ΜΑΪΟΣ 29. ΟΣΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΜΑΪΟΣ ΚΘ΄!!

ΥΠΟΜΟΝΗ ΟΣΙΑ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

(Χ. Μπούσια)

ΜΙΚΡΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Εἰς τό· Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στίχους δ’, καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι.

Τῆς ψυχῆς σου εὐγένειαν, καὶ ἀγάπην σὴν ἔνθεον, βασιλίδων κλέος διατηρήσασα, ἐν παλατίου τοῖς ἄλσεσιν, ὡς φοῖνιξ ὑψίκομος, ἀνυψώθης ἀρετῶν, καὶ τοῦ Πνεύματος ἔσοπτρον, διαυγέστατον, ἀνεδείχθης· διὸ νῦν εἰς νυμφῶνας, οὐρανίους συναυλίζῃ, Ὑπομονὴ θείοις τάγμασιν.

Ὡς βασίλισσα ἔμφρονα, καὶ ἀσκήτριαν πάνσεμνον, συνελθόντες σήμερον εὐφημοῦμέν σε, Ὑπομονὴ θεοδόξαστε, Ὁσίων ἀγλάϊσμα, ὡς γὰρ θῦμα ἱερόν, καὶ σεπτὸν ὁλοκάρπωμα, προσενήνοχας, τῷ Κυρίῳ ἀσκήσεως καμάτους, καὶ δακρύων σου τοὺς ὄμβρους, δι’ ὧν σαυτὴν κατεκάλλυνας.

Σθενουμένη τῆς πίστεως, θείῳ ζήλῳ καὶ χάριτι, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπετίναξας, τὴν κοσμικὴν ματαιότητα, καὶ τύρβην τὴν ῥέουσαν, εὐσταλὲς Ὑπομονή, θεοσόφως ποθήσασα, βίον ἄμεμπτον, σὺν ἀζύγων χορείαις διανῦσαι, τῷ σὲ ἀξίως δοξάσαντι.

Ὀρθοδόξων ἀγλάϊσμα, Βυζαντίου ἀπάνθισμα, τῆς Μακεδονίας βλαστὲ θεόφυτε, Παλαιολόγων ὡράϊσμα, ἡδύοσμε ἥδιστε, εὐκλεῶν βασιλισσῶν, τῆς Μονῆς νῦν θησαύρισμα, πέλεις πάντιμον, Παταπίου Ὁσίου τῆς ἐχούσης, ὥσπερ ὄλβον τῆς ἐχούσης, καὶ σεβασμίαν εἰκόνα σου.

Δόξα. Ἦχος β΄.

Τῆς εὐσεβείας τὸν θησαυρὸν ἐπιμελῶς φυλάττουσα, ἐν τῇ ταπεινῇ σου καρδίᾳ, ὡς μάργαρον ἐν τῷ κόχλῳ τῶν ἀνακτόρων, βασιλίδων ἐπώφθης διάκοσμος τίμιος· διὸ νῦν Ὑπομονὴ πανθαύμαστε, ἐν τῷ νυμφῶνι τῆς χαρᾶς χορεύουσα, πρέσβευε Χριστῷ τῷ ποθεινῷ σου νυμφίῳ, ὑπὲρ τῶν τιμώντων ἐν ὕμνοις, τὴν πάνσεπτον μνήμην σου.

Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ.

Κλέος μοναστριῶν, καὶ βασιλίδων εὖχος, Ὑπομονὴ μὴ παύσῃ, πρεσβεύειν τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

Στ.: Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου.

Δάκρυσι προσευχαῖς, νηστείαις ἀγρυπνίαις, καὶ κακουχίαις πλείσταις, τὴν εὐγενῆ ψυχήν σου, Ὑπομονὴ ἐκόσμησας.

Στ.: Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου  καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου.

Ἔμπορος ὡς καλός, Ὑπομονὴ θεόφρον, τὰ ἄῤῥευστα κερδῆσαι, ἐπόθησας πωλοῦσα, τὰ ῥέοντα ὡς πρόσκαιρα.

Δόξα. Τριαδικόν.

Δός μοι ὑπομονήν, Τριὰς ὑπεραγία, καλῶς τοῦ διαπλεῦσαι, τὸ πέλαγος τοῦ βίου, καὶ Σὲ ὑμνεῖν ἑκάστοτε.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Πρέσβευε τῷ Χριστῷ, Παντάνασσα Κυρία, καὶ τόκῳ Σου τῷ θείῳ, ὑπὲρ τῶν ἀνυμνούντων, Ὑπομονῆς τὰ σκάμματα.

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν κλεινὴν βασιλίδα ἐγκωμιάσωμεν, Ὑπομονὴν τὴν Ὁσίαν, περιστερὰν εὐλαβῆ, ἐκ τοῦ κοσμου πετασθεῖσαν τῆς συγχύσεως, πρὸς τὰς σκηνὰς του οὐρανοῦ, ἐν ἀγάπῃ ἀκλινεῖ, ἀσκήσει καὶ ταπεινώσει, βοῶντες· Μῆτερ λιταῖς σου, θραῦσον ἡμῶν τῆς ἁμαρτίας δεσμούς.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.

Ἀπόλυσις.

ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, ὁ Προοιμιακός, καὶ τό· Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τό· Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στίχους στ’, καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσιν.

Ἄνασσα περίδοξε, τοῦ Βυζαντίου ἐκλέϊσας, μονοτρόπων τὰ τάγματα, ἀπείροις καμάτοις σου, καὶ τῶν Ὀρθοδόξων, δήμους φιλοσίους, τῇ σῇ ἀμέμπτῳ βιοτῇ, χριστοηθεία καὶ ἀγαθότητι· διό σου τὴν πανσέβαστον, μνήμην νῦν ἄγοντες σήμερον, Ἰησοῦν μεγαλύνομεν, τὸν λαμπρῶς σε δοξάσαντα.

Ἄνθος εὐωδέστατον, βασιλισσῶν κατεμύρισας, ταῖς ὀσμαῖς εὐσεβείαις σου, Χριστοῦ ἀγαπήσεως, καὶ δικαιοσύνης, σύλλογος ἐνθέων, Ὑπομονὴ μοναζουσῶν, τὸν γηθοσύνως σε μακαρίζοντα, ψαλμοῖς τε ἀναμέλποντα, τὸ ἱερόν σου μνημόσυνον, καὶ τὴν θείαν εἰκόνα σου, προσκυνοῦντα ἑκάστοτε.

Μύρου ὡς ἀλάβαστρον, τῷ Λυτρωτῇ προσενήνοχας, καὶ Θεῷ τὰ σά δάκρυα, καὶ πράξεις τὰς θείας σου, εἴληφας δὲ χάριν, ἄφθονον πρεσβεύειν, ὡς ἀντιμίσθιον αὐτῶν, ὑπὲρ τῶν πίστει ἀνακραζόντων σοι· εἰρήνην· ὅθεν δώρησαι, Ὑπομονὴν θεοφόρητε, καὶ ψυχῆς ἀπολύτρωσιν, ταῖς ἀπαύστοις πρεσβείαις σου.

Ἔνθεον ταπείνωσιν, ἧς ὁ Χριστὸς ὑποτύπωσις, ἀγαπήσασα ἔδραμες, πορφύραν καὶ βύσσον σου, δι’ ἀσήμου χλαίνης, μελανῆς ἀλλάξαι, Ὑπομονὴ καθάπερ χοῦν, τῆς δόξης κράτος καὶ πλούτου ἔκχυσιν, ὡς κόνεως αἰώρημα, καὶ τέφρας ταύτην ὑπόλειμμα, βασιλὶς παναοίδιμε, εὐθαρσῶς καταπτύσασα.

Θεῖον ὁλοκάρπωμα, τῷ Λυτρωτῇ προσενήνεξαι, καὶ θυσίᾳ εὐπρόσδεκτος, βασίλισσα πάντιμε, δι’ εὐχῆς συντόνου, καὶ διὰ νηστείας, ἀποκαθάρασα σαυτήν, Παλαιολόγων σεπτὸν ὡράϊσμα· διό σε ὑπεδέξατο, Ὑπομονὴ εἰς οὐράνια, ὁ παντάναξ σκηνώματα, ὡς ἀμώμητον ἄνασσαν.

Χαίρει νῦν καὶ γάννυται, Ὑπομονὴ θεοφρούρητε, Παταπίου τοῦ μάκαρος, Μονὴ ἡ περίκλυστος, ἐν τοῖς Γερανίοις, ἔχουσα ἐν κόλποις, τὴν ἱεράν σου καὶ σεπτήν, εἰκόνα ὄλβον καθάπερ ἄσυλον· αὐτῇ οὖν νῦν προσπίπτουσα, μοναζουσῶν ἡ ὁμήγυρις, προσδοκᾶ μεσιτείαν σου.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Τὴν συνώνυμον τῆς ὑπομονῆς, τὴν ἐν Βυζαντίῳ θεοφιλῶς πολιτευσαμένην, βασιλίδων τὸ ἔμπνουν ὡράϊσμα, καὶ ἀσκητριῶν τὸ ἐγκαλλώπισμα, συνελθόντες πάντες εὐφημήσωμεν κράζοντες· χαίροις, τῶν Ἑλλήνων τὸ ἐξαίρετον καύχημα, καὶ Παλαιολόγων τὸ σέμνωμα· χαίροις, πυξὶς χαρισμάτων, τὸν πόλον τῆς οὐρανίου Βασιλείας δεικνύουσα· χαίροις, ταπεινώσεως ἄγαλμα, καὶ εὐγενείας ψυχῆς ἀτίμητος σάπφειρος· καὶ νῦν Ὁσία τοῦ Χριστοῦ παγγέραστε, Ὑπομονὴ τρισολβία, μὴ παύσῃ πρεσβεύουσα Χριστῷ ἀσιγήτως, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ὑπομονὴν ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ παντοίαις θλίψεσι.

Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.

Εἴσοδος. Φῶς ἱλαρόν. Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀναγνώσματα.

Προφητείας Ἡσαΐου τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. ξγ΄ 15-19 καὶ ξδ΄ 1-3)

Ἐπίστρεψον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, Κύριε, καὶ ἰδὲ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ ἁγίου σου καὶ δόξης· ποῦ ἐστιν ὁ ζῆλός σου καὶ ἡ ἰσχύς σου; Ποῦ ἔστιν τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου καὶ τῶν οἰκτιρμῶν σου, ὅτι ἀνέσχου ἡμῶν; σὺ γὰρ ἡμῶν εἶ πατήρ, ὅτι Ἀβραὰμ οὐκ ἔγνω ἡμᾶς, ἀλλὰ σύ, Κύριε, πατὴρ ἡμῶν· ῥῦσαι ἡμᾶς, ἀπ’ ἀρχῆς τὸ ὄνομά σου ἐφ’ ἡμᾶς ἐστιν. Τί ἐπλάνησας ἡμᾶς, Κύριε, ἀπὸ τῆς ὁδοῦ σου, ἐσκλήρυνας ἡμῶν τὰς καρδίας τοῦ μὴ φοβεῖσθαί σε; Ἐπίστρεψον διὰ τοὺς δούλους σου, διὰ τὰς φυλὰς τῆς κληρονομίας σου, ἵνα μικρὸν κληρονομήσωμεν τοῦ ὄρους τοῦ ἁγίου σου. Ἐγενόμεθα ὡς τὸ ἀπ’ ἀρχῆς, ὅτε οὐκ ἧρξας ἡμῶν οὐδὲ ἐπεκλήθη τὸ ὄνομά σου ἐφ’ ἡμᾶς. Ἐὰν ἀνοίξῃς τὸν οὐρανόν, τρόμος λήψεται ἀπὸ σοῦ ὄρη, καὶ τακήσονται, ὡς κηρὸς ἀπὸ πυρὸς τήκεται. Καὶ κατακαύσει πῦρ τοὺς ὑπεναντίους, καὶ φανερὸν ἔσται τὸ ὄνομα Κυρίου ἐν τοῖς ὑπεναντίοις· ἀπὸ προσώπου σου ἔθνη ταραχθήσονται. Ὅταν ποιῇς τὰ ἔνδοξα, τρόμος λήψεται ἀπὸ σοῦ ὄρη. Ἀπὸ τοῦ αἰῶνος πλην σοῦ καὶ τὰ ἔργα σου, ἃ ποιήσεις τοῖς ὑπομένουσιν ἔλεος.

Σοφίας Σειρὰχ τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. λγ΄ 1-17)

Ἐλέησον ἡμᾶς, Δέσποτα, ὁ Θεὸς πάντων, καὶ ἐπίβλεψον καὶ ἐπίβαλε τὸν φόβον σου ἐπὶ πάντα τὰ ἔθνη· ἔπαρον τὴν χεῖρά σου ἐπὶ ἔθνη ἀλλότρια, καὶ ἰδέτωσαν τὴν δυναστείαν σου. Ὥσπερ ἐνώπιον αὐτῶν ἡγιάσθης ἐν ἡμῖν, οὕτως ἐνώπιον ἡμῶν ἐμεγαλύνθης ἐν αὐτοῖς· καὶ ἐπιγνώτωσάν σε, καθάπερ καὶ ἡμεῖς ἐπέγνωμεν, ὅτι οὐκ ἔστι Θεὸν πλὴν σοῦ, Κύριε. Ἐγκαίνισον σημεῖα καὶ ἀλλοίωσον θαυμάσια, δόξασον χεῖρα καὶ βραχίονα δεξιόν· ἔγειρον θυμὸν καὶ ἔκχεον ὀργήν, ἔξαρον ἀντίδικον καὶ ἔκτριψον ἐχθρόν. Σπεῦσον καιρὸν καὶ μνήσθητι ὁρκισμοῦ, καὶ ἐκδιηγησάσθωσαν τὰ μεγαλεῖά σου. Ἐν ὀργῇ πυρὸς καταβρωθήτω ὁ σῳζόμενος, καὶ οἱ κακοῦντες τὸν λαόν σου εὕροισαν ἀπώλειαν. Σύντριψον κεφαλὰς ἀρχόντων ἐχθρῶν λεγόντων· οὐκ ἔστι πλὴν ἡμῶν· συνάγαγε πάσας φυλὰς Ἰακώβ, καὶ κατακληρονόμησον αὐτοὺς καθ’ ἀπ’ ἀρχῆς. Ἐλέησον λαόν, Κύριε, κεκλημένον ἐπ’ ὀνόματί σου καὶ Ἰσραήλ, ὃν πρωτογόνῳ ὡμοίωσας. Οἰκτείρησον πόλιν ἁγιάσματός σου Ἱερουσαλήμ, πόλιν καταπαύματός σου. Πλῆσον Σιὼν ἀρεταλογίας σου καὶ ἀπὸ τῆς δόξης σου τὸν λαόν σου. Δὸς μαρτύριον τοῖς ἐν ἀρχῇ κτίσμασί σου καὶ ἔγειρον προφητείας τὰς ἐπ’ ὀνόματί σου. Δὸς μισθὸν τοῖς ὑπομένουσί σε καὶ οἱ προφῆταί σου ἐμπιστευθήτωσαν. Εἰσάκουσον, Κύριε, δεήσεως ἱκετῶν σου κατὰ τὴν εὐλογίαν Ἀαρὼν περὶ τοῦ λαοῦ σου, καὶ γνώσονται πάντες οἱ ἐπὶ τῆς γῆς ὅτι σὺ Κύριος εἶ ὁ Θεὸς τῶν αἰώνων.

Παροιμιῶν τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ, λα'. 10-31)

Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; τιμιωτέρα δὲ ἐστι λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη. Θαρσεῖ ἐπ’ αὐτῇ ἡ καρδία τοὺ ἀνδρὸς αὐτῆς, ἡ τοιαύτη καλῶν σκύλων οὐκ ἀπορήσει. Ἐνεργεῖ γὰρ τῷ ἀνδρὶ ἀγαθὰ πάντα τὸν βίον. Μηρυομένη ἔρια καὶ λίνον, ἐποίησεν εὔχρηστον ταῖς χερσὶν αὐτῆς. Ἐγένετο ὡσεὶ ναῦς ἐμπορευομένη μακρόθεν, συνάγει δὲ αὕτη τὸν βίον. Καὶ ἀνίσταται ἐκ νυκτῶν, καὶ ἔδωκε βρώματα τῷ οἴκῳ, καὶ ἔργα ταῖς θεραπαίναις. Θεωρήσασα γεώργιον ἐπρίατο, ἀπὸ δὲ καρπῶν χειρῶν αὐτῆς, κατεφύτευσε κτῆμα. Ἀναζωσαμένη ἰσχυρῶς τὴν ὀσφὺν αὐτῆς, ἤρεισε τοὺς βραχίονας αὐτῆς εἰς ἔργον. Ἐγεύσατο ὅτι καλόν ἐστι τὸ ἐργάζεσθαι, καὶ οὐκ ἀποσβέννυται ὅλην τὴν νύκτα ὁ λύχνος αὐτῆς. Τοὺς πήχεις αὐτῆς ἐκτείνει ἐπὶ τὰ συμφέροντα, τὰς δὲ χεῖρας αὐτῆς ἐρείδει εἰς ἄτρακτον. Χεῖρας δὲ αὐτῆς διήνοιξε πένητι, καρπὸν δὲ ἐξέτεινε  πτωχῷ. Οὐ φροντίζει τῶν ἐν οἴκῳ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ὅταν ποὺ χρονίζῃ· πάντες γὰρ οἱ παρ’ αὐτῆς ἐνδεδυμένοι βύσσου καὶ πορφύρας ἑαυτῇ ἐνδύματα. Περίβλεπτος δὲ ἐγένετο ὁ ἀνὴρ αὐτῆς ἐν πύλαις, ἡνίκα ἂν καθίσῃ ἐν συνεδρίῳ μετὰ τῶν γερόντων κατοίκων τῆς γῆς. σινδόνας ἐποίησε καὶ ἀπέδοτο τοῖς Φοίνιξι, περιζώματα δὲ τοῖς Χαναναίοις. Ἰσχὺν καὶ εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο, καὶ εὐφράνθη ἐν ἡμέραις ἐσχάταις. Στόμα αὐτῆς διήνοιξε προσεχόντως καὶ ἐννόμως καὶ τάξιν ἐστείλατο τῇ γλώσσῃ αὐτῆς. στεγναὶ διατριβαὶ οἴκων αὐτῆς, σῖτα καὶ νομοθέσμως, ἡ δὲ ἐλεημοσύνη αὐτῆς ἀνέστησε τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ ἐπλούτησας, καὶ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς ᾔνεσεν αὐτήν. Πολλαὶ θυγατέρες ἐκτήσαντο πλοῦτον, πολλαὶ ἐποίησαν δύναμιν, σὺ δὲ ὑπέρκεισαι καὶ ὑπερῆρας πάσας. Ψευδεῖς ἀρέσκειαι καὶ μάταιον κάλλος γυναικός· γυνὴ γὰρ συνετὴ εὐλογεῖται, φόβον δὲ Κυρίου αὕτη αἰνείτω. Δότε αὐτῇ ἀπὸ καρπῶν χειλέων αὐτῆς καὶ αἰνείσθω ἐν πύλαις ὁ ἀνὴρ αὐτῆς.

Λιτή. Ἦχος α΄.

Τὸ ἐν ἀνακτόροις ἐξανθῆσαν εὐσεβείας ἄνθος, τὸ εὐγενείας ἀρώμασι, εὐωδιάσαν τὴν Ἐκκλησίαν, ὑπομονῆς τὴν φερώνυμον, δεῦτε φιλέορτοι ἐπαινέσωμεν ᾄσμασι· ἀσκητικῶς γὰρ τελέσασα τὸν βίον, νίκης τρόπαιον ἤγειρε κατὰ τοῦ παλαιμναίου, καὶ χάριν εἴληφε πρεσβεύειν ὑπὲρ τῶν τιμώντων, αὐτῆς τὴν χαρμόσυνον καὶ φωτοφόρον πανήγυριν.

Ἦχος β΄.

Τρυφὰς καὶ δόξαν ἀπωσαμένη, δι’ ἀγάπην τοῦ Κτίστου σου, τὸ βασίλειον διάδημα ἀντηλλάξω, διὰ μέλανος ἁπλοῦ ὑφάσματος· ὅθεν ἠξιώθης Ὑπομονὴ ἀξιάγαστε, περιπολεῖν τοὺς οὐρανοὺς μετὰ πότμον, καὶ στηρίζειν ἐν δίναις, τὰς ψυχὰς τῶν τιμώντων σε.

Ἦχος γ΄.

Δεῦτε σήμερον πνευματικῶς, εὐωχηθῶμεν ἀδελφοί, ἐπὶ τῇ ἐτησίῳ μνήμῃ Ὑπομονῆς, τῆς μακαρίας ἀνάσσης, ἀνυμνοῦντες αὐτῆς τὰ λαμπρὰ προτερήματα· Κυρίῳ οὖν νῦν αὕτη παρίσταται, καὶ τῆς χαρᾶς τῶν Ἀγγέλων μετέχει, πρεσβεύουσα δοθῆναι ἡμῖν ὑγείαν κατ’ ἄμφω, ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δόξα. Ἦχος δ΄.

Τοῖς ἀσκητικοῖς σου πόνοις καὶ ἱδρῶσι, πολλῷ πλεῖον ἐλάμπρυνας, τῆς εὐσεβείας τὸ ἀμάραντον κάλλος, Ὑπομονὴ θεόφιλε· ὑπὲρ γὰρ τὸν ἥλιον ἔλαμψεν ἡ καρτερία σου, ὑπομονὴν σταθηρὰν ἐπιδείξασα, ἐν τῇ ἐλπίδι τῶν ἀθανάτων βραβείων· αὐτῶν οὖν καὶ ἡμᾶς ἀξίωσον, μοναστριῶν καὶ βασιλίδων ἀκροθίνιον, τοὺς τιμῶντας ἀξιοχρέως, τὴν πανσέβαστον μνήμην σου.

Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις, Μακεδονίας βλαστέ, τοῦ Βυζαντίου εὐωδέστατε ἴασμε, μελάθρου βλαστήσας μέσον, βασιλικοῦ καὶ ὀσμαῖς, εὐσεβείας θείας τέρπων ἅπαντας· ἀγάπης γὰρ γέγονας, τιμαλφὲς περιδέραιον, δικαιοσύνης, πορφυρόχρουν ἱμάτιον, καὶ ἀτίμητον, σωφροσύνης διάδημα· θεῖον χαρίτων ἔσοπτρον, Χριστὸν καθικέτευε, Ὑπομονὴ δοῦναι πᾶσι, τοῖς σὲ τιμῶσι μετάνοιαν, ὑγείαν κατ’ ἄμφω, καὶ εἰρήνην ποθουμένην, ἀδιατάρακτον.

Στ.: Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου.

Χαίροις, ἡ τὴν πτωχείαν Χριστοῦ, ἐπιποθήσασα καὶ πλοῦτον μισήσασα, τὸν πρόξενον αἰωνίου, καὶ ζοφεροῦ κολασμοῦ, βασιλίδων γέρας ἀξιάγαστον· ψυχῆς γὰρ ἐπέτασας, πτέρυγάς σου πρὸς Κύριον, κλωβὸν λιποῦσα, σὸν τὸν πάνυ πολύτιμον, καὶ κατέπαυσας, ἐν τῆς δόξης σκηνώμασιν, ἔνθα Ἀγγέλων τάγματα, κυκλοῦσι τὸν Κύριον, Ὑπομονὴ θεοφόρε, μεθ’ ὧν ἀεὶ συγχορεύουσα, Χριστὸν ἐκδυσώπει, παρασχεῖν τοῖς σὲ τιμῶσι, τὸ μέγα ἔλεος.

Στ.: Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου  καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου.

Χαίροις, ἡ ἀνακτόρων τρυφάς, καὶ δόξαν ῥέουσαν ὡς ἄγαν ψυχόλεθρον, λιποῦσα καὶ μονοτρόπων, μοναδικῆς βιοτῆς, τρίβους γηθοσύνης, διοδεύσασα· νομίμως γὰρ ἤσκησας, καὶ καθεῖλες τὸ φρύαγμα, ἐν τῇ δυνάμει, τῇ δοθείσῃ σοι ἄνωθεν, τοῦ ἀλάστορος, καὶ δεινοῦ κοσμοκράτορος· ὅθεν καὶ στέφος εἴληφας, τῷ ὄντι ἀμάραντον, ὡς τῶν στεῤῥῶν σου καμάτων, Ὑπομονὴ ἀντιμίσθιον, παρὰ τοῦ Σωτῆρος, καὶ παντάνακτος Κυρίου, ἀξιοθαύμαστε.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Τὴν βασιλίδων ἀλουργίδα, πανσόφως καταλιποῦσα, καὶ ὁμηγύρει μοναζουσῶν ἀριθμηθεῖσα, ἔμπλεως ἐγένου τῶν χαρισμάτων, τοῦ Πνεύματος, θεομακάριστε· καταπαλαίσασα γὰρ τὸν δεινὸν κοσμοκράτορα, ψυχοτρόφου ὑπομονῆς ἐπώφθης κυάθιον ἀτίμητον, καὶ προσευχῆς ἀδιαλείπτου, περικαλλέστατον τέμενος· ἀξίωσον οὖν καὶ ἡμᾶς διαπλεῦσαι, τοῦ βίου τὸ πέλαγος ἡρέμως, καὶ καταντῆσαι εἰς τὸν ἀχείμαστον ὅρμον, τῆς ἀλήκτου εὐφροσύνης, Ὑπομονὴ ἀεισέβαστε.

Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν κλεινὴν βασιλίδα ἐγκωμιάσωμεν, Ὑπομονὴν τὴν Ὁσίαν, περιστερὰν εὐλαβῆ, ἐκ τοῦ κοσμου πετασθεῖσαν τῆς συγχύσεως, πρὸς τὰς σκηνὰς του οὐρανοῦ, ἐν ἀγάπῃ ἀκλινεῖ, ἀσκήσει καὶ ταπεινώσει, βοῶντες· Μῆτερ λιταῖς σου, θραῦσον ἡμῶν τῆς ἁμαρτίας δεσμούς.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.

Ἀπόλυσις.

ΟΡΘΡΟΣ

Μετὰ τὴν α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος α΄. Τὸν τάφον Σου Σωτήρ.

Ὡς ἔαρ νοητόν, ἐν τοῦ Ἔαρος ὥρᾳ, ἐπέφανεν ἡμῖν, ἡ ἁγία σου μνήμη, πιστοὺς ἀναψύχουσα, εὐωδίᾳ καμάτων σου, τοὺς γεραίροντας, Ὑπομονὴ θεοφόρε, πολιτείας σου, τῆς θεαρέστου τοὺς πόνους, φαιδροῖς μελῳδήμασι.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.

Μετὰ τὴν β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χειμῶνα ἐδίωξας Ὑπομονὴ τῶν παθῶν, καὶ ἔαρ ἀνέτειλας παντοειδῶν ἀρετῶν, ἡσύχως σχολάζουσα· ὅθεν λειμὼν χαρίτων, εὐωδέστατον ὤφθης, ἄνθη ἀοργησίας, προσευχῆς καὶ ἀγάπης, προβάλλουσα ὁμηγύρει, τῶν εὐφημούντων σε.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.

Μετὰ τὸν Πολυέλεον, Κάθισμα. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν ἀδιάδοχον, ἐπιποθήσασα, δόξαν ἐμίσησας, σαρκὸς ἀπόλαυσιν, καὶ βίου ῥέουσαν τρυφήν, καλλώπισμα Βυζαντίου· ὅθεν καὶ ταπείνωσιν, ἀντὶ πλούτου προέκρινας, καὶ κελλίον ἄσημον, εὐπρεποῦς ἀντὶ δώματος· διὸ Ὑπομονὴ ἠξιώθης, χαίρειν σὺν τῷ Χριστῷ ἐν πόλῳ.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.

Εἶτα, οἱ Ἀναβαθμοί· τὸ α’ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου.

Προκείμενον: Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου.

Στ.: Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου  καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου.

Εὐαγγέλιον, κατὰ Ματθαῖον. Ζήτει τῇ Πέμποτῃ τῆς Η’ Ἑβδομάδος.

Ὁ Ν’ ψαλμός.

Δόξα: Ταῖς τῆς Σῆς Ὁσίας...

Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. β. Στ.: Ἐλέησόν με ὁ Θεός...

Τὸ πῦρ τῆς τοῦ Κυρίου ἀγάπης, τὴν ψυχήν σου ἀναφλέξαν, λαμπάδα φαεινὴν βασιλίδων σε ἀνέδειξε, Ὑπομονὴ θεοφώτιστε· ὅθεν σκότος ὑψηλοφροσύνης διώξασα, καὶ τὴν ἐπηρμένην ὀφρὺν τοῦ ἀλάστορος πατήσασα, ταπεινώσεως λύχνος ὤφθης πάμφωτος· καὶ νῦν λελαμπρυσμένη ἀκτῖσι τῶν ἔργων σου, Κυρίῳ παρίστασαι πρεσβεύουσα ἐνθέρμως, ὑπὲρ τῶν τιμώντων τὴν φωτοφόρον σου κοίμησιν.

Εἶτα, οἱ Κανόνες· τῆς Ἑορτῆς, καὶ τῆς Ὁσίας, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Ὑπομονῆς ἐπώνυμον ὑμνέω βασίλισσαν. Χ.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.

Ὑφαίνειν ἀξίωσον, τῇ βασιλίδι μελώδημα, Χριστὲ παντοδύναμε, Ὑπομονῇ τῇ κλεινῇ, καὶ ἀνάδειξον, ὑπομονῆς ταμεῖον, καρδίαν τοῦ δούλου σου, βίου ἐν θλίψεσι.

Προσήνεγκας ἄνασσα, Ὑπομονὴ τῷ παντάνακτι, ὡς φοῖνιξ ὑψίκομος, τοὺς σοὺς καρποὺς ἐν καιρῷ, ἀδιάπτωτον, ἀγάπην σωφροσύνην, ταπείνωσιν πνεύματος, καὶ ἱλαρότητα.

Οὐ δόξαν βασίλειον, οὐδὲ τοῦ κόσμου τερπνότητα, θεόφρον ἠγάπησας, Ὑπομονὴ βασιλίς, ἀλλ’ ἐπόθησας, μοναζουσῶν τὸν βίον, καὶ δόξαν οὐράνιον, τὴν διαμένουσαν.

Θεοτοκίον.

Μητράνανδρε Δέσποινα, εὐλογημένη Παντάνασσα, τῷ τόκῳ Σου πρέσβευε, Παμβασιλεῖ καὶ Θεῷ, τοῦ ἀλάστορος, δουλείας με ῥυσθῆναι, τὸν τλήμονα δοῦλόν Σου, νῦν τὸν ὑμνοῦντά Σε.

ᾨδὴ γ΄. Τοὺς Σοὺς ὑμνολόγους.

Ὁσίων ποθήσασα ἀνῦσαι, ὁδοὺς ἀσκητῶν Ὑπομονή, τοῦ πορφυροῦ χιτῶνός σου, μεταμβαφὲς τριβώνιον, ἠλλάξω καὶ τοῦ δώματος, τοῦ βασιλείου τὴν κέλλαν σου.

Νευρώσασα Μῆτερ τὴν ψυχήν σου, ἐν πόνοις ἀσκήσεως στεῤῥοῖς, τὸν ἄσταχυν ἐβλάστησας, τῆς σωτηρίας ἄνασσα, Ὑπομονὴ γεώργιον, σαυτὴν ποιοῦσα πανεύφορον.

Ἡλίου φαιδρότερον ἐκλάμπει, ἡ μνήμη σου ἡ χρυσοφεγγής, τοῦ Βυζαντίου ἄνασσα, Ὑπομονὴ περίδοξε, αὐγάζουσα τοὺς μέλποντας, τὴν σὴν φιλόθεον βίωσιν.

Θεοτοκίον.

Σεμνότητος κέρας Θεοτόκε, ἀῤῥεύστως συνέλαβες Υἱόν, τὸν ἐν ψυχαῖς σταλάζοντα, ἡμῶν ζωὴν αἰώνιον, καὶ πάντας διασώζοντα, τοὺς Σὲ ἀεὶ μακαρίζοντας.

Κάθισμα. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον.

Τῆς φθαρτῆς βασιλείας ἐγκαταλείπουσα, τὸ στασιῶδες καὶ Κτίστου, τὸν ἐλαφρὺν τὸν ζυγόν, βασιλὶς Ὑπομονὴ ἐπ’ ὤμων αἴρουσα, βύσσον πολύτιμον τὸν σόν, ἀντηλλάξω νουνεχῶς, σεμνὴ δι’ εὐτελεστάτου, ἀσκητικοῦ τριβωνίου, καὶ τὸ σὸν δῶμα διὰ κέλλης μικρᾶς.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.

ᾨδὴ δ΄. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.

Ἐκλεκτὴ Κυρίου νύμφη, τὰ τοῦ βίου ἐπίκηρα, καὶ τερπνὰ ὡς ὄναρ, ἔφυγες ἐμφρόνως βασίλισσα, Ὑπομονὴ Βασιλείαν ἀτελεύτητον, τὴν ἐν δώμασι, τοῖς οὐρανίοις ζηλώσασα.

Πεπολίτευσαι συννόμως, καὶ κανὼν ἀκριβέστατος, ὤφθης ἐγκρατείας, καὶ δικαιοσύνης εἰκόνισμα, μοναστριῶν ἐναρέρων ἀδιάσειστον, βάθρον πίστεως, Ὑπομονὴ θεοφρούρητε.

Ὡς ταμεῖον θαυμασίων, Παταπίου τὸ λείψανον, τοῦ Ὁσίου ἔσχεν, ἡ Μονὴ Προδρόμου πανεύφημε, Ὑπομονὴ ὅπερ εἶτα δι’ ἀσφάλειαν, οἱ σοὶ ἄνθρωποι, εἰς τὰ Γεράνεια ἤνεγκον.

Θεοτοκίον.

Νομοθέτην ἡ τεκοῦσα, δωρεὰν ἐξαλείφοντα, τῶν ἐμῶν πταισμάτων, τὴν πληθὺν Μητράνανδρε Δέσποινα, Χριστὸν τοῦ κόσμου Σωτῆρα καθικέτευε, διασῷσαί με, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως.

ᾨδὴ ε΄. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.

Ὑπέρκαλε ἄνασσα, Ὑπομονὴ δαμάσασα, σάρκα σκληροτάταις ἀγωγαῖς σου, δακρύων ὄμβροις, ἀδιαλείπτοις εὐχαῖς, καὶ πόνοις ἀσκήσεως στεῤῥοῖς, χάριν θείαν εἴληφας, τῷ Κυρίῳ παρίστασθαι.

Μακάριος κράζομεν, λαὸς τοιαύτην ἄνασσα, ὡς Ὑπομονή σε θειοτάτη, ἔχων καὶ ῥῦστιν, ἐν τοῖς τοῦ βίου δεινοῖς· ὑπάρχεις γὰρ πάντων ἀρωγός, τῶν ἐπιζητούντων σε, καὶ τιμώντων τὴν μνήμην σου.

Οἰκτείρουσα στένοντας, Ὑπομονὴ καὶ κάμνοντας, ὤφθης ἐκμαγεῖον εὐσπλαγχνίας, καὶ συμπαθείας, εὐφορωτάτη κοιλάς, εἰς ἣν θλιβομένων οἱ χοροί, ἔτρεχον καὶ βάλσαμον, κουφισμοῦ ἀπελάμβανον.

Θεοτοκίον.

Νοεῖν οὐ δεδύνηνται, τὴν Σὴν ἁγίαν κύησιν, Μῆτερ τοῦ Ὑψίστου αἱ δυνάμεις, τῶν Ἀρχαγγέλων καὶ νοερῶν στρατιῶν· ἐπώφθης γὰρ σκήνωμα φωτός, τοῦ ἀδύτου χάριτας, ἐκπυρσεύουσα Δέσποινα.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν θείαν ταύτην.

Ὑπὲρ τὴν φύσιν ἀσκήσασα, ἐν μάνδρᾳ γερασμίῳ βασίλισσα, ἐπώφθης πρόβολος, τῆς μετανοίας καὶ καύχημα, μοναζουσῶν Ὁσίων, θεοχαρίτωτε.

Μανίαν Μῆτερ τοῦ δράκοντος, ἐπράϋνας ἀσκήσεως πόνοις σου, καὶ τὰ τοξεύματα, αὐτοῦ πανσόφως ὑπέμεινας, ὑπομονῆς δειχθεῖσα, εἰκὼν περίβλεπτος.

Νοὸς τοῦ σοῦ θείοις αὔλαξιν, εἰσδέδεξαι τὸν σπόρον τῆς πίστεως, καὶ τῶν ἱδρώτων σου, αὐτὸν ῥανῖσιν ἐπηύξησας, καὶ ἀρετῶν πολύχουν, καρπὸν συνέλεξας.

Θεοτοκίον.

Ἐν Σοὶ καυχώμεθα Δέσποινα, βροτῶν τῇ θεωσάσῃ τὸ φύραμα, διὰ τοῦ τόκου Σου, καὶ Σὲ ἀπαύστως δοξάζομεν, ὑπερευλογημένη, τοῦ κόσμου στήριγμα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

Ὑπομονῆς θεοστηρίκτου τὴν ὁμώνυμον, καὶ βασιλίδων θεοσόφων τὴν ὑπέρτιμον, τὴν ἐκλάμψασα ὡς ἄστρον ἐν Βυζαντίῳ, καὶ χοροὺς μοναζουσῶν καταπυρσεύσασαν, ταπεινώσεως βολαῖς ἀνευφημήσωμεν, πόθῳ κράζοντες· Χαῖρε Μῆτερ πανεύφημε.

Ὁ Οἶκος.

Ἄμεμπτον πολιτείαν, ἐπιδείξασα Μῆτερ, Ἀγγέλων ἰσοστάσιος ὤφθης· ἐν μελάθρῳ γὰρ πρῶτον καλῶς, καὶ ἐν κέλλῃ εἶτα ταπεινῇ ἔδειξας, ψυχῆς σου τὴν εὐγένειαν· διὸ Ὑπομονὴ βοῶμεν·

Χαῖρε, ἀκτὶς ἀρετῶν παντοίων·

χαῖρε, βολὶς φρονημάτων θείων.

Χαῖρε, Βυζαντίου κειμήλιον ἄσυλον·

χαῖρε, φιλοθέου ἀσκήσεως ἔσοπτρον.

Χαῖρε, στέμμα χρυσοποίκιλτον, σεμνοτάτης βιοτῆς·

χαῖρε, τῆγμα θεομύριστον, μετανοίας καὶ εὐχῆς.

Χαῖρε, ὅτι ἀζύγων τοῖς χοροῖς ἠριθμήθης·

χαῖρε, ὅτι ἀνάκτων ἐκ τῶν βίβλων ἐξέσθης.

Χαῖρε, λαμπρὰς σοφίας ἀείφωτος·

χαῖρε, ψεκὰς χαρίτων σωτήριος.

Χαῖρε, κρατὴρ κιρνῶν δόσεις θείας·

χαῖρε, πρηστὴρ τῆς πλάνου μανίας.

Χαῖρε, Μῆτερ πανεύφημε.

Συναξάριον.

Τῇ ΚΘ΄  τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς Ὁσίας Ὑπομονῆς, τῆς Παλαιολογίνης.

Στέμμα καταθέσασα ἀνάκτων κάτω,

στέμμα εἴληφας, Ὑπομονή, ἐν πόλῳ.

Αὕτη, οὖσα θυγάτηρ τοῦ ἡγεμόνος τῆς παρὰ τὸν Ἀξιὸν Μακεδονίας, διετέλεσεν ἄνασσα τοῦ Βυζαντίου παρὰ τὸ πλευρὸν τοῦ ἄνακτος Μανουὴλ τοῦ Β’ τοῦ Παλαιολόγου. Τὸ κοσμικὸν αὐτῆς ὄνομα ἦτο Ἑλένη. Σοφῶς πολιτευθεῖσα ἐγκατέλιπε τὴν ἐπίγειον δόξαν καὶ ἐνεκλείσθη εἴς τινα Μονὴν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, λαβοῦσα τὸ ὄνομα Ὑπομονή. Θεοφιλῶς τελέσσα τὸν βίον ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ τῇ 13ῃ Μαρτίου τοῦ 1450 ταφεῖσα παρὰ τὸ πλευρὸν τοῦ αὐτῆς συζύγου ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Παντοκράτορος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Θεοδοσίας, τῆς Κωνσταντινουπολιτίσσης καὶ τῶν σὺν αὐτῆς.

Κέρας κριοῦ κτεῖνάν σε, Θεοδοσία,

Ὤφθη νέον σοι τῆς Ἀμαλθείας κέρας.

Αὗτη, κατήγετο ἀπὸ γονεῖς περιβοήτους εἰς τὴν εὐσέβειαν, πλουσίους κατὰ πολύ. Ὅθεν καὶ ἡ Ἁγία, ἀπὸ μικρᾶς ἡλικίας ἐπαιδεύθη ἐν εὐσεβείᾳ καὶ ἐν πάσῃ ἀρετῇ. Εἰς ἡλικίαν ἑπτὰ ἐτῶν ἐστερήθη τὸν πατέρα της, ἡ μήτηρ της τὴν ἔκαμε καλογραίαν εἰς Μοναστήριόν τι τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Δὲν παρῆλθε πολὺς καιρός, καὶ ἀπέθανε καὶ ἠ μήτηρ της. Ἡ δὲ Θεοδοσία τότε, ἐμοίρασεν ὅλα τὰ πλούτη εἰς τοὺς πτωχούς. Κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς αἱρέσεως τῶν εἰκονομάχων, ἡ Ἁγία Θεοδοσία ἦτο ἡγουμένη τοῦ Μοναστηρίου της. Βλέπουσα τὸν διωγμὸν κατὰ τῶν ἱερῶν Εἰκόνων καὶ αὐτὴ ἡ ἰδία ὑπερεμάχει τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ως πρὸς τὸν σεβασμὸν τῶν ἱερῶν Εἰκόνων, καὶ τὰς ἄλλας καλογραίας ἐνεθάῤῥυνεν εἰς τοῦτο. Κάποτε, ὁ σπαθάριος τοῦ εἰκονομάχου βασιλέως Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου, ἀνέβη εἰς κλίμακα ἵνα καταῤῥίψῃ τὴν περίφημον εἰκόνα Χριστοῦ τοῦ Ἀντιφωνητοῦ, ἀνηρτημένην εἰς τὴν Χάλκην Πύλην. Ἡ Αγία, ἀφοῦ παρέλαβε μεθ’ ἑαυτῆς καὶ ἄλλας μοναχάς, ἀφήρεσαν ἀτρόμητοι τὴν κλίμακα καὶ ὁ ὑβριστὴς τῶν ἱερῶν Εἰκόνων, καταπεσών, ἐφονεύθη. Τὸ ἱερὸν τοῦτο ἀνδραγάθημα, ἔφερεν αὐτὰς καὶ εἰς τὸ Μαρτύριον. Αἱ μοναχαί, ἀπεκεφαλίσθησαν ἀμέσως. Ἡ δὲ Ἁγία Θεοδοσία, ὑποστᾶσα δεινὰ βασανιστήρια, ἐπνίγη μὲ ἕν κέρατον κριοῦ, τὸ ὁποῖον της ἔχωσαν εἰς τὸ στόμα της.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Θεοδοσίας, τῆς Τυρίας.

Πνίγει θαλάσσης Θεοδοσίαν ὕδωρ,

Τρέφει δὲ Χριστὸς εἰς ἀναψυχῆς ὕδωρ.

Αὕτη ἡ ἱερὰ καὶ Ἁγία κόρη, Τυρία ἧν τὸ γένος. Ὀκτωκαιδέκατον δὲ ἄγουσα τῆς ἡλικίας ἔτος, συλλαμβάνεται ὑπὸ τῶν εἰδωλολατρῶν, καὶ δεσμεῖται, μέλλουσα δίκας διδόναι, ὡς ὁμολογοῦσα τὸν Θεόν. Ἄρτι γὰρ προκαθεζομένων τῶν δικαστῶν, ἤχθη Οὐρβανῷ τῷ ἄρχοντι, ὁ δὲ θύειν τοῖς εἰδώλοις αὐτῇ προστάττει. Ἐπεὶ δὲ οὐκ ἐπείσθη, δεινὰς κατὰ τῶν πλευρῶν, καὶ κατὰ τῶν μαζῶν ἐπιθεὶς αὐτῇ βασάνους, μέχρις ὀστέων αὐτῶν τε ἤδη καὶ τῶν ἔσω σπλάγχνων ὁ ἀνήλεως ἐχώρει, ἐπιμόνως τὴν παῖδα ὁρῶν τιμωρουμένην, καὶ σιγῇ τὰς βασάνους δεχομένην. Ἔτι δὲ αὐτὴν ἐμπνεύουσαν, ἠρώτα θύειν παρακελευόμενος. Ἡ δέ, διάρασα τὸ στόμα, καὶ τοις ὀφθαλμοῖς ἀτενίσασα, ἐπιμειδιῶντι τῷ προσώπῳ: Τί δὴ πλανᾶσαι, φησίν, ἄνθρωπε; Οὐκ οἶδας, ὅτι τῆς τοῦ Θεοῦ μαρτυρίας κοινωνίας τυχεῖν ἠξιώθην; Ὁ δέ, ἐπεὶ συνεῖδεν ἑαυτὸν γελώμενον ὑπὸ τῆς κόρης, μείζοσιν ἤ πρῶτον αἰκίζεται ταῖς βασάνοις. Εἶθ’ οὕτω τοῖς θαλαττίοις ἀκοντίζει ῥεύμασιν, ἐν οἷς τὸ μακάριον τέλος ἐδέξατο.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ὀλβιανοῦ, Ἐπισκόπου πόλεως Ἀνέου καὶ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ.

Τὸν Ὀλβιανὸν μάλα ὄλβιον λέγω,

Ὑπὲρ Θεοῦ θανόντα τοῦ πανολβίου.

Ὃς ἦν ἐπὶ τῆς βασιλείας Μαξιμιανοῦ, ἐν ὑπατείᾳ Ἀλεξάνδρου καὶ Μαξίμου, καὶ ἤχθη ἐπὶ Ἰουλίου καὶ Αἰλιανοῦ, ἡγεμόνων τῆς Ἀσίας. Ὑπὸ τούτων δὲ ἐρωτώμενος, καὶ μὴ πειθόμενος θῦσαι, γυμνοῦται τῶν ἱματίων, καὶ ὀβελίσκοις πεπυρακτωμένοις τὰ σπλάγχνα διαπείρεται καὶ κατακαίεται, εἶτα φρουρεῖται. Καὶ εἰς δευτέραν ἐρώτησιν ἀχθείς, καὶ μὴ ἐνδούς, γυμνοῦται, καὶ τὰς σάρκας ξέεται σφοδρῶς. Πυρᾶς δὲ ἐξαφθείσης μεγίστης, καὶ εἰς ὕψος ἀρθείσης ἐπὶ πολύ, ἐν αὐτῇ ἀκοντίζεται, καὶ ἐν αὐτῇ τὸ πνεῦμα τῷ Θεῷ παρατίθεται.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες· Ἀνὴρ καὶ ἡ τούτου Σύζυγος, ξύλοις τὰ ὀστᾶ συντριβέντες, τελειοῦνται.

Τοῖς ἀνδρὸς ὀστοῖς συγκατεθλάσθης, γύναι,

Κἀγὼ σὸν ὀστοῦν, πρὸς τὸν ἄνδρα φαμένη.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Νάννος, ἤτοι Ἰωάννης, ὁ Θεσσαλονικεύς, ὁ ἐν Σμύρνῃ μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1802, ξίφει τελειοῦται.

Καὶ ὁ Νάννος ὤφθη χαριτώνυμος νέος,

Μάρτυς Κυρίου, ὦ ἄκρας εὐδοξίας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς θλιβερῆς ἁλώσεως τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, ἤτοι τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων· Σισινίου τοῦ διακόνου, Μαρτυρίου καὶ Ἀλεξάνδρου, τῶν μαρτυρησάντων ἐν ἔτει 397, ἐν Μεδιολάνῳ τῆς Ἰταλίας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μαξιμίνου, ἐπισκόπου Τρεβήρων, πολεμίου τοῦ ἁρειανισμοῦ, καὶ περιθάλψαντος κατὰ τὸν διωγμὸ αὐτοῦ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀνδρέου τοῦ Ἀργέντη, τοῦ ἐκ Χίου καὶ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει 1465.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας.

Σεπτὴν τελευτὴν τὴν Ἀλεξάνδρου σέβω,

ὃν οἶδα σεπτὸν τῆς Ἀλεξάνδρου Πάπαν.

Οὗτος, ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους Κωνσταντίνου τοῦ μεγάλου, ἐν ἔτει 320, πρὸ τῆς Οἰκουμενικῆς πρώτης Συνόδου. Ἔγινε δὲ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας μετὰ τὸν Ἀχιλλᾶν. Οὗτος καὶ τὸν δυσσεβῆ καὶ κακόφρονα Ἄρειον ἐδίωξε καὶ ἀπέβαλεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ. Διαλάμψας δὲ εἰς τὸν θρόνον χρόνους εἰκοσιτρεῖς, ἀφῆκε διάδοχόν του τὸν Μέγα Ἀθανάσιον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Εὐθυμίου, Ἐπισκόπου Ζήλων, τοῦ ἐκ Παρακοίλων τῆς Λέσβου ὁρμωμένου, καὶ ἐν Ἀμασείᾳ τοῦ Πόντου, ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν ἐν βαρυτάτῃ εἱρκτῇ ἐκλεισθέντος, μαρτυρικῶς τελειωθέντος, ἐν ἔτει 1921ῳ.

Ὁ Εὐθύμιος ἐν εἱρκτῇ μαρτυρήσας,

Προσετέθη χορείᾳ Μαρτύρων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλλοῦ, τοῦ Ῥώσσου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐθελμπέρτου τοῦ βασιλέως.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἱερεμίου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Ἐγγύησης τῶν Ἀμαρτωλῶν, ἐν τῇ Ῥωσσίᾳ

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.

ᾨδὴ ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.

Ὡς πολύτιμον πορφύραν τὸ τριβώνιον, τῆς σῆς ἀσκήσεως, Ὑπομονὴ εὐκλεής, Ὁσία ἐπέχρωσας, καὶ κατεστόλισας, ἐν τοῖς δάκρυσι, νηστείαις ἀγρυπνίαις σου, τοῦτο καὶ σκληραγωγίᾳ.

Βάθρον πίστεως ὑπομονῆς συνέσεως, καὶ βίου κρείττονος, Ὑπομονὴ ἀγαθή, ὀφθεῖσα παρίσταται, νῦν τῷ παντάνακτι, ὡς βασίλισσα, περικλεὴς καὶ σέμνωμα, τῶν μοναζουσῶν ἐνθέως.

Ἀνυψώσασα Ὑπομονὴ πρὸς Κύριον, ψυχῆς τὰ ὄμματα, τῆς σῆς καὶ χεῖρας καλῶς, θεόφρον ἐκτέινουσα, πρὸς χρείαν ἔχοντας, ἐταπείνωσας, σαὐτὴν καὶ ἀπημπόλησας, τὴν κενὴν ἀνάκτων δόξαν.

Θεοτοκίον.

Σάρκα βρότειον ὁ Κτίστης προσελάβετο, ἐκ τῶν αἱμάτων Σου, ἵνα τοῖς ἄνω καλῶς, συνάψῃ τὰ γήϊνα, Θεογεννήτρια, καὶ παντέλειος, Θεὸς φανῇ καὶ ἄνθρωπος, χοϊκοῖς ὁ Ζωοδότης.

ᾨδὴ η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.

Ἵλεων ἀπέργασαι τὸν Κτίστην, ἡμῖν καὶ παντάνακτα βασίλισσα, πάσης περιστάσεως, δυσμενοῦς καὶ θλίψεως, ἐξαιρουμένη τάχιστα, ταῖς ἱκεσίαις σου, καὶ φύλαττε, ἀτρώτους ἐκ πάντων, τῶν βελῶν τοῦ πλάνου, ἀεὶ τοὺς σὲ τιμῶντας.

Λείριον τερπνὸν τοῦ Παραδείσου, καὶ κρίνον Ἐδὲμ εὐῶδες καὶ πανθαύμαστον· σὲ ἡμεῖς γιγνώσκομεν, βασιλίδων μέλαθρον, Ὑπομονὴ καὶ ᾄσμασι, τὴν σὴν ἐτήσιον, πανήγυριν τελοῦμεν προφρόνως, στέφοντες τοῖς ὕμνων, ὀάσμοις σοὺς καμάτους.

Ἴθυνας τοὺς πόδας σου πρὸς ὅρμον, ὑπήνεμον τῆς τοῦ Κτίστου ἀγαπήσεως, καὶ σοφῶς βασίλισσα, παῖδάς σου ἐκτρέφουσα, ἐν νουθεσίᾳ πάντοτε, Χριστοῦ ἐκόσμησας, νομίμῳ συζυγίᾳ σὸν βίον, πρὶν ἢ διανύσῃς, ἀσκητριῶν τὰς τρίβους.

Θεοτοκίον.

Στάμνε μυστικὴ τοῦ θείου μάνα, Παντάνασσα Θεοτόκε ἀπειρόγαμε, ἡ τὸν Παντοκράτορα, σχοῦσα ἐν νηδύϊ Σου, ὡς ἄρτον ἀδαπάνητον, καὶ μάνα βρώσεως, ζωῆς τῆς αἰωνίου πενίας, ἀρετῶν Σὸν δοῦλον, παντοίων λύτρωσαί με.

ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.

Στήριγμα Μονῆς, Προδρόμου ὑπάρξασα, ἐν Πόλει πόλεων, σκέπε τὴν τιμῶσάν σε, νῦν Παταπίου τοῦ οὐρανόφρονος, Μονὴν τὴν σοῦ κατέχουσα, τὸ θεῖον ἔκτυπον, ὥσπερ ὄλβον Μῆτερ πολυτίμητον, γυναικῶν ἀσκουμένων ὑπόδειγμα.

ᾌδει σε πιστῶς, λαὸς ὁ φιλόσιος, καὶ ἡ ὁμήγυρις, Μακεδόνων ἄνασσα, ἐξ ὧν ἄνθος ἡδὺ ἐβλάστησας, μοναζουσῶν σὺν τάγμασι, Μονῆς τοῦ μάκαρος, Παταπίου, τοῦ ἰάσεις βρύοντος, θεοφόρε καὶ πάνσεμνε ἄνασσα.

Νέκταρ ἱερόν, τρυγῶμεν ἑκάστοτε, οἱ ἀναμέλποντες, βίου σου τὰ σκάμματα, Ὁσίων κλέος, καὶ ἀγαλλίαμα, Ὑπομονὴ θεόφιλε, καὶ ἡδυνόμενοι, ἀνυμνοῦμεν, τὸν σὲ στεφανώσαντα, ἀφθαρσίας στεφάνῳ Θεὸν ἡμῶν.

Θεοτοκίον.

Χάριτας ἡμεῖς, ἁγνὴ χρεωστοῦμέν Σοι, οἱ Σὲ γινώσκοντες, ὡς τοῦ κόσμου σώτειραν, καὶ τοῦ θανάτου ἀλεξιτήριον· ἐκ Σοῦ γὰρ σάρκα ἔλαβε, Χριστὸς ὁ Κύριος, ἐκ θανάτου, πάντας ὁ ῥυσάμενος, καὶ πταισμάτων παρέχων τὴν ἄφεσιν.

Ἐξαποστειλάριον. Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς.

Ἐνασκήσασα καλῶς, ἐν Βυζαντίῳ βασιλίς, Ὑπομονὴ τὸν πονηρόν, κατηγωνίσω εὐσθενῶς, καὶ στέμμα δόξης ἀλήκτου, ἐκ χειρῶν τοῦ Κυρίου, παντάνακτος εἴληφας.

Καὶ τὸ τῆς Ἑορτῆς.

Αἶνοι. Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων Ταγμάτων.

Παρθένος ὥσπερ φρονίμη καὶ νύμφη πάγκαλος, Χριστοῦ τοῦ Ζωοδότου, εἰς νυμφῶνας ἀφθάρτους, ἀνῆλθες θεοφόρε Ὑπομονή, ἐσαεὶ μνημονεύουσα, τῶν πανσεβάστως τιμώντων τὴν ἱεράν, καὶ φωσφόρον σου πανήγυριν.

Βασιλικῆς εὐπρεπείας καταφρονήσασα, ἀσκητριῶν ὡραίας, ἠκολούθησας τρίβους, καὶ ὤφθης ὁδοδείκτης μοναζουσῶν, ποθουσῶν τὴν τελείωσιν, Ὑπομονὴ τρισολβία ὑπακοῆς, καὶ συνέσεως ἑδραίωμα.

Τῶν σῶν δακρύων χειμάῤῥοις ψυχῆς κατήρδευσας, Ὑπομονὴ τὴν χθόνα, καὶ γεώργιον ταύτην, ἀνέδειξας νηστείας ὑπομονῆς, εὐσεβείας καὶ νήψεως, ἐξ ὧν καρποὺς γλυκυτάτους τῷ Λυτρωτῇ, δρεπομένη προσεκόμισας.

Λελαμπρυσμένη τῷ κάλλει τῆς σῆς ἀσκήσεως, Ὑπομονὴ παρέστης, τῷ Χριστῷ καὶ Σωτῆρι, φοροῦσα πορφυρίδα βασιλικήν, σωστικῆς ταπεινώσεως, καὶ ἐν χερσὶ σκῆπτρον πάγχρυσον ἀρετῆς, καὶ συνέσεως βαστάζουσα.

Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.

Νομίμως ἀγωνισαμένη, προσευχῆς ἀόκνου, καὶ ἑκουσίας στερήσεως, στήλη θεοτύπωτος ὤφθης, Ὑπομονὴ πανθαύμαστε· ὅθεν γέρα τῶν μακάρων σου ἐδρέψω, παρὰ τοῦ μισθαποδότου Κυρίου, Ὃν ἱκέτευε σῶσαι ἐκ θανάτου, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Καὶ νῦν. Τὸ τῆς Ἑορτῆς.

Δοξολογία Μεγάλη καὶ Ἀπόλυσις.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις ἐκμαγεῖον ὑπομονῆς, στήλη σωφροσύνης, ἀδιάσειστον ἀρετῶν, τεῖχος καὶ ταμεῖον, Ὑπομονὴ ἀγάπης, ἐνθέων βασιλίδων, κέρας περίδοξον.