ΙΟΥΛΙΟΣ 14!! ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΙΟΥΛΙΟΣ ΙΔ!!

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΟΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

(Γεράσιμος μοναχὸς Μικραγιαννανίτης)

ΕΝ Τῼ ΜΙΚΡῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ.

Ἱστῶμεν στίχους δ΄ καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς Προσόμοια. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Δεῦτε οἱ ἐν Ἄθῳ μονασταί, ἐν ἀγαλλιάσει καρδίας πανηγυρίσωμεν, μνήμην τὴν ἐπέτειον τοῦ διδασκάλου ἡμῶν, Νικοδήμου τοῦ μάκαρος, τοῦ λόγοις καὶ ἔργοις, ἡμᾶς κατευθύνοντος πρὸς ἀρετῶν τὴν ὁδὸν· οὗτος γὰρ ὁσίως βιώσας, τύπος ἡμῖν ἄριστος ὤφθη, καὶ λαμπρὸν ὑπόδειγμα ἐν ἅπασι.

Λόγῳ καὶ σοφίᾳ ἀληθεῖ, πάτερ θεοφρόνως ἐμπρέπων καὶ πολιτείᾳ σεμνῇ, λύχνος φαεινότατος ὢφθης τοῦ Πνεύματος, ἐν ἐσχάτοις τοῖς ἔτεσι, καὶ πάντας φωτίζεις, οἷα ἐνθεώτατος καὶ ὑπηρέτης Χριστοῦ, θείων συγγραφῶν ταῖς ἀκτῖσι, καὶ πρὸς θεῖον πόθον θερμαίνεις, τῶν πιστῶν τάς φρένας ὦ Νικόδημε.

Ὥσπερ θησαυρὸν πνευματικόν, πάτερ καὶ οὐράνιον πλοῦτον τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, τὴν τῶν συγγραμμάτων σου πληθὺν κατέλιπες, τὴν ὀσμὴν τὴν τῆς γνώσεως καὶ τὴν εὐωδίαν, τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀρωματίζοντα, οἷς περ ἀκορέστως τρυφῶντες, σοῦ τὴν παναοίδιμον μνήμην, ὅσιε Νικόδημε γεραίρομεν.

Κάραν σου ὁρῶντες τὴν σεπτήν, καὶ κατασπαζόμενοι ταύτην ἐν κατανύξει ψυχῆς, τὸ φαιδρόν σου πρόσωπον καὶ πλῆρες χάριτος, βλέπειν πάτερ νομίζομεν, στόματι ἁγίῳ, ἱλαρῶς φθεγγόμενον ζωῆς τὰ ῥήματα, νέμον τοῖς σοῖς τέκνοις εἰρήνην, καὶ τὰς πατρικὰς παραινέσεις, ἡμῖν ἀπευθῦνον τοῖς ποθοῦσί σε.

Δόξα. Ἦχος α΄.

Θείῳ φωτὶ καταυγασθεὶς τὴν καρδίαν, θεόληπτος ἐδείχθης ἐν βίῳ, θέοφρον Νικόδημε· ἐν Χριστῷ γὰρ τῷ Κυρίῳ σου ζῶν, καὶ ἐν αὐτῷ γράφων καὶ φθεγγόμενος, πνευματικῶν νοημάτων ὤφθης θησαυρός, καὶ τῆς Ἐκκλησίας θεοφόρος διδάσκαλος. Ἀλλ’ ὡς τὸν καλὸν ἀνύσας ἀγῶνα, ἐν τούτῳ καὶ ἡμᾶς ἐνίσχυσον, εὐαρεστῆσαι Θεῷ, ταῖς ὁσίαις εὐχαῖς σου δεόμεθα.

Καὶ νῦν.

Ἁμαρτωλῶν τὰς δεήσεις προσδεχομένη, καὶ θλιβομένων στεναγμὸν μὴ παρορῶσα, πρέσβευε τῷ ἐξ ἁγνῶν λαγόνων σου, σωθῆναι ἡμᾶς Παναγία Παρθένε.

ΑΠΟΣΤΙΧΑ Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ.

Πνεύματι πτερωθείς, Νικόδημε ἁγίῳ, ἁγιωσύνης σκεῦος, καὶ ῥήτωρ εὐσεβείας, θεοειδὴς γεγένησαι.

Στίχ. Τὸ στόμα μου λαλήσει σοφίαν καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου σύνεσιν.

Γνώμονα ἀκριβῆ, τοὺς λόγους σου πλουτοῦντες, πρὸς κτῆσιν τῶν ἀρίστων, ὑμνοῦμέν σου τὰ θεῖα, θέοφρον προτερήματα.

Στίχ. Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.

Δῆμος τῶν μοναστῶν, τὴν ἱεράν σου μνήμην, Νικόδημε γεραίρει, ταῖς σαῖς διδασκαλίαις, ἀπαύστως φωτιζόμενος.

Δόξα. Τριαδικόν.

Στόματι εὐσεβεῖ, ὀρθῶς θεολογῶν σε, Τρισήλιε θεότης, Νικόδημος ὁ θεῖος, τῆς δόξης σου ἠξίωται.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

ᾌσμασι μελιχροῖς, ὑμνολογῶν σε Κόρη, Νικόδημος ὁ θεῖος, ἔνθους σοι ἀνεβόα, χαῖρε Παρθένε ἄχραντε.

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Σοφίας χάριτι πάτερ κοσμούμενος, σάλπιγξ θεόφθογγος ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ ἀρετῶν ὑφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε· πᾶσι γὰρ παρέθηκας σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητος διεκφαίνων τὴν ἔλλαμψιν, πλούτῳ τῶν ἐνθέων σου λόγων, δι ὧν ὡς φῶς τῷ κόσμῳ ἔλαμψας.

Δόξα. Ἕτερον, Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τὸν τοῦ Ἄθω φωστῆρα καὶ τῆς Νάξου τὸ βλάστημα, καὶ Ἐκκλησίας ἁπάσης τὸν θεόπνουν διδάσκαλον, Νικόδημον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔμπλεων σοφίας θεϊκῆς· διδαχὰς γὰρ οὐρανίους καὶ δαψιλεῖς βλυστάνει τοῖς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ ἡμῖν τὰ πρόσφορα.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε τὸ χαῖρε, σὺν τῇ φωνῇ ἐσαρκοῦτο ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης, ἐν σοὶ τῇ ἁγίᾳ κιβωτῷ, ὡς ἔφη ὁ δίκαιος Δαβίδ, ἐδείχθης πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, βαστάσασα τὸν Κτίστην σου· Δόξα τῷ ἐνοικήσαντι ἐν σοί, δόξα τῷ προελθόντι ἐκ σοῦ, δόξα τῷ ἐλευθευρώσαντι ἡμᾶς διὰ τοῦ τόκου σου.

Ἀπόλυσις.

ΕΝ Τῼ ΜΕΓΑΛῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ

Εἰς τὸ Κύριε ἐκέκραξα ΘΕΛΕΙ ΔΙΟΡΘΩΜΑ ΚΑΙ ΕΚΤΥΠΩΣΗἱστῶμεν στίχους στ´. καὶ ψάλλομεν τὰ παρόντα στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος δ´. Ὡς γενναῖον ἐν μάρτυσι.

Τὸ τῆς χάριτος σκήνωμα, ὑποφήτην τὸν ἔνθεον, τὸν Ἁγίῳ Πνεύματι ὑφη­γούμενον, Θεοῦ τὴν δόξαν τὴν ἄῤῥη­τον, καὶ βίου λαμπρότ­ητος, τὰς ἀΰλους δωρεάς· τὴν θεόπνευστον σάλπιγγα, τὴν σαλπίζουσαν, ἐν τῷ κόσμῳ τῆς Χάριτος τὸν λόγον, ἀνυμνήσωμεν ἀξί­ως, τὸν θεηγόρον Νικόδημον.

Λαμπρυνθεὶς θείῳ Πνεύματι, τὴν καρδίαν Νικόδημε, διδαγμάτων πέ­λαγος ἐκ χειλέων σου, τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐπήγασας, καὶ ταύτης τὰς αὔλακας, ταῖς ἀρδείαις δαψιλῶς, τῆς δοθείσης τῷ λόγῳ σου, Πάτερ χάριτος, ὡς φη­σὶν ὁ Δαβὶδ ἀεὶ μεθύσκεις, καὶ εὐφραί­νεις τὰς χορείας, τῶν εὐσεβῶν τῇ σο­φίᾳ σου.

Ὡς φωστῆρα νεόφωτον, Ἐκκλησίας ὑμνοῦμέν σε, ταύτην καταυγάζοντα θείοις λόγοις σου, ὡς εὐσεβείας διδά­σκαλον, ὡς στόμα θεόσοφον, ἀρετῶν θεουργικῶν, ὡς ἐκφάντορα ἔνθεον, βίου κρείττονος, καὶ κιθάραν ᾀσμά­των μελιῤῥύτων, ἐκτελοῦντές σου τὴν μνήμην, τὴν παναγίαν Νικόδημε.

Προσόμοια ἕτερα. Ἦχος πλ.δ´. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Χάρις δαψιλὴς τοῦ Πνεύματος, τοῦ Παναγίου σοφέ, τῇ ψυχῇ σου σκηνώ­σασα, ταύτην προκαθάραντος, ἀρετῶν ἐπιδόσεσιν, ὄργανον θεῖόν σε ἀπειρ­γάσατο, καὶ θεοῤῥήμονα ἐνθεώτατον· ὦ τῶν πανσόφων σου, διδαχῶν Νικό­δημε! δι᾿ ὧν ἀεί, πάντες ῥυθμιζόμεθα, πρὸς βίον κρείττονα.

Ῥεῖθρα διδαγμάτων ἔβλυσας, οἷα πηγὴ λογική, ὑπὲρ μέλι γλυκά­ζοντα, καὶ πιστῶν ἡδύνοντα, τὰς καρδίας Νικόδημε· ὅτι ὡς δρόσος πέλει οὐρά­νιος, καὶ ζωῆς μάννα Πάτερ ὁ λόγος σου, τρέφων πρὸς αὔξησιν, νοητὴν ἑ­κάστοτε, τοὺς εὐσεβῶς, μελετῶντας Ὅσιε, τὰς θείας βίβλους σου.

Χῦμα σοφίας καὶ γνώσεως, παρὰ Θεοῦ εἰληφώς, ὡς πλατύνας τὸ στόμα σου, τῆς ψυχῆς Νικόδημε, θεωρίαις καὶ πράξεσι, ταμεῖον ὤφθης πάσης φρονήσεως, καὶ πρυτανεῖον θείων ἐλ­λάμψεων, νέμων διόρθωσιν, καταλ­λήλως ἅπασι, τοῖς εὐλαβῶς, τῇ διδα­σκαλίᾳ σου, Πάτερ ἐγκύπτουσι.

Δόξα. Ἦχος πλ.β´.

Σήμερον ἡμῖν ἐξέλαμψεν, ὡς ἀστὴρ ἑωθινός, ἡ τοῦ Ὁσίου διδασκάλου μνήμη, Νικοδήμου τοῦ οὐρανόφρονος, τὴν Ἐκκλησίαν καταλαμπρύνουσα· δεῦτε οὖν, οἱ τῶν λόγων αὐτοῦ ἐρασταί, ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ ἑορτάσωμεν, πρὸς αὐτὸν βοῶντες· χαίροις ὁ δι᾿ ἐνα­ρέτου ζωῆς, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατοικητήριον, τὸν νοῦν ἐργασάμενος· χαίροις θησαυροφυλάκιον ἔμπνουν, ἐν ᾧ πολυποικίλου σοφίας, θησαυροὶ ἀκένωτοι· χαίροις ὁ τῆς Νάξου θεῖος βλαστός, τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους κο­σμήτωρ, καὶ πάσης Ἐκκλησίας ὑφη­γητὴς θεόσοφος. Πρέσβευε δεόμεθα Πάτερ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Ὁ αὐτός. Θεοτοκίον.

Τίς μὴ μακαρίσει σε Παναγία Παρ­θένε; τίς μὴ ἀνυμνήσει σου τὸν ἀλό­χευτον τόκον; ὁ γὰρ ἀχρόνως ἐκ Πα­τρὸς ἐκλάμψας Υἱὸς μονογενής, ὁ αὐ­τὸς ἐκ σοῦ τῆς Ἁγνῆς προῆλθεν, ἀ­φράστως σαρκωθείς· φύσει Θεὸς ὑ­πάρχων, καὶ φύσει γενόμενος ἄνθρω­πος δι᾿ ἡμᾶς· οὐκ εἰς δυάδα προσώπων τεμνόμενος, ἀλλ᾿ ἐν δυάδι φύσεων, ἀ­συγχύτως γνωριζόμενος· αὐτὸν ἱκέ­τευε, σεμνὴ Παμμακάριστε, ἐλεηθῆ­ναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Εἴσοδος μεγάλη. Φῶς ἱλαρόν. Προκείμενον τῆς ἡμέρας καὶ τὰ Ἀναγνώσματα.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα.

Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν, καὶ ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία, σύντριμμα· οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης, καὶ ὀλίγα παιδευθέντες, μεγάλα εὐεργετηθήσον­ται· ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτούς, καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀ­ξίους ἑαυτοῦ. Ὡς χρυ­σὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτούς, καὶ ὡς ὁλο­κάρπωμα θυσίας προσεδέ­ξατο αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀνα­λάμ­ψουσι, καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν ἔθνη καὶ κρα­τήσουσι λαῶν, καὶ βασι­λεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. Οἱ πε­ποι­θό­τες ἐπ᾿ αὐτῷ συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προ­σμενοῦσιν αὐ­τῷ. Ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐ­τοῦ.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα.

Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ Ὑψίστῳ. Διὰ τοῦτο λή­ψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας, καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου· ὅτι τῇ δεξιᾷ σκεπάσει αὐτούς, καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν. Λήψεται πανοπλίαν, τὸν ζῆλον αὐτοῦ, καὶ ὁπλοποιήσει τὴν κτίσιν εἰς ἄμυναν ἐχθρῶν. Ἐνδύσεται θώρακα δικαιο­σύνην· καὶ περιθήσεται κόρυθα, κρί­σιν ἀνυπόκριτον· λήψεται ἀσπίδα ἀ­καταμάχητον, ὁσιότητα· ὀξυνεῖ δὲ ἀ­πότομον ὀργὴν εἰς ῥομφαίαν· συνεκ­πολεμήσει δὲ αὐτῷ ὁ κόσμος ἐπὶ τοὺς παράφρονας. Πορεύσονται εὔστοχοι βολίδες ἀστραπῶν, καὶ ὡς ἀπὸ εὐκύ­κλου τόξου, τῶν νεφῶν, ἐπὶ σκοπὸν ἁλοῦνται, καὶ ἐκ πετροβόλου θυμοῦ πλήρεις ῥιφήσονται χάλαζαι· ἀγανα­κτήσει κατ᾿ αὐτῶν ὕδωρ θαλάσσης, ποταμοὶ δὲ συγκλύσουσιν ἀποτόμως· ἀντιστήσεται αὐτοῖς πνεῦμα δυνάμε­ως, καὶ ὡς λαίλαψ ἐκλιμκήσει αὐτούς, καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία, καὶ ἡ κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστῶν. Ἀκούσατε οὖν Βασιλεῖς καὶ σύνετε· μάθετε δικασταὶ περάτων γῆς· ἐνωτίσασθε οἱ κρατοῦντες πλή­θους, καὶ γεγαυρωμένοι ἐπὶ ὄχλοις ἐ­θνῶν· ὅτι ἐδόθη παρὰ Κυρίου ἡ κρά­τησις ὑμῖν, καὶ ἡ δυναστεία παρὰ Ὑ­ψίστου.

Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα.

Δίκαιος, ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γὰρ τίμιον, οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιὰ δέ ἐστι, φρόνησις ἀνθρώποις, καὶ ἡλικία γήρως, βίος ἀκηλίδωτος. Εὐάρεστος Θεῷ γενόμε­νος, ἠγαπήθη, καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρ­τωλῶν μετετέθη. Ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ, ἢ δόλος ἀπα­τήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ. Βασκανία γὰρ φαυ­λότητος ἀμαυροῖ τὰ καλά, καὶ ῥεμβα­σμὸς ἐπιθυμίας μεταλλεύει νοῦν ἄκα­κον. Τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς· ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυ­ρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ, διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας. Οἱ δὲ λαοὶ ἰδόν­τες καὶ μὴ νοήσαντες, μηδὲ θέντες ἐπὶ διανοίᾳ τὸ τοιοῦτον, ὅτι χάρις καὶ ἔ­λεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκο­πὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.

Εἰς τὴν Λιτήν. Ἦχος α´.

Εὐφραίνου ἐν Κυρίῳ ὁ περίβλεπτος Ἄθως, ὁ ἐκλεκτὸς τῆς Θεομήτορος, καὶ ἐξάκουστος κλῆρος· ἰδοὺ γὰρ ὡς οὐρανομήκης στύλος φωτός, ἐν σοὶ ἀναδέδεικται, ὁ θεοφόρος Νικόδημος, ὁ ἐν σοφίᾳ θεόληπτος καὶ ἐν ἀρεταῖς θεοειδής· πολιτείᾳ γὰρ ἀμέμπτῳ, τῆς ἄνωθεν ἐπιπνοίας τὰς ἐλλάμψεις ἐκλη­ρώσατο· καὶ πανταχοῦ τὰς ἀκτῖνας τῶν χαρίτων αὐτοῦ ἐκπέμπων, πρὸς τὰ ἔρ­γα τοῦ φωτὸς ἰθύνει, τοὺς ἐν κατανύ­ξει Θεῷ, βοῶντας· Κύριε, δόξα σοι.

Ἦχος β´.

Ἀσκητικῶς πολιτευσάμενος, τὸ χεῖρον τῷ κρείττονι ὑπέταξας, καὶ τῷ Θεῷ ἡνώθης Νικόδημε, τῇ ἀεννάῳ προσευχῇ· καὶ ἐκ τῆς μακαρίας ἑνώ­σεως, τὰ θεῖα ἀμέσως μεμύησαι καὶ κατὰ Παῦλον τὸν θεῖον, ῥήματα ἄῤῥη­τα ἤκουσας καὶ γράμμασιν ἐξέθηκας, ἃ πείρᾳ μεμάθηκας· ὅθεν ὡς φῶτα θεουργὰ τὰ σὰ λόγια, ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου μέχρι δυσμῶν ἐκλάμπουσι, πρὸς φωτισμὸν τῶν βοώντων· Κύριε, δόξα σοι.

Ἦχος γ´.

Φιλοσοφίᾳ ἐκλάμπων, θεολογίας ὤφθης ὄργανον, καὶ τῆς ἐν πνεύματι ζωῆς, μυστογράφος πανάριστος· ὡς γὰρ πράξας διδάσκεις· καὶ τὸν ἐν Πα­τράσι συντετμημένον λόγον, ὡς φησὶν Ἡσαΐας, πολλαχῶς ἀνέπτυξας, ἐν δυ­νάμει λόγου πρακτικοῦ καὶ θεοσδότου σοφίας κάλλει, πολύσοφε Νικόδημε· θεία γὰρ χάρις τοῖς χείλεσί σου ἐξε­χύθη, καὶ τῶν ἀῤῥήτων γραμματέα σε ἔδειξεν, εἰς σωτηρίαν τῶν βοώντων· Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα. Ἦχος δ´.

Ὡς κρίνα ἑαρινὰ τῇ αὔρᾳ τοῦ Πνεύ­ματος, ὀσμὴν ζωῆς διαπνέουσιν, ὡς ἐξ Ἐδὲμ προερχομένην, αἱ σαὶ θεό­πνευστοι βίβλοι, παμμακάριστε Νικό­δημε· εὐωδία γὰρ Χριστοῦ ἐγένου, τῇ καθαρᾷ πολιτείᾳ σου, καὶ τῶν παθῶν τὸ δυσῶδες διώκεις, τοῖς ἄνθεσι τῶν λόγων σου· ὡς γὰρ φιάλαι ἀρωμάτων, γραφικῶς αἱ σιαγόναι σου, ἀρωματί­ζουσιν ἡμῖν πλουσίως τῶν ἀρετῶν τὴν γνῶσιν, καὶ τῶν θείων δογμάτων τὴν ἀκρίβειαν, πρὸς σωτηρίαν τῶν βοών­των· Κύριε, δόξα σοι.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἐκ παντοίων κινδύνων τοὺς δούλους σου φύλαττε, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἵνα σὲ δοξάζωμεν, τὴν ἐλπίδα τῶν ψυ­χῶν ἡμῶν.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ.α´. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις τῶν Μοναστῶν καλλονή, τῆς νήσου Νάξου τὸ ἐξαίρετον βλά­στη­μα, τοῦ Ἄθω ἡ εὐκοσμία· ὁ διαυ­γὴς ὀφθαλμός, γλῶσσα ἡδυτάτη καὶ θεόφθογ­γος· ἡ θείῳ ἐν Πνεύματι, φθεγ­γομένη καὶ γράφουσα, διδασκαλίας, οὐρανίου τὰ ῥήματα, καὶ νοήματα, τῶν Ἁγίων δυσνόητα, ἅπασιν ἑρμη­νεύ­ουσα, καὶ νοῦν διανοίγουσα, θεω­ριῶν ἀποῤῥήτων, εἰς πλάτος γνώσεως κρείτ­τονος, Νικό­δημε Πάτερ, ἐπιπνοί­ας θεοσδότου, ταμεῖον ἔμψυχον.

Στίχ. Τὸ στόμα μου λαλήσει σοφίαν καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου σύνεσιν.

Χαίροις ὁ τῆς σοφίας κρατήρ, θεο­λογίας ἀληθοῦς τὸ θησαύρισμα, τὸ κλέος τῶν Ὀρθοδόξων, ὁ θριαμβεύσας σοφῶς, τῶν αἱρετιζόντων τὰ σοφίσμα­τα· κι­θά­ρα ἡ εὔσημος, τῶν δογμάτων τῆς πίστεως, ἠθῶν ἀμέμπτων, φυτοκό­μος θε­ό­ληπτος, καὶ διδάσκαλος, εὐσε­βῶν ἐπιδόσεων· ὕψος ἐνθέου γνώσεως, καί βά­θος φρονήσεως, πνευματικῶν νοημάτων, τὸ ἀνεξάντλητον πέλαγος, Νικό­δημε Πάτερ, ὁ αἰτούμενος τοῖς πᾶσι, τὴν θείαν ἔλλαμψιν.

Στίχ. Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον, ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ θελήσει σφόδρα.

Χαίροις τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, φωστὴρ ὁ νέος ὁ λαμπρὸς καὶ πολύφω­τος, τὸ στόμα τῶν θεολόγων, ὁ ζηλω­τὴς ὁ θερμός, τῶν τῆς εὐσεβείας παρα­δόσεων· Γραφῶν ἡ ἀνάπτυξις, ἀποῤ­ῥήτων σαφήνεια, ὁ θεραπεύων, ἐν τῷ λό­γῳ τῆς χάριτος, ἀῤῥωστήματα, τῶν ψυχῶν τὰ ὀλέθρια. Λύρα ἡ παναρμό­νιος, καὶ νάβλα ἡδύφωνος, ὕμνων καὶ θείων ᾀσμάτων, Ὅσιε Πάτερ Νικόδη­με· Χρι­στὸν ἐκδυσώπει, τοῖς τιμῶσί σε δοθῆναι, πταισμάτων ἄφεσιν.

Δόξα. Ἦχος πλ.δ´.

Διδασκαλίας τὸν λόγον, γεωργήσας καλῶς, καρποὺς ζωῆς ἀθανάτου, τῇ Ἐκκλησίᾳ καρποφορεῖς, θεηγόρε Νι­κόδημε· ὡς γὰρ δένδρα ἀειθαλῆ, ἐν διεξόδοις τῶν ὑδάτων τῆς χάριτος, τὰ σὰ θεοτύπωτα τεύχη, διὰ παντὸς προσάγουσιν ἡμῖν, γνῶσιν τὴν σωτή­ριον, ὡς γλυκασμὸν οὐράνιον· δι᾿ οὗ τῶν παθῶν τῆς πικρίας ῥυόμενοι, κο­μιζόμεθα παρὰ Χριστοῦ, εἰρήνην καὶ μέγα ἔλεος.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ἀνύμφευτε Παρθένε, ἡ τὸν Θεὸν ἀφράστως συλλαβοῦσα σαρκί, Μήτηρ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σῶν οἰκετῶν πα­ρακλήσεις δέχου Πανάμωμε· ἡ πᾶσι χορηγοῦσα, καθαρισμὸν τῶν πταισμά­των, νῦν τὰς ἡμῶν ἱκεσίας προσδεχο­μένη, δυσώπει σωθῆναι πάντας ἡμᾶς.

Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Σοφίας χάριτι πάτερ κοσμούμενος, σάλπιγξ θεόφθογγος ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ ἀρετῶν ὑφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε· πᾶσι γὰρ παρέθηκας σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητος διεκφαίνων τὴν ἔλλαμψιν, πλούτῳ τῶν ἐνθέων σου λόγων, δι ὧν ὡς φῶς τῷ κόσμῳ ἔλαμψας.

Δόξα. Ἕτερον, Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τὸν τοῦ Ἄθω φωστῆρα καὶ τῆς Νάξου τὸ βλάστημα, καὶ Ἐκκλησίας ἁπάσης τὸν θεόπνουν διδάσκαλον, Νικόδημον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔμπλεων σοφίας θεϊκῆς· διδαχὰς γὰρ οὐρανίους καὶ δαψιλεῖς βλυστάνει τοῖς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ ἡμῖν τὰ πρόσφορα.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε τὸ χαῖρε, σὺν τῇ φωνῇ ἐσαρκοῦτο ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης, ἐν σοὶ τῇ ἁγίᾳ κιβωτῷ, ὡς ἔφη ὁ δίκαιος Δαβίδ, ἐδείχθης πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, βαστάσασα τὸν Κτίστην σου· Δόξα τῷ ἐνοικήσαντι ἐν σοί, δόξα τῷ προελθόντι ἐκ σοῦ, δόξα τῷ ἐλευθευρώσαντι ἡμᾶς διὰ τοῦ τόκου σου.

Ἀπόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετὰ τὴν α´. Στιχολογίαν. Καθίσματα. Ἦχος α´. Χορὸς ἀγγελικός.

Χοροὶ τῶν Μοναστῶν, τὴν ἁγίαν σου μνήμην, συνῆλθον εὐλαβῶς, ἑορ­τά­σαι προθύμως, Νικόδημε Ὅσιε, εὐ­σεβείας διδάσκαλε· οὓς εὐλόγησον, ἐπισκο­πῇ σου ἀΰλῳ, μετὰ πίστεως, προ­σπτυσσομένους θεόφρον, τὴν πάντιμον κάραν σου.

Δόξα. Ὅμοιον.

Σοφίας θεϊκῆς, ἐλλαμφθεὶς ταῖς ἀ­κτῖσι, ῥημάτων ἱερῶν, θησαυρὸν ἐξη­ρεύξω, Νικόδημε Ὅσιε, εὐσεβείας δι­δάσκαλε, δι᾿ ὧν πάντοτε, ἡμᾶς παι­δεύεις παμμάκαρ, πρὸς ἀνάβασιν, τῆς ἐν Χριστῷ κεκρυμμένης, ζωῆς καὶ λαμ­πρό­τητος.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον. Ὅμοιον.

Τῆς δόξης σου Ἁγνή, τὰ πολλὰ με­γαλεῖα, ὑμνῶν δαβιτικῶς, ἐν ᾠδαῖς ἡδυφθόγγοις, Νικόδημος ὁ Ὅσιος, ἀνεβόα τὸ χαῖρέ σοι, ἀπειρόγαμε, εὐ­λογημένη Μαρία, κόσμου γέφυρα, πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρα, καὶ Ἄθω ἀντί­ληψις.

Μετὰ τὴν β´. Στιχολογίαν. Καθίσματα. Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Λειμὼν εὐωδέστατος, τῶν θεοπνεύ­στων Γραφῶν, ἐδείχθης Νικόδημε, τῇ καθαρᾷ σου ζωῇ, καὶ μύστης θεόλη­πτος· τούτων γὰρ τῇ μελέτῃ, ἐντρυφῶν καθ᾿ ἑκάστην, γνώσεως οὐρανίου, τὴν ὀσμὴν ἐκομίσω, δι᾿ ἧς Πάτερ εὐφραί­νεις, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Δόξα. Ὅμοιον.

Ὁσίως ἐβίωσας, καὶ ἐναρέτως σοφέ, καὶ πάντας ἐξέπληξας, ἐν τῇ σοφίᾳ τῇ σῇ, Νικόδημε Ὅσιε· εὔφρανας Ὀρθο­δόξων, τοὺς χοροὺς τῷ σῷ λόγῳ, ἔλυ­σας κακοδόξων, τὰς μωρὰς σοφιστεί­ας· διό σου τὴν ἐτήσιον μνήμην γεραί­ρομεν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον. Ὅμοιον.

Ἀσπόρως συνέλαβες, τὸν Ποιητὴν τοῦ παντός, ἀφθόρως δὲ τέτοκας, ἐκ τῶν αἱμάτων τῶν σῶν, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν· ὅθεν σε σωτηρίας, ἀπαρ­χὴν κεκτημένοι, ὑμνοῦμέν σε Θεοτό­κε, ὡς ἡμῶν προστασίαν, καὶ πίστει μεγαλύνο­μεν, τὴν δόξαν σου Ἄχραντε.

Μετὰ τὸν Πολυέλεον. Καθίσματα. Ἦχος πλ.δ´. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τὴν σοφίαν τὴν θείαν πεπλουτηκώς, πάσης γνώσεως πλοῦτον πνευ­μα­τι­κόν, ἠρεύξω μακάριε, ἐκ θησαυροῦ τῆς καρ­δίας σου, καὶ τροφοδότης ὤφθης, τῷ λόγῳ τῆς χάριτος, τῶν εὐσεβῶν ἐκτρέ­φων, ψυχὴν καὶ διάνοιαν· ὅθεν καὶ τὰ ἤθη, τῶν ἀνθρώπων ῥυθμίζων, τοῖς πᾶσιν ὑπέδειξας, σωτηρίας τὴν ἔλλαμ­ψιν, θεοφόρε Νικόδημε. Πρέσβευε Χρι­στῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Σωματώσασα Κόρη δίχα τροπῆς, ἐξ ἁγνῶν σου αἱμάτων ὑπερφυῶς, Χρι­στὸν τὸν Θεόν ἡμῶν, διὰ σπλάγχνα χρηστό­τητος, ἡμᾶς πρὸς ἀρχαίαν, ζωὴν ἐπα­νήγαγες, νεκρώσασα τὸν ὄφιν, τῷ τό­κῳ σου ἄχραντε. Ὅθεν εὐγνω­μόνως, εὐχαρίστους ᾠδάς σοι, ἀεὶ ἐξυφαίνο­μεν, τὴν σὴν χάριν δεχόμενοι, Θεοτό­κε βοῶντές σοι· Πρέσβευε τῷ σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δω­ρήσασθαι, τοῖς καταφεύγουσι πόθῳ τῇ σκέπῃ σου Δέσποινα.

Τὸ α´. Ἀντίφωνον τοῦ δ´. Ἤχου.

Προκείμενον: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου αὐτοῦ.

Στίχ. Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ θε­λήσει σφόδρα.

Τὸ Εὐαγγέλιον, Ὁσιακόν.

Ὁ Ν´. Ψαλμός.

Δόξα. Ταῖς τοῦ σοῦ Ὁσίου.

Καὶ νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου.

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. β´. Στ.: Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου...

Ὁ τῆς Ἐκκλησίας νεοφανὴς ἑωσφό­ρος, καὶ τῶν Μοναστῶν θεοειδὴς δι­δάσκαλος, Νικόδημος ὁ θεόληπτος, τὸν τῆς ἀρετῆς κάλλιστον τελέσας δρό­μον, πρὸς οὐρανίους σκηνὰς ἀνίπτα­ται· τοὺς δὲ τὴν σεπτὴν αὐτοῦ μνήμην ἑορτάζοντας, ταῖς πατρικαῖς εὐλογίαις ἀμοίβεται, καὶ πᾶσιν αἰτεῖται τὸ μέγα ἔλεος.

Ὁ Κανὼν πρῶτος τοῦ Ἁγίου οὗ ἡ ἀκροστιχίς· Τὸν ἱερὸν Νικόδημον μέλπω. Γερασίμου.

ᾨδὴ α´. Ἦχος δ’. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.

Τριὰς ὁμοούσιε, Πάτερ Υἱὲ Πνεῦμα Ἅγιον, σοφίαν παράσχου μοι, ἵνα ὑ­μνήσω φαιδρῶς, τὸν ἐν λόγοις σε, καὶ δόγμασι καὶ ἔργοις, δοξάσαντα Κύριε, θεῖον Νικόδημον.

Ὁ νοῦς ὁ οὐράνιος, ἡ μυροθήκη τοῦ Πνεύματος, ὁ θεῖος Νικόδημος, πάντας καλεῖται ἡμᾶς, τὴν ἐτήσιον, αὐτοῦ τε­λέσαι μνήμην· συνδράμωμεν ἅπαντες, τοῦτον γεραίροντες.

Νεκρώσας τὸ φρόνημα, τὸ τῆς σαρ­κός σου Νικόδημε, τὸ χεῖρον ὑπέταξας Πάτερ τῷ κρείττονι, δι᾿ ἀσκήσεως, φι­λοσοφίας θείας, καὶ ὤφθης τῆς χάρι­τος σκεῦος πολύτιμον.

Θεοτοκίον.

Ἰσχὺν καὶ κραταίωμα, καὶ φωτισμὸν τὴν σὴν εὔνοιαν, ὁ θεῖος Νικόδημος, πλουτήσας Δέσποινα, ἐνθεώτατος, καὶ ὅλος θεοφόρος, ἐσχάτοις ἐν ἔτεσιν, ὤ­φθη ἐν Ἄθωνι.

Κανὼν δεύτερος τοῦ Ἁγίου, οὗ ἡ ἀκροστιχίς· Τὴν Νικοδήμου ἄγαμαι χάριν. Γερασίμου.

ᾨδὴ α´. Ἦχος πλ.δ´. Ἁρματηλάτην Φαραώ.

Τῇ σῇ ἐλλάμψει Φωτοδότα Κύριε, τὸν νοῦν μου φώτισον, καὶ λόγον μοι δίδου, Λόγε ἐν τοῖς χείλεσιν, ὡς ἂν ὕμνον ἐπάξιον, Νικοδήμῳ τῷ θείῳ, καὶ θαυμαστῷ σου θεράποντι, μέλψω ἐν εὐσήμῳ φαιδρότητι.

Ἡ καθαρά σου πολιτεία Ὅσιε, φω­τός σε σκήνωμα, ἔδειξεν ἐν Ἄθῳ, καὶ στύλον ὁλόφωτον, καὶ λύχνον φαεινό­τατον, δᾳδουχοῦντα ἐν κόσμῳ, ἀθανα­σίας διδάγματα, Πάτερ θεοῤῥῆμον Νικόδημε.

Νόμου τοῦ θείου ἀναπτύσσων Ὅσιε, λόγον τὸν ἔνθεον, θεολήπτῳ γλώσσῃ, νοημάτων πέλαγος, καὶ πλοῦτον θεί­ας γνώσεως, ἐν ποικίλῃ σοφίᾳ, τῇ Ἐκ­κλησίᾳ ἐπώμβρησας, Πάτερ ὥσπερ μάννα οὐράνιον.

Θεοτοκίον.

Ναμάτων θείων ψυχοτρόφων Δέ­σποινα, πηγὴ ἀκένωτε, βλῦσον τῇ ψυ­χῇ μου, ὕδωρ τὸ ἁλλόμενον, εἰς ζωὴν τὴν αἰώνιον, ὡς ἂν σβέσω Παρθένε, τῆς ἁμαρτίας τοὺς ἄνθρακας, καὶ πλη­σθῶ ἀΰλου ἐλλάμψεως.

ᾨδὴ γ´. Τοὺς Σοὺς ὑμνολόγους.

Ἐπλήσθης φωτὸς ἐπουρανίου, κα­θάρας Νικόδημε τὸν νοῦν, καὶ ὡς φω­στὴρ πολύφωτος, ἐν τοῖς ἐσχάτοις ἔ­τεσι, τῇ Ἐκκλησίᾳ ἔλαμψας, εἰς εὐσε­βῶν περιποίησιν.

Ῥημάτων τῶν θείων σου ἡ χάρις, εἰς πᾶσαν ἐξέλαμψε τὴν γῆν, ὡς ἀστρα­πὴ οὐράνιος, ἤθη ψυχῶν καθαίρουσα, καὶ πρὸς φῶς ἰθύνουσα, τῶν ἐνταλμά­των τοῦ Κτίσαντος.

Ὁ λύχνος τῆς θείας ἐπιπνοίας, ἡ σάλπιγξ ἡ εὔσημος Θεοῦ, ἡ γλῶσσα ἡ θεόφθογγος, ὑμνείσθω θείοις ἄσμα­σιν, ἀξιοχρέως σήμερον, ὁ θεηγόρος Νικόδημος.

Θεοτοκίον.

Ναὸς φωτοφόρος καὶ καθέδρα, πυ­ρίμορφος ὤφθης τοῦ Θεοῦ, εὐλογημέ­νη Δέσποινα, τοῦτον σαρκὶ κυήσασα· διὸ κἀμὲ καταύγασον, τῇ ἀγλαΐᾳ τῆς δόξης σου.

Ἕτερος. Ὁ στερεώσας κατ᾿ ἀρχάς.

Ἰλύος πάσης ἐμπαθοῦς, ψυχὴν καὶ σῶμα καθάρας, τῇ συντόνῳ ἐγκρατεί­ᾳ θεόφρον, ἀπαθείας γεωργεῖς, Νικό­δημε τὰς χάριτας, καὶ πρὸς τὴν κτῆ­σιν τούτων, πάντας προτρέπεις τῷ λό­γῳ σου.

Κεκοσμημένος ἀρεταῖς, μυσταγωγὸς θεοφόρος, τῆς ζωῆς τῆς ἐν Χριστῷ κε­κρυμμένης, ἀναδέδειξαι ἡμῖν, Νικό­δημε μακάριε, πρὸς θείας ἀναβάσεις, μυσταγωγῶν τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ὁ νοῦς σου Πάτερ ἐλλαμφθείς, τοῦ Παρακλήτου τῇ αἴγλῃ, ἡ δὲ χείρ σου ὑπ᾿ αὐτοῦ κινουμένη, διέτυπωσεν ἡ­μῖν, οὐράνια διδάγματα, ἐν τεύχεσιν ἁγίοις, καὶ πλείσταις βίβλοις Νικόδη­με.

Θεοτοκίον.

Δεδοξασμένη Μαριάμ, Παντοβασί­λισσα Κόρη, ἡ Θεὸν ἀνερμηνεύτως τε­κοῦσα, τὴν φθαρεῖσάν μου ψυχήν, τοῖς πάθεσιν ἰάτρευσον, καὶ δίδου μοι ὁ­σῶραι, ἐπιστροφὴν τὴν σωτήριον.

Κάθισμα. Ἦχος πλ.α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸ θεόπνευστον στόμα τοῦ θείου Πνεύματος, ἡ παναρμόνιος λύρα τῶν οὐρανίων ᾠδῶν, τῶν ἐν Ἄθῳ Μονα­στῶν ἐγκαλλώπισμα, ὁ θεοφόρος γραμ­ματεύς, τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ, Νικόδη­μος ὁ θεόφρων, χαρμονικῶς ἐπαινεί­σθω, ὡς Χριστοῦ θεράπων γνήσιος.

Δόξα. Τὸ αὐτό. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον. Ὅμοιον.

Θεοτόκε Παρθένε κόσμου βοήθεια, ἐν καιρῷ τῆς ἀνάγκης βοήθει πάντο­τε, τοῖς προστρέχουσι θερμῶς τῇ προ­στασίᾳ σου, καὶ τὴν παροῦσάν σου Ἁγνή, κληρουχίαν τὴν σεπτήν, διά­σωζε πάσης βλάβης, ὅτι τῇ σῇ ἀντιλή­ψει, διὰ παντὸς προστρέχει Δέσποινα.

ᾨδὴ δ´. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.

Νόμου θείου τῇ μελέτῃ, καὶ λογίων τοῦ Πνεύματος, νουνεχῶς σχολάσας, νυκτὸς καὶ ἡμέρας Νικόδημε, ξύλον ὡράθης παρ᾿ ὕδατα κατάκαρπον, θεί­ας χάριτος, καρποφοροῦν γνῶσιν κρείτ­τονα.

Ἱλαρὸς Πάτερ τοῖς τρόποις, καὶ τῇ ὄψει μειλίχιος, καὶ ἡδὺς τῷ λόγῳ, καὶ τῇ παραινέσει θεόσοφος, τοῖς ἐρχομέ­νοις πρὸς σὲ ἐφαίνου Ἅγιε, νέμων ἅ­πασι, σωτηριώδη διδάγματα.

Καταπλήττει τὰς ἐννοίας, τῶν πι­στῶν Πάτερ Ὅσιε, τὸ ὕψος καὶ βάθος, καὶ μῆκος καὶ πλάτος Νικόδημε, τοῦ θησαυροῦ τῆς σοφίας σου τῆς χάριτος· ὅτι πέλαγος, παντοδαποῦς ὤφθης γνώ­σεως.

Θεοτοκίον.

Οὐρανὸς ἐν γῇ ἐφάνης, οὐρανῶν ὑψηλότερος, Κόρη Παναγία, ἐν χερσὶ κρατοῦσα ὡς νήπιον, τὸν Ποιητὴν οὐ­ρανοῦ καὶ γῆς δι᾿ ἔλεος, πρὸς οὐράνιον, ὑμᾶς ὑψοῦντα πολίτευμα.

Ἕτερος. Σύ μου ἰσχύς.

Ἡ μελουργός, καὶ λιγυρὰ καὶ θεό­φθογγος, τῆς σῆς γλώσσης, κιθάρα Νι­κόδημε, ἐμπνεομένη ὑπὸ Θεοῦ, ὕμνη­σεν Ὁσίων, τὰ εὐκλεῆ κατορθώματα, ἐν φθόγγοις ἡδυτάτοις, καὶ ᾠδαῖς ἁρ­μονίοις, εὐσεβῶν τὰς καρδίας εὐφραί­νουσα.

Μάννα ζωῆς, μέλι ἐκ πέτρας θεό­βρυτον, δρόσος θεία, ἐξ Ἁγίου Πνεύ­ματος, κατερχομένη ἐπὶ τῆς γῆς, πέλει ὁ σὸς λόγος, οὐρανομύστα Νικόδημε, ἐκτρέφων καὶ εὐφραίνων, καὶ δροσίζων καρδίας, τῶν πιστῶς ἐγκυπτόντων ταῖς βίβλοις σου.

Ὁ γλυκασμός, τῆς θείας χάριτος Ὅσιε, τῇ ἀμέμπτῳ, ἐκχυθεὶς καρδίᾳ σου, διὰ χειλέων σου τῶν σεπτῶν, τεύ­χεσιν ἁγίοις, ἐθησαυρίσθη Νικόδημε, καὶ ἅπαντας γλυκαίνει, καὶ ἡδύνει καὶ τέρπει, τοὺς πιστῶς μελετῶντας τὰς βίβλους σου.

Θεοτοκίον.

Ὑπὲρ ἡμῶν, διὰ παντὸς καθικέτευε, Θεοτόκε, μόνη ᾈειπάρθενε, τὸν προ­ελθόντα ἐκ τῶν ἁγνῶν, αἱμάτων σου Κόρη, κατοικτειρῆσαι οὓς ἔπλασε, καὶ δοῦναι ἡμῖν πᾶσαν, τῶν πταισμάτων τὴν λύσιν, καὶ φωτὸς αἰωνίου τὴν μέ­θεξιν.

ᾨδὴ ε´. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.

Διδάγματα ἔνθεα, ἀνέβλυσας Νικό­δημε, οἷα ποταμὸς Θεοῦ τοῦ ζῶντος, καὶ ὡς χειμάῤῥους τρυφῆς εὐφραίνεις ἀεί, ῥεύμασι τῶν λόγων σου σοφέ, Ἐκ­κλησίαν ἅπασαν, τοῦ Χριστοῦ τὴν Ὀρθόδοξον.

Ἡσύχως ἐβίωσας, στοιχειωθεὶς Νι­κόδημε, νήψει τοῦ νοὸς καὶ ἐγκρατείᾳ, καὶ τῇ μελέτῃ τῶν θεοπνεύστων Γρα­φῶν, καὶ ἀνεπτερώθης νοερῶς, πρὸς τὰς ὑπὲρ ἔννοιαν, ἐπιλάμψεις τοῦ Πνεύ­ματος.

Μαρτύρων ἀνύμνησας, τοὺς ἄθλους καὶ τὰ σκάμματα, καὶ τὰς τῶν Ὁσίων ἀριστείας, ὧν καὶ τοῖς ἴχνεσιν ἠκολού­θησας, βίῳ ἐπὶ γῆς ἀγγελικῷ, καὶ σὺν τούτοις Ὅσιε, ἐπαξίως δεδόξασαι.

Θεοτοκίον.

Ὁλόφωτον σκήνωμα, Θεοῦ τοῦ Παν­τοκράτορος, Κεχαριτωμένη Θεοτόκε, τὴν σκοτισθεῖσαν ψυχήν μου λάμπρυ­νον, καὶ ταύτην δοχεῖον καθαρόν, τοῦ ἐκ σοῦ ἐκλάμψαντος, Θεομῆτορ ἀνά­δειξον.

Ἕτερος. Ἵνα τί με ἀπώσω;

Ἀρετῶν ἐπιδόσεις, καὶ πνευματικῶν ἀγώνων γυμνάσματα, καὶ μελέτας θεί­ας, προσφυῶς διαγράφεις Νικόδημε, ἐν ἁγίῳ βίβλῳ, ᾗ καταλλήλως ἐκ τῶν ἔργων, τὴν φερώνυμον κλῆσιν ἐπέθη­κας.

Γεωργίᾳ τοῦ λόγου, τῶν παθῶν ἐκ­τέμνεις τὰς ῥίζας Νικόδημε, καὶ τὸν σπόρον Πάτερ, ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ τὸν σωτήριον, ἐν ψυχῶν ἀρούραις, καλλι­εργεῖς μετὰ σοφίας, ὡς θεράπων Θε­οῦ ἐνθεώτατος.

Ἀοράτου πολέμου, πρὸς τὰς ἐξου­σίας τοῦ σκότους Νικόδημε, πᾶσιν ἀ­ναπτύσσεις, ὡς ἐν τούτῳ νικήσας τὴν μέθοδον, καὶ ἡμᾶς ἀλείφεις, κατὰ πα­θῶν τε καὶ δαιμόνων, πρακτικαῖς ὑπο­θήκαις θεόπνευστε.

Θεοτοκίον.

Μητροπάρθενε Κόρη, ἡ τὸν Θεὸν Λόγον ἀφράστως κυήσασα, ταύτην σου τὴν ποίμνην, τὸ περίβλεπτον Ὄ­ρος τοῦ Ἄθωνος, φύλαττε καὶ σκέπε, πάσης ἀνάγκης τε καὶ βλάβης, ὡς ὑ­πέσχου τῇ σῇ ἀγαθότητι.

ᾨδὴ στ´. Τὴν θείαν ταύτην.

Νεοφανὴς ὤφθης ἥλιος, Χριστοῦ τῇ Ἐκκλησίᾳ Νικόδημε, φωτίζων πάν­τοτε, τῶν Ὀρθοδόξων τὸ πλήρωμα, ἀ­κτῖσι τῶν σῶν λόγων, καὶ παραινέσεων.

Μέγας ἐδείχθης διδάσκαλος, ὡς πρά­ξας καὶ διδάξας Νικόδημε, τὸ θεῖον θέλημα· διὸ μεγάλων ἠξίωσαι, τιμῶν παρὰ Κυρίου, τοῦ σὲ δοξάσαντος.

Ἐν ἀρεταῖς ἐνθεώτατος, καὶ λόγῳ καὶ σοφίᾳ θεόσοφος, ἐν Ἄθῳ πέφηνας, τῶν Μοναστῶν τὴν διάνοιαν, μυστα­γωγῶν θεόφρον, τὰ τελεώτατα.

Θεοτοκίον.

Λυχνία χαῖρε ἑπτάφωτε, φωτὸς θε­αρχικοῦ Ἀειπάρθενε, ἡ καταυγάζουσα, ταῖς μυστικαῖς ἐπιλάμψεσι, τοὺς εὐ­λαβῶς τὸ χαῖρε, ἀναβοῶντάς σοι.

Ἕτερος. Ἱλάσθητί μοι Σωτήρ.

Ἀμέμπτως σου τὴν ζωήν, διατελέ­σας Νικόδημε, ἐν ἡσυχίᾳ νοός, καὶ θείαις καθάρσεσι, Γραφῶν ἐνδιαίτη­μα, καὶ διδασκαλίας, τῆς Πατρῴας στόμα πέφηνας.

Ἰσχύϊ τῆς πρὸς Θεόν, ἀγάπης Πάτερ ῥωννύμενος, τὸ ἀσθενὲς τῆς σαρκός, τὴν ζωὴν ἠνάλωσας, Νικόδημε Ὅσιε, ὑπὲρ τοῦ πλησίον, ζωῆς γράφων δι­δάγματα.

Χυθέντων τῶν λογικῶν, ῥευμάτων ἐκ τῶν χειλέων σου, Νικόδημε κρου­νηδόν, ἀεὶ καταρδεύονται, ἡμῶν αἱ διάνοιαι, πρὸς καρποφορίαν, ἐναρέ­των Πάτερ πράξεων.

Θεοτοκίον.

Ἀγγέλων ἡ χαρμονή, καὶ τῶν ἀν­θρώπων βοήθεια, εὐλογημένη Ἁγνή, μόνη Ἀειπάρθενε, βοήθει ἑκάστοτε, ἡμῖν ἐν ἀνάγκαις, καὶ παντοίαις περι­στάσεσι.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ.δ´. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

Ὡς ἐναρέτου πολιτείας μύστην ἄ­ριστον, καὶ εὐσεβείας θεοφόρητον δι­δάσκαλον, ἡ Ὀρθόδοξος γεραίρει σε Ἐκκλησία. Οὐρανόθεν γὰρ τὸ χάρι­σμα δεξάμενος, καταυγάζεις τοῖς ἐν­θέοις σου συγγράμμασι, τοὺς βοῶντάς σοι· Χαίροις, Πάτερ Νικόδημε.

Ὁ Οἶκος.

Ἄγγελος ἐν τοῖς τρόποις, καὶ πολὺς ἐν τῇ γνώσει, Νικόδημε ἐν Ἄθῳ ἐδείχ­θης· ἀγγελικὴν γὰρ ἔχων ζωήν, ἀγγε­λοπρεπεῖ φωνῇ διεσάφησας, τὰ ἐν Πα­τράσι κείμενα, δι᾿ ὧν φωτίζεις τοὺς βοῶντας·

Χαῖρε, τῆς Νάξου ἡ εὐκοσμία,

χαῖρε, τοῦ Ἄθω ἡ δᾳδουχία.

Χαῖρε, τῶν πατρῴων δογμάτων ἀ­νάπτυξις,

χαῖρε, τῶν Ἁγίων ῥημάτων ἀνάλυ­σις.

Χαῖρε, ὕψος φρονήσεως καὶ σοφίας ποταμός,

χαῖρε, βάθος θείας γνώσεως καὶ ἀ­γάπης θησαυρός.

Χαῖρε, ὅτι ἐδείχθης γραμματεὺς θεο­φόρος,

χαῖρε, ὅτι τυγχάνεις ἑρμηνεὺς θεη­γόρος.

Χαῖρε, λαμπὰς ἠθῶν τῆς σεμνότητος,

χαῖρε, πυρσὸς τῆς ἄνω λαμπρότητος.

Χαῖρε, δι᾿ οὗ οἱ πιστοὶ βεβαιοῦνται,

χαῖρε, δι᾿ οὗ οἱ ἐχθροὶ ἐκπτοοῦνται.

Χαίροις, Πάτερ Νικόδημε.

Συναξάριον.

Τῇ ΙΔ΄ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς (Ἰουλίου) μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεο­φό­ρου Πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τοῦ πολυσόφου τῆς Ἐκ­κλη­σίας Διδασκάλου.

Νίκη ὦ Νικόδημε τῷ πιστῷ δήμῳ

Δίδωσιν ὁ λόγος σου Πνεύματι θείῳ.

Νικόδημος δεκάτῃ γε τετάρτῃ ἱρὸς ἔνθεν ἤρθη.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ᾨδὴ ζ´. Οὐκ ἐλάτρευσαν

Πρὸς ἀνάβασιν, βαθμῶν ἀνάγεις Ὅσιε, βίου λαμπρότητος, κλίμακι λό­γων τῶν σῶν, πανσόφως ἣν ἔπηξας, Πάτερ Νικόδημε, τοὺς ἐκ πίστεως, προ­στρέχοντας τῇ βίβλῳ σου, ἣν καλεῖς κλίμακα νέαν.

Ὡς πανεύοσμος, λειμὼν τοῦ θείου Πνεύματος, Πάτερ Νικόδημε, κῆπον χαρίτων ζωῆς, δικέλλῃ τῆς γλώσσης σου, τῆς θεοῤῥήμονος, τὴν θεόπνευ­στον, βίβλον σου ἡμῖν ἔδειξας, ἣν κα­λεῖς κῆπον χαρίτων.

Γλῶσσαν ἔνθεον, πεπλουτηκὼς Νι­κόδημε, καὶ νοῦν θεόληπτον, ὑφηγη­τὴς ἱερός, τοῦ λόγου τῆς πίστεως, ἐ­σχάτοις ἔτεσιν, ὤφθης Ὅσιε, καὶ διε­γείρεις ἅπαντας, πρὸς τὴν κτῆσιν τῶν κρειττόνων.

Θεοτοκίον.

Ἔνθους ᾔνεσεν, ὁ ἱερὸς Νικόδημος, τὰ μεγαλεῖά σου, τὰ θαυμαστὰ ἀληθῶς, Παρθένε Πανύμνητε, ὃν κατηγλάϊσας, τῆς εὐνοίας σου, ταῖς μυστικαῖς ἐκ­φάνσεσιν, ὡς θεράποντά σου θεῖον.

Ἕτερος. Θεοῦ συγκατάβασιν.

Ῥημάτων τῶν θείων σου, τὸ κράτος Πάτερ καὶ τὴν λαμπρότητα, καὶ τὴν ἄνωθεν χάριν, καὶ τὴν πλουσίαν ὄν­τως ἀνάβλυσιν, οὐδόλως ἴσχυον φέρειν Νικόδημε, δοκησισόφων χοροί· ὅθεν ἡττῶντο ἐν σοί.

Ἰλύος ἐκάθηρας, πάσης προσύλου Πάτερ Νικόδημε, καὶ ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, καὶ τὰς αἰσθήσεις καὶ τὴν διά­νοιαν· ὅθεν ἰθύνεις ἡμᾶς πρὸς τὴν κά­θαρσιν, καὶ φυλακὴν τοῦ νοός, διδα­σκαλίᾳ σοφῇ.

Νοὸς καθαρότητι, καὶ διανοίας Πά­τερ ὀξύτητι, τῶν Ἁγίων Πατέ­ρων, τοὺς θεοφθόγγους λόγους ἐτράνωσας, καὶ θησαυρὸν ψυχοτρόφον κατέλιπες, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, τὰς θείας βίβλους σου.

Θεοτοκίον.

Γαλήνην οὐράνιον, καὶ εὐκατάνυ­κτον ἦθος δίδου μοι, Θεοτόκε Παρθέ­νε, καὶ φῶς ψυχῆς μου τοῖς διαβήμα­σιν, ὡς ἂν τὰς τρίβους καλῶς τὰς φε­ρούσας με, ἐπὶ τὴν ἄνω ζωήν, βαδίσω Κόρη Ἁγνή.

ᾨδὴ η´. Παῖδας εὐαγεῖς

Ῥύψιν ἐκ παθῶν τῆς ἁμαρτίας, καὶ ἴασιν ταῖς πασχούσαις ψυχαῖς Ἅγιε, ἀθυμίας λύτρωσιν, καὶ βίου σεμνότη­τος, ἀκτῖνας νέμει πάντοτε ὁ θεῖος λό­γος σου, λαμπόμενος φωτὶ οὐρανίῳ, τοῖς προσερχομένοις, αὐτῷ μετ᾿ εὐλα­βείας.

Ἄκακος εὐθὺς καὶ πρᾶος ὤφθης, ἐν πάσῃ δικαιοσύνῃ σεμνυνόμενος, Ὅσιε Νικόδημε, καὶ τῆς ὁσιότητος, ἐκφαίνων τὰς λαμπρότητας ἐν τῷ προ­σώπῳ σου, μειλίχιος ἐφαίνου τοῖς πᾶ­σιν, ὡς πεπληρωμένος, ἐλλάμψεως τῆς θείας.

Στόματι πανσόφῳ σου τρανώσας, δογμάτων τῶν Ὀρθοδόξων τὴν ἀκρί­βειαν, Ὅσιε Νικόδημε, τοὺς ἀπὸ τῆς Δύσεως, ἐλθόντας σοι κατέπληξας καὶ τούτους ἔδειξας, ἀφώνους ἀληθῶς ὡς ἰχθύας, τῷ χειμάῤῥῳ Πάτερ, τῶν θεί­ων σου ῥημάτων.

Θεοτοκίον.

Ἴασαι ψυχήν μου τὴν νοσοῦσαν, τῷ πάθει τῆς ἁμαρτίας καὶ πυρέσσουσαν, λογισμοῖς ἀλάστορσι, καὶ βεβήλοις Πά­ναγνε, καὶ μετανοίας αὔγασον φῶς τῇ καρδίᾳ μου· πρὸς σὲ γὰρ καταφεύ­γω ὁ τάλας· μὴ οὖν ὑπερίδῃς, τὴν δέησίν μου Κόρη.

Ἕτερος. Ἑπταπλασίως κάμινον.

Ἐπιφανῶς διέπρεψας, ἐν Ἄθῳ Νι­κόδημε, λόγῳ καὶ σοφίᾳ, καὶ ζωῆς λαμ­πρότησι, καὶ τύπος γεγένησαι, καὶ ὁ­δηγὸς σωτήριος, πᾶσι Μονασταῖς, πρὸς ἀρετῶν ἐπιδόσεις, βοῶν ἀδιαλεί­πτως· Ἱερεῖς εὐλογεῖτε, λαὸς ὑπερυ­ψοῦτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ῥῆμα Θεοῦ ζωσάμενος, ὡς ῥομφαί­αν οὐράνιον, καὶ ἐνδεδυμένος Πάτερ, ὥσπερ θώρακα, τὴν χάριν τοῦ Πνεύ­ματος, τὰς παρατάξεις ἔτρεψας, τῶν αἱρετικῶν, καὶ νοουμένων πνευμάτων, βοῶν ἐν εὐφροσύνῃ· Ἱερεῖς εὐλογεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ἁγιασμοῦ θησαύρισμα, καθορᾶται ἡ κάρα σου, θείαν εὐωδίαν, Πάτερ ἀποπνέουσαν· φιάλαι γὰρ ὤφθησαν, τῶν ἀρωμάτων Ὅσιε, σοῦ αἱ σιαγόνες, ὡς φησὶν ἡ Σοφία, ὀσμὴν ἀθανασίας, καὶ πόμα εὐφροσύνης, τὸ ἐκ τῆς ἀπα­θείας, ἡμῖν ἀεὶ κιρνῶσαι.

Θεοτοκίον.

Σωματικῶς κυήσασα, τὸν ἀσώματον Κύριον, τὸν ἐν τοῖς Πατρῴοις, κόλ­ποις ἐνυπάρχοντα, Υἱὸν τὸν συνάναρχον, Πατρί τε καὶ τῷ Πνεύματι, ἄνευθεν φθορᾶς, ἀνακαινίζοντα κόσμον, φθα­ρεῖσαν τὴν ψυχήν μου, σωματικῇ κα­κίᾳ, ἐγκαίνισον Παρθένε, γνησίᾳ με­τανοίᾳ.

ᾨδὴ θ´. Ἅπας γηγενής.

Μύστης ἀκριβής, τοῦ Πνεύματος γέ­γονας νοὸς λαμπρότησι, Ὅσιε Νικό­δημε, καὶ τῶν Πατέρων τῶν πάλαι Ἅ­γιε, ταῖς ἱεραῖς μελέταις σου λαμπρὸν ἀπάνθισμα, ἐκ τῶν λόγων, τούτων πα­ραθέμενος, τοῖς πιστοῖς πανευώδη νοή­ματα.

Ὅλην τὴν ζωήν, τὴν σὴν ὡς θυμία­μα ἀπὸ νεότητος, καὶ θυσίαν ἄμωμον, τῷ Ζωοδότῃ Λόγῳ προσήγαγες, ἀκο­λουθήσας Ὅσιε αὐτοῦ τοῖς ἴχνεσι· διὰ τοῦτο, σοφίας στεφάνῳ σε, ὁ Χριστὸς ἱερῶς ἐστεφάνωσε.

Ὕμνοις ἱεροῖς, Νικόδημε πάνσοφε πανηγυρίζομεν, τὴν ἁγίαν μνήμην σου, ἁγιαζόμενοι τῇ σῇ χάριτι· ἀλλ᾿ ὡς δῶ­ρον εὐσπρόδεκτον δέχου τὴν αἴ­νε­σιν, ἡμῶν Πάτερ, τῶν θερμῶς φιλούντων σε, ὡς πατέρα ἡμῶν καὶ διδάσκαλον.

Θεοτοκίον.

Ὕψιστον Θεόν, ἀφράστως κυήσα­σα, δι᾿ ἀγαθότητα, μόνη Παντευλόγη­τε, τὸν ἐκ τοῦ ᾍδου ἡμᾶς ὑψώσαντα, πεσόντα με εἰς βόθυνον παθῶν ἀνύψω­σον, πρὸς ὑψώσεις, βίου καθαρότητος, Θεοτόκε ἡμῶν ἡ βοήθεια.

Ἕτερος. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ.

Ἰδεῖν κατηξιώθης ἀπολυθείς, τῆς σαρκός σου Νικόδημε Ὅσιε, τὰς ὑπὲρ νοῦν, τῆς ἀγαθαρχίας τῆς Τριφαοῦς, μαρμαρυγὰς καὶ χάριτας, ὧν καὶ κλη­ρονόμος καὶ κοινωνός, ἐγένου θεηγό­ρε, ὡς πεπολιτευμένος, βίον ἐν πᾶσιν ἐνθεώτατον.

Μυρίζουσιν οἱ λόγοι σου οἱ σεπτοί, ὥσπερ ἄνθη τοῦ ἔαρος εὔοσμα, ὀσμὴν ζωῆς, καὶ τὴν εὐωδίαν τὴν ἐκ Θεοῦ· παντοδαποῦς γὰρ πέφηνας, σὺ διδα­σκαλίας Πάτερ λειμών, Νικόδημε θεό­φρον, φωστὴρ τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ὀρθοδόξων ἐγκαλλώπισμα.

Οὐράνιον ἀπόλαυσιν εἰληφώς, ἐκ Θεοῦ θεοφόρε Νικόδημε, καὶ τῆς ζωῆς, τῆς ἀκαταλύτου κατατρυφῶν, τοὺς πόθῳ σε γεραίροντας, φύλαττε καὶ σκέπε ταῖς σαῖς εὐχαῖς, κἀμὲ δὲ τὸν προθύμως, ὑμνήσαντά σε Πάτερ, τῷ φωτισμῷ σου καταλάμπρυνον.

Θεοτοκίον.

Ὑπέρφωτε λυχνία χρυσοφαής, τοῦ Πατρῴου Ἁγνὴ ἀπαυγάσματος, θρό­νε Θεοῦ, ὃν περικυκλοῦσι δέει πολλῷ, Δυνάμεις αἱ οὐράνιαι, μόνη ᾈειπάρ­θενε Μαριάμ, καταύγασον τὸν νοῦν μου, φωτὶ τῶν προσταγμάτων, τοῦ ἐκ νηδύος σου ἐκλάμψαντος.

Ἐξαποστειλάριον. Γυναῖκες ἀκουτίσθητε.

Φιλοσοφίας ἔρωτι, τῆς θεϊκῆς τρε­φόμενος, σοφίας τῆς ἀνωτάτω, ἐδρέ­ψω Πάτερ τὸν πλοῦτον, Νικόδημε θεόσοφε, θεολογίας ὄργανον, καὶ τῶν Ὁσίων σύσκηνε· μεθ᾿ ὧν ἀπαύστως δυσώπει, ὑπὲρ ἡμῶν θεοφόρε.

Θεοτοκίον.

Θεὸν τὸν Ὑπερούσιον, Παρθένε σωματώσασα, ἀνέτρεψας τῷ σῷ τόκῳ, τὴν καταδίκην τῆς Εὔας, καὶ εὐλογίας ἔβλυσας, πηγὴν τοῖς σὲ δοξάζουσι, καὶ εὐσεβῶς κηρύττουσι, σὲ Πάναγνον Θεοτόκον, καὶ ᾈειπαρθένον Κόρην.

Αἶνοι. Ἦχος α´. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Τοῦ ἱεροῦ Νικοδήμου καὶ διδασκά­λου ἡμῶν, τὴν φωτοφόρον μνήμην, ἑορ­τάσωμεν πόθῳ· ὁσίως γὰρ βιώσας ἐν ἀρεταῖς, τῷ Χριστῷ εὐηρέστησε, καὶ διδαγμάτων ἁγίων ὑφηγητής, ἀνεδείχ­θη θείῳ Πνεύματι.

Ἅπας ὁ Ἄθως σκιρτάτω ἀγαλλιώ­μενος, τοῦ θείου Νικοδήμου, καὶ σο­φοῦ ἐν Ὁσίοις, πλουσίαις δᾳδουχίαις καὶ δωρεαῖς, μυστικαῖς λαμπρυνόμε­νος· ὡς γὰρ λαμπρὸς ἑωσφόρος φωτα­γωγεῖ, οἰκουμένης τὰ πληρώματα.

Ἐν τοῖς λειμῶσι τῶν θείων Γραφῶν ἱπτάμενος, εὐθείᾳ διανοίᾳ, ὥσπερ μέ­λισσα Πάτερ, συνήθροισας ἐκεῖθεν τὸν γλυκασμόν, καὶ τὸ μέλι τῆς χάρι­τος, καὶ θεοφθόγγοις νοήμασιν ἱεροῖς, κατευφραίνεις τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Τὴν παναγίαν σου κάραν καὶ παν­σεβάσμιον, πιστῶς περικυ­κλοῦντες, προσπτυσσόμεθα πόθῳ, Νικόδημε παμ­μάκαρ καὶ ἐξ αὐτῆς, θείαν χάριν καρ­πούμεθα, καὶ τῆς ζωῆς τῆς ἀγήρω τὴν δωρεάν, ὀσφραινόμεθα ἐν Πνεύματι.

Δόξα. Ἦχος πλ.α´.

Σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων, χορεύσωμεν ἑόρτια, καὶ σκιρτή­σωμεν εὐφραινόμενοι, τῇ φωτοφόρῳ μνήμῃ, τοῦ διδασκάλου ἡμῶν. Ἱερεῖς καὶ Μο­νάζοντες συντρεχέτωσαν, καὶ τὸν θεο­φόρον κροτείτωσαν ἐν ὕμνοις, ὡς τῷ κόσμῳ βλύσαντα, διδαγμάτων ἱερῶν πηγάς, ὡς ἐξ Ἐδὲμ πελαγιζούσας ἅ­πασιν. ᾿Ορθοδόξων τὰ συστήματα, τὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας νεόφωτον φωστῆρα, συνελθόντες ἀνυμνήσωμεν· τῆς σοφίας τὸν θησαυρόν, τῶν ἀρετῶν τὸ ταμεῖ­ον, τὸ τοῦ Παρακλήτου στόμα, τὴν στήλην τῶν σεμνῶν ἠθῶν, τὴν θεό­φθογγον τῶν θεολόγων γλῶσσαν, τὸν θεαυγῆ τῆς ἐγκρατείας λύχνον, τὴν τῶν ὀρθῶν δογμάτων λύραν, τῶν πάν­των τῶν εὐσεβῶν ὁδηγὸν ἔνθεον, ἄ­σμασι θεηγόροις, ἐγκωμιάζοντες οὕ­τως εἴπωμεν· Νικόδημε θεόσοφε, συ­νέτισον ἡμᾶς, τῇ σῇ διδασκαλίᾳ, καὶ πρέσβευε ἀεὶ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ τῶν τι­μώντων σε.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Παρθέ­νε, καὶ δοξάζομέν σε, οἱ πιστοὶ κατὰ χρέος, τὴν πόλιν τὴν ἄσειστον, τὸ τεῖ­χος τὸ ἄῤῥηκτον, τὴν ἀῤῥαγῆ προστα­σίαν, καὶ καταφυγὴν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δοξολογία Μεγάλη καὶ Ἀπόλυσις.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Ἐκκλησίας νέος φωστήρ, καὶ τῶν Ὀρθοδόξων, ἐγκαλ­λώπισμα ἱερόν· χαίροις μοναζόντων, ὁ φωτο­φόρος λύχνος, Νικόδημε παμμάκαρ, Ἄ­θωνος καύχημα.