρωσας, ἔτι ἅπαξ θείας ῥήσεις.

Οὐκ ἐσάλευσαν, τὸν οἶκον τῆς καρδίας σου, βασάνων πρόσρηξις, οὔτε μαστίγων φορά, οὐδὲ πῦρ ὁμόδουλον, Χρυσῆ πανεύφημε· σὺ γὰρ ἄσειστος, διέμεινας ἐν ἅπασι, τοῦ Χριστοῦ τῇ ἀγαπήσει.

Γνόντες ἔνδοξε, ψυχῆς σου τὴν στεῤῥότητα, Ἄγαρ οἱ ἔκγονοι, ἱταμωτάτῃ ψυχῇ, ὡς λύκοι ἐσπάραξαν, καὶ ἐξεμέλισαν, σὲ τὴν ἄσπιλον, ἀμνάδα χρυσεπώνυμε, τοῦ Ποιμένος τοῦ μεγάλου.

Ὁλοκαύτωμα, καὶ προσφορὰ εὐπρόσδεκτος, καὶ θῦμα τέλειον, τῷ ἀθλοθέτῃ Χριστῷ, προσήχθης πανεύφημε, τέλος μακάριον, μετὰ πλείονας, βασάνους τε καὶ μάστιγας, ἐν καμίνῳ δεξαμένη.

Θεοτοκίον.

Ἰλαστήριον, τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὤφθης Πανάμωμε, ἀποτεκοῦσα Χριστόν, τὸν ἄφεσιν βλύσαντα, καὶ ἀπολύτρωσιν, τοῖς κραυγάζουσι· Χαῖρε Παρθένε Ἄχραντε, χαῖρε Μῆτερ τοῦ Κυρίου.

ᾨδὴ η´. Παῖδας εὐαγεῖς.

Σθένος θεϊκὸν ἐνδεδυμένη, τοῦ θήλεος τὴν ἀσθένειαν ἀπέῤῥιψας· ἔνθεν ὡς ἀσώματος, κόρη ἠνδραγάθησας καὶ πόνων τὴν παράτασιν καθυπομένουσα, παρέλυσας τὰς χεῖρας δαιμόνων, καὶ χερσὶ Κυρίου, παρέθου σου τὸ πνεῦμα.

Γέγονεν ἡ ἄθλησίς σου κόρη, ἀπίστοις μὲν καταισχύνῃ καὶ κατάπτωσις, τοῖς πιστοῖς δὲ πρόξενος, εὐφροσύνης κρείττονος· περιστερὰ ὡς θεία γάρ, καὶ ἀηδῶν νοητή, ἐφάνης ἐν καιρῷ τῆς δουλείας, παραμυθουμένη, πιστοὺς τῇ σὴ ἀθλήσει.

Εὔᾳ μὲν τὸ πάλαι ὁ ἀλάστωρ, προσῆλθες ἀπατηλῶς διὰ τοῦ ὄφεως· σοὶ δὲ Χρυσεπώνυμε, διὰ τῶν γονέων σου, ὑποδραμὼν συντέτριπται, ἀντιτυπία σου· ἐνέτυχε στεῤῥῇ γὰρ ὡς πέτρα, τῇ σῇ Ἀθληφόρε, ἀνδρείᾳ καὶ φρονήσει.

Ῥώμῃ τοῦ Χριστοῦ κραταιουμένη, ὑπέστης λωροτομίας τὰς τοῦ σώματος, ὥσπερ ἀλλοῦ πάσχοντος, αἶνον Θεῷ φέρουσα, καὶ ὀβελίσκοις πάνσεμνε, πυρακτωθεῖσι δεινῶς, τρωθεῖσα σοῦ τὰ μέλη Ἁγία, ἄτρωτος ἀνῆλθες, πρὸς δόξαν οὐρανίαν.

Θεοτοκίον.

Ἅπας νεανίδων μακαρίων, Παρθένε περιεστώς σοι θεῖος ὅμιλος, τὴν μεγαλειότητα, ἀνυμνεῖ τῆς δόξης σου, μεθ᾿ ὧν Χρυσῆ ἡ πάγχρυσος, χρυσῇ βοᾶ σοι φωνή· Ὑπερφωτε Βασίλισσα χαῖρε· χαῖρε Ἀθλοφόρων, χαρὰ καὶ θυμηδία.

ᾨδὴ θ´. Ἅπας γηγενής.

Σῶμά σου σεμνή, δεινῶς διεσπάραξαν, καὶ κατεμέλισαν, χεῖρες πλήρεις αἵματος, ἀπὸ τοῦ δένδρου ἀπαιωρήσαντες, μετὰ πολλὰς βασάνους σὲ Χρυσὴ ὑπέρτιμε, τιρὸς Χριστὸν δέ, χρυσωθὲν τῇ χάριτι, τὸ σὸν πνεῦμα φαιδρῶς ἀνελήλυθε.

Ἵνα τῆς Χριστοῦ, ἀφράστου τερπνότητος, καὶ ὡραιότητος, τύχης καλλιπάρθενε, σαυτὴν βασάνους πλείστοις ἐκδέδωκας, καὶ εὐσεβῶς τελέσασα Μάρτυς τὸν δρόμον σου, τοῦ σου πόθου, εὗρες τὴν ἀπολαῦσιν, θεωθεῖσα Χρυσῆ κατὰ μέθεξιν.

Μάρτυς ἀληθής, ἐσχάτοις ἐν ἔτεσιν, ὤφθης τῆς πίστεως· ἔναντι τυράννων γάρ, Χριστοῦ τὸ Ὄνομα ὡμολόγησας, καὶ ὑπὲρ τούτου χαίρουσα ἐσφαγιάσθης σεμνή· διὰ τοῦτο, τιμαὶ ὑπερκόσμιοι, ὡς παρθένον καὶ μάρτυρα ἐστεψαν.

Ὅλη εὐλαβῶς, τῷ πνεύματα χαίρουσα, πατρίς σου σήμερον, ἄγει ἐορτάζουσα, τὴν σὴν ἁγίαν μνήμην καὶ πάνσεπτον, Χρυσῆ Θεομακάριστε Παρθενομάρτυς Χριστοῦ· ἥν λιταῖς σου, σκέπε καὶ διάσῳζε, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Θεοτοκίον.

Ὕμνους καὶ ᾠδάς, ὑφαίνων τῇ δόξῃ σου, ἀνάγνῳ στόματι, Πάναγνε Ὑπέραγνε, Εὐλογημένη Θεοχαρίτωτε, τὴν σὴν αἰτοῦμαι συνάρσιν, ἥν ἀεὶ δίδου μοι, ἵνα πάσης, ῥύωμαι ἑκάστοτε, τοῦ ἐχθροῦ ἐπηρείας καὶ θλίψεως.

Ἐξαποστειλάριον. Ἐν πνεύματι τῷ ·Ἱερῷ.

Ἐν ἀσθενείᾳ φύσεως, καὶ νεότητος ὤρα, τὸν παλαμναῖον δράκοντα, καὶ ἀρχέκακον ὄφιν, ὑπερφυῶς ἀθλήσασα, εὐσθενῶς κατέβαλες, καὶ τὸ τῆς νίκης σου στέφος, ἐκομίσω ἐκ Χριστοῦ, ὡς παρθένος εὐκλεής, Χρυσῆ καὶ Μάρτυς Θεόφρων.

Θεοτοκίον.

Χρυσότευκτον ἀνάκτορον, καὶ χρυσήλατος θρόνος, καὶ θάλαμος ὑπέρλαμπρος, καὶ παστὰς φωτοφόρος, Παρθένε ἐχρημάτισας, ἐν τοΕς κόλπους φέρουσα, τὸν Βασιλέα τίις δόξης, εἰς ἀνάπλασιν βροτῶν· ὃν δυσώπει ἐκτενῶς, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου.

Εἰς τοὺς Αἴνους. Ἱστῶμεν Στίχους δ΄, καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς Προσόμοια. Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσαν.

Ἔδωκας τῷ Κτίστῃ σου, καὶ ἀθανάτῳ Νυμφίῳ σου, πολιτείας σεμνότητα, ἁγνείαν ἀμόλυντον, καὶ τοῦ μαρτυρίου, ἄθλους τοὺς ἁγίους, δι᾿ ἀγαπησεως θέρμης, οἰαπερ προῖκα χρυσῶν πολύφερνον· διὸ σὲ πρὸς οὐράνιον, αὐτὸς κατῴκισε θάλαμον, ὡς παρθένον καὶ Μάρτυρα, ὢ Χρυσὴ παμμακάριστε.

Ἔδωκας τὸ σῶμά σου, τὸ ἁπαλὸν καὶ ἀμίαντον, Νεομάρτυς Χρυσώνυμε, πρὸς πεῖραν κολάσεων, ἔρωτι ἐνθέῳ. Μάρτυς Ἀθληφόρε, τὴν δὲ ψυχήν σου ἀληθῶς, ἀνεπιβούλευτον καὶ ἀχείρωτον, καὶ ἄμεμπτον ἐτήρησας, καὶ μετὰ δόξης ἐχώρησας, πρὸς Χριστὸν τὸν νυμφίον σου, ὑπέρ πάντων πρεσβεύουσα.

Ἔτεμον τὸ σῶμά σου, ἐκ τοῦ αὐτοῦ αἰωρήσαντες, δυσσεβεῖς καὶ παράνομοι, σὺ δὲ τῆς νυμφεύσεως, τῆς ἐπουρανίου, τὴν στολὴν τὴν θείαν, ἐνδυσαμένη ἐν χαρα, πρὸς τὸν νυμφῶνα Χριστοῦ ἀνέδραμες, Χρυσῆ Μάρτυς πολύαθλε, καὶ καθορᾷς ἅπερ βλέπουσι, τῶν Ἀγγέλων τὰ τάγματα, καὶ Μαρτύρων ὁ σύλλογος.

Φύσεως νεότητι, καὶ γυναικείῳ ἐν σώματι, ἀνδρικὸν καὶ ἀήττητον, ἀνέλαβες φρόνημα, καὶ κατηγωνίσω, τὰς ἀρχὰς τοῦ σκότους, παλαίσμασιν ἀθλητικοῖς, καὶ τοῦ Σωτῆρος τὸ μέγα ὄνομα, ἐδόξασας πανένδοξε· διὸ αὐτὸς σὲ ἐδόξασεν, οὐρανίοις χαρίσμασιν, Ἀθληφόρε Χρυσώνυμε.

Δόξα. Ἦχος πλ. α´.

Τῇ χρυσωνύμῳ κλήσει σου, χρύσεα τὰ σὰ πάντα γέγονε, Χρυσῆ, καλλιπάρθενε· τῇ γὰρ παρθενικῇ χρυσουργίᾳ, τὸ τῶν ἄθλων χρυσοῦν διάδημα, καλῶς ἀγωνισαμένη, ἀνεδήσω ἐκ χειρὸς τοῦ Κυρίου σοῦ. Ἀλλ᾿ ὡς τῆς δόξης Χριστοῦ κοινωνός, μετόχους καὶ ἡμᾶς, τῆς αὐτοῦ Βασιλείας ποίησον, μαρτυρικῇ παῤῥησίᾳ σου.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Μακαρίζομεν σέ...

Δοξολογία μεγάλη καιΑπολυσις.

Μεγαλυνάρια.

Τὴν παρθενομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, τὴν κεχρυσωμένην, σώματί τε καὶ τῇ ψυχή, Χρυσῆν τὴν ἁγίαν, ὑμνήσωμεν βοῶντες· Χαῖρε νύμφη Κυρίου, καὶ Μάρτυς ἔνδοξε.

Τὴν ἀμνάδα πάντες τὴν τοῦ Χριστοῦ, καὶ τῆς παρθενίας τὸν ἀσύλητον θησαυρόν, τὴν νύμφην τοῦ Κυρίου, ὅλην κεχρυσωμένην, Χρυσῆ τὴν ἀθληφόρον ὕμνοις τιμήσωμεν.

Χαίροις ἡ Κυρίου περιστερά, ἡ κεχρυσωμένα τὰ μετάφρενα ψαλμικῶς, καὶ ἠργυρωμένας, τὰς πτέρυγας πλουτοῦσα, Χρυσῆ μου Νεομάρτυς, σκέπε τοὺς δούλους σου.

Ὥσπερ καλλικέλαδος ἀηδών, Χρυσῆ νεομάρτυς, ἐπὶ δένδρον τὸ τοῦ Χριστοῦ, ὄνομα ἐφώνεις, λιγυρῶς καὶ ἐκεῖθεν, εἰς καλιὰν ἀνέπτης τὴν ἐπουράνιον.

Καὶ τῶν Ἁγίων τῆς ἡμέρας.

Χαίρετε Κυρίου οἱ Ἀθληταί, Πάπυλε καὶ Κάρπε, Ἀγαθόδωρε καὶ Χρυσῆ, Ἀγαθονίκη, ὁμοῦ σου Ἀνδρομάχη, σὺν τοῖς λοιποῖς Ἁγίοις, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύσατε.