ΜΑΡΤΙΟΣ 5. ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΜΑΡΤΙΟΣ Ε΄!!

ΜΑΡΚΟΣ ΟΣΙΟΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

(Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)

ΜΙΚΡΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Εἰς τό· Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στίχους δ΄, καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς Προσόμοια. Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων Ταγμάτων.

Τῇ ὑπὲρ φύσιν ἀσκήσει Μάρκε μακάριε, ἰσάγγελος ἐδείχθης, ἐν σαρκὶ βιοτεύων, καὶ θείων χαρισμάτων παρὰ Θεοῦ, ἀληθῶς κατηξίωσαι· διὸ τελοῦμεν τὴν μνήμην σου τὴν σεπτήν, τὸν Σωτῆρα μεγαλύνοντες.

Τῇ βαθυτάτῳ ἐρήμῳ Μᾶρκε ἐχώρησας, καταλιπὼν τὰ πάντα, θεολήπτῳ καρδίᾳ, καὶ μένεις ἀγνοούμενος τοῖς ἐν γῇ, ὡς οὐράνιος ἄνθρωπος· ἀλλὰ Χριστὸς μετὰ τέλος τὸ θαυμαστόν, τοῖς ἐν κόσμῳ σὲ ἐγνώρισεν.

Ὁδηγηθεὶς παραδόξως ὁ Σεραπίων σοφέ, ὡς θησαυρὸν σὲ εὗρεν, ἐν ἀβάτῳ ἐρήμῳ, καὶ ὅλως ἐξεπλάγη Μᾶρκε ἐν σοί, καθορῶν σε ὡς ἄσαρκον, μετὰ σαρκὸς διανύοντα τὴν ζωήν, καὶ Χριστὸν ἔνθους ἐδόξασε.

Ἐξ Ἀθηνῶν ὥσπερ ἄστρον ὤφθης πολύρωτον, καὶ καταυγάζεις πάντας, τῇ στεῤῥᾷ σου ἀσκήσει, ὡς πλήρης χαρισμάτων τῶν θεϊκῶν, Πάτερ Μᾶρκε ἰσάγγελε· διὸ παθῶν μου τὸ σκότος τὸ χαλεπόν, ταῖς πρεσβείαις σου ἀπέλασον.

Δόξα. Ἦχος α΄.

Τὸν ἐν ἀσκήσει ὡς ἄσαρκον φανέντα, ὡς ὑπερβάντα τοὺς ὅρους τῆς φύσεως, ἐν τῇ ἑνώσει τοῦ κρείττονος, Μᾶρκον τὸν Ὅσιον, ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν· τῦ γὰρ θείου πυρός, τὴν ἐνέργειαν δεξάμενος, τὴν ὕλην τῆς φθορᾶς ἠνάλωσε, ἀσκητικοῖς καμάτοις· καὶ τῷ θείῳ φωτὶ προσομιλῶν, τοῖς ἀΰλοις συνήφθη Ἀγγέλοις, θεωθεὶς ἐν μεθέξει· μεθ’ ὧν καὶ πρεσβεύει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τῇ πρεσβείᾳ Κύριε πάντων τῶν Ἁγίων, καὶ τῆς Θεοτόκου, τὴν Σὴν εἰρήνην δὸς ἡμῖν, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος Οἰκτίρμων.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ.

Ἔρημον κατοικεῖν, ὦ Μᾶρκε ᾑρετίσω, ἐν ᾗ σαρκὸς τὰ πάθη, νεκρώσας τῆς ἀφθάρτου, ζωῆς ὤφθης συμμέτοχος.

Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Ἔφριξε κατιδών, ὦ Μᾶρκε τὴν ζωήν σου, ὁ θεῖος Σεραπίων, καὶ πᾶσι τοῖς ἐν κόσμῳ, γνωστὰ τὰ σὰ πεποίηκε.

Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον, ἐν ταῖς ἐντολαῖς Αὐτοῦ θελήσει σφόδρα.

Πλήρης θείου φωτός, ὦ Μᾶρκε μετετέθης, πρὸς τὴν ἀγήρω λῆξιν, τῶν σῶν ἀμέτρων πόνων, ληψόμενος τὰ ἔπαθλα.

Δόξα. Τριαδικόν.

Δύναμιν ἐσχηκώς, ἀήττητον καὶ θείαν, ἐκ Σοῦ Τριὰς Ἁγία, ὁ θεοφόρος Μᾶρκος, κατήσχυνε τὸν δράκοντα.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Δόξῃ Σου τῇ λαμπρᾷ, ἐν τῇ ἐρήμῳ Κόρη, ὁ Μᾶρκος ἀτενίζων, ἀσκήσεως τοὺς πόνους, ὡς ἄσαρκος ὑπήνεγκε.

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ πόλεως ἤνθησας τῶν Ἀθηνῶν τῆς λαμπρᾶς, καὶ βίον ἰσάγγελον ἐπολίτευσω ἐν γῇ, τρωθεὶς θείῳ ἔρωτι, ὅθεν ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὁ Ἀββᾶς Σεραπίων, εὗρέ σε νεύσει θείᾳ, ὁσιώτατε Μάρκε, διὸ τῆς πολιτείας σου τὸν τρόπον ἀγάμεθα.

Δόξα. Ἕτερον.

Ὡς ἄγγελος ἔζησας ἐν τῇ ἐρήμῳ σοφέ, καὶ ὤφθης ἀνάπλεως τῶν ἐκ Θεοῦ δωρεῶν, ὦ Μᾶρκε Πατὴρ ἡμῶν· ὅθεν ἐν σοὶ ἐξέστη, Σεραπίων ὁ θεῖος, καὶ ἤγγειλε τοῖς ἐν κόσμῳ, τὴν ἁγίαν ζωήν σου, μεθ’ οὗ ἀεὶ δυσώπει, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Καὶ νῦν... Θεοτοκίον

Τὸ ἀπ' αἰῶνος ἀπόκρυφον, καὶ Ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον· διὰ σοῦ Θεοτόκε τοῖς ἐπὶ γῆς πεφανέρωται, Θεὸς ἐν ἀσυγχύτῳ ἑνώσει σαρκούμενος, καὶ Σταυρὸν ἑκουσίως ὑπὲρ ἡμῶν καταδεξάμενος, δι' οὗ ἀναστήσας τὸν πρωτόπλαστον, ἔσωσεν ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπόλυσις.

ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, ὁ Προοιμιακός, καὶ τό· Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τό· Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στίχους στ΄, καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν.

Ἐν σαρκὶ ὡς ἀσώματος, τὴν ζωήν σου διήνυσας, στεῤῥοτάτοις σκάμμασι τῆς ἀσκήσεως, καὶ ἀγνοούμενος ἔμεινας, τοῖς πᾶσι καὶ ἄγνωστος, Πάτερ Μᾶρκε τοῖς ἐν γῇ, μετὰ τέλος τὸ θεῖον δέ, τὴν ἰσάγγελον, πολιτείαν σου στόματι ἁγίῳ, Σεραπίων ὁ θεόφρον, τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ ἐκήρυξε.

Ὁλικῶς ἀρνησάμενος, τὴν πατρίδα σου Ὅσιε, καὶ τὸν κόσμον ἅπαντα θείῳ ἔρωτι, ἐν γῇ ἐρήμῳ προσέδραμες, καὶ χαίρων ὑπέμεινας, ἀνενδότῳ λογισμῷ, καὶ ἀνδρείῳ φρονήματι, πᾶσαν κάκωσιν, τῆς ὁσίας ἀσκήσεως εὐτόνως, καὶ καθεῖλες Πάτερ Μᾶρκε, τοῦ πονηροῦ τὰ βουλεύματα.

Ἐν γυμνότητι σώματος, καὶ ἐν ψύχει καὶ καύσωνι, καὶ παννύχοις στάσεσι καὶ δεήσεσιν, ἀγωνιζόμενος Ὅσιε, εἰς ἔρημον ἄβατον, εὐηρέστησας Θεῷ, παρ’ οὗ χάριν ἀπείληφας, Πάτερ ἄφθονον, καὶ στολὴν ἀφθαρσίας ἠμφιάσω, τὴν φορὰν ὡς ἀπεβάλου, Μᾶρκε Ὁσίων ἀγλάϊσμα.

Ὁδηγίᾳ τῇ ἄνωθεν, Σεραπίων ὁ Ὅσιος, προσελθών σοι Ἅγιε ἐξεπλήττοντο, ὁρῶν ζωήν σου τὴν ἄσαρκον, καὶ ἔνθους ἐδόξασε, τὸν Δεσπότην τοῦ παντός, καὶ τροφῆς ὡς ἐγεύσατο, τῆς πεμφθείσης σοι, οὐρανόθεν ὦ Μᾶρκε θεοφόρε, τῆς ἐν σοὶ χάριτος θείας, Πάτερ ἠγάσθη τὸ μέγεθος.

Ὡς οὐράνιος ἄνθρωπος, καὶ ἐπίγειος ἄγγελος, τὸν ἀγῶνα Ὅσιε τῆς ἀσκήσεως, θεοπρεπῶς ἐκτετέλεκας, καὶ χαίρων ἀνέδραμες, ἀπὸ γῆς εἰς οὐρανόν, τὸ δὲ θεῖόν σου λείψανον, εἰς τὸ σπήλαιον, ὁ θεόφρων κηδεύσας Σεραπίων, τῆς λαμπρᾶς σου πολιτείας, τὰς ἀριστείας ἐκήρυξε.

Ἀθηνῶν ὤφθης βλάστημα, καὶ φυτὸν εὐθαλέστατον, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐνδιαίτημα, τῶν ἀσκητῶν ἀκροθίνιον, ἐρήμου πολίτης δέ, ὡς Ἀγγέλων μιμητής, τῇ συντόνῳ ἀσκήσει σου, Μᾶρκε Ὅσιε· διὰ τοῦτο τῆς ἄνω Βασιλείας, κληρονόμος ἀνεδείχθης, καὶ πρεσβευτὴς τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Τῇ ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ, πτερωθεὶς τὴν διάνοιαν, ἐν ἐρήμῳ κατοικεῖν ᾑρετίσω, Μᾶρκε Πάτερ μακάριε· ὢ τῆς σῆς ἐφέσεως, καὶ τῶν ὑπὲρ φύσιν καμάτων σου!  Μόνος γὰρ μόνῳ τῷ Θεῷ, πλείστοις χρόνοις προσομιλῶν, ὑπερφυῶν δωρεῶν ἠξιώθης, παριδὼν τοὺς ὅρους τῆς φύσεως· ὅθεν Ἄγγελοι ἐθαύμασαν, καθορῶντες τοὺς ἀγῶνάς σου, καὶ δαίμονες ἔπτηξαν, τῆς σῆς ἀνδρείας τὸ εὔτονον, καὶ ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τὴν σὴν μνήμην γεραίρει, βοῶσα· Κύριε, πρεσβείαις τοῦ Ὁσίου σου, δώρησαι ἡμῖν τὰ ἐλέη σου.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον

Ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, διὰ φιλανθρωπίαν, ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη, καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη∙ ἐκ Παρθένου γὰρ ἁγνῆς, σάρκα προσλαβόμενος καὶ ἐκ ταύτης προελθὼν μετὰ τῆς προσλήψεως, εἷς ἐστιν Υἱός, διπλοῦς τὴν φύσιν, ἀλλ' οὐ τὴν ὑπόστασιν∙ διὸ τέλειον αὐτὸν Θεόν, καὶ τέλειον ἄνθρωπον, ἀληθῶς κηρύττοντες, ὁμολογοῦμεν Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, ὃν ἱκέτευε Μήτηρ ἀνύμφευτε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Εἴσοδος. Φῶς ἱλαρόν. Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀναγνώσματα.

Σοφίας Σειρὰχ τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. α΄, 21-30)

Φόβος Κυρίου ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα, παραμένων δὲ ἀποστρέψει τὴν ὀργήν. Οὐ δυνήσεται θυμὸς ἄδικος δικαιωθῆναι· ἡ γὰρ ῥοπὴ τοῦ θυμοῦ αὐτοῦ πτῶσις αὐτῷ. Ἕως καιροῦ ἀνθέξεται μακρόθυμος καὶ ὕστερον αὐτῷ ἀναδώσει εὐφροσύνην· ἕως καιροῦ κρύψει τοὺς λόγους αὐτοῦ καὶ χείλη πιστῶν ἐκδιηγήσεται σύνεσιν αὐτοῦ. Ἐν θησαυροῖς σοφίας παραβολὴ ἐπιστήμης, βδέλυγμα δὲ ἁμαρτωλῷ θεοσέβεια. Ἐπεθύμησας σοφίαν, διατήρησον ἐντολὰς καὶ Κύριος χορηγήσει σοι αὐτήν. Σοφία γὰρ καὶ παιδεία, φόβος Κυρίου καὶ ἡ εὐδοκία αὐτοῦ πίστις καὶ πρᾳότης. Μὴ ἀπειθήσῃς φόβῳ Κυρίου καὶ μὴ προσέλθῃς αὐτῷ ἐν καρδίᾳ δισσῇ. Μὴ ὑποκριθῇς ἐν στόμασι ἀνθρώπων καὶ ἐν τοῖς χείλεσί σοι πρόσεχε. Μὴ ἐξύψου σεαυτόν, ἵνα μὴ πέσῃς καὶ ἐπαγάγῃς τῇ ψυχῇ σου ἀτιμίαν καὶ ἀποκαλύψει Κύριος τὰ κρυπτά σου καὶ ἐν μέσῳ συναγωγῆς καταβαλεῖ σε, ὅτι οὐ προσῆλθες φόβῳ Κυρίου καὶ ἡ καρδία σου πλήρης δόλου.

Σοφίας Σειρὰχ τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. β΄, 1-11)

Τέκνον, εἰ προσέρχῃ δουλεύειν Κυρίῳ Θεῷ, ἑτοίμασον τὴν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν· εὔθυνον τὴν καρδίαν σου καὶ καρτέρησον καὶ μὴ σπεύσῃς ἐν καιρῷ ἐπαγωγῆς· κολλήθητι αὐτῷ καὶ μὴ ἀποστῇς, ἵνα αὐξηθῇς ἐπ’ ἐσχάτων σου. Πᾶν ὃ ἐὰν ἐπαχθῇ σοι, δέξαι καὶ ἐν ἀλλάγμασι ταπεινώσεώς σου μακροθύμησον· ὅτι ἐν πυρὶ δοκιμάζεται χρυσὸς καὶ ἄνθρωποι δεκτοὶ ἐν καμίνῳ ταπεινώσεως. Πίστευσον αὐτῷ καὶ ἀντιλήψεταί σου· εὔθυνον τὰς ὁδούς σου καὶ ἔλπισον ἐπ’ ἀυτόν. Οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον ἀναμέινατε τὸ ἔλεος αὐτοῦ καὶ μὴ ἐκκλίνητε, ἵνα μὴ πέσητε. Οἱ φοβούμενοι Κύριον πιστεύσατε αὐτῶ καὶ οὐ μὴ πταίσῃ ὁ μισθὸς ὑμῶν. Οἱ φοβούμενοι Κύριον ἐλπίσατε εἰς ἀγαθὰ καὶ εἰς εὐφροσύνην αἰῶνος καὶ ἐλέους. Ἐμβλέψατε εἰς ἀρχαίας γενεὰς καὶ ἴδετε· τίς ἐνεπίστευσε Κυρίῳ καὶ κατῃσχύνθη; Ἢ τίς ἐπεκαλέσατο αὐτὸν καὶ ὑπερεῖδεν αὐτόν; Διότι οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος καὶ ἀφίησιν ἁμαρτίας καὶ σώζει ἐν καιρῷ θλίψεως.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ ἀνάγνωσμα.  (Κεφ. ζ′.7)

Δίκαιος, ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γὰρ τίμιον οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιὰ δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις, καὶ ἡλικία γήρως βίος ἀκηλίδωτος. Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη· καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ, ἢ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ· βασκανία γὰρ φαυλότητος ἀμαυροῖ τὰ καλά, καὶ ῥεμβασμὸς ἐπιθυμίας μεταλλεύει νοῦν ἄκακον. Τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς· ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας. Οἱ δὲ λαοὶ ἰδόντες καὶ μὴ νοήσαντες, μηδὲ θέντες ἐπὶ διανοίᾳ τὸ τοιοῦτον, ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.  

Λιτή. Ἦχος α΄.

Τῆς θαυμαστῆς πολιτείας σου, τὰ ἐξαίρετα τρόπαια, πᾶσαν ἀκοὴν καταπλήττουσι, Μᾶρκε Πατὴρ ἡμῶν· ἔξω κόσμου καὶ σαρκὸς ἐπολιτεύσω γάρ, ὡς προέκρινας Χριστῷ ἀκολουθῆσαι, ἀνενδότῳ σπουδῇ· καὶ ἐν ἐρήμῳ τόπῳ σκηνώσας, σκήνωμα θεῖον γέγονας, τῆς ἐνεργείας τοῦ Πνεύματος, ταῖς πρὸς τὸ κρεῖττον ἀναβάσεσιν. Ἀλλὰ πρέσβευε δεόμεθα, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἦχος β΄.

Τὴν κοσμικὴν ἀπειπάμενος σχέσιν, καὶ τῆς πατρίδος φυγών, ὑπερκόσμιος ὤφθης τῇ ἀσκήσει, Μᾶρκε θεόληπτε· καὶ Ἀγγέλοις ἀμιλλώμενος, σαρκικῶν βαρημάτων, τὸ ἄχθος ἀπέῤῥιψας, δι’ ἄκρας ἐγκρατείας, καὶ ἡσυχίας ἀληθοῦς· καὶ ἐν νοὸς καθαρότητι, οὐρανίων ἐμφάσεων, τὸ κάλλος ἐδέξω· οὗ ἐντρυφῶν μυστικῶς, καὶ θεωριῶν θείων ἀπολαύων, τῆς ἐρήμου τὸ σκληρὸν ῥᾶον ὑπέμεινας, τῆς μελλούσης ζωῆς, τὰς ἀμοιβὰς ἀπεκδεχόμενος· ἧς νῦν ἐν μεθέξει γεγονώς, ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν Μᾶρκε Ὅσιε.

Ἦχος γ΄.

Ἐν γῇ ἐρήμῳ αὐλισθείς, τὸν Θεὸν μόνον προσδεχόμενος, τὸν ἀσφαλῶς σε κατευθύνοντα, Μᾶρκε θεόσοφε, πάσης συναφείας ἀνθρωπίνης, πόῤῥω ἐγένου, οὐρανίῳ φρονήματι· καὶ Ἀγγέλοις ὁμιλῶν, θείων ἐλλάμψεων κατηξίωσαι· ὅθεν ὁ θεῖος Σεραπίων, τῶν ἐν σοὶ θησαυρῶν τὸν πλοῦτον ἀγάμενος, ὡς ἄγγελον ἑώρασε, τῆς ἀϋλίας ἐν ὕλῃ, τοὺς καρποὺς προσφέροντα, καὶ τῷ Κυρίῳ ἐβόα· Κύριε, δόξα Σοι.

Ἦχος δ΄.

Ἄρτον ἀπ’ οὐρανοῦ δεχόμενος, ὧν ἔτυχας παρὰ Θεοῦ δωρεῶν ἐδήλους, τὴν πλουσίαν χορηγίαν, Μᾶρκε παμμάκαρ· ὑφ’ ἓν γὰρ πάντα παρωσάμενος, τὰ τῆς ὕλης τερπνά, ὡς ἐν Παραδείσῳ ἐβίους, ἐν ἀπερήμῳ ὄρει· καὶ νῦν ἐν αἰωνίοις ὄρεσιν ἡδόμενος, Ἀγγέλων Τάξεσι, σὺν αὐτοῖς ἱκέτευε, σώζεσθαι τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Ὅσιε Πάτερ, τὸν ζυγὸν τοῦ Κυρίου ἀράμενος, τῆς τῶν παθῶν δουλείας, τὴν ψυχὴν ἀμέτοχον ἐτήρησας, τῇ συντονωτάτῃ ἀσκήσει· τῶν γὰρ φθαρτῶν ὁλοτρόπως ἐκδημήσας, ὅλον τὸν πόθον Θεῷ ἀνέτεινας, πρὸς ἀφθαρσίαν ἐπειγόμενος, ἀνεπιστρόφῳ νοΐ καὶ τῆς ἀπαθείας τὴν στολὴν ἐξύφανας, δι’ ἄκρας ἐγκρατείας, ἐν τῷ νυμφῶνι τῆς ζωῆς ἀνεκλήθης, ἄσβεστον τὴν λαμπάδα σου τηρήσας. Ἀλλ’ ὡς ἀσκητῶν ἀκρότης, Μᾶρκε θεόφρον, τῆς χαρᾶς αὐτοῦ καὶ ἡμᾶς ἀξίωσον, ταῖς πρὸς Κύριον πρεσβείαις σου.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον

Ὁ ποιητὴς καὶ λυτρωτής μου Πάναγνε, Χριστὸς ὁ Κύριος, ἐκ τῆς σῆς νηδύος προελθών, ἐμὲ ἐνδυσάμενος, τῆς πρῴην κατάρας, τὸν Ἀδὰμ ἠλευθέρωσε· διό σοι Πάναγνε, ὡς τοῦ Θεοῦ Μητρί τε καὶ Παρθένῳ ἀληθῶς, βοῶμεν ἀσιγήτως, τὸ Χαῖρε τοῦ Ἀγγέλου. Χαῖρε Δέσποινα, προστασία καὶ σκέπη, καὶ σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις, τῶν ἀσκητῶν ἡ κρηπίς, ὁ τῶν Ἀγγέλων μιμητὴς καὶ συνόμιλος· ἐν γῇ γὰρ ἐρήμῳ Πάτερ, κατασκηνώσας στεῤῥῶς, ἄσαρκος ὡράθης μετὰ σώματος, καὶ θείων ἐλλάμψεων, κοινωνὸς ἐχρημάτισας, τὰ ὑπὲρ λόγον, οὐρανόθεν μυούμενος, ὡς τοῦ Πνεύματος, καθαρώτατον σκήνωμα, Μᾶρκε θεομακάριστε, ὁ φοίνιξ ὁ εὔκαρπος, ἀσκητικῆς πολιτείας, καὶ ἡσυχίας τῆς κρείττονος· Χριστὸν ἐκδυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι, τὸ μέγα ἔλεος.

Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Ἄρτον, ἀπ’ οὐρανοῦ θαυμαστῶς, Μᾶρκε θεόφρον ὑπ’ Ἀγγέλου δεχόμενος, ὑπέφαινες τὴν πλουσίαν, ἀνταμοιβὴν ἐκ Θεοῦ, τῶν συντονωτάτων παλαισμάτων σου, καὶ ταῦτα θεώμενος, Σεραπίων ὁ Ὅσιος, ἔνθους ἀνύμνει, τὸν λαμπρῶς σε δοξάσαντα, ὡς θεράποντα, ἀληθῶς οἰκειότατον· ὅθεν αὐτὸν ἱκέτευε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε, καὶ τὴν ἁγίαν σου μνήμην, ἐπιτελούντων ἐν ᾄσμασι, πταισμάτων τὴν λύσιν, καὶ εἰρήνην δωρηθῆναι, καὶ μέγα ἔλεος.

Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον, ἐν ταῖς ἐντολαῖς Αὐτοῦ θελήσει σφόδρα.

Δρόμον, τῆς σῆς ὁσίας ζωῆς, καλῶς τελέσας πρὸς ζωὴν ὑπερκόσμιον, μετέστης ἐν εὐφροσύνῃ, καὶ τοῖς Ἀγγέλων χοροῖς, συνετάγης Πάτερ ὡς ἰσάγγελος· τὸ θεῖον δὲ σκῆνός σου, Σεραπίων ὁ ἔνθεος, σεπτῶς κηδεύσας, τοῖς ἐν κόσμῳ ἐγνώρισε, Μᾶρκε Ὅσιε, τὴν λαμπρὰν πολιτείαν σου· ὅθεν σὺν τούτῳ πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, ὡς ἂν οἱ σὲ εὐφημοῦντες, καὶ τὴν σὴν μνήμην γεραίροντες, ζωῆς τῆς ἀλήκτου, μετασχοίημεν ἐλέει, τοῦ πανοικτίρμονος.

Δόξα. Ἦχος δ΄.

Ἀσκητικὴν ἑλόμενος ζωήν, Μᾶρκε Ὁσίων ἐγκαλλώπισμα· καὶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ ἀνελθών, μετάρσιος ὤφθης τῷ νοΐ, πάντων τῶν χαμαὶ συρομένων ἀφιστάμενος, καὶ θεϊκαῖς θεωρίαις ἐντρυφῶν· καὶ νῦν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς ἀπολαύων, καὶ θέσει θεούμενος, πρέσβευε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον

Νεῦσον παρακλήσει σῶν οἰκετῶν Πανάμωμε, παύουσα δεινῶν ἡμῶν ἐπαναστάσεις, πάσης θλίψεως ἡμᾶς ἀπαλλάττουσα· σὲ γὰρ μόνην ἀσφαλῆ, καὶ βεβαίαν ἄγκυραν ἔχομεν, καὶ τὴν σὴν προστασίαν κεκτήμεθα. Μὴ αἰσχυνθῶμεν Δέσποινα, σὲ προσκαλούμενοι, σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν, τῶν σοὶ πιστῶς βοώντων· Χαῖρε Δέσποινα, ἡ πάντων βοήθεια, χαρὰ καὶ σκέπη, καὶ σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ πόλεως ἤνθησας τῶν Ἀθηνῶν τῆς λαμπρᾶς, καὶ βίον ἰσάγγελον ἐπολίτευσω ἐν γῇ, τρωθεὶς θείῳ ἔρωτι, ὅθεν ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὁ Ἀββᾶς Σεραπίων, εὗρέ σε νεύσει θείᾳ, ὁσιώτατε Μάρκε, διὸ τῆς πολιτείας σου τὸν τρόπον ἀγάμεθα.

Δόξα. Ἕτερον.

Ὡς ἄγγελος ἔζησας ἐν τῇ ἐρήμῳ σοφέ, καὶ ὤφθης ἀνάπλεως τῶν ἐκ Θεοῦ δωρεῶν, ὦ Μᾶρκε Πατὴρ ἡμῶν· ὅθεν ἐν σοὶ ἐξέστη, Σεραπίων ὁ θεῖος, καὶ ἤγγειλε τοῖς ἐν κόσμῳ, τὴν ἁγίαν ζωήν σου, μεθ’ οὗ ἀεὶ δυσώπει, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Καὶ νῦν... Θεοτοκίον

Τὸ ἀπ' αἰῶνος ἀπόκρυφον, καὶ Ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον· διὰ σοῦ Θεοτόκε τοῖς ἐπὶ γῆς πεφανέρωται, Θεὸς ἐν ἀσυγχύτῳ ἑνώσει σαρκούμενος, καὶ Σταυρὸν ἑκουσίως ὑπὲρ ἡμῶν καταδεξάμενος, δι' οὗ ἀναστήσας τὸν πρωτόπλαστον, ἔσωσεν ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπόλυσις.

ΟΡΘΡΟΣ

Μετὰ τὴν α’ Στιχολογία, Κάθισμα. Ἦχος α΄. Τὸν τάφον Σου Σωτήρ.

Λιπὼν τὰ ἐπὶ γῆς, θεολήπτῳ καρδίᾳ, ἐσκήνωσας σοφέ, ἐν ἐρήμῳ ἀβάτῳ, καὶ βίον τὸν ἰσάγγελον, μετὰ σώματος ἔζησας Μᾶρκε Ὅσιε· ὅθεν συνήφθης Ἀγγέλοις, μεθ’ ὧν πρέσβευε, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν τελούντων, τὴν πάνσεπτον μνήμην σου.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Χριστὸς ὁ Ποιητής, καὶ Θεὸς τῶν ἁπάντων, τεχθεὶς ὑπερφυῶς, ἐξ ἀχράντου γαστρός Σου, χοροὺς Ὁσίων εἵλκυσε, Θεοτόκε πανύμνητε, ἐν οἷς ἔλαμψεν, καὶ ὁ θεόληπτος Μᾶρκος, μεγαλύνων σου, τὴν ἀκατάληπτον δόξαν, ζωῆς καθαρότητι.

Μετὰ τὴν β’ Στιχολογία, Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς.

Ὁδηγηθεὶς τῇ τοῦ Θεοῦ προμηθείᾳ, πρὸς σὲ ἀφῖκται Σεραπίων ὁ θεῖος, καὶ τῆς ζωῆς τὸ τρόπον σου ἐθαύμασεν· ὅθεν καὶ κηδεύσας σου, Πάτερ Μᾶρκε τὸ σκῆνος, τὰ λαμπρά σου τρόπαια, ἀνεκήρυξε πᾶσι· μεθ’ οὗ δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ἡμῖν διδόναι, πταισμάτων συγχώρησιν.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Θεοχαρίτωτε Παρθένε Μαρία, ἡ τὸν Θεὸν ἀπεριγράπτως τεκοῦσα, ἐκ τῆς φθορᾶς τὸν κόσμον λυτρωσάμενον, ῥῦσαί με λιτάζω Σε, τῆς παθῶν τυραννίδος, καὶ τὸν νοῦν μου λάμπρυνον, μετανοίας τῷ φέγγει, ἵνα ἐχθροῦ ἐκφύγω τὴν ὁρμήν, ὑμνολογῶν τὴν θερμὴν προστασίαν Σου.

Μετὰ τὸν Πολυέλεον, Κάθισμα. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐν ἐρήμῳ σκηνώσας νοὸς στεῤῥότητι, ἀπενέκρωσας πάσας τὰς τῆς σαρκὸς ἡδονάς, δι’ ἀγώνων καρτερῶν Μᾶρκε μακάριε, καὶ τῶν ἐνθέων δωρεῶν, σκεῦος τίμιον φανείς, παρέχεις ἑνὶ ἑκάστῳ, τῇ πρὸς Χριστὸν ἱκεσίᾳ, τῶν αἰτημάτων τὴν ἐκπλήρωσιν.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἐξ ἀχράντου γαστρός Σου ὁ ὑπερούσιος, οὐσιωθεὶς τὴν μορφήν μου δι’ ἀγαθότητα, ἀνεμόρφωσεν αὐτὴν καὶ ἀνεκαίνισε, καὶ Σὲ ἀνέδειξεν ἡμῖν, ὡς Μητέρα ἑαυτοῦ, προστάτιν καὶ θείαν σκέπην, Θεογεννῆτορ Παρθένε· διὸ ἀπαύστως Σὲ δοξάζομεν.

Εἶτα, οἱ Ἀναβαθμοί· τὸ α’ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου.

Προκείμενον: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον, ἐν ταῖς ἐντολαῖς Αὐτοῦ θελήσει σφόδρα.

Εὐαγγέλιον, Ὁσιακόν.

Ὁ Ν’ ψαλμός.

Δόξα: Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίου...

Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. β΄. Στ.: Ἐλέησόν με ὁ Θεός...

Ἐρημικῶν ἀγώνων τοῖς ἄνθραξι, τὴν τοῦ ἐχθροῦ μανίαν φλέξας, ὡς πυρσὸς ἀειφανής, τὰς καρδίας ἡμῶν πυρσεύεις, πρὸς θείαν ἐγρήηγορσιν, Μᾶρκε θεόσοφε· ὡς καθάρας γὰρ τὸν νοῦν, φωτισμοῦ ἐπληρώθης, καὶ παθῶν σκεδάζεις τὸν ζόφον, καὶ πρεσβεύεις Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Εἶτα, οἱ Κανόνες· τῆς Θεοτόκου, καὶ τοῦ Ὁσίου, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Τὸν θεοφόρον Μᾶρκον ὑμνέω. Γερασίμου.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.

Τὸν νοῦν μου καταύγασον, τῇ Σῇ ἐλλάμψει φιλάνθρωπε, καὶ λόγον μοι δώρησαι, ὅπως ὑμνήσω Χριστέ, θείοις ᾄσμασι, τὸν θεοφόρον Μᾶρκον, τὸν Σὲ μεγαλύναντα, βίου λαμπρότητι.

Ὁ Μᾶρκος ὁ Ὅσιος, τῶν Ἀσωμάτων ὁ σύσκηνος, ἡμᾶς συνεκάλεσεν, ἐπὶ τῇ μνήμῃ αὐτοῦ, τὴν ἰσάγγελον, ζωὴν αὐτοῦ ὑμνῆσαι· συνέλθωμεν ἅπαντες, τοῦτον γεραίροντες.

Ναμάτων τοῦ Πνεύματος, ἐμφορηθεὶς Μᾶρκε Ὅσιε, σπουδαίως κατέλιπες, τὴν σὴν πατρίδα σοφέ, καὶ ἐχώρησας, ἐν γῇ ἐρήμῳ χαίρων, ζωὴν τὴν ἰσάγγελον, Πάτερ ἑλόμενος.

Θεοτοκίον.

Θεοῦ ἐνδιαίτημα, καὶ φωτοφόρον ἀνάκτορον, ἐδείχθης πανάμωμε, τοῦ παρελθόντος ἐκ Σοῦ· ὅθεν ἔργασαι, κἀμὲ ἐκδυσωπῶ Σε, δοχεῖον καὶ σκήνωμα, τῆς θείας χάριτος.

ᾨδὴ γ΄. Τοὺς Σοὺς ὑμνολόγους.

Εἰς ἔρημον προσχωρήσας, ἠρήμωσας πάσας τοῦ ἐχθυροῦ, τὰς μεθοδείας Ὅσιε, τῇ καρτερᾷ ἀσκήσει σου, καὶ ἄγγελος ἐν σώματι, ὡς ἀληθῶς Μᾶρκε πέφηνας.

Ὁ νοῦς σου φωτὶ τοῦ Παρακλήτου, λαμπόμενος Μᾶρκε μυστικῶς, παθῶν τὸ σκότος ἔλυσε, καὶ πρὸς τὸ φῶς σε ἴθυνε, ζωῆς τῆς ὑπὲρ ἔννοιαν, ἀσκητικοῖς σου παλαίσμασι.

Φωστὴρ ἰσαγγέλου πολιτείας, ἐκ πόλεως τῆς τῶν Ἀθηνῶν, Ὅσιε Μᾶρκε ἔλαμψας, καὶ καταπλήττεις ἅπαντας, ἐρημικοῖς σου σκάμμασι, καὶ ὑπὲρ φύσιν παλαίσμασι.

Θεοτοκίον.

Ὁ θρόνος τοῦ πάντων Βασιλέως, καθέδρα Θεοῦ ἡ ὑψηλή, Θεογεννῆτορ Δέσποινα, ἀνύψωσόν με δέομαι, παθῶν ἐκ καταπτώσεως, πρὸς ἀρετῶν τὴν ἀκρώρειαν.

Κάθισμα. Ἦχος πλ. δ΄. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τὴν τοῦ σώματος πρόνοιαν ὁλικῶς, ἀρνησάμενος πόθῳ τῷ θεϊκῷ, ὡς ἄσαρκος ἔζησας, ἐν ἐρήμῳ μακάριε, καὶ οὐρανίῳ ἄρτῳ, τραφεὶς θείῳ νεύματι, ἐγνώσθης μετὰ τέλος, ὁ πρὶν ἀγνοούμενος· ὅθεν καὶ τελέσας, τὸν ἀγῶνα ὁσίως, τῆς ἀνω λαμπρότητος, ἀνεδείχθης συμμέτοχος, Πάτερ Μᾶρκε θεόσοφε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἡ Θεὸν συλλαβοῦσα ἄνευ φθορᾶς, καὶ τεκοῦσα Παρθένε σωματικῶς, παρθένος πανάφθορος, μετὰ τόκον διέμεινας, καὶ τῆς φθορᾶς τὰ ῥεῖθρα, εἰς τέλος ἐξήρανας, πηγάσασα τῷ κόσμῳ, τὸ ὕδωρ τὸ ἄφθαρτον· ὅθεν ὡς Μητέρα, τοῦ Θεοῦ τῶν ἁπάντων, ὑμνοῦμέν Σε ἄχραντε, καὶ ἀπαύστως δοξάζομεν, καὶ πιστῶς ἐκβοῶμέν Σοι· πρέσβευε τῷ Σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς καταφεύγουσι πίστει, τῇ θείᾳ πρεσβείᾳ Σου.

ᾨδὴ δ΄. Τὴν ἀνεξιχνίαστον θείαν βουλήν.

Ῥώμῃ κρατυνόμενος τῇ θεϊκῇ, ἔφερες σαρκός σου τὴν γύμνωσιν, ἀνδρείως Πάτερ, καὶ ἐχθροῦ τὰς μηχανάς, εἰς τέλος ἀπεγύμνωσας, Μᾶρκε προσευχαῖς καὶ δεήσεσιν.

Ὄρος ὑψηλότατον καταλαβών, ἐν ἐρήμῳ τόπῳ κατώκησας, ἐν τῷ σπηλαίῳ, καὶ δοχεῖον καθαρόν, Μᾶρκε σαυτὸν ἐτέλεσας, τῆς Τριαδικῆς ἐπιλάμψεως.

Νέκρωσιν ἐνδέδυσαι ζωοποιόν, Πάτερ τῇ γυμνώσει τοῦ σώματος, τῆς ἀφθαρσίας, τὴν ὑπέρλαμπρον στολήν, Μᾶρκε περιποιούμενος, πόνοις ἐγκρατείας καὶ σκάμμασι.

Θεοτοκίον.

Μόνη ὑπὲρ ἔννοιαν τὸν Ποιητήν, Κόρη συλλαβοῦσα γεγέννηκας· Σὲ γὰρ Προφῆται, προεκήρυξαν σαφῶς, τύποις τε καὶ αἰνίγμασι, θείῳ φωτιζόμενοι Πνεύματι.

ᾨδὴ ε΄. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.

Ἀγγέλων μιμούμενος, ζωὴν τὴν ὑπερκόσμιον, ἔζησας ὡς ἄσαρκος ἐν κόσμῳ, ἄγνωστος Πάτερ, ἐν γῇ ἐρήμῳ στεῤῥῶς, καὶ μετὰ τὸ τέλος σου σοφέ, διὰ Σεραπίωνος, πᾶσι γνώριμος γέγονας.

Ῥημάτων ὡς ἤκουσε, τῶν σῶν Μᾶρκε μακάριε, ὁ σοφὸς καὶ θεῖος Σεραπίων, ὁ ἐκ Θεοῦ σοι, ἀποσταλεὶς θαυμαστῶς, ἔνθους ἐμεγάλυνε Χριστόν, τὸν σὲ ἐνισχύσαντα, ἐνεγκεῖν τὰ ἐπίπονα.

Κυρίῳ ἑπόμενος, Μᾶρκε στεῤῥῷ φρονήματι, ἤνεγκας ἐρήμου τὰς κακώσεις, καὶ ἐπιθέσεις τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν, οὓς ἀντιτυπίᾳ τῶν σεπτῶν, πόνων σου κατήσχυνας, καὶ εἰς τέλος κατέβαλες.

Θεοτοκίον.

Ὁ οἶκος ὁ πάμφωτος, ἐν ᾧ σαρκὶ κατώκησεν, ὁ Θεὸς καὶ Κτίστης τῶν ἁπάντων, ἀνακαλούμενος, κόσμον ἅπαντα, ἡ Θεογεννήτωρ Μαριάμ, θεόις μελῳδήμασιν, ἀνυμνείσθω ἑκάστοτε.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν θείαν ταύτην.

Νόμῳ, τῷ θείῳ πειθόμενος, τοῦ κόσμου τὰ τερπνὰ καταλέλοιπας, Μᾶρκε μακάριε, καὶ τὸν σταυρόν σου ἀράμενος, ἐν ἀπερήμῳ τόπῳ, χαίρων ἐσκήνωσας.

Ὑπὸ Θεοῦ ὁδηγούμενος, ὁ θεῖος Σεραπίων κατέλαβε, Πάτερ τὴν ἔρημον, καὶ ἐφευρών σε ἐδόξασεν, ὦ Μᾶρκε θεοφόρε, τὸν σὲ δοξάσαντα.

Μέλη τὰ σὰ ἀπενέκρωσας, νηστείαις καὶ εὐχαῖς καὶ δεήσεσι, Μᾶρκε μακάριε, καὶ πρὸς ζωὴν τὴν αἰώνιον, ἀνέδραμες ἐν δόξῃ, ἀγαλλιώμενος.

Θεοτοκίον.

Νοός μου λῦσον τὴν ζόφωσιν, ἡ φῶς τὸ ὑπερούσιον τέξασα, σαρκὸς ταχύτητι, καὶ ἐπηρείας με λύτρωσαι, ἐχθροῦ τοῦ ἀοράτου, Παρθένε ἄχραντε.

Κοντάκιον. Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ἐν ἐρήμῳ Ὅσιε, στεῤῥῶς ἀσκήσας, καὶ τραφεὶς ὡς ἄγγελος, ἀπ’ οὐρανοῦ ὑπερφυῶς, Ἀγγέλων ὤφθης ἰσότιμος, Μᾶρκε παμμάκαρ, Ὁσίων ἀγλάϊσμα.

Ὁ Οἶκος.

Τὰ ἐν κόσμῳ ἐμφρόνως κατέλιπες, καὶ Χριστῷ ἀκλινῶς ἠκολούθησας, ἀρνησάμενος σαυτόν, ἀνενδοιάστῳ λογισμῷ, καὶ θεολήπτῳ γνῶμῃ· καὶ ἐν βαρείᾳ ἐρήμῳ θεόθεν ὁδηγηθείς, ἠγωνίσω ἐν αὐτῇ ὑπερφυέσι πόνοις, μόνος μόνῳ Θεῷ συγγινόμενος, καὶ τὰς θείας δωρεὰς παρ’ Αὐτοῦ δεχόμενος· ἄρτῳ γὰρ οὐρανίῳ ἐτρέφου, καὶ τὸ τῆς ἐρήμου ἐπίπονον καὶ σκληρόν, ὡς τρυφὴν ἡγοῦ, τῇ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν ἐλπίδι καὶ μεθέξει· ὅθεν προσελθών σοι θαυμαστῶς ὁ θεῖος Σεραπίων, ἐξέστη ἐν σοί· καὶ τὸ σεπτόν σου σῶμα κηδεύσας ἀνύμνει σε, Μᾶρκε παμμάκαρ, Ὁσίων ἀγλάϊσμα.

Συναξάριον.

Τῇ Ε΄ τοῦ αὐτοῦ Μηνός, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Μάρκου τοῦ ἀσκητοῦ

Φὺς ἐξ Ἀθηνῶν ὦ Μᾶρκε θεοφόρε,

ὡς ἄγγελος ἔζησας ἐν τῇ ἐρήμῳ.

Πέμπτῃ Μᾶρκος θεουδὴς γαῖαν ἔλιπε πολυβότειραν.

Οὗτος, βλαστήσας ἐξ Ἀθηνῶν, ἤκμασε τῷ 4ῳ αἰῶνι μετὰ τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν. Ἀναχωρήσας τῆς ἑαυτοῦ πατρίδος, παρεγένετο εἰς τὴν βαθυτάτην ἔρημον, εἰς τὸ ἐκεῖ ὄρος τῆς Θράκης καλούμενον, τὸ ἐπέκεινα τῆς χώρας τῶν Χετταίων. Ταῦτα κεῖνται ἐν τῇ ἐνδοτάτῃ ἐρήμῳ τῆς Αἰγύπτου, ὡς ἐκ τῆς ἀφηγήσεως τοῦ βίου τεκμαιρόμεθα. Ὧδε ὁ Ὅσιος ἐν σκληροτάτῃ ἀσκήσει καὶ τελείᾳ ἀναχωρήσει, μόνος μόνῳ Θεῷ συγγινόμενος, ἠξιώθη οὐρανίων δωρεῶν καὶ ἀποκαλύψεων καὶ θείων χαρισμάτων· καὶ οὐρανίῳ ἄρτῳ τραφείς, ἐδέξατο τὸν ἀπὸ Θεοῦ ἀποσταλέντα παραδόξῳ τρόπῳ Ὅσιον Σεραπίωνα, ὃς καὶ σεμνῶς ἐκήδευσε τὸν σεπτὸν αὐτοῦ λείψανον, ἐν ᾧ σπηλαίῳ ἤνυσε τὴν ὄντως ἰσάγγελον ζωήν, καὶ τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας, ὁ θεῖος Πατήρ. Ἔζησε δὲ ὁ Ὅσιος ἐνενήκοντα καὶ πέντε ἐνιαυτοὺς ἐν τῇ ἀπρακλήτῳ ταύτῃ ἐρήμῳ, μηδένα ἄνθρωπος ἰδών.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Κόνωνος τοῦ Ἰσαύρου

Ἥκεις πρὸς αὐτὸν τὸν Θεόν, Θεὸς θέσει,
Εἰς γῆν ἀφείς σου τὴν κόνιν, Κόνων Πάτερ.

Οὗτος ἦν ἐν τοῖς χρόνοις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἐκ κώμης λεγομένης Βυδανῆς, Νέστορος καὶ Νάδας υἱός· οἳ γυναῖκα τούτῳ συνῆψαν, ὁ δὲ τῇ παρθενίᾳ μᾶλλον σχολάζειν σὺν αὐτῇ ᾑρετίσατο. Λέγεται δὲ τὸν Ἀρχιστράτηγον Μιχαὴλ ἐκδιδάξαι αὐτὸν τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν, καὶ εἰς τὸ τῆς ζωαρχικῆς Τριάδος ὄνομα βαπτίσαι, καὶ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων μεταδοῦναι, καὶ τῶν παραδόξων θαυμάτων ἐνέργειαν χορηγῆσαι. Ὅθεν τήν τε γυναῖκα Ἄνναν, (τοῦτο γὰρ ἦν αὐτῇ ὄνομα·) συμφρονεῖν αὐτῷ καὶ συμπαρθενεύειν ἔπεισε, βαπτίσας πρότερον καὶ τοὺς γεννήτορας, καὶ μεταστήσας πρὸς τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν· εἶτα καὶ τὸν πατέρα Νέστορα ὑπὲρ Χριστοῦ ἔπεισε μαρτυρῆσαι· καὶ τοὺς εἰδωλολάτρας, θυσίαν προσάγειν μέλλοντας σκοτεινῷ τινι καὶ ταρταρείῳ δαίμονι, ἔντινι ἄντρῳ παραδούς, τὸν τῶν ὅλων Θεὸν ἐπιγνῶναι αὐτοὺς ἐποίησεν, αὐτοῦ τοῦ δαίμονος μὴ εἶναι Θεὸν συνομολογήσαντος, καὶ τοὺς ἀπείρους ὄχλους τό· Εἷς Θεός, ὁ Κόνωνος, ἐπειπεῖν. Αἱ δὲ τοιαῦται φωναί, παρὰ τοῖς Ἰσαύροις εἰσέτι καὶ νῦν, ἐν τῇ τοῦ Μάρτυρος μνήμῃ, μεγαλοφώνως κηρύττονται. Τοσαύτην δὲ κατὰ δαιμόνων χάριν καὶ ἐξουσίαν ἔλαβεν, ὡς τοὺς μὲν αὐτῶν ἐπὶ γεωργίαν τρέψαι, καὶ τῶν φυομένων καρπῶν καταστῆσαι φύλακας· τοὺς δὲ ἐν κεραμίοις ἐγκελῖσαι, καὶ σφραγίδας ἐπιβαλεῖν, καὶ κατὰ γῆν πρὸς τοὺς θεμελίους τοῦ οἴκου αὐτοῦ ἐγκαταχῶσαι.

Ὁ δὲ τρόπος τῆς μαρτυρίας αὐτοῦ γέγονεν οὕτω. Τοῦ ἡγεμόνος Μάγνου μετὰ τῶν βασιλικῶν προσταγμάτων τὸν τόπον καταλαβόντος, καὶ τοῦ Ἁγίου κατασχέθεντος, καὶ προσαχθέντος αὐτῷ, ἐπεὶ τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινὸν ἀνεκήρυξε, τύπτεται σφοδρῶς. Τοῦ δὲ πλήθους συνδραμόντος ἐφ’ ᾧ τὸν Ἅγιον ἐξελέσθαι, διαχειρίσασθαι δὲ καὶ τὸν ἡγεμόνα, ὁ μὲν αἰσθόμενος ἔφυγε· τὸ δὲ πλῆθος, λύσαντες τὸν Ἅγιον, καὶ τῶν αἱμάτων ἀποσμήξαντες, ἐν τῷ ἰδίῳ κατέστησαν οἴκῳ. Ἔνθα ἐπὶ δυσὶ χρόνοις βιώσας, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε.

Φασὶ δέ, ὅτι μετὰ τὴν αὐτοῦ ἐκδημίαν, τοῦ οἴκου εἰς ἐκκλησίαν μετασκευαζομένου, εὑρεθῆναι τὰ κεράμια, ἔνθα τὰ πονηρὰ συνέκλεισε πνεύματα. Ὧν ἑνὸς διανοιχθέντος, λογισαμένων χρυσὸν περιέχειν διὰ τὸ βάρος, ἐξελθεῖν τὰ δαιμόνια ἐν εἴδει πυρός, ὥς τε πάντας μὲν εἰς τὴν γῆν καταπεσεῖν, καταστραφῆναι δὲ τὸ ἀνοικοδομούμενον, καὶ ὅλως μετὰ δύσιν ἡλίου μὴ τολμᾷν τινα τῷ τόπῳ παραβαλεῖν. Ἀλλὰ ταύτης οὐκ εἰς μακρὰν τῆς ἐπιθέσεως ἀπηλλάγησαν, προσευχαῖς καὶ νηστείαις καὶ ἀγρυπνίαις σχολάσαντες, τοῦ Ἁγίου δεηθέντος ὑπὲρ αὐτῶν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Κόνωνος τοῦ Κηπουροῦ

Ἥλων τύπους φέροντι Κυρίῳ Κόνων,
Ἥλων τύπους πρόσεισιν εἰς πόδας φέρων.

Οὗτος ἦν κατὰ τοὺς χρόνους Δεκίου τοῦ βασιλέως, ἐκ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας. Ἀπάρας δὲ ἐκεῖθεν, ἦλθεν εἰς πόλιν Μάνδρων τῆς Παμφυλίας· καὶ ἦν ἐν τόπῳ λεγομένῳ Κάρμηλα, κῆπον τινὰ καλλιεργῶν, καὶ οὕτω τὴν τροφὴν ποριζόμενος. Ἦν δὲ τὸν τρόπον τοσοῦτον ἀκέραιος καὶ ἁπλοῦς, ὡς ἐπιστάντας τοὺς συλλαβεῖν ζητοῦντας αὐτόν, καὶ ἐν παιδιᾷ ἀσπαζομένους, τούτους ἐκ ψυχῆς ἀντασπάζεσθαι· καὶ τὴν αἰτίαν, δι’ ἣν παρῆσαν, εἰπόντων, ὅτι ὁ ἡγεμὼν αὐτὸν Πούπλιος καλεῖ, ἀπεκρίνατο· Ποίαν γὰρ ἐκεῖνος ἐμοῦ χρείαν ἔχει, μάλιστά γε ὄντος χριστιανοῦ; Καλείτω τοὺς ὁμόφρονας αὐτοῦ, καὶ τῆς πίστεως κοινωνούς. Δεσμευθεὶς δὲ καὶ ἀχθεὶς πρὸς τὸν ἡγεμόνα, καὶ παρ’ αὐτοῦ θῦσαι τοῖς εἰδώλοις προταπείς, βαθὺ στενάξας, καὶ τὸν τύραννον καθυβρίσας, καὶ ἐμμένειν τῇ εἰς Χριστὸν ὁμολογίᾳ ἑαυτὸν βεβαιωσάμενος, καὶ ὡς οὐδ’ ἂν εἴτι καὶ γένοιτο αὐτῆς τοῦ σαλευθῆναι ἀσφαλισάμενος, ἧλοις σιδηροῖς τοὺς πόδας καθηλωθείς, τρέχειν ἔμπροσθεν τοῦ ἅρματος ἀναγκάζεται. Ὅθεν λιποψυχήσας, καὶ ἐπὶ γόνυ κλιθείς, προσευξάμενος, τῷ Θεῷ τὸ πνεῦμα παρέδωκε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Νέστορος, πατρὸς τοῦ Ἁγίου Κόνωνος

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Κόνωνος τοῦ ἐκ Κύπρου

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Εὐλόγιος ὁ ἐν Παλαιστίνῃ, ξίφει τελειοῦται.

Τὸν Εὐλόγιον εὐλογεῖ πᾶσα κτίσις,
Κτίστου χάριν σοῦ τὴν κάραν τετμημένου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Εὐλάμπιος ὁ ἐν Παλαιστίνῃ, ξίφει τελειοῦται.

Τράχηλον Εὐλάμπιος ἐκτμηθεὶς ξίφει,
Τραχηλιῶσαν δυσσέβειαν αἰσχύνει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀρχέλαος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Ἑκατὸν Πεντήκοντα δύω Μάρτυρες, ἐκ τῶν ὁποίων καὶ Φώτος καὶ Κύριλλος, ξίφει τελειοῦνται.

Θεὶς πρῶτος Ἀρχέλαος αὐχένα ξίφει,
Ἄρχει τομῆς σοι, λαὲ θεῖε Κυρίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεοφίλου, ἐπισκόπου Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἰωάννης ὁ ἐκ Βουλγαρίας, ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐν ἔτει 1784, ξίφει τελειοῦται.

Σταυρόν τι τυποἶς, ὦ Ἰωάννη μάκαρ;
ὅτι μαθητὴς εἰμί φησι, Kυρίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ὁ ἐκ Ῥαψάνης, ἐν Τυρνάβῳ, ἐν ἔτει 1818, ξίφει τελειοῦται.

Χριστῷ δι’ ἀθλήσεως ἐγεωργήθης,

Γεώργιε ἄριστον καρπόν ἐνέγκας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Ἀδριανοῦ τοῦ Ποσεσόνε καὶ Λεωνίδα τῶν ἐκ Ῥωσίας

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ἐπισκόπου Ἀχρίδος καὶ Ζίτσης

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Πρίγκηπος καὶ τῶν υἱῶν αὐτοῦ Δαβὶδ καὶ Κωνσταντίνου.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ᾨδὴ ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.

Ἐλλαμπόμενος ταῖς μυστικαῖς ἐλλάμψεσι τοῦ θείου Πνεύματος, σκότος δαιμόνων βαθύ, εἰς τὸ τέλος διέλυσας, Μᾶρκε καὶ ἔψαλλες· ὑπερύμνητε, ὁ τῶν Πατέρων Κύριος, καὶ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Ὡς κατεῖδέ σε ὁ Σεραπίων Ὅσιε ἐκθαμβος γέγονε, τῇ θεωρίᾳ τῇ σῇ· ὡς ἄλλον γὰρ ἄγγελον, Πάτερ ἑώρα σε, καὶ ἐκραύγαζεν· ὁ τῶν Πατέρων Κύριος, καὶ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Γυμνὸς ἤνυσας ἐν πλείστοις Πάτερ ἔτεσι τὸν θεῖον βίον σου, καθυπομένων στεῤῥῶς, ἡλίου τὸν καύσωνα, καὶ παγετὸν τῆς νυκτός· ὅθεν χάρις σε, ἡ θεία περιέθαλπεν, ὡς θεράποντα Κυρίου.

Θεοτοκίον.

Ἐξ αἱμάτων Σου σάρκα λαβὼν ὁ ἄναρχος Θεὸς καὶ Κύριος, ἐκ Σοῦ ἐν χρόνῳ ἡμῖν, ἐτέχθη ὡς ἄνθρωπος, μὴ ὑποστὰς τροπήν, καὶ διέσωσε, Παρθενομῆτορ Δέσποινα, τοὺς ὑμνοῦντάς Σου τὸν τόκον.

ᾨδὴ η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.

Ῥήσεων τῶν σῶν Σεραπίων, ὡς ἤκουσε φθεγγομένου σου μακάριε, τὰ τῆς ἰσαγγέλου σου, πολιτείας σκάμματα, ἐγνώρισε καὶ ᾔνεσε, βοῶν τὸν Κτίσαντα· τὸν Κύριον, ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, καὶ ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ἄγγελος ἐν σώματι ἐδείχθης, Ἀγγέλων τὴν πολιτείαν μιμησάμενος, Μᾶρκε παμμακάριστε, Ἀσωμάτων σύσκηνε· ἔνθεν διακονοῦντάς σοι, Ἀγγέλους ἔσχηκας, ὡς πάροικος, ἐν κόσμῳ καὶ ξένος, καὶ ἐπουρανίων, ἐπάθλων ἠξιώθης.

Σκεῦος ἐκλογῆς ἐρήμου ὤφθης, ὡς ἄνωθεν ὁ Σωτήρ σε κατωνόμασε, Μᾶρκε παναοίδιμε, ἀρετῶν θησαύρισμα, καὶ πρὸς Αὐτὸν ἀνέδραμες, ἐν εὐφροσύνῃ βοῶν· τὸν Κύριον, ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, καὶ ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Θεοτοκίον.

Ἵνα Σε δοξάζω Θεοτόκε, τὴν δόξαν καὶ σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, πάσης ἀδοξίας με, λύτρωσαι τοῦ χείρονος, καὶ πρὸς τὸ κρεῖττον ἴθυνον, τὸν νοῦν μου ψάλλοντα· τὴν Δέσποινα, τοῦ κόσμου ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε, ὡς τοῦ Θεοῦ Μητέρα.

ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.

Μέγας ἀληθῶς, ἐν πόνοις ἀσκήσεως, Μᾶρκε γενόμενος, ὡς ἐν κόσμῳ πάροικος, καὶ τῆς ἐρήμου πολίτης ἔνθεος, μεγάλων κατηξίωσαι ἐπάθλων Ὅσιε, τοῦ Δεσπότου, θρόνῳ παριστάμενος, καὶ φωτὸς ἀϊδίου πληρούμενος.

Ὁ περιφανής, καὶ πλήρης ἐλλάμψεως, τοῦ Θείου Πνεύματος, στῦλος τῆς ἀσκήσεως, Μᾶρκος ὁ θεῖος ἐν δόξῃ ἔδραμεν, ἐκ γῆς πρὸς τὰ οὐράνια, ὡς τοῦτον ἔβλεψε, Σεραπίων, ὁ τούτου τὸ λείψανον, ἐν σπηλαίῳ κηδεύσας ἐν δάκρυσιν.

Ὕψωσον σοφέ, πρὸς μόνον τὸν Ὕψιστον, τὰς θείας χεῖράς σου, ὑπὲρ τῶν ὑμνούντων σε, καὶ θαυμαζόντων τὴν πολιτείαν σου, καὶ ἐκτελούντων Ὅσιε, τὴν θείαν μνήμην σου, καὶ τὸν ὕμνον, τοῦτον Μᾶρκε πρόσδεξαι, καὶ πταισμάτων μοι αἴτει τὴν ἄφεσιν.

Θεοτοκίον.

Ὕψος ἀληθῶς, Ἀγγέλοις ἀπόῤῥητον καὶ ἀκατάληπτον, ὤφθης σωματώσασα, τὸν μόνον Ὕψιστον, ἀειπάρθενε, τὸν τὴν ἡμῶν ὑψώσαντα, φύσιν δι’ ἔλεος· ὅθεν Κόρη, κἀμοῦ τὴν διάνοιαν, πρὸς οὐράνιον ὕψωσον ἔρωτα.

Ἐξαποστειλάριον. Γυναῖκες ἀκουτίσθητε.

Ἀσκητικῶς ὡς ἄγγελος, ἐβίωσας ἐν σώματι, ἐν γῇ ἐρήμῳ θεόφρον, πάντα λιπὼν τὰ ἐν κόσμῳ, καὶ ἄρτον Μᾶρκε Ὅσιε, ἀπ’ οὐρανοῦ δεχόμενος, τοὺς ὅρους ὑπερβέβηκας, τῆς ἀνθρωπίνης οὐσίας, καὶ τῷ Κυρίῳ ἡνώθης.

Θεοτοκίον.

Θεογεννῆτορ Δέσποινα, Κυρία πάσης κτίσεως, ὡς τὸν Σωτῆρα τεκοῦσα, καὶ Κύριον τῶν ἁπάντων, τῆς δεσποτείας ῥῦσαί με, ἐχθροῦ τοῦ παναλάστορος, καὶ τῷ φωτί με λάμπρυνον, τῆς ἀληθοῦς μετανοίας, τὸν ταπεινόν σου ἱκέτην.

Αἶνοι. Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! ἐν τῇ ἐρήμῳ οἰκῶν, ἐν σαρκὶ ὡς ἀσώματος, Μᾶρκος ὁ μακάριος, ὑπὲρ φύσιν ἠγώνισται· τῆς ἀνθρωπίνης γὰρ ἔξω φύσεως, ὤφθης ἀσκήσεως τοῖς παλαίσμασιν· ὢ τῆς δυνάμεως, τῆς σῆς ἀγαπήσεως! Δι’ ἧς βροτοί, Σῶτερ ἠξιώθησαν, τῶν ὑπὲρ ἔννοιαν.

Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! Πῶς ἐν τῇ ἐρήμῳ σκληρᾷ, πολλοῖς χρόνοις μονώτατος, τὴν ζωήν σου ἤνυσας, ἐν ἀγῶσι καὶ σκάμμασιν; ἀλλ’ ἢ τῷ πόθῳ, τοῦ Παντοκράτορος, Μᾶρκε θεόφρον, πάντων κατίσχυσας· ὅθεν οὐράνιος, δόξα σε ἐδέξατο ἔνθα ἡμῶν, πάντοτε μνημόνευε, τῶν εὐφημούντων σε.

Θάμβους ἀληθῶς πεπλήρωνται, ἡνίκα Μᾶρκε σοφέ, ἐν ἐρήμῳ μονώτατον, Σεραπίων εὕρατο, σὲ τὸν πρὶν ἀγνοούμενον, καὶ πολιτείας σου τὰ παλαίσματα, τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ σαφῶς ἐγνώρισεν· ὅθεν ὑμνοῦμέν σε, ὡς Θεοῦ θεράποντα θεοειδῆ, καὶ τὴν θείαν μνήμην σου, πανηγυρίζομεν.

Ὅσιε Μᾶρκε μακάριε, τῇ ἀγαπήσει Χριστοῦ, συγκραθεὶς κόσμον ἔλιπες, πρὸς τὰ ὑπερκόσμια, νουνεχῶς ἐπειγόμενος· καὶ ἐν ἐρήμῳ πᾶσιν ἀγνώριστος, τὴν ἐν ἀσκήσει, ζωήν σου ἤνυσας· ὅθεν συνόμιλος, τῶν Ἀγγέλων γέγονας ἐν οὐρανοῖς, τῶν ὑπὲρ κατάληψιν, καταξιούμενος.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Τῇ ἰσαγγέλῳ ζωῆς, τῶν Ἀγγέλων τὰς τάξεις εὔφρανας, καὶ τῶν πιστῶν τὰς καρδίας ῥυθμίζεις, τῇ ἐν σοὶ ἐνεργείᾳ, τοῦ θείου ἔρωτος Ὅσιε· τῶν θεσμῶν γὰρ τῆς ὕλης, ἐπιλαθόμενος, πρὸς ἀΰλους ἀγῶνας ἀπεδύσω, ἐν ὑλικῷ σώματι, στεῤῥοτάτῳ φρονήματι· καὶ ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Χριστοῦ, ἀριστεύσας Πάτερ Μᾶρκε, τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν κληρονόμος γέγονας, τελέσας τὸν δρόμον. Αὐτῶν καὶ ἡμᾶς ἀξίωσον, ταῖς πρὸς Χριστὸν πρεσβείαις σου.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον

Ἀνύμφευτε Παρθένε, ἡ τὸν Θεὸν ἀφράστως συλλαβοῦσα σαρκί, Μήτηρ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, σῶν οἰκετῶν παρακλήσεις δέχου Πανάμωμε, ἡ πᾶσι χορηγοῦσα καθαρισμὸν τῶν πταισμάτων, νῦν τὰς ἡμῶν ἱκεσίας προσδεχομένη, δυσώπει σωθῆναι πάντας ἡμᾶς.

Δοξολογία Μεγάλη καὶ Ἀπόλυσις.

Μεγαλυνάριον.

Βλάστημα ὑπάρχων τῶν Ἀθηνῶν, ἄνθος τῆς ἐρήμου, διὰ βίου ἀγγελικοῦ, Μᾶρκε ἀνεδείχθης, καὶ κόσμῳ διαπνέεις, τῶν ἀρετῶν σου Πάτερ, ὀσμὴν τὴν κρείττονα.

ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ

Ὁ Ἱερεὺς ἄρχεται τῆς Παρακλήσεως μὲ τὴν δοξολογικήν ἐκφώνησιν:

Εὐλογητὸς ὁ Θεός ἡμῶν, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί καὶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ χορός: Ἀμήν.

Ἤ μὴ ὑπάρχοντος Ἱερέως, ἡμεῖς τό:

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς, Ἀμήν.

Ψαλμός ρμβ’ (142).

Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.

Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:

Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.

Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.

Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

Εἶτα τὸ τροπάριον. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς ὑπὲρ φύσιν ἐπὶ γῆς ἠγωνίσω, ὑπερφυῶς παρὰ Χριστοῦ ἐδοξάσθης, τῶν Ἀσκητῶν ὦ Μᾶρκε ἐγκαλλώπισμα· ὅθεν καθικέτευε, πάσης ῥύεσθαι βλάβης, καὶ παντοίων θλίψεων, καὶ σκανδάλων ἐν βίῳ, τοὺς προσιόντας Πάτερ εὐλαβῶς, τῇ θερμοτάτῃ, πρεσβείᾳ σου Ὅσιε.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμός ν’ (50).

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Εἶτα ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Χριστῷ ὦ Μᾶρκε προσάγαγέ με. Γερασίμου.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.

Χριστὸν καθικέτευε ἐκτενῶς, Μᾶρκε θεοφόρε, χάριν δοῦναι καὶ φωτισμόν τοῖς πίστει καὶ πόθῳ προσιοῦσι, τῇ θερμοτάτῃ πρεσβείᾳ σου Ὅσιε.

Ῥευμάτων ἀνάστειλον τὴν ῥοήν, παθῶν ἀκαθάρτων, συμπνιγόντων μου τὴν ψυχήν μου, τῇ σῇ προστασίᾳ Πάτερ Μᾶρκε, καὶ κατανύξεως ῥεῖθρον παράσχου μοι.

Ἰσχὺν ἡμῖν δίδου παρὰ Χριστοῦ, κατὰ τῶν ποικίλων, τοῦ βελίαρ μεθοδειῶν, καὶ σύντριψον τούτου τὴν μανίαν, τὴν καθ’ ἡμῶν Πάτερ Μᾶρκε δεόμεθα.

Θεοτοκίον.

Σαρκὸς ὁμοιώματι ἐκ τῶν Σῶν, ἀχράντων αἱμάτων, πεφανέρωται τοῖς ἐν γῇ, ὁ πάντων Δεσπότης Θεοτόκε, καὶ τῆς κατάρας ἡμᾶς ἐλυτρώσατο.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.

Τὸν ἰσάγγελον βίον μετὰ σαρκὸς ἔζησας, καὶ ἀγγελικῶν χαρισμάτων Μᾶρκε τετύχηκας, ἐξ ὧν μετάδος ἡμῖν, τῇ σῇ πρεσβείᾳ σταγόνας, τοῖς πιστῶς προστρέχουσι, τῇ ἀντιλήψει σου.

Ὡς φωτὸς θείου πλήρης σκότους παθῶν λύτρωσαι, ταῖς σαῖς φωτοφόροις πρεσβείαις, Μᾶρκε μακάριε, τοὺς προσιόντας σοι, καθικετεύων δοθῆναι, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν, τοῖς σὲ γεραίρουσιν.

Ὡς πολλὴν παῤῥησίαν πρὸς τὸν Χριστὸν Ὅσιε, ἔχων ὡς αὐτὸν θεραπεύσας, βίου λαμπρότητι, ἀπαύστως πρέσβευε, διδόναι λύσιν πταισμάτων, Μᾶρκε παμμακάριστε, τοῖς εὐφημοῦσί σε.

Θεοτοκίον.

Μητροπάρθενε Κόρη ἡ τὸν Θεὸν τέξασα, καὶ τὴν τῆς Προμήτορος λύπην ἐξαφανίσασα, πάσης ἀνάγκης με, καὶ ἀθυμίας καὶ λύπης, θᾶττον ἀπολύτρωσαι, τῇ Σῇ χρηστότητι.

Διάσωσον, πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως Ὅσιε Μᾶρκε, τοὺς ἐν πίστει τῇ προστασίᾳ σου σπεύδοντας, ταῖς πρὸς Χριστὸν εὐπροσδέκτοις σου μεσιτείαις.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.

Ἀσκήσας στεῤῥῶς, πολλῶν ἐπάθλων ἔτυχες, ὦ Μᾶρκε σοφέ, παρὰ τοῦ Παντοκράτορος· διὸ ἐκδυσωποῦμέν σε· πολλαπλῶν πειρασμῶν καὶ κακώσεων, ἀνωτέρους συντήρει ἡμᾶς, ὑμνοῦντας τοῦ βίου σου τὰ σκάμματα.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.

Ἀπὸ πάσης στενώσεως, Μᾶρκε θεοφόρε ἡμᾶς ἀπάλλαττε, καὶ ποικίλων περιστάσεων, τοὺς εἰλικρινῶς σε μακαρίζοντας.

Ῥῶσιν σώματος αἴτησαι, καὶ τῶν ψυχικῶν τραυμάτων τὴν ἴασιν, ταῖς πρὸς Κύριον πρεσβείαις σου, Μᾶρκε θεοφόρε ἡμῖν πάντοτε.

Καταλύσας τοῦ δράκοντος, πᾶσαν μηχανὴν συντόνῳ ἀσκήσει σου, τῆς αὐτοῦ ἀπάτης λύτρωσαι, Μᾶρκε θεοφόρε τοὺς ὑμνοῦντάς σε.

Θεοτοκίον.

Ἐξ ἀχράντων αἱμάτων Σου, σάρκα προσλαβὼν ἁγνὴ ὁ Ὑπέρθεος, διασώζει τοὺς δοξάζοντας, Κόρη τὸ τοῦ τόκου Σου μυστήριον.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.

Πόνων χαλεπῶν, ἀνωτέρους διατήρησον, καὶ πικρῶν δυσχερειῶν καὶ συμφορῶν, Πάτερ Μᾶρκε τοὺς πιστῶς σὲ μακαρίζοντας.

Ῥώμην καὶ ἰσχύν, ἡμῖν αἴτει Μᾶρκε Ὅσιε, τοῦ πατεῖν καὶ καταβάλλειν ἐσαεί, καθ’ ἡμῶν τὰς μεθοδείας τοῦ ἀλάστορος.

Ὅρμῳ γαληνῷ, καθοδήγει ἡμᾶς πάντοτε, τῶν ἐν βίῳ χαλεπῶν τρικυμιῶν, ἐκλυτρούμενος ἡμᾶς Πάτερ δεόμεθα.

Θεοτοκίον.

Σύντριψον ἁγνή, τὴν ἰσχὺν τοῦ παναλάστορος, τοῦ ὁρμῶντος καθ’ ἡμῶν μανιωδῶς, καὶ εἰρήνην ἡμῖν δίδου ἀστασίαστον.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.

Ἀγγέλων, τὴν πολιτείαν μετῆλθες, μετὰ σώματος ὡς ἄσαρκος Πάτερ· ὅθεν Ἀγγέλων ἰσότιμος ὤφθης, μεθ’ ὧν δυσώπει ἀπαύστως τὸν Κύριον, δαιμονικῆς ἐπαγωγῆς, ἐκλυτροῦσθαι τοὺς πόθῳ τιμῶντάς σε.

Γαλήνην, αἴτει ἡμῖν οὐρανόθεν, καὶ εἰρήνην Πάτερ Μᾶρκε ἐν βίῳ, καὶ λύσιν πάσης ἀνάγκης καὶ πόνων, ἀπαλλαγὴν καὶ πταισμάτων συγχώρησιν, τοῖς μακαρίζουσι θερμῶς, τοῦ σοῦ βίου τὰ ξένα παλαίσματα.

Ἀγῶνας, ὑπερφυεῖς ἐν ἐρήμῳ, διανύσας στεῤῥοτάτῃ καρδίᾳ, ὑπερφυοῦς, κατηξίωσαι δόξης, παρὰ Χριστοῦ μετὰ τέλος τὸ ἅγιον· ὅθεν ἀπάλλαττε ἡμᾶς, ἀδοξίας παθῶν Μᾶρκε Ὅσιε.

Θεοτοκίον.

Γενοῦ μοι, καταφυγὴ ἐν ἀνάγκαις, ὡς πηγὴ τῆς εὐσπλαγχνίας Παρθένε· πρὸς Σὲ γὰρ Κόρη θερμῶς καταφεύγω, καὶ ἀπαλλάττομαι πάσης στενώσεως· διὸ κηρύττω τὴν θερμήν, πρὸς ἡμᾶς προστασίαν Σου Δέσποινα.

Διάσωσον, πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως Ὅσιε Μᾶρκε, τοὺς ἐν πίστει τῇ προστασίᾳ σου σπεύδοντας, ταῖς πρὸς Χριστὸν εὐπροσδέκτοις σου μεσιτείαις.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Ταῖς τῶν αἱμάτων σου

Ἐν τῇ ἐρήμῳ βιώσας ὡς ἄσαρκος, τῆς συναυλίας Ἀγγέλων ἠξίωσαι· μεθ’ ὧν Πάτερ Μᾶρκε ἱκέτευε, τὸν ἐν ἐλέει ἀνείκαστον Κύριον, διδόναι ἡμῖν θεῖον ἔλεος.

Προκείμενον: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον, ἐν ταῖς ἐντολαῖς Αὐτοῦ θελήσει σφόδρα.

Εὐαγγέλιον Ὁσιακόν.

Ὁ Ν΄ ψαλμός.

Δόξα: Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίου...

Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι. Στ.: Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός...

Ἄγγελος ἐν σώματι, ὡς ἀληθῶς ἀνεδείχθης, ἀσκήσας ὡς ἄσαρκος, ἐν ἐρήμῳ Ὅσιε θείῳ ἔρωτι, καὶ πολλῶν μέτοχος, ἀμοιβῶν ἐγένου· διὰ τοῦτό σου δεόμεθα, Μᾶρκε Πατὴρ ἡμῶν, πάντων ἀσκητῶν ἐγκαλλώπισμα, ἀπαύστως καθικέτευε, πάσης συμφορᾶς καὶ κακώσεως, ἀτρῶτους τηρεῖσθαι, καὶ πάσης τοῦ ἐχθροῦ ἐπιβουλῆς, τοὺς καταφεύγοντας Ὅσιε, τῇ σεπτῇ πρεσβείᾳ σου.

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Ἐν ἐρήμῳ εὑρών σε Σεραπίων ὁ θεῖος Θεὸν ἐδόξασε, μεθ’ οὗ Μᾶρκε δυσώπει, ῥύεσθαι πάσης βλάβης, τοὺς ἐν πίστει κραυγάζοντας· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Μέγας ὤφθης ἐν ἄθλοις, ἐν ἐρήμῳ βιώσας οἷάπερ ἄσαρκος· διὸ μεγάλων πόνων, ἀτρώτους Μᾶρκε τήρει, τοὺς ἐν πίστει κραυγάζοντας· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Εὐλαβῶς προσιόντες τῇ σεπτῇ σου εἰκόνι Μᾶρκε βοῶμέν σοι· χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης, μετόχους ἡμᾶς δεῖξον, αἰωνίου τοὺς ψάλλοντας· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Θεοτοκίον.

Γεωργὸν τῶν ἁπάντων ἀνηρότως Παρθένε κυοφορήσασα, γεώργιόν με δεῖξον, γνησίας μετανοίας, τὸν πιστῶς ἐκβοῶντά Σοι· χαῖρε ἡμῶν προσφυγή, ὦ Κεχαριτωμένη.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.

Ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὁ Σεραπίων εὑρών σε, Μᾶρκε Ὅσιε ἠγάσθη σου τὸν βίον· μεθ’ οὗ ἐκδυσώπει, ὑπὲρ τῶν σὲ τιμώντων.

Ῥύου κινδύνων, καὶ πειρασμῶν πολυτρόπων, Μᾶρκε Ὅσιε τοὺς σὲ ὑμνολογοῦντας, καὶ ὑπερυψοῦντας, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ἄνωθεν πρόσχες, Μᾶρκε ἡμῶν τῇ δεήσει, καὶ ἐκπλήρωσιν ἡμῶν τὰς ἱκεσίας, τῶν σὲ κεκτημένων, μεσίτην πρὸς τὸν Κτίστην.

Θεοτοκίον.

Σωματωθέντα, ἐκ τῶν ἁγνῶν Σου αἰμάτων, τὸν ὑπέρθεον καὶ πάντων Βασιλέα, ἐκτενῶς δυσώπει, ὑπὲρ ἡμῶν Παρθένε.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Ἰλύος ἁμαρτίας, κάθαρον τὸν νοῦν μου, καθαρτικῇ σου πρεσβείᾳ πρὸς Κύριον, καὶ τῶν πταισμάτων αἴτει Μᾶρκε συγχώρησιν.

Μονὰς τὰς οὐρανίους, Μᾶρκε κατοικήσας, διὰ παντὸς ἐκδυσώπει τὸν Κύριον, πάσης ἀνάγκης λυτροῦσθαι τοὺς σὲ γεραίροντας.

Ὁσίων ταῖς χορείαις, συνὼν Πάτερ Μᾶρκε, καὶ φωτισμοῦ τοῦ ἀδύτου πληρούμενος, ἐκ σκοτασμοῦ ἁμαρτίας ἡμᾶς ἀπάλλαττε.

Θεοτοκίον.

Ὑμνοῦμέν Σου τὴν δόξαν, Κεχαριτωμένη, σὺν Γαβριὴλ τῷ Ἀγγέλῳ βοῶντές σοι· χαῖρε ἡ Μήτηρ Κυρίου ἡμῶν ἡ ἔφορος.

Μεγαλυνάρια.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.

Ἤνθησας ἐκ πόλεως Ἀθηνῶν, καὶ ἔπνευσας κόσμῳ, εὐωδίαν τὴν μυστικήν, ὡς εὔοσμον ἄνθος, ὦ Μᾶρκε θεοφόρε, ἀσκήσας ὑπὲρ φύσιν, καθάπερ ἄσαρκος.

Πάντα τὰ ἡδέα καταλιπών, Μᾶρκε θεοφόρε, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, ἀσκήσεως πόνοις, νεκρώσας τὸ σαρκίον, καὶ τὴν ψυχὴν λαμπρύνας, Ἁγίῳ Πνεύματι.

Εἰς ἔρημον ὄρος πόθῳ Χριστοῦ, Μᾶρκε κατοικήσας, ἐβιώσω ὑπερφυῶς, καὶ ἄρτῳ Ἀγγέλων, τραφεὶς παρὰ Κυρίου, ὑπερκοσμίου δόξης, Πάτερ ἠξίωσαι.

Ἐξέστη εὑρών σε ὁ θαυμαστός, Μᾶρκε Σεραπίων, καὶ τὸ σῶμά σου τὸ σεπτόν, κηδεύσας ὁσίως, εἰς ἅπαντα τὸν κόσμον, ἐκήρυξε τοῦ βίου σου, τὰ παλαίσματα.

Χαίροις τῶν Ὁσίων ἡ καλλονή, χαίροις Ἀθηναίων ἐγκαλλώπισμα θαυμαστόν, Μᾶρκε θεοφόρε, Ἀγγέλων συμπολῖτα, καὶ πρεσβευτὰ ἁπάντων, ἡμῶν πρὸς Κύριον.

Πρέσβευε ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν, Μᾶρκε θεοφόρε, τῇ Τριάδι τῇ παντουργῷ, ἱλασμὸν διδόναι, ἡμῖν τοῖς σὲ τιμῶσι, ὁμοῦ σὺν Σεραπίωνι, τῷ  θεόφρονι.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Τό Τρισάγιον καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.

Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα Πατρί…

Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν…

Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

Εἶτα ὁ Ἱερεύς, τὴν Ἐκτενῆ Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων τό λιτανευτικόν· Κύριε ἐλέησον. Ὑπὸ τοῦ Ἱερέως Ἀπόλυσις. Καὶ τῶν Χριστιανῶν ἀσπαζομένων τὴν Εἰκόνα καὶ χριομένων δι’ ἁγίου ἐλαίου, ψάλλονται τὰ παρόντα Τροπάρια: Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Ἔχων, παῤῥησίαν πρὸς Χριστόν, δι’ ὃν ἐν ἐρήμῳ ἀβάτῳ, χαίρων ἐσκήνωσας, Μᾶρκε παμμακάριστε, Ἀθηνῶν βλάστημα, ἐκτενῶς καθικέτευε, ἐκ πάσης ἀνάγκης, καὶ παντοίων θλίψεων, λυτροῦσθαι ἅπαντας, Πάτερ, τοὺς πιστῶς σε τιμῶντας, καὶ τοὺς θαυμαστούς σου ἀγῶνας, μέλποντας καὶ πόθῳ μακαρίζοντας.

Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

Δι’ εὐχῶν.