ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 9. ΟΣΙΟΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ Θ΄!!

ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ & ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΟΣΙΟΙ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

(Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου) 

ΜΙΚΡΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

Ἱστῶμεν στίχους δ’, καὶ ψάλλομεν Προσόμοια. Ἦχος δ΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Δυὰς τῶν Ὁσίων ἐκλεκτή, Ὅσιε Ἀνδρόνικε, Ἀθανασία θεόληπτε, ζεῦγος μακάριον, τῆς ὁμοφροσύνης, καὶ βίου σεμνότητος, καὶ πόνων ἱερῶν τῆς ἀσκήσεως, στῆλαι θεόγραφοι, τὸν Σωτῆρα δυσωπήσατε, ἡμῖν δοῦναι πταισμάτων συγχώρησιν.

 

Ἐν βίῳ λατρεύοντες Χριστῷ, ἀρετῶν λαμπρότητι, καὶ οἰκτιρμῶν ἐπιδόσεσι, γνώμῃ θεόφρονι, σὺν Ἀθανασίᾳ, Ὅσιε Ἀνδρόνικε, υἱῶν τῇ μεταστάσει πρὸς Κύριον, πάντα ἐλίπετε, καὶ Αὐτῷ ἠκολουθήσατε, δι’ ἀγώνων ἱερᾶς ἀσκήσεως.

 

Μὴ γνοὺς τὴν ὁμόζυγον τὴν σήν, Ὅσιε Ἀνδρόνικε, ἐν τῇ ὁδῷ ᾗ πεπόρευσαι, σὺν ταύτῃ ἤνυσας, γνώμης συμφωνίᾳ, δρόμον τῆς ἀσκήσεως, τελείᾳ σιωπῇ ὥσπερ ἄσαρκος· μεθ’ ἧς ἱκέτευε, δωρηθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, τὴν εἰρήνην καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

 

Ῥωσθεῖσα δυνάμει θεϊκῇ, φυσικὴν ἀσθένειαν, Ἀθανασία παρέδραμες, καὶ διετέλεσας, σὺν τῷ ὁμοζύγῳ, δρόμον τῆς ἀσκήσεως, μηδόλως σε Ὁσία γνωρίσαντι· μεθ’ οὗ νῦν πρέσβευε, δωρηθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, τὴν εἰρήνην καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

 

Δόξα. Ἦχος β΄.

Τῶν ἐν κόσμῳ ἀπαναστάντες πραγμάτων, ἐν θεολήπτῳ ψυχῇ, ἀσκητικὴν ζωὴν εἵλεσθε, ἐν συμφωνίᾳ γνώμης. Ἀνδρόνικε θεόφρον, καὶ Ἀθανασία μακαρία· καὶ τὸν ἀγῶνα ὑπελθόντες τῆς ἀσκήσεως, ἐπαξίων ἐπάθλων ἠξιώθητε, καὶ Ἀγγέλων ἰσοστάσιοι γεγόνατε· μεθ’ ὧν πρεσβεύσατε δεόμεθα, ῥύεσθαι ἡμᾶς πάσης θλίψεως.

 

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον ἡμᾶς ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

 

 

 

 

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ.

Ζεῦγος θεοειδές, Ἀνδρόνικε παμμάκαρ, σὺν τῇ Ἀθανασίᾳ, ἀσκήσαντες συμφώνως, τῇ Ἐκκλησίᾳ ὤφθητε.

 

Στ.: Καυχήσονται ὅσιοι ἐν δόξῃ καὶ ἀγαλλιάσονται ἐπὶ τῶν κοιτῶν αὐτῶν.

Ξένοι τῶν γεηρῶν, Ἀνδρόνικε θεόφρον, σὺν τῇ Ἀθανασίᾳ, ὡράθητε καὶ βίον, ἀγγελικὸν ἠνύσατε.

 

Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τῶν ὁσίων Αὐτῶν.

Χαίροις τῶν ἀσκητῶν, Ἀνδρόνικε τὸ κλέος, χαίροις Ἀθανασία, μοναστριῶν λαμπρότης, ἡμῶν δὲ ἀντιλήπτορες.

 

Δόξα. Τριαδικόν.

Δύναμιν παρὰ Σοῦ, Τριὰς ὑπεραγία, δυὰς ἡ τῶν Ὁσίων, λαμβάνουσα καθεῖλε, ἰσχὺν τὴν τοῦ ἀλάστορος.

 

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Σάρκα ἐκ τῶν ἁγνῶν, αἱμάτων Σου ὁ Λόγος, λαβὼν ἀναλλοιώτως, ἠφάνισε Παρθένε, τὴν τοῦ Ἀδὰμ κατάκρισιν.

 

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄.

Δεῦτε φιλεόρτων πάντων συστήματα, τὴν σεπτὴν ξυνωρίδα τῶν Ὁσίων ὕμνοις τιμήσωμεν, Ἀνδρόνικον τὸν μέγαν ἀσκητήν, καὶ Ἀθανασίαν Ὁσίαν καλλονήν, ὡς τὰ κάτω παριδόντες καὶ τὰ ἀεὶ διαμένοντα, ποθήσαντες χαίρεις ἐκ πόθου λέγοντες· οἱ τὴν φθαρτὴν ἀγάπην τῷ ἔρωτι Κυρίου ἀνταλαξάμενοι, χαίροις οἱ κατασκηνώσαντες εἰς τὰς ἀφθάρτους σκηνώσεις, μετὰ πάντων Ὁσίων μακάριοι.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε τὸ Χαῖρε, σὺν τῇ φωνῇ ἐσαρκοῦτο ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης, ἐν σοὶ τῇ ἁγίᾳ κιβωτῷ, ὡς ἔφη ὁ δίκαιος Δαυΐδ. Ἐδείχθης πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, βαστάσασα τὸν Κτίστην σου. Δόξα τῷ ἐνοικήσαντι ἐν σοί· δόξα τῷ προελθόντι ἐκ σοῦ· δόξα τῷ ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς, διὰ τοῦ τόκου σου.

 

Ἀπόλυσις.

 

 

 

 

ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, ὁ Προοιμιακός, καὶ τό· Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τό· Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν Στίχους στ’ καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια τοῦ Ὁσίου. Ἦχος πλ. β'. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Ὅλην ἀποθέμενοι, βιωτικὴν τυραννίδα, καὶ πλοῦτον μισήσαντες, καὶ τρυφὴν τὴν ῥέουσαν βδελυξάμενοι, τὸν Σταυρὸν ἤρατε, ὡς ζυγὸν ἔνθεον, καὶ Χριστῷ ἠκολουθήσατε, καὶ πρὸς οὐράνιον, χλόην θαυμαστῶς ἐσκηνώσατε, ἐν οἷς συναγαλλόμενοι, μέμνησθε ἡμῶν τῶν ἐκ πίστεως, ὑμῶν μεμνημένων, καὶ πόθῳ ἐκτελούντων εὐλαβῶς, την ἱεράν καὶ σεβάσμιον, μνήμην ὑμῶν Ἅγιοι. 

Ὅλως ἀγαπήσασα, σὲ ἐκ ψυχῆς τὸν Δεσπότην, ὀπίσω σου ἔδραμε, δυὰς ἡ ἀοίδιμος καὶ ὁμόζυγος, καὶ τερπνὰ ἅπαντα, καὶ δεσμὸν ἄλυτον, ὡς ἱστὸν ἀράχνης ἔλυσε· διὸ καὶ ἔτυχε, σοῦ τῆς βασιλείας Ἀθάνατε. Αὐτῶν οὖν ταῖς δεήσεσιν, ἱλασμὸν οἰκτίρμον παράσχου μοι, τῶν πλημμελημάτων, καὶ δεῖξόν με ἀνώτερον παθῶν, τῶν ἐνοχλούντων μου Δέσποτα, τὴν ψυχὴν ἑκάστοτε. 

Παίδων ἐστερήθητε, τῆς ποθεινῆς ξυνωρίδος, προστάξει τῇ κρείττονι, καὶ τῷ βίῳ μένοντες ἀπαράκλητοι, τὴν φωνὴν ἤρατε, τὴν γενναιοτάτην, τοῦ Ἰὼβ καὶ ἀνεκράξατε. Κύριος ἔδωκε, Κύριος καὶ πάλιν ἀφείλετο. Διὸ καὶ τὸ ποθούμενον, ἔργον εὐχερῶς διηνύετε, καὶ πρὸς ἐρημίας, καὶ τόπους τοὺς Ἁγίους ἐν χαρᾷ, μεταναστεύοντες ὤφθητε, ζεῦγος ἱερώτατον. 

 

Ἕτερα. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι.

Τὴν τοῦ κόσμου τερπνότητα, νουνεχῶς ἀπωσάμενοι, ἐν ἑνὶ φρονήματι πόθῳ κρείττονι, τοὺς τῆς ἀσκήσεως εἵλεσθε, ἀγῶνας καὶ σκάμματα, συζυγία θαυμαστή, θεοφόρε Ἀνδρόνικε, παναοίδιμε, καὶ θεόφρον σεμνὴ Ἀθανασία, καὶ Ἀγγέλων τῆς εὐκλείας, περιφανῶς ἠξιώθητε.

 

Ἡ δυὰς ἡ ὑπέρτιμος, τῶν Ὁσίων ὑμνείσθω μοι, ὡς Θεοῦ θεράποντες ἐνθεώτατοι, ὁ θεοφόρος Ἀνδρόνικος, σὺν Ἀθανασίᾳ τε, ὁμοζύγῳ τῇ σεμνῇ, στερηθέντες τῶν τέκνων γάρ, ἠκολούθησαν τῷ Χριστῷ, δι’ ἀσκήσεων ἀγώνων, καὶ πλουσίων χαρισμάτων, παρὰ Θεοῦ ἠξιώθησαν.

 

Συμφωνίᾳ θεοφρόνι, τὸν ἀγῶνα τὸν μέγιστον, τῆς στεῤῥᾶς ἀσκήσεως ὡς ἀγνώριστοι, ἐν σιωπῇ διηνύσατε, ζεῦγος εὐκλεέστατον, συζυγία θαυμαστή, πρὸς Χριστὸν ἀτενίζοντες, θείῳ ἔρωτι, ὦ Ἀνδρόνικε σὺν Ἀθανασίᾳ· διὰ τοῦτο θείοις μύροις, παρὰ Θεοῦ ἐδοξάσθητε.

 

 

Δόξα. Ἦχος δ΄.

Τῷ τῆς ἀσκήσεως πυρί, τὴν φρυγανώδη ὕλην ἠναλώσατε τῶν παθῶν, δι’ ὧν τὸ τῆς ψυχῆς, νοερὸν ἀμαυροῦται κάλλος· ὁμοφροσύνῃ γὰρ ἁγίᾳ, ἐδουλεύσατε Χριστῷ, λιπόντες τὰ τοῦ κόσμου φθειρόμενα, Ἀνδρόνικε μακάριε, καὶ Ἀθανασία θεόφρον· καὶ ἀσκητικοῖς καμάτοις, τῶν θείων ἀπαγγελιῶν τυχόντες, θαυμάτων δωρεὰν ἐκομίσασθε, παρὰ τοῦ πάντων Δεσπότου· διὸ τὴν μνήμην ὑμῶν ἑορτάζοντες, συμφώνως βοῶμεν· ξυνωρὶς ἡγιασμένη, θεοδόξαστον ζεῦγος καὶ θεοτίμητον, τῇ Παναγίᾳ Τριάδι πρεσβεύετε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ὁ διὰ σὲ Θεοπάτωρ προφήτης Δαυΐδ, μελῳδικῶς περὶ σοῦ προανεφώνησε, τῷ μεγαλεῖά σοι ποιήσαντι. Παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου. Σὲ γὰρ μητέρα πρόξενον ζωῆς ἀνέδειξεν, ὁ ἀπάτωρ ἐκ σοῦ ἐνανθρωπῆσαι εὐδοκήσας Θεός, ἵνα τὴν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι, καὶ τὸ πλανηθὲν ὀρειάλωτον εὑρών, πρόβατον τοῖς ὤμοις ἀναλαβών, τῷ Πατρὶ προσαγάγῃ, καὶ τῷ ἰδίῳ θελήματι, ταῖς οὐρανίαις συνάψῃ Δυνάμεσι, καὶ σώσῃ Θεοτόκε τὸν κόσμον, Χριστὸς ὁ ἔχων, τὸ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος.

 

Εἴσοδος. Φῶς ἱλαρόν. Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀναγνώσματα.

 

Παροιμιῶν τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ. ι′.7)

Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων, καὶ εὐλογία Κυρίου ἐπὶ κεφαλὴν αὐτοῦ. Μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρε σοφίαν, καὶ θνητὸς ὃς οἶδε φρόνησιν. Κρεῖσσον γὰρ αὐτὴν ἐμπορεύεσθαι, ἢ χρυσίου καὶ ἀργυρίου θησαυρούς. Τιμιωτέρα δὲ ἐστι λίθων πολυτελῶν· πᾶν δὲ τίμιον οὐκ ἄξιον αὐτῆς ἐστιν. Ἐκ γὰρ τοῦ στόματος αὐτῆς ἐκπορεύεται δικαιοσύνη, νόμον δὲ καὶ ἔλεον ἐπὶ γλώσσης φορεῖ. Τοιγαροῦν ἀκούσατέ μου, ὦ τέκνα· σεμνὰ γὰρ ἐρῶ, καὶ μακάριος ἄνθρωπος, ὃς τὰς ἐμὰς ὁδοὺς φυλάξει. Αἱ γὰρ ἔξοδοί μου, ἔξοδοι ζωῆς, καὶ ἑτοιμάζεται θέλησις παρὰ Κυρίου. Διὰ τοῦτο παρακαλῶ ὑμᾶς, καὶ προΐεμαι ἐμὴν φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων. Ὅτι ἐγὼ ἡ σοφία κατεσκεύασα βουλήν, καὶ γνῶσιν καὶ ἔννοιαν ἐγὼ ἐπεκαλεσάμην. Ἐμὴ βουλὴ καὶ ἀσφάλεια, ἐμὴ φρόνησις, ἐμὴ δὲ ἰσχύς. Ἐγὼ τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσι χάριν. Νοήσατε τοίνυν ἄκακοι πανουργίαν, οἱ δὲ ἀπαίδευτοι ἔνθεσθε καρδίαν. Εἰσακούσατέ μου καὶ πάλιν· σεμνὰ γὰρ ἐρῶ, καὶ ἀνοίγω ἀπὸ χειλέων ὀρθά. Ὅτι ἀλήθειαν μελετήσει ὁ λάρυγξ μου, ἐβδελυγμένα δὲ ἐναντίον ἐμοῦ χείλη ψευδῶ. Μετὰ δικαιοσύνης πάντα τὰ ῥήματα τοῦ στόματός μου, οὐδὲν ἐν αὐτοῖς σκολιόν, οὐδὲ στραγγαλιῶδες. Πάντα εὐθέα ἐστὶ τοῖς νοοῦσι, καὶ ὀρθὰ τοῖς εὑρίσκουσι γνῶσιν. Διδάσκω γὰρ ὑμῖν ἀληθῆ, ἵνα γένηται ἐν Κυρίῳ ἡ ἐλπὶς ὑμῶν, καὶ πλησθήσεσθε πνεύματος.

 

Παροιμιῶν τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ, ιδ'. 1-8, 24-27)

Σοφαὶ γυναῖκες ᾠκοδόμησαν οἴκους, ἡ δὲ ἄφρων κατέσκαψε ταῖς χερσὶν αὐτῆς. ὁ πορευόμενος ὀρθῶς φοβεῖται τὸν Κύριον, ὁ δὲ σκολιάζων ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ ἀτιμασθήσεται. ἐκ στόματος ἀφρόνων βακτηρία ὕβρεως, χείλη δὲ σοφῶν φυλάσσει αὐτούς. οὗ μή εἰσι βόες, φάτναι καθαραί· οὗ δὲ πολλὰ γεννήματα, φανερὰ βοὸς ἰσχύς. μάρτυς πιστὸς οὐ ψεύδεται, ἐκκαίει δὲ ψευδῆ μάρτυς ἄδικος. ζητήσεις σοφίαν παρὰ κακοῖς καὶ οὐχ εὑρήσεις, αἴσθησις δὲ παρὰ φρονίμοις εὐχερής. πάντα ἐναντία ἀνδρὶ ἄφρονι, ὅπλα δὲ αἰσθήσεως χείλη σοφά. σοφία πανούργων ἐπιγνώσεται τὰς ὁδοὺς αὐτῶν, ἄνοια δὲ ἀφρόνων ἐν πλάνῃ. στέφανος σοφῶν πλοῦτος αὐτῶν, ἡ δὲ διατριβὴ ἀφρόνων κακή. ρύσεται ἐκ κακῶν ψυχὴν μάρτυς πιστός, ἐκκαίει δὲ ψεύδη δόλιος. ἐν φόβῳ Κυρίου ἐλπὶς ἰσχύος, τοῖς δὲ τέκνοις αὐτοῦ καταλείπει ἔρεισμα. πρόσταγμα Κυρίου πηγὴ ζωῆς, ποιεῖ δὲ ἐκκλίνειν ἐκ παγίδος θανάτου.

 

Σοφίας Σολομῶντος τὸ ἀνάγνωσμα.  (Κεφ. ζ′.7)

Δίκαιος, ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γὰρ τίμιον οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιὰ δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις, καὶ ἡλικία γήρως βίος ἀκηλίδωτος. Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη· καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ, ἢ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ· βασκανία γὰρ φαυλότητος ἀμαυροῖ τὰ καλά, καὶ ῥεμβασμὸς ἐπιθυμίας μεταλλεύει νοῦν ἄκακον. Τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς· ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας. Οἱ δὲ λαοὶ ἰδόντες καὶ μὴ νοήσαντες, μηδὲ θέντες ἐπὶ διανοίᾳ τὸ τοιοῦτον, ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.  

 

Λιτή. Ἦχος α΄.

Τὴν τῶν Ὁσίων δυάδα, Ἀνδρόνικον τὸν μέγαν ἐν ἀσκηταῖς, καὶ Ἀθανασίαν τὴν θεόφρονα, ᾠδαῖς ᾀσμάτων εὐφημήσωμεν· ἐν ἀγαστῇ γὰρ συμφωνίᾳ, τὸ τῆς ἀσκήσεως στάδιον τελέσαντες, ἐν ἴσῃ γνώμῃ, τοὺς πάντας ἐξέπληξαν, ἐν τῇ φανερώσει τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς· καὶ νῦν τῶν ἀθανάτων βραβείων τρυφῶντες, ἀδιαλείπτως πρεσβεύουσι, ῥύεσθαι ἡμᾶς πάσης θλίψεως, καὶ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Ἦχος β΄.

Εὐαγγελικοῖς ἐμπρέποντες ἔργοις, τῆς ἀρετῆς ἐργάται δόκιμοι ὤφθητε, Ἀνδρόνικε καὶ Ἀθανασία· καὶ τῇ τῶν παίδων στερήσει, θεϊκῇ προστάξει, νουνεχῶς ἐβουλεύσασθε, ἀκολουθῆσαι Χριστῷ· καὶ ἔξω κόσμου καὶ σαρκὸς γενόμενοι, τῶν ὑπὲρ φύσιν ἀγαθῶν ἠξιώθητε, νεκρώσαντες σαρκὸς τὸ φρόνημα. Ἀλλ’ ὡς τῆς ἄνω ζωῆς κληρονόμοι, θανάτου ἁμαρτίας ἡμᾶς ῥύσασθε, ταῖς πρὸς Θεὸν ὑμῶν δεήσεσι.

Ἦχος γ΄.

Τῇ πρὸς Σιὼν πορείᾳ, ἐν τῇ ὁδῷ συντυχὼν τῇ συνεύνῳ, ἀσκητικῇ ἠγλαϊσμένη χάριτι· καὶ μὴ εἰδὼς τὰ κατ’ αὐτήν, σὺν αὐτῇ ἐν σιωπῇ τελείᾳ, τὸ τῆς ζωῆς ὑπόλοιπον, διήνυσας Ἀνδρόνικε· καὶ ἐν τῇ ὁσίᾳ τελευτῇ, γνωσθέντος τοῦ πράγματος, τὴν καρτερίαν ταύτης, καὶ τὸ ἀνένδοτον τῆς ἀσκήσεως, ἐθαύμασας Ὅσιε. Καὶ νῦν σὺν αὐτῇ, τῶν θείων ἐπάθλων ἀξιούμενοι, αἰτεῖσθε ἡμῖν τὸ θεῖον ἔλεος.

 

Ἦχος δ΄.

Τὰ τῆς ἡσυχίας ἄνθη γεωργοῦντες, ἐν ἐγκρατείᾳ συντόνῳ, καὶ σιωπῇ θαυμαστῇ, Ἀνδρόνικε καὶ Ἀθανασία, τῆς εὐωδίας τοῦ Παρακλήτου σκεύη τίμια ὡράθητε, καὶ ἐν ἀσκηταῖς περίβλεπτοι· διὸ καὶ μετὰ τέλος τὸ ἅγιον, βλύζειν μύρα ἠξιώθητε, καὶ θαύματα πηγάζειν, καὶ θεραπεύειν τοὺς πίστει προσιόντας ὑμῖν, καὶ τιμώντας ὑμῶν τὰ προτερήματα.

 

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Ἀσκητικὴν ὑπελθόντες ζωήν, ὡς σύμφρονες ὁμόζυγοι, ἀγγελικῆς στάσεως ἐν οὐρανοῖς ἠξιώθητε, Ὅσιε Ἀνδρόνικε, καὶ Ἀθανασία θεόφρον· τῶν γὰρ φθαρτῶν ἀποβαλόντες τὴν σχέσιν, ἀφθαρσίαν ἐμελετήσατε, καὶ ἀθανασίας τὸ διάδημα ἐδέξασθε παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ Σωτῆρος τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Θεοτόκε Σὺ εἶ ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, ἡ βλαστήσασα τὸν καρπὸν τῆς ζωῆς, Σὲ ἱκεετεύομεν, πρέσβευε Δέσποινα, μετὰ τῶν Ὁσίων, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Βίῳ, διαπρέποντες λαμπρῷ, καὶ ἐπὶ υἱῶν ξυνωρίδι, ἀγαλλιώμενοι, ὡς φησὶν ὁ ἅγιος, Δαβὶδ μακάριοι, ἄφνω τούτων ἐστέρησθε, Θεοῦ τῇ βουλήσει, Ὅσιε Ἀνδρόνικε, Ἀθανασίᾳ σεμνή· ὅθεν, τὸν ζυγὸν τοῦ Κυρίου, ἤρατε προθύμῳ καρδίᾳ, καὶ θερμῶς Αὐτῷ ἠκολουθήσατε.

 

Στ.: Καυχήσονται ὅσιοι ἐν δόξῃ καὶ ἀγαλλιάσονται ἐπὶ τῶν κοιτῶν αὐτῶν.

Χαίροις, μακαρία ξυνωρίς, λύχνοι ἀρετῶν οὐρανίων, φωτὸς κειμήλια, Ὅσιε Ἀνδρόνικε, τῶν ἀσκητῶν καλλονή, καὶ γυναίων ἀγλάϊσμα, ὦ Ἀθανασία, πρέσβεις ἡμῶν μέγιστοι, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον, Ὃν ἐκδυσωπεῖται ἀπαύστως, ἄφεσιν διδόναι πταισμάτων, τοῖς ὑμᾶς συμφώνως μακαρίζουσιν.

 

 

 

Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τῶν ὁσίων Αὐτῶν.

Ὅτε, ἐν τῷ τέλει σου σεμνή, ἔγνωσαι τίς εἶ κρυπτομένη, θείῳ φρονήματι, τότε τὰ συστήματα, τὴν πολιτείαν σου, μοναζόντων ἠγάσθησαν, καὶ τῇ σῇ κηδείᾳ, σὺν τῷ ὁμοζύγῳ σου, πάντες συνέδραμον, ἄδοντες Χριστῷ θεῖον ὕμνον, τῷ σὲ ἐνισχύσαντι Μῆτερ, καθελεῖν τοῦ πλάνου τὰ φρυάγματα.

 

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Τοῖς ὑπὲρ φύσιν παλαίσμασιν, ὡς χρυσὸς ἐν καμίνῳ ἐλαμπρύνθητε, Ἀνδρόνικε καὶ Ἀθανασία· ἐν ἀσκήσει γὰρ στεῤῥᾷ, Χριστῷ εὐηρεστήσατε, καὶ τῆς ἀπαθείας τὴν στολήν, λαμπρῶς ἠμφιάσασθε. Καὶ νῦν ἐν τῷ νυμφῶνι τῆς ζωῆς, σὺν Ἀγγέλοις χοροβατοῦντες, καὶ ἐν μεθέξει θεούμενοι, πρεσβεύσατε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον

Ἀνύμφευτε Παρθένε, ἡ τὸν Θεὸν ἀφράστως συλλαβοῦσα σαρκί, Μήτηρ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, σῶν οἰκετῶν παρακλήσεις δέχου Πανάμωμε, ἡ πᾶσι χορηγοῦσα καθαρισμὸν τῶν πταισμάτων, νῦν τὰς ἡμῶν ἱκεσίας προσδεχομένη, δυσώπει σωθῆναι πάντας ἡμᾶς.

 

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄.

Δεῦτε φιλεόρτων πάντων συστήματα, τὴν σεπτὴν ξυνωρίδα τῶν Ὁσίων ὕμνοις τιμήσωμεν, Ἀνδρόνικον τὸν μέγαν ἀσκητήν, καὶ Ἀθανασίαν Ὁσίαν καλλονήν, ὡς τὰ κάτω παριδόντες καὶ τὰ ἀεὶ διαμένοντα, ποθήσαντες χαίρεις ἐκ πόθου λέγοντες· οἱ τὴν φθαρτὴν ἀγάπην τῷ ἔρωτι Κυρίου ἀνταλαξάμενοι, χαίροις οἱ κατασκηνώσαντες εἰς τὰς ἀφθάρτους σκηνώσεις, μετὰ πάντων Ὁσίων μακάριοι.

Δόξα. Ὁ αὐτός. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀνδρόνικον τὸν θεῖον ἐν Ὁσίοις τιμήσωμεν, καὶ Ἀθανασίαν τὴν τούτου, θεοφόρον ὁμόζυγον· ὁμοῦ γὰρ ἐν τελείᾳ σιωπῇ, διήνυσαν τὸν δρόμον τῆς ζωῆς, καὶ πταισμάτων ἐξαιτοῦνται τὸν ἱλασμόν, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ἡμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν πᾶσιν ἰάματα.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε τὸ Χαῖρε, σὺν τῇ φωνῇ ἐσαρκοῦτο ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης, ἐν σοὶ τῇ ἁγίᾳ κιβωτῷ, ὡς ἔφη ὁ δίκαιος Δαυΐδ. Ἐδείχθης πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, βαστάσασα τὸν Κτίστην σου. Δόξα τῷ ἐνοικήσαντι ἐν σοί· δόξα τῷ προελθόντι ἐκ σοῦ· δόξα τῷ ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς, διὰ τοῦ τόκου σου.

 

Ἀπόλυσις.

 

ΟΡΘΡΟΣ

 

Μετὰ τὴν α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος α΄. Τὸν τάφον Σου Σωτήρ.

Δυὰς θεοειδής, συζυγία θεόφρον, Ἀνδρόνικε σοφέ, σὺν τῇ Ἀθανασίᾳ, οἱ δόξαν τὴν ἀθάνατον, διὰ βίου λαμπρότητος, κληρωσάμενοι, ὑπὲρ ἡμῶν δυσωπεῖτε, τῶν τὴν πάμφωτον, μνήμην ὑμῶν ἐκτελούντων, ἐν ὕμνοις καὶ ᾄσμασι.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τῶν πάντων Ποιητήν, ὑπὲρ φύσιν τεκοῦσα, ἐῤῥύσω τὸν Ἀδάμ, τῆς ἀρχαίας κατάρας· Χριστὸν γὰρ ἐσωμάτωσας, τὸν ὑμᾶς λυτρωσάμενον, Κόρη πάναγνε, ἐκ τῆς ἀρχαίας κατάρας· ὅθεν ἅπαντες, θεοκυήτορ Παρθένε, ὑμνοῦμεν τὴν δόξαν Σου.

 

Μετὰ τὴν β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀρεταῖς πολυτρόποις καλλωπιζόμενοι, ἀσκητικῶς τῷ Σωτῆρι ἠκολουθήσατε, καταλείψαντες φθαρτῶν πᾶσαν συνάφειαν, σὺν Ἀνδρονίκῳ τῷ κλεινῷ, Ἀθανασία θαυμαστή, Ἀγγέλων οἱ συμπολίται, μεθ’ ὧν ἀεὶ δυσωπεῖτε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἀποῤῥήτως σκηνώσας ἐν τῇ νηδύϊ Σου, ὁ ὑπερούσιος Λόγος μὴ χωρισθεὶς τοῦ Πατρός, πορέλήλυθεν ἐκ Σοῦ Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ἀναλλοιώτως ὑπὲρ νοῦν, καὶ παρθένον Σε ἁγνήν, τετήρηκε μετὰ τόκον, Θεογεννῆτορ Μαρία, εἰς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 

Μετὰ τὸν Πολυέλεον, Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε,

Ὁ θεῖος Ἀνδρόνικος Ἀθανασία ὁμοῦ, δυὰς ἡ ὁμόζυγος τῶν ἀσκητῶν καλλονή, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, γνώμῃ γὰρ ὁμοθύμῳ, τὸν ἰσάγγελον βίον, ἔζησαν ἐν ἐρήμῳ, ἐν ἀσκήσει συντόνῳ, καὶ νῦν καθικετεύουσιν, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἀγγέλων Βασίλισσα καὶ σωτηρία βροτῶν, ὑπάρχεις πανάμωμε ὡς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, ἀφράστως κυήσασα· ὅθεν τῆς τοῦ βελίαρ, ὀλεθρίου μανίας, ῥῦσαί με Θεοτόκε, ὡς πηγὴ συμπαθείας, καὶ τῆς ἐπουρανίου ζωῆς με ἀξίωσον.

 

Εἶτα, οἱ Ἀναβαθμοί· τὸ α’ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου.

Προκείμενον: Καυχήσονται ὅσιοι ἐν δόξῃ καὶ ἀγαλλιάσονται ἐπὶ τῶν κοιτῶν αὐτῶν.

Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τῶν ὁσίων Αὐτῶν.

Εὐαγγέλιον, Ὁσιακόν.

Ὁ Ν’ ψαλμός.

Δόξα: Ταῖς τῶν Σῶν Ὁσίων...

Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. β΄. Στ.: Ἐλέησόν με ὁ Θεός...

Ἐν τῇ ἄνωθεν ῥοπῇ, τὸ ἀσθενὲς τῆς φύσεως ῥωννύμενοι, τὸν τῆς ἀσκήσεως μέγαν ἀγῶνα, ἀπερίτρεπτοι ἐτελέσατε, Ἀνδρόνικε καὶ Ἀθανασία· καὶ ἐπαξίων ἄθλων τυχόντες, παρὰ τοῦ δικαίου μισθαποδότου Χριστοῦ, τῆς αἰωνίου χαρᾶς, κληρονόμοι γεγόνατε. Αὐτῆς καὶ ἡμᾶς ἀξιώσατε, τοὺς τὴν μνήμην ὑμῶν ἑορτάζοντας, ταῖς πρὸς Θεὸν ὑμῶν δεήσεσι.

 

Εἶτα, οἱ Κανόνες· τῆς Θεοτόκου, καὶ τῶν Ὁσίων δύο.

Ὁ α’ Κανών, ἔχων Ἀκροστιχίδα ἐν τοῖς Θεοτοκίοις: Δημητρίου.

ᾨδὴ α'. Ἦχος πλ. δ'. Ἁρματηλάτην Φαραώ.

Προκαθαρθείς σου τὴν ψυχὴν Ἀνδρόνικε, ταῖς γενικαῖς ἀρεταῖς, καὶ θεϊκοῦ πόθου, πυρωθεὶς τοῖς ἄνθραξι, τὰς τῆς σαρκὸς ἐξέκλινας, πυρακτώσεις· τὴν δρόσον, τὴν θείαν εἶχες γὰρ ἄνωθεν, σὲ καταδροσίζουσαν πάντοτε.

Τῇ τοῦ Δεσπότου προσταγῇ πειθόμενος, ὡς πατριάρχης ποτέ, ὁ Ἀβραὰμ Πάτερ, τὴν σὴν γῆν κατέλιπες, καὶ συγγενῶν ἠλόγησας, γυναικός τε καὶ πλούτου, μακρὰν ἐγένου καὶ ἔρημον, μάκαρ καταμόνας κατῴκησας.

Τὴν τοῦ Κυρίου ἐντολὴν πεπλήρωκας, πάντα πωλήσας τὰ σά, καὶ τοῖς πτωχοῖς νείμας, δι' αὐτῶν τὴν ὄνησιν, τοῦ μαργαρίτου εὕρηκας, τοῦ τιμίου καὶ τοῦτον, λαβών ἐπλούτησας ἄφθονον, πλοῦτον τὴν τῶν μύρων ἀνάβλυσιν.

Θεοτοκίον

Δημιουργεῖται βουληθεὶς ἐν μήτρᾳ Σου, ὁ τοῦ Ἀδὰμ Πλαστουργός, καὶ ὁ δρακὶ φέρων, Θεοτόκε σύμπαντα, ταῖς Σαῖς ἀγκάλαις φέρεται, ὢ φρικτοῦ μυστηρίου! καὶ νήπιος ἀναδέδεικται, πάντων τῶν αἰώνων ὁ Κύριος. 

 

Ὁ β’ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχὶς κατ’ Ἀλφάβητον. Ἐν δὲ τοῖς Θεοτοκίοις: Νικολάου.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος δ΄. Θαλάσσης τὸ Ἐρυθραῖον πέλαγος.

Ἀγγέλων συγχορευτὴς γεγένησαι, ὄντως Ἀνδρόνικε, καὶ ἐν ὑψίστοις τῷ παμβασιλεῖ, σὺν αὐτοῖς παριστάμενος, ἁγιασμὸν δωρήσασθαι, ἡμῖν δυσωπῶν τοῦτον πάντοτε.

Βιώσας ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ἄγγελος, σαφῶς Ἀνδρόνικε, βίου πολλαῖς παθῶν ἐν προσβολαῖς, κυματούμενον πάντοτε, τῇ ἀγαθῇ πρεσβείᾳ σου, σῶσον καὶ ῥῦσαί με ἀοίδιμε.

Γηθόμενος τὴν ἰσχὺν κατέβαλας, Πάτερ Ἀνδρόνικε, τοῦ ἐν κακίᾳ ὄντως δυνατοῦ, δι΄ ασκήσεως· ὅθεν σοι, ἡ ἐν ὑψίστοις εὔκλεια, μετὰ Ἀγγέλων κατεσκήνωσεν.

Θεοτοκίον

Θεοτοκίον

Νοός Σε καθαρωτάτῳ ὄμματι, πάλαι προέβλεπεν, ὁ Δανιήλ Σε πύλην τηλαυγῶς, κεκλεισμένην πανάχραντε, δι’ ἧς διῆλθε Κύριος, πάλαι φύλαξ κεκλεισμένην αὐτή.

 

ᾨδὴ γ', τοῦ Ὁσίου. Ὁ στερεώσας κατ' ἀρχάς.

Ἐξωστρακίσθη τῆς Ἐδέμ, τῇ συμβουλῇ τῇ τῆς Εὔας ὁ Ἀδάμ, σὺ δὲ πεισθεὶς συμβουλίᾳ, τῆς συζύγου σου σοφέ, τοῦ Παραδείσου γέγονας, ἔνδον σὺν ταύτῃ χαίρων, πάντοτε μάκαρ Ἀνδρόνικε.

Ὁ κεκρυμμένως καὶ σοφῶς, οἰκονομῶν πάντα Λόγος, καὶ βροτοὺς πρὸς σωτηρίαν ἰθύνων, ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν, τοὺς ποθεινοὺς μεθίστησι, παῖδας ὑμῶν τοὺς δύο, τρίβον εὐθεῖαν δεικνὺς ὑμῖν.

Τῆς ἐπικήρου καὶ φθαρτῆς, ἠλογηκότες ἀγάπης, τῆς ἐν γῇ, καταλιπόντες δὲ ταύτην, συνεδέθητε στοργῇ, πνευματικῇ Μακάριοι· ὅθεν καὶ νῦν οἰκεῖτε, ἔνθα Δικαίων σκηνώματα.

Θεοτοκίον

Ἡ ἀσυγκρίτως Χερουβίμ, καὶ Σεραφὶμ ὑπερτέρα, ἡ Θεὸν ἀνερμηνεύτως τεκοῦσα, καὶ τὴν βρότειον ἀράν, εἰς εὐλογίαν τρέψασα, ὕμνοις ἀεὶ τιμάσθῳ· αὐτῇ ἡμῶν γάρ πεποίθησις.

 

Ἕτερος. Εὐφραίνεται ἐπὶ Σοί.

Διέσεισας πονηρά, τείχη τῆς πλάνης τοῦ ἐχθροῦ τεῖχος δέ, τῶν εὐσεβῶν γέγονας, Ἀνδρόνικε Πάτερ τοῖς ἔργοις σου.

Ἐκ πόθου εἰλικρινοῦς, σὺ ἀγαπήσας τὸν Χριστὸν Ὅσιε, νέος Ἰὼβ γέγονας, τὰς θύρας ἀνοίγων τοῖς πένησιν.

Ζωὴν τὴν ἀληθινήν, ἐπιποθοῦσα ἐκ ψυχῆς πάνσεμνε, Ἀθανασία Κύριον, εὐχαῖς καὶ ᾠδαῖς ἐθεράπευσας.

Θεοτοκίον

Ἰάσατο ἀληθῶς, τὴν πεπτωκυῖαν τῶν βροτῶν ἄχραντε, φύσιν ἐκ Σοῦ Κύριος, ἀτρέπτως γενόμενος ἄνθρωπος.

 

Κάθισμα. Ἦχος πλ. δ΄. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τὸν ζυγὸν τοῦ Κυρίου τὸν ἐλαφρόν, ὁλοψύχως ἐπ' ὤμων ἀναλαβών, αὐτῷ ἠκολούθησας, θεοφόρε Ἀνδρόνικε, καὶ κοσμικοὺς θορύβους, καλῶς βδελυξάμενος, ἐν ταῖς ἐρήμοις μάκαρ, προθύμως ἐξέδραμες· ἔνθα καὶ τὸν δρόμον, τῆς ἀσκήσεως Πάτερ, ἀμέμπτως διήνυσας, τῷ Θεῷ συγγινόμενος· διὰ τοῦτο βοῶμέν σοι· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον

Ὡς πανάμωμος νύμφη τοῦ Ποιητοῦ, ὡς ἀπείρανδρος Μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, δοχεῖον ὡς ὑπάρχουσα, τοῦ Παρακλήτου πανάμωμε, ἀνομίας με ὄντα αἰσχρὸν καταγώγιον, καὶ δαιμόνων παίγνιον, ἐν γνώσει γενόμενον, σπεῦσον καὶ τῆς τούτων, κακουργίας με ῥῦσαι, λαμπρὸν οἰκητήριον, δι' ἀρετῆς ἀπαρτίσασα, Φωτοδόχε ἀκήρατε· δίωξον τὸ νέφος τῶν παθῶν, καὶ τῆς ἄνω μεθέξεως ἀξίωσον, καὶ φωτὸς ἀνεσπέρου πρεσβείαις σου.

 

ᾨδὴ δ'. Εἰσακήκοα Κύριε.

Οἱ ἱδρῶτες τῶν πόνων σου, οἱ ἐκ τῆς σαρκός σου ἐναποστάξαντες, ἱερώτατε Ἀνδρόνικε, εἰς ὀσμήν σου μύρου μετημείφθησαν.

Ὥσπερ φοῖνιξ ὑψίκομος, σὺ ἐν ταῖς ἐρήμοις Πάτερ ἐξήνθησας, καὶ Θεῷ ἐκαρποφόρησας, γλυκυτάτους πόνους τῶν καμάτων σου.

Τῶν δακρύων τοῖς χεύμασι, τὴν τῆς ἐρημίας γῆν κατεδρόσισας, καρποφόρον δὲ ἀπέδειξας, τὴν ψυχήν σου πόνοις τῆς ἀσκήσεως.

Θεοτοκίον

Μὴ κενώσας ὁ Κύριος, κόλπους τοὺς Πατρῴους, τὴν Σὴν κατῴκησε, μήτραν Κόρη τὴν πανάχραντον, καὶ τὸν κόσμον ὅλον ἀνεκαίνισεν. 

 

Ἕτερος. Ἐπαρθέντα Σε ἰδοῦσα ἡ Ἐκκλησία.

Ἡ θεόφρων καὶ πανέντιμος τῶν Ὁσίων, ξυνωρὶς μελῳδήμασι, παρ’ ἡμῶν τιμάσθω, νυνί τε καὶ ᾄσμασιν, ὁ κλεινὸς Ἀνδρόνικος, σὺν Ἀθανασίᾳ συζύγῳ αὐτοῦ.

Θέλων Σῶτερ τοὺς Σοὺς δούλους παρακληθῆναι, ἐκ τῶν πολλῶν δακρύων, διὰ τὴν τῶν παίδων, στέρησιν Ἰουλιανόν, τὸν Μάρτυρα ἔπεμψας, τούτοις τὴν χαρὰν προμηνύοντα.

Ἰαμάτων εἰληφότες τὴν θείαν χάριν, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἀοίδιμε, ξυνωρὶς Ὁσίων, ἰάσασθαι σπεύσατε, κἀμὲ νυνὶ Ἅγιοι, νοσοῦντα παθῶν ἐπιτάσεσιν.

Θεοτοκίον

Κεκαμωμένον με βάρει τῷ τῶν παθῶν μου, Παρθενομῆτορ ἄχραντε, ἰάτρευσον ὄντως, καὶ πρὸς μετανοίας ὁδούς, ἀνάγαγε δέομαι, ἐν Σοὶ τὰς ἐλπίδας τιθέμενον.

 

ᾨδὴ ε'. Ὀρθρίζοντες βοῶμέν σοι.

Ὑμνήσωμεν Ἀνδρόνικον ᾄσμασι, πάντες πιστοί, καὶ τὴν τούτου σύνοικον, Ἀθανασίαν δοξάσωμεν.

Οὐδόλως ὥσπερ γέγραπται δέδωκας, σοῖς ὀφθαλμοῖς, ὕπνον οὐδὲ ἄνεσιν, τοῖς σοῖς κροτάφοις Ἀνδρόνικε.

Ἐδόξασε τοῖς μύροις σε Κύριος, μάκαρ τοὺς σούς, πόνους προσδεξάμενος, ὡς θῦμα ὄντως εὐπρόσδεκτον.

Θεοτοκίον

Τὸν ἕνα τῆς Τριάδος ἐκύησας, Κόρη φρικτῶς, καὶ γάλακτι ἔθρεψας, βροτῶν τὴν φύσιν τὸν τρέφοντα. 

 

 

Ἕτερος. Σὺ Κύριέ μου φῶς.

Κόσμον καταλιπών, καὶ πλούτου περιφάνειαν, τρυφήν τε τὴν φθειρομένην, τὴν ἀγείρω τρυφᾷς νῦν, Ἀνδρόνικε λαμπρότητα.

Λαμπτὴρ ὁλοφαής, Ἀνδρόνικε γενόμενος, λαμπρότησιν ἰαμάτων, τοὺς νυκτὶ νοσημάτων, φωταγωγεῖς ἑκάστοτε.

Μανίᾳ συσχεθείς, ὁ ἀναιδὴς ἐζήτησεν, ὡς ἄλλον Ἰώβ σε Πάτερ, πειράσαι ὁ ἀλάστωρ, ἀλλ’ ἥττηται Ἀνδρόνικε.

Θεοτοκίον

Ὅλην ταῖς ἀρεταῖς, ὡραίαν ἐφευρών Σε Χριστός, πανάμωμε ὡς ὡραῖος, ἐν τῇ Σῇ ἐχωρήθη, γαστρὶ ὁ ὑπερούσιος.

 

ᾨδὴ ς'. Χιτῶνά μοι παράσχου.

Τῆς φύσεως τὸ χαῦνον οὐδαμῶς, τὴν πρόθεσιν ἤμβλυνεν, ἥν περ ἐκέκτησο, πρὸς τῶν πόνων ὦ Ὁσία τὰ σκάμματα.

Ἀμείψασα τὸ ἔνδυμα σοφῶς, τὴν φύσιν ἐλάνθανες· ὅθεν ἀνύποπτον, τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας διήνυσας.

Ἐγνώρισας τὸν σύζυγον τὸν σόν, ὁδῷ πορευόμενον, ᾧ καὶ συνώδευσας, μηδαμῶς τι πρὸς αὐτὸν ὁμιλήσασα.

Θεοτοκίον

Ῥημάτων Γαβριήλ Σοι τὴν φωνήν, Κόρη νῦν προσάγομεν· Χαῖρε ὁ Κύριος, μετὰ Σοῦ εὐλογημένη βοῶντές Σοι.

 

Ἕτερος. Θύσω Σοι.

Νόσους τε, καὶ μαλακίας Πάτερ Ἀνδρόνικε, παρὰ τῆς θείας ἐδέξω, τὸ ἰᾶσθαι χάριτος· ὅθεν πίστει, δυσωπῶ σε, τῆς ψυχῆς μου τὰ πάθη θεράπευσον.

Ξένα σου, τὰ παλαίσματα Πάτερ Ἀνδρόνικε· τῇ γὰρ συζύγῳ ἐν πλείστοις, ἔτεσι συμμείνας ἀνδρὸς ἐν εἴδει, εἰς αἰῶνας, νῦν σὺν αὐτῇ ἀγάλλῃ θεσπέσιε.

Ὁ βίος, ἀγγελικὸς ὁ τρόπος θαυμάσιος, ὁ δὲ σὸς λόγος παμμάκαρ, ἅλατι τῷ θείῳ ὢν ἠρτυμένος, τὴν κακίαν, τῶν δαιμόνων ἐνθέως ἐμώρανεν.

Θεοτοκίον

Λύτρωσιν, μεθ’ ἡμῶν ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, θέλων ποιῆσαι Παρθένε, ἐκ Σοῦ ἐνηνθρώπησεν εὐδοκίᾳ, τῇ τοῦ Πατρός, καὶ συνεργείᾳ τοῦ θείου Πνεύματος.

 

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς τῆς νομίμου συζυγίας ὑποτύπωσιν, καὶ τῆς ἐνθέου πολιτείας ἀκροθίνια, ἀναδήσωμεν τοῖς ἄνθεσι τῶν ᾀσμάτων, τὸν ὁσίως διαπρέψαντα Ἀνδρόνικον, σὺν αὐτῷ Ἀθανασία τὴν ὁμόζυγον, τούτοις λέγοντες· Χαίροις ζεῦγος πανόσιον.

Ὁ Οἶκος.

Ἄγγελος ἐν ἀσκήσει, ἀνεδείχθητε ὄντως, Ἀνδρόνικε καὶ Ἀθανασία, καὶ χορείαις ταῖς ἀγγελικαῖς, μετὰ τέλος τὸ θεῖον συνήφθητε, μεθ’ ὧν Χριστῷ πρεσβεύσατε, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἐκβοώντων·

Χαίρετε, σκεύη τῆς ἀπαθείας·

χαίρετε, κρίνα τῆς ἐγκρατείας.

Χαίρετε, θεόφρονες θεῖοι ὁμόζυγοι·

χαίρετε, Ὁσίων Πατέρων ὁμόσκηνοι.

Χαῖρε, Ὅσιε Ἀνδρόνικε, ὁ νικήσας τὸν ἐχθρόν·

χαῖρε, γυναικῶν ἀγλάϊσμα, Ἀθανασία σεπτόν.

Χαίρετε, οὐρανίου μέτοχοι εὐκληρίας·

χαίρετε, λαμπαδοῦχοι μυστικῆς φωταυγείας.

Χαίρετε, φοίνικες τῆς ἀσκήσεως·

χαίρετε, σύγκληροι θείας λήξεως.

Χαίρετε, σύσκηνοι τῶν Ἀσωμάτων·

χαίρετε, ἔφοροι ἡμῶν ἁπάντων.

Χαίροις, ζεῦγος πανόσιον.

 

Συναξάριον.

Τῇ Θ΄ τοῦ αὐτοῦ Μηνός, Μνήμη τῶν Ὁσίων Ἀνδρονίκου καὶ Ἀθανασίας τῶν συζύγων

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

 

ᾨδὴ ζ'. Παῖδες Ἑβραίων.

Πάλαι καυχώμενον ἀμέτρως, τὸν ἀρχέκακον συλλήψεσθαι τὴν κτίσιν, ὡς στρουθίον οἰκτρόν, κατέρραξας δυνάμει, θωρακισθεὶς τοῦ Πνεύματος, καὶ Σταυροῦ τῇ πανοπλίᾳ.

Φέρων ἐπ' ὤμων τὸν σταυρόν σου, ἠκολούθησας Κυρίῳ ὁλοψύχως, καὶ τῆς δόξης αὐτοῦ, τετύχηκας τῆς θείας, ὡς πληρωτὴς Ἀνδρόνικε, τῶν αὐτοῦ διαταγμάτων.

Δείκνυσι χάρις ἡ τῶν μύρων, τὴν πρὸς Κύριον σὴν Πάτερ παρρησίαν, τῶν ὑδάτων καὶ γάρ, τὴν χύσιν ἐκμιμεῖται, εἰς σωτηρίαν πάντοτε, τῶν πιστῶν προχεομένη.

Θεοτοκίον

Ἵνα θεώσῃ μου τὴν φύσιν, ὁ παντέλειος ἀρρήτως νηπιάζει, καὶ ἐκ Σοῦ τῆς Ἁγνῆς, προέρχεται ὁ λόγῳ, παραγαγὼν τὰ σύμπαντα, καὶ συνέχων καὶ κρατύνων. 

 

 

 

 

 

 

 

Ἕτερος. Ἀβραμιαῖοι ποτέ.

Πολυειδεῖς πειρασμούς, ἐν τῇ ἀσκήσει ὄντως, καθυπομείνας Πάτερ Ὅσιε, παρὰ τοῦ ἀλάστορος, ἐκ πειρασμῶν με βλάβης, διάσωσον εὐχαῖς σου.

Ῥανίσι σῶν πρεσβειῶν, τὸν τῶν παθῶν μου ῥύπον, διασκεδάσας ἀποκάθαρον, πρεσβείαις σου Ὅσιε, καὶ δεῖξόν με τῆς ἄνω, τρυφῆς συγκληρονόμον.

Στρατὸς Ἀγγέλων σεπτῶς, τῇ ἱερᾷ ψυχῇ σου, ἀπεκδημούσῃ προηγήσαντο, πρὸς Κύριον ψάλλοντες· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Θεοτοκίον

Ἀπὸ παθῶν με πολλῶν, καὶ πειρασμῶν Παρθένε, ἐξαιρουμένη καινοποίησον, ἐν ὕμνοις κραυγάζοντα· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

 

ᾨδὴ η'. Τὸν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν.

Ταῖς τῶν δακρύων ἐπιρροαῖς καταρδεύσας, τῆς ψυχῆς τὴν ἄρουραν ἐδρέψω, τὴν ἐκ τῶν θαυμάτων, ἀντίδοσιν πλουσίαν.

Τραυματισθεῖσάν μου τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις, προσβοῶ σοι· Τῷ θείῳ σου φαρμάκῳ, ταύτην θεραπεύσαις, θεράπον τοῦ Κυρίου.

Τριαδικόν

Τὴν ὑπεράρχιον οἱ πιστοὶ ἀνυμνοῦμεν, εὐσεβῶς Τριάδα παναγίαν, τὴν ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, παραγαγοῦσαν πάντα.

Θεοτοκίον

Ὁ Δανιὴλ σε προθεωρεῖ ὄρος Κόρη, ἀλαξεύτως ἐξ οὗ ἀπετμήθη, λίθος ὁ συντρίψας, βωμοὺς τοὺς τῶν εἰδώλων.

 

Ἕτερος. Λυτρωτὰ τοῦ παντὸς παντοδύναμε.

Τῆς Τριάδος σεπτὸν καταγώγιον, σὺν τῷ θείῳ συζύγῳ σου γέγονας, Ἀθανασία ψάλλουσα, καθ’ ἑκάστην ἡμέραν· πάντα τὰ ἔργα, εὐλογεῖτε Κυρίου τὸν Κύριον.

Ὑψηλοὺς τοὺς ἀγῶνας ἐνδείξασα, νῦν μεγάλα τὰ τρόπαια εὕρατο, ξυνωρὶς ἡ θεόκλητος, τῶν Ὁσίων ἐν οίστει, ἀναβοῶσα· εὐλογεῖτε τὰ ἔργα τὸν Κύριον.

Φωτισμὸν τῇ ψυχῇ μου δωρήσασθαι, τὸν Χριστὸν ἐκδυσώπει Ἀνδρόνικε, ὅπως τὴν θείαν μνήμην σου, ἐν ᾠδαῖς ἀνυμνήσω· πάντα τὰ ἔργα, εὐλογεῖτε Κυρίου τὸν Κύριον.

Θεοτοκίον

Οὐ δαιμόνων πληθὺν δειλιάσασα, οὐ σαρκὸς ἡδοναῖς ὑποκύψασα, τὸν ἐκ Παρθένου Κύριον, ἀπειράνδρως τεχθέντα, Ἀθανασία, θεραπεύσασα ἔργοις δεδόξασαι.

 

 

ᾨδὴ θ'. Κυρίως Θεοτόκον.

Μετέστης τῶν προσκαίρων, χαίρων πρὸς τὰ ἄνω, καὶ σὺν Πατράσιν Ἁγίοις σκηνώσας ἡμῶν, τῶν μεμνημένων σου Πάτερ, μέμνησο πάντοτε.

Ἐκβλύζεις τὴν τῶν μύρων, χάριν ἀκενώτως, καὶ τοῖς προστρέχουσι πᾶσι παρέχεις πιστῶς, τῶν νοσημάτων τὴν λύσιν, Πάτερ Ἀνδρόνικε.

Προσδέχου μου τὸν ὕμνον, ὦ δυὰς Ὁσίων, καὶ ἀμοιβὴν μοι παράσχου τὴν σὴν πρὸς Θεόν, ἱκετηρίαν πταισμάτων, ἐκλυτρουμένη με.

Θεοτοκίον

Ὑπέγραψε Σὴν μήτραν, πάλαι τοὺς τρεῖς Παῖδας, μὴ καταφλέξασα κάμινος, Κόρη ἁγνὴ καὶ γὰρ ἀφλέκτως ἐδέξω, πῦρ τῆς θεότητος.

 

Ἕτερος. Εὔα μὲν τῷ τῆς παρακοῆς

Χάριτι Χριστοῦ δυναμωθείς, ὑπήνεγκας τῶν δαιμόνων τὰ παλαίσματα, Πάτερ Ἀνδρόνικε καὶ τούτων, τελείως τὴν ἰσχὺν ἐξενεύρωσας· διό σε δυσωποῦμεν τοῦ ῥύσασθαι, τῆς αὐτῶν βλάβης τοὺς οἰκέτας σου.

Ψυχῶν καθαρτήριον σοφοί, γεγένηται ὁ τῇ θείᾳ κλεϊζόμενος, ὄντως ὑμῶν ἐπωνυμίᾳ, οἶκος Ἀθανασία πανεύφημε, σὺν Ἀνδρονίκῳ τῷ θείῳ συζύγῳ σου, ᾧ προσιόντες καθαιρόμεθα.

Ὡς ὄρθρος ὡς ἥλιος ἡμῖν, ἀνέτειλεν ἡ φωσφόρος ὑμῶν σήμερον, μνήμη ἣν πόθῳ ἐκτελοῦντας, Ἀνδρόνικε Χριστὸν καθικέτευε, παθῶν τε σὺν συζύγῳ καὶ θλίψεων, ἡμᾶς ῥυσθῆναι τοὺς ὑμνοῦντάς σε.

Θεοτοκίον

Υἱὸν ἐσωμάτωσας ἁγνή, Θεόνυμφε ἀποῤῥήτως τὸν συνάναρχον, Λόγον Θεοῦ ἐκ σῶν αἱμάτων, καιροῖς ἐν τοῖς ἐσχάτοις πανάχραντε, ὡς οἶδε μόνος αὐτὸς παρθενεύουσαν, πάλιν φυλάξας μετὰ τόκον Σε.

 

Ἐξαποστειλάριον. Γυναῖκες ἀκουτίσθητε.

Τοῦ κόσμου τὴν τερπνότητα, ἐμφρόνως καταλείψαντες, ἀγγελικὴν πολιτείαν, εἵλεσθε ὁμοφώνως, καὶ τρίβον τῆς ἀσκήσεως, ὡς ξένοι τε καὶ ἄγνωστοι, ἠνύσατε μακάριοι, Ἀνδρόνικε θεοφόρε, Ἀθανασία θεόφρον.

Θεοτοκίον

Θεὸν τὸν ὑπερούσιον, ἀφράστως σωματώσασα, μηδόλως Κόρη τραπέντα, ἐκ τῆς οἰκείας οὐσίας, δι’ ἄκραν ἀγαθότητα, τὸν κόσμον ἠλευθέρωσας, ἀρᾶς τῆς τοῦ Προπάτορος, τῇ Σῇ ἀῤῥήτῳ κυήσει· διό Σε πάντες ὑμνοῦμεν.

 

 

 

 

 

 

 

Αἶνοι. Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Τὴν θαυμαστὴν ξυνωρίδα τῶν ἀσκητῶν τοῦ Χριστοῦ, Ἀνδρόνικον τὸν μέγαν, σὺν τῇ Ἀθανασίᾳ, τιμήσωμεν συμφώνως ᾀσμάτων ᾠδαῖς, πρὸς αὐτοὺς ἀνακράζοντες· ὑπὲρ ἡμῶν δυσωπεῖτε διὰ παντός, θεοφόροι παμμακάριστοι.

 

Ἀσκητικὴν πολιτείαν πόθῳ ἐλόμενοι, Ἀνδρόνικε θεόφρον, σὺν τῇ Ἀθανασίᾳ, τὴν ἔρημον ᾠκήσατε γνώμῃ στεῤῥᾷ, ὁμοφρόνως βαδίζοντες, τῆς σωτηρίας τὴν τρίβον δι’ ἀρετῆς, καὶ ἀγώνων τῆς ἀσκήσεως.

 

Ἐν τῇ ὁδῷ κατιδοῦσα τὸν σὸν ὁμόζυγον, καὶ μὴ γνωσθεῖσα τούτῳ, Μῆτερ Ἀθανασία, διήνυσας σὺν τούτῳ ἐν σιωπῇ, τῆς ζωῆς τὸ ὑπόλοιπον· μεθ’ οὗ δυσώπει ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Τοὺς ἑορτάζοντας πόθῳ τὴν θείαν μνήμην ὑμῶν, Ἀνδρόνικε παμμάκαρ, σὺν τῇ Ἀθανασίᾳ, λυτρώσασθε κινδύνων παντοδαπῶν, καὶ δεινῶν περιστάσεων, καὶ τῶν πταισμάτων αἰτήσασθε ἱλασμόν, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δεόμεθα.

 

Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.

Τοὺς τῆς ἀσκήσεως καμάτους, ὡς θυσίαν εὐπρόσδεκτον, καὶ ὁλοκάρπωμα θεῖον, προσενηνόχατε Χριστῷ, Ἀνδρόνικε καὶ Ἀθανασία, ἱερὰ συζυγία· θεολήπτῳ γὰρ ψυχῇ, τῶν γεηρῶν ὑπεραρθέντες, ἔξω κόσμου καὶ σαρκὸς γεγόνατε, ταῖς θείαις ἀναβάσεσι· καὶ νῦν τοῦ πόθου τὸ πλήρωμα εἰηλφότες, τῷ Σωτῆρι παρέστητε, θείων ἀμοιβῶν ἀξιούμενοι. Ἀλλ’ ὡς ἔχοντες παῤῥησσίαν, πρεσβεύσατε δεόμεθα, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον

Ναὸς καὶ πύλη ὑπάρχεις, παλάτιον καὶ θρόνος τοῦ Βασιλέως, Παρθένε πάνσεμνε, δι' ἧς ὁ λυτρωτής μου Χριστὸς ὁ Κύριος, τοῖς ἐν σκότει καθεύδουσιν ἐπέφανεν, Ἥλιος ὑπάρχων δικαιοσύνης, φωτίσαι θέλων οὓς ἔπλασε, κατ' εἰκόνα ἰδίαν χειρὶ τῇ ἑαυτοῦ. Διὸ Πανύμνητε, ὡς μητρικὴν παῤῥησίαν πρὸς αὐτὸν κεκτημένη, ἀδιαλείπτως πρέσβευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Δοξολογία Μεγάλη καὶ Ἀπόλυσις.

 

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις τῶν Ὁσίων ἡ ξυνωρίς, οἱ ἀσκήσει θείᾳ, μεγαλύναντες τὸν Χριστόν, Ἀνδρόνικε Πάτερ, σὺν τῇ Ἀθανασίᾳ, ἡμῶν πρὸς τὸν Δεσπότην, πρέσβεις ἀκοίμητοι.