Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΤΑΦΟΣ. ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ, ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ, ΕΥΧΗ


ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΤΑΦΟΝ

(Ἐκ τοῦ· ΣΙΩΝΙΤΙΣ ΥΜΝΩΔΟΣ Ἤ ΜΕΛΩΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΥΜΝΟΙ
Οὕς ψάλλομεν περιερχόμενοι καὶ λιτανεύοντες εἰς τὰ ἐντὸς τοῦ πανιέρου ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως πανσέβαστα Προσκυνήματα καὶ θεῖα Παρεκκλήσια.
Ἐν Ἱεροσολύμοις. Ἐκ τοῦ Τυπογραφείου τοῦ Παναγίου Τάφου. 18592.)

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄.
Τῷ ζωοδόχῳ καὶ σεπτῷ Κυρίου μνήματι, νῦν παρεστῶτες εὐλαβείᾳ οἱ ἀνάξιοι, σὺν Ἀγγέλοις προσαγάγωμεν θείους ὕμνους, ἵν’ ὡς ἔχον ἁγιότητα ἀσύγκριτον, ἁγίασῃ καὶ ἡμᾶς τούτῳ προσπίπτοντας, καὶ κραυγάζοντας· Χαῖρε μνῆμα τρισόλβιον.

Ἄγγελοι ἀοράτως ᾀεὶ φόβῳ κυκλοῦσι Χριστοῦ τὸν παμμακάριστον Τάφον (ἐκ γ΄), καὶ τοῦτον ὡς θρόνον θεοπρεπῆ καὶ πηγὴν φωτὸς βλέποντες, ἐξίστανται καὶ ἵστανται, μελῳδοῦντες πρὸς αὐτὸν τοιαῦτα·
Χαῖρε, Χριστοῦ ὁλόφωτον μνῆμα·
χαῖρε, ἐχθροῦ νοητοῦ τὸ πῆμα.
Χαῖρε, γῆς ἁπάσης τὸ μόνον ἀπάνθισμα·
χαῖρε, Ὀρθοδόξων πάντων τὸ ἀγλάϊσμα.
Χαῖρε τράπεζα βαστάζουσα, ὥσπερ θῦμα τὸν Χριστόν·
χαῖρε κρήνη ἡ βλυστάνουσα, τοῖς πιστοῖς τὸν ἱλασμόν.
Χαῖρε, ὅτι ἐν μέσῳ οἰκουμένης τυγχάνεις·
χαῖρε, ὅτι τῆ δόξῃ οὐρανὸν ὑπερβάλλεις.
Χαῖρε, ζωῆς ἀθανάτου κάτοχε·
χαῖρε, πηγὴ ἀφθαρσίας πάροχε.
Χαῖρε, ἐν ᾧ ἐκηδεύθη ὁ Κτίστης·
χαῖρε, δι’ οὗ ἐφωτίσθη ἡ κτίσις.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Βλέπων Ἀριμαθαίας ὁ βλαστός, ὅτι ἔχει ἀδήλως τὸ ἄφευκτον χρεὼν τοῦ θανάτου, ἐν τῷ κήπῳ τάφον ἑαυτῷ καινὸν ἡτοίμασεν, ἀλλ’ ἐκ τοῦ Σταυροῦ σε νεκρὸν καθελών, Κύριε, σεπτῶς ἐν αὐτῷ σπεύδει κηδεῦσαί σε, βοῶν σοι πόθῳ·
Ἀλληλούϊα.







Γνώσει θείᾳ ἐπέγνω Ἰωσήφ, ὁ εὐσχήμων, τὸ μέγας τῆς σταυρώσεως ἔργον. Διὸ καὶ Πιλάτῳ προσελθὼν ἔφησε· Δός μοι τὸ ἄχραντον τοῦ Κυρίου σῶμα. Ὡς δὲ ᾐττήσατο καὶ ἔλαβε, τῷ καινῷ μνημείῳ ἐναπέθετο, κραυγάζων πρὸς τὸν Τάφον οὕτω·
Χαῖρε, παθῶν τοῦ Σωτῆρος τέλος·
χαῖρε, πιστῶν χαρμόσυνον μέλος.
Χαῖρε ἀφθαρσίας, βροτῶν ἐργαστήριον·
χαῖρε ἀνταρσίας, ἐχθρῶν ἀμυντήριον.
Χαῖρε οὐρανὲ ἐπίγειε, Θεοῦ θρόνον ἐκτυπῶν·
χαῖρε τόπε ἐπουράνιε, ὅν Θεὸς ὤφθη οἰκῶν.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις ἡ ζωήῤῥυτος κρήνη·
χαῖρε, ὅτι ἐγένου τοῦ Χριστοῦ θεία κλίνη.
Χαῖρε, Σιὼν τῆς ἄνω, ἀνάκτησις·
χαῖρε πιστῶν, βεβαία ἀνάκλησις.
Χαῖρε κρατήρ, πλήρης θεολογίας·
χαῖρε λυτήρ, πάσης ἀμφιλογίας.

Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Δύναμίν σου τὴν θείαν Ἰωσὴφ κεκτημένος ἀπέβαλε τὸν φόβον Ἑβραίων. Καὶ Σταυροῦ τὸ σῶμα τὸ σὸν καθελών, σὺν τῷ Νικοδήμῳ σμυρναλόη Χριστὲ ἤλειψε. Μεθ’ οὗ σεπτῶς κηδεύσας σε, ἔψαλλεν ἐν πόθῳ·
Ἀλληλούϊα.

Ἔχουσα ἡ Παρθένος, ἐν ψυχῇ τὴν ῥομφαίαν τῆς λύπης, Συμεὼν ὡς προέφη, τῷ τάφῳ τοῦ Υἱοῦ παρεστῶσα γοερῶς ἔκλαιε, καὶ τοῦτον καταβρέχουσα τοῖς δάκρυσιν, ἐπεβόα ταῦτα·
Χαῖρε, δι’ οὗ ἡ χαρὰ προῆλθε·
χαῖρε, δι’ οὗ ἡ φθορὰ παρῆλθε.
Χαῖρε, εὐσεβῶν βάσις τε καὶ στήριγμα·
χαῖρε, δυσσεβῶν πτῶσίς τε καὶ σύντριμμα.
Χαῖρε Τάφε παμμακάριστε, τοῦ Υἱοῦ μου τοῦ Χριστοῦ·
χαῖρε θάλαμε τερπνότατε, τοῦ Νυμφίου νοητοῦ.
Χαῖρε, καὶ γὰρ συνέσχες τὸν συνέχοντα πάντα·
χαῖρε, οὐ γὰρ κατέσχες τὸν συνέχοντα πάντα.
Χαῖρε ἀστήρ, ἐκφαίνων τὸν ἥλιον·
χαῖρε φωστήρ, αὐγάζων ὑφήλιον.
Χαῖρε πυρὸς ἀπροσίτου, δοχεῖον·
χαῖρε φωτὸς ἀνεσπέρου, ταμεῖον.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Ζάλην ἔχουσαι λύπης μυροφόροι γυναῖκες, οὐκ ἤθελον τοῦ τάφου ἀποστῆναι. Τὴν χαρὰν γὰρ ἐν ἑαυτῷ ἔκρυπτε, διὸ καὶ παννύχιον συνθρηνεῖ τῇ μητρὶ τοῦ Ἰησοῦ ἔσπευδον, ἀλλ’ ἵνα κατὰ νόμον σαββατίσωσιν, ὑπέστρεψαν βοῶσαι οὕτως·
Ἀλληλούϊα.

Ἤκουσαν χριστοκτόνοι, σοῦ Χριστὲ προειπόντος αὐτοῖς, ὡς ἐκ νεκρῶν ἐγερθήσῃ, καὶ δραμόντες πρὸς Πιλάτον, ᾔτησαν σὸν Τάφον σφραγισθῆναι, καὶ τῇ κουστωδίᾳ τηρηθῆναι, ἀλλ’ ἡμεῖς τούτῳ παριστάμενοι, ἐκβοῶμεν πόθῳ·
Χαῖρε, τὸ μεῖζον προσκυνημάτων·
χαῖρε, τὸ βλύζον ῥεῖθρα θαυμάτων.
Χαῖρε κλονουμένων, ἀκλόνητον ἕρεισμα·
χαῖρε Ἐκκλησίας, τὸ ἄσειστον ἕδρασμα.
Χαῖρε κράτος τῆς θεότητος, ἀπαστράψαν ὑπὸ γῆν·
χαῖρε πλήρωμ’ ἁγιότητος, ἁγιάσαν πᾶσαν γῆν.
Χαῖρε, τοὺς κοπιῶντας ἁγίους, ὁ στηρίζων·
χαῖρε, πεφορτισμένους πιστούς, ἀνακουφίζων.
Χαῖρε, δι’ οὗ Ἑβραῖοι ἐξώσθησαν·
χαῖρε, δι’ οὗ ἔθνη ἐκληρώθησαν.
Χαῖρε, τοῦ ᾅδου ἧττα καὶ πικρία·
χαῖρε, τῶν βροτῶν πάντων σωτηρία.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.


Θεομάχοι ὀφθέντες, χριστοκτόνοι ὑπῆρξαν τῷ φθόνῳ οἱ λαοὶ τῶν Ἑβραίων. Οἵ καὶ σφραγίσαντες τὸν Τάφον, κύκλῳ σε κουστωδίᾳ ὡς νεκρὸν ἐφύλαττον, καὶ πλάνον ἐδυσφήμουν σε μακρόθυμε, μὴ συνέντες λέγειν·
Ἀλληλούϊα.













Ἴδον φῶς οἱ τηροῦντες, οὐρανόθεν ἀστράψαν, ἀῤῥήτως ἐν τῷ Τάφῳ Κυρίου. Καὶ τὸν λίθον ἐκ τούτου σεισμῷ ἀποκυλισθέντα θεασάμενοι, ἐξέστησαν καὶ ἔφριξαν ὡς νεκροὶ γενόμενοι. Τῷ δὲ Τάφῳ Κεντηρίων ἔφη·
Χαῖρε, ἡ δόξα τῶν σωζομένων·
χαῖρε, ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων.
Χαῖρε, χριστωνύμου λαοῦ τὸ κραταίωμα·
χαῖρε, πενομένων ἀκένωτον δώρημα.
Χαῖρε ὅτι ἐγκατῴκισται, ἡ θεότης ἐπὶ σοί·
χαῖρε ὅτι ἐγκαλλώπισται, τῆς Σιὼν βάρις ἐν σοί.
Χαῖρε ὁ πάντα, ῥύπον ἐκ ψυχῶν ἀποπλύνων·
χαῖρε ὁ πάντα, βέλη τοῦ ἐχθροῦ ἀπαμβλύνων.
Χαῖρε, δι’ οὗ ἐλύθη κατάκρισις·
χαῖρε, δι’ οὗ ἐδείχθη ἀνάστασις.
Χαῖρε, ἐν ᾧ εὐσεβεῖς βεβαιοῦνται·
χαῖρε, ἐν ᾧ δυσσεβεῖς καθαιροῦνται.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Κήρυκες γεγονότες οἱ τηροῦντες τὸν Τάφον, ὑπέστρεψαν εἰς πόλιν ἁγιαν, ἀπαγγέλλοντες τρανῶς Ἰουδαίοι ἅπασιν, ἅπερ ἐν τῷ Τάφῳ ἐναργῆ εἶδον θαύματα, ἀλλ’ αὐτοὶ κενὰ πάλιν φθόνῳ ἐμελέτησαν, καὶ οὐ συνῆκαν λέγειν·
Ἀλληλούϊα.

Λάμψας ἀπὸ τοῦ Τάφου φωτισμὸν εὐφροσύνης, ἐδίωξας τὸ σκότος τῆς λύπης. Καὶ γὰρ ἀναστὰς τριήμερος, πᾶν Σῶτερ ἀπὸ γῆς ἀφεῖλες δάκρυον, ἡμεῖς δ’ οἱ φωτισθέντες τῷ σῷ Τάφῳ χαρμοσύνως ἐκβοῶμεν ταῦτα·
Χαῖρε χαρά, γένους τῶν ἀνθρώπων·
χαῖρε φθορά, ἐχθρῶν πολυτρόπων.
Χαῖρε τῶν ἐν νόσοις, ἴαμα σωτήριον·
χαῖρε τῶν ἐν ἅδου ψυχῶν, ἱλαστήριον.
Χαῖρε σοὶ γὰρ ἐνεδύθημεν, γυμνωθέντες τῷ Ἀδάμ·
χαῖρε σοὶ γὰρ ἠφθαρτίσθημεν, νεκρωθέντες τῷ Σατάν.
Χαῖρε, ὅν περ τὸ κῆτος Ἰωνᾶ, εἰκονίζει·
χαῖρε, ὅν περ ὁ λάκκος Ἰωσήφ, σαφηνίζει.
Χαῖρε χωλῶν, σφυρὰ ἀνορθούμενος·
χαῖρε καλῶν, πλημμύραν δωρούμενος.
Χαῖρε, πληρῶν εὐσεβεῖς εὐωδίας·
χαῖρε, ζωγρῶν δυσσεβεῖς ἐξ ἁγνοίας.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Μάτην οἱ τῶν Ἑβραίων ἐμελέτησαν δῆμοι, τὴν ἔγερσιν Χριστοῦ ἀθετῆσαι. Εἰ γὰρ καὶ ἱκανὰ τοῖς στρατιώταις ἔδωκαν ἀργύρια, ἀλλ’ ὁ Λογγῖνος ταύτην τρανῶς ἐκήρυττεν, ἀφόβως κράζων·
Ἀλληλούϊα.

Νέαν ἔδειξεν χάριν, ἀναστὰς ἐκ τοῦ Τάφου, Χριστὸς ἡμῖν τοῖς ὑπ’ αὐτοῦ φωτισθεῖσι, νεκρῶν προσδοκᾷν ἀνάστασιν, ζωὴν τ’ αἰῶνος μέλλοντος, καὶ φῶς ἄληκτον. Οὗ περ τὸν Τάφον βλέποντες, ἐν πόθῳ μελῳδοῦμεν οὕτω·
Χαῖρε, ἀνάστασις πεπτωκότων·
χαῖρε, ἡ ἄφεσις ἐπταικότων.
Χαῖρε ὁ πηγάζων, πᾶσι τὴν εὐσέβειαν·
χαῖρε ὁ σκεδάζων, ἐθνῶν τῆν δυσσέβειαν.
Χαῖρε ὅτι ἐμπιπλώμεθα, ἐν σοὶ πᾶσιν ἀγαθοῖς·
χαῖρε ὅτι ποτιζόμεθα, τῶν χειμάῤῥων σῆς τρυφῆς.
Χαῖρε ὅν εἰκονίζει, ἡ σεπτὴ κολυμβήθρα·
χαῖρε οὗ περ ἐκβλύζει, τῶν χαρίτων τὰ ῥεῖθρα.
Χαῖρε, ἐν ᾧ ἐτάφη ἀθάνατος·
χαῖρε, δι’ οὗ ἠλάθη ὁ θάνατος.
Χαῖρε, δι’ οὗ φωταυγεῖται ἡ κτίσις·
χαῖρε, δι’ οὗ προσκυνεῖται ὁ ῥύστης.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Ξένον θαῦμα ἰδοῦσαι, ἐξενίζοντο λίαν πρωὶ αἱ Μυροφόροι ἐλθοῦσαι, ὁ γὰρ πρὸς τῇ θύρᾳ ὤν τοῦ Τάφου μέγας σφόδρα λίθος, τῷ φρικτῷ σεισμῷ ἀποκεκύλισται. Ἄγγελος δ’ ἐν τούτῳ ἐπεκάθητο, ταύταις βοῶν τό·
Ἀλληλούϊα.














Ὅλος χαρὰ ὑπάρχων, καὶ πηγὴ εὐφροσύνης, τό· Χαίρετε Μυροφόροι, ἔφης. Αἱ δὲ τοὺς σοὺς παναχράντους πόδας κρατήσασαι, σεπτῶς ἐν δάκρυσιν ἠσπάζοντο, καὶ πόθῳ πρὸς τὸν Τάφον εἶπον·
Χαῖρε, παράκλησις τῶν πενθούντων·
χαῖρε, ἡ ῥῶσις τῶν ἀσθενούντων.
Χαῖρε Ἀποστόλων, παγκόσμιον κήρυγμα·
χαῖρε ὑμνογράφων, φωτισμὸς καὶ στήριγμα.
Χαῖρε, ὅτι τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ διατρανοῖς·
χαῖρε, ὅτι τὴν κατάπτωσιν τοῦ Ἀδὰμ ἐπανορθοῖς.
Χαῖρε τῶν ἀπιστούντων, ὁ ταχὺ ἀναιρέτης·
χαῖρε τῶν δυσπιστούντων, ὁ γλυκὺς ὁδηγέτης.
Χαῖρε, ἐν ᾧ εὐσεβεῖς ἀγείρονται·
χαῖρε, δι’ οὗ καὶ νεκροὶ ἐγείρονται.
Χαῖρε χαρά, ὑλικῶν καὶ ἀΰλων·
χαῖρε ἀρά, ἐθνικῶν καὶ βεβήλων.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Πᾶσα τάξις Ἀγγέλων κατεπλάγη ἰδοῦσά σε Σῶτερ, ἐν τῷ Τάφῳ ὑπνοῦντα. Τῇ δὲ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστάντα θεοπρεπῶς βλέψασα, βροτοῖς τε τὸν παράδεισον ἀνθ’ ᾅδου δωρησάμενον, ἔψαλλε βοῶσα·
Ἀλληλούϊα.

Ῥήματα τῶν ἐν Τάφῳ καθημένων Ἀγγέλων ἀκούσασαι Μυροφόροι κόραι, ὡς Τάφου ἐξανέστης λεγόντων, ἅπασαι Σωτήρ, χαρᾶς ἐπλήσθησαν, καὶ τούτῳ προσεφώνουν πόθῳ·
Χαῖρε, τὸ κῦδος θεολογίας·
χαῖρε, ὁ πλοῦτος Σιὼν ἁγίας.
Χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων θαῦμα πολυΰμνητον·
χαῖρε, τῶν δαιμόνων τραῦμα πολυθρήνητον.
Χαῖρε σάλπιγξ ἐκτρανώσασα, εὐσεβείας τὴν ἰσχύν·
χαῖρε θάλασσα ποντίσασα, ἀσεβείας τὴν πληθύν.
Χαῖρε, ὅν περ τὰ στίφη τῶν Ἀγγέλων κυκλοῦσι·
χαῖρε, ὅν περ τὰ πλήθη τῶν βροτῶν προσκυνοῦσι.
Χαῖρε, δι’ οὗ ὁ πεσὼν ἀνίσταται·
χαῖρε, ἐν ᾧ ἡ Ἄγαρ ἐξίσταται.
Χαῖρε λυτήρ, τῶν δεινῶν παθημάτων·
χαῖρε δοτήρ, θεϊκῶν χαρισμάτων.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Σῶσαι θέλων ἐξ ᾅδου τῶν ἀνθρώπων τὸ γένος, κατῆλθες τῇ ψυχῇ μέχρι τούτου. Καὶ τὰ μὲν καταχθόνια, τῇ ἀστραπῇ τῆς σῆς θεότητος, φωτὸς ἐπλήσθησαν, οἱ δὲ ῥυσθέντες ἅπαντες σὺν Προφήταις καὶ Δικαίοις ἔψαλλον, βοῶντες οὕτως·
Ἀλληλούϊα.

Τάφῳ ὁ Ἰωάννης, σὺν τῷ Πέτρῳ δρομαῖοι ἐπέστησαν πρωὶ ἐν σκοτίᾳ, καὶ διὰ τοῦ ἐν αὐτῷ θείου φωτὸς ἰδόντες τὰ ὀθόνια, καὶ τὸ σουδάριον χωρὶς τούτων, ἔνδον κείμενα, χαρᾶς πολλῆς ἐπλήσθησαν θαυμάσαντες, καὶ πρὸς τοῦτον εἶπον·
Χαῖρε, ψυχρὰς καρδίας θερμαίνων·
χαῖρε, ὁδοὺς πιστοῖς ὑπεμφαίνων.
Χαῖρε, ὁ πληρώσας φωτὸς θείου σύμπαντα·
χαῖρε, ὁ τρανώσας εὐσεβείας τὰ σήμαντρα.
Χαῖρε ἔσοπτρον οὐράνιον, θεῖον φῶς ἀντανακλῶν·
χαῖρε γνῶσιν ὁ δωρούμενος, γνώσεων θεαρχικῶν.
Χαῖρε ὁ διανοίας, τῶν ἐν σκότει φωτίζων·
χαῖρε ὁ τὰς καρδίας, τῶν ἐν δίψει δροσίζων.
Χαῖρε, δι’ οὗ πάντα ἐκαινίσθησαν·
χαῖρε, δι’ οὗ τύποι κατηργήθησαν.
Χαῖρε, ἐν ᾧ ἐμωράνθη σοφία·
χαῖρε, ἐν ᾧ ἐσοφίσθη μωρία.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Ὕμνον ὄρθου βαθέος σοὶ ὀρθρίζοντες Σῶτερ, προσφέρομεν θερμῶς ἀντὶ μύρων, προσκυνοῦντες φόβῳ σοῦ τὸν ζωηφόρον Τάφον, βασιλεῦ Ἅγιε, ὅν ἔδειξας ἡμῖν πηγήν, Λόγε, χαρίτων σου, τοῖς σοὶ βοῶσιν·
Ἀλληλούϊα.

Φωτοφόρον σὸν Τάφον, ὑπὲρ ἥλιον Σῶτερ, ἀνατείλαντα γῆθεν, ἰδοῦσα ἐν χαρᾷ ἡ Ἑλένη, πεσοῦσα προσεκύνησε πόθῳ, καὶ θάμβους πλησθεῖσα σὲ ἀνύμνει, ἐκβοῶσα πρὸς τὸν Τάφον ταῦτα·
Χαῖρε, χαρὰ καὶ ἐλπὶς τοῦ κόσμου·
χαῖρε, τὸ φῶς ψυχῆς καὶ νοός μου.
Χαῖρε ὀρθοδόξων βασιλέων, καύχημα·
χαῖρε Πατριαρχῶν εὐσεβῶν, στεφάνωμα.
Χαῖρε ὅτι σὲ κηρύττουσιν, εὐσεβεῖς ἀρχιερεῖς·
χαῖρε ὅτι σὲ δοξάζουσιν, εὐλαβῶς οἱ ἱερεῖς.
Χαῖρε, κανὼν καὶ τύπος ἀρετῆς μοναζόντων·
χαῖρε, σκέπη καὶ τύπος τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων.
Χαῖρε στρατοῦ πιστοῦ, τὸ περίφραγμα·
χαῖρε ἡμῶν πάντων, τὸ ἐπίγραμμα.
Χαῖρε νοητῆς ἀμπέλου, τὸ μνῆμα·
χαῖρε τῆς αὐτῆς, πολύκαρπον κλῆμα.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Χαίρουσα τῇ εὑρέσει σου, ὦ πάντιμε Τάφε, ἡ θεία βασιλὶς ἡ Ἑλένη, περικαλλῆ μέγιστον ναὸν περὶ σὲ ἀνῳκοδόμησεν, ἡμεῖς δ’ ἀεὶ κυκλοῦντές σε, τῷ ἐν σοὶ ταφέντι μέλπομεν·
Ἀλληλούϊα.

Ψάλλοντες γηθοσύνως, ἀνυμνοῦμέν σε πόθῳ, ὦ Τάφε τοῦ Χριστοῦ φωτοδότα, ὁ γὰρ τῷ παντὶ ἀχώρητος θεάνθρωπος Κύριος, ἐν σοὶ ταφεὶς τριήμερος, ἡγίασεν, ἐδόξασε, καὶ ἅπαντας ἐδίδαξεν ἐκβοᾷν σοι οὕτω·
Χαῖρε, ἀῤῥήτου βουλῆς τὸ πέρας·
χαῖρε, ἀήττητον πιστῶν κέρας.
Χαῖρε θεολόγων κλεινῶν, ἡ προκήρυξις·
χαῖρε διδασκάλων σεπτῶν, ἡ κατήχησις.
Χαῖρε, ὅτι ὁ ἀχώρητος ἐχωρήθη ἔνδον σοῦ·
χαῖρε, ὅτι καὶ τριήμερος ἐξανέστη ἀπὸ σοῦ.
Χαῖρε θεογνωσίας ποταμούς, ὁ ἐκχέων·
χαῖρε θεοσεβείας τὰς πηγάς, ὁ προχέων.
Χαῖρε λαῷ ἐν βαρεῖ, αἰνούμενος·
χαῖρε πιστῷ ἱερεῖ, ὑμνούμενος.
Χαῖρε, πιστοῖς κλείσας ᾅδου τὸ χάσμα·
χαῖρε, αὐτοῖς γεγονὼς καινὸν ᾄσμα.
Χαῖρε Μνῆμα τρισόλβιον.

Ὤ Θεοῦ Θεὲ Λόγε, ὁ ἀχώρητος φύσει ἐν πάσῃ Ζωοδότα, τῇ κτίσει, πῶς τούτῳ ἐχωρήθη τῷ Τάφῳ; (ἐκ γ΄) Ἀλλ’ οὖν τὰς λιτὰς ἡμῶν πρόσδεξαι εὔσπλαγχνε καὶ αἰωνίου λύτρωσαι κολάσεως τοὺς σοὶ βοῶντας·
Ἀλληλούϊα.
















ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΤΑΦΟΝ
 (Ἐκ τοῦ· ΣΙΩΝΙΤΙΣ ΥΜΝΩΔΟΣ Ἤ ΜΕΛΩΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΥΜΝΟΙ
Οὕς ψάλλομεν περιερχόμενοι καὶ λιτανεύοντες εἰς τὰ ἐντὸς τοῦ πανιέρου ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως πανσέβαστα Προσκυνήματα καὶ θεῖα Παρεκκλήσια.
Ἐν Ἱεροσολύμοις. Ἐκ τοῦ Τυπογραφείου τοῦ Παναγίου Τάφου. 18592.)

Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως, λέγομεν τὸν ΡΜΒ΄ ψαλμόν. Εἶτα τό· Θεὸς Κύριος. Ἦχος δ΄. Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς.
Μετὰ θερμῆς καὶ εὐλαβοῦς κατανύξεως, τῷ ζωοδόχῳ σου Χριστὲ Τάφῳ, σήμερον παρίσταμαι καὶ δέομαι θερμῶς · Δέσποτα ἐλέησον, κἀμὲ τὸν πλανηθέντα, ἥμαρτον συγχώρησον, ὡς Θεὸς ἐλεήμων, μὴ ἀποστρέψῃς σὸν δοῦλον κενόν, ὁ δι’ ἐμὲ ταφὴν καταδεξάμενος.
Δόξα. Καὶ νῦν.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Ζωοδότα, τὴν εὐσπλαγχνίαν σου λαλοῦντες οἱ ἀνάξιοι, ἥν πρὸς ἡμᾶς ἐξέχεας ὡς ὑπεράγαθος, σταύρωσιν καὶ θάνατον, ὑποστὰς Ἰησοῦ μου, Τάφῳ παροικήσας δέ, ἡ ζωὴ τῶν ἁπάντων, ἵνα ζωώσῃς φύσιν τῶν βροτῶν, νενεκρωμένην, τῇ συμβούλιᾳ τοῦ ὄφεως.

Ὁ Ν΄ ψαλμός. Καὶ ὁ κανών.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. β΄. Ὡς ἐν ἡπείρῳ πεζεύσας ὁ Ἰσραήλ.
Πανάγιε Τάφε τοῦ Χριστοῦ, σῶσον ἡμᾶς τῇ σῇ χάριτι.
Ἡ φωτοφόρος λαμπρότης τοῦ Ἰησοῦ ἐν σοὶ κατεσκήνωσε, καταυγάζουσα πιστούς, εὐλαβῶς ἐκ πίστεως θερμῆς προσεγγίζοντας πρὸς σέ, Τάφε πανένδοξε.
Σὺ ἀνεδείχθης τῷ ὄντι πηγὴ ζωῆς, νεκρὸν εἰσδεξάμενος τὸν ᾀείζωον Χριστόν, τὰς ἡμετέρας ψυχάς, νεκρωθείσας, ζωῶσαι δεόμεθα.
Πανυπερσέβαστε Τάφε τοῦ Ἰησοῦ, ψυχῆς παραμύθιον, οἰκουμένης φωτισμός, καύχημα καὶ κλέος εὐσεβῶν, τοὺς προσκυνοῦντάς σε κινδύνων ἀπάλλαξον.
Θεοτοκίον.
Ἐξ ἀχράντων αἱμάτων σου, ὦ Ἁγνή, ἀσπόρως συνέλαβες τὸν τῶν ὅλων Ποιητήν, ταφὴν ὑποστάντα δι’ ἡμᾶς, καὶ ἐξαναστάντα, καὶ κόσμον ζωώσαντα.









ᾨδὴ γ΄. Οὐκ ἔστιν Ἅγιος ὡς Σύ.
Ὑπερεκπλήττομαι ἐν σοί, ὦ Πανάγιε Τάφε, ἐννοῶν σου τὴν χάριν, ἥν ἐδλεξω ἐκ Θεοῦ, ὑπερεκβλύζων πιστοῖς τὴν χρυσόῤῥειθρον θείαν λαμπρότητα.
Δεδοξασμένε τοῦ Χριστοῦ καὶ τρισόλβιε Τάφε, λαβὼν ἐν τοῖς σοῖς κόλποις τοῦ φωτὸς τὸν χορηγόν, ἐδείχθης πραγματικῶς φωτοφόρος θρόνος τοῦ Παντάνακτος.
Δεῦτε συνέλθωμεν πιστοί, συγκροτῆσαι χορείαν, τῷ φωσφόρῳ Νυμφίῳ τῶν ἡμετέρων ψυχῶν, ὡς ἐκ παστάδος λαμπρᾶς, ἐκ Τάφου ἐνδόξως ἀνατείλαντι.
Θεοτοκίον.
Δὸς Πανάχραντε καὶ ἡμῖν, ἐκ πόθου παρεστῶτι τῷ ζωοδόχῳ Τάφῳ τοῦ σοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ, ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ πολλῶν κινδύνων ἀπολύτρωσιν.

Κάθισμα.
Τὸν Τάφον σου Σωτήρ, στρατιῶται τηροῦντες, νεκροὶ τῇ ἀστραπῇ, τοῦ ὀφθέντος Ἀγγέλου, ἐγένοντο κηρύττοντος, γυναικὶ τὴν ἀνάστασιν. Σὲ δοξάζομεν, τὸν τῆς φθορᾶς καθαιρέτην. Σοὶ προσπίπτομεν, τῷ ἀναστάντι ἐκ τάφου, καὶ μόνῳ Θεῷ ἡμῶν.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Μαρία τὸ σεπτόν, τοῦ Δεσπότου δοχεῖον, ἀνάστησον ἡμᾶς, πεπτωκότας εἰς χάος, δεινῆς ἀπογνώσεως, καὶ πταισμάτων καῖ θλίψεων. Σὺ γὰρ πέφυκας, ἁμαρτωλῶν σωτηρία, καὶ βοήθεια, καὶ κραταιὰ προστασία, καὶ σώζεις τοὺς δούλους σου.

ᾨδὴ δ΄. Χριστός μου δύναμις.
Οἱ θεῖοι Ἄγγελοι περιεφρούρουν σε, λευκοφόροι ὀφθέντες ταῖς γυναιξίν, εὐαγγελιζόμενοι τὴν ἐκ νεκρῶν τοῦ Ἰησοῦ τριήμερον ἐξανάστασιν.
Ὡς ἄλλος ἥλιος πηγάζεις ἔλλαμψιν τοῖς πιστῶς προσιοῦσί σοι, εὐκλεῶς εὐφραίνων τὰ σύμπαντα, καὶ ἁγιάζων τὰς ψυχὰς ὀρθοδόξων παμμακάριστε.
Τάφε πανάγιε, τίς διηγήσεται, τὰς πολλὰς καὶ ποικίλας σου δωρεάς, ἅς ἔχεις πανσέβαστε, τοῦ παμβασιλέως Χριστοῦ χρηματίσας οἰκητήριον.
Θεοτοκίον.
Δοχεῖον ἄχραντον, ναὸν πανάμωμον, κιβωτὸν παναγίαν, παρθενικὸν τόπον ἁγιάσματος, σὲ καλλονὴν τοῦ Ἰακώβ, ὁ Δεσπότης ἐξελέξατο.





ᾨδὴ ε΄. Τῷ θείῳ φέγγει σου.
Μέγα κειμήλιον ἀληθῶς ἀνεδείχθης τοῦ κόσμου παντός, Τάφε ὑπέρφωτε δέομαι, ταῖς αὐγαζούσαις σου λαμπηδόσι καὶ ἐμοῦ τὴν ἐσκοτισμένην καρδίαν καταύγασον.
Μόνε μακάριε Ἰησοῦ, δεῖξον μακαρίους καὶ ἡμᾶς, τοὺς ἀναξίως τὸν οἶκόν σου τοῦτον κατοικοῦντας, καὶ τὸν πανάγιον Τάφον σου ἀνυμνοῦντας, καὶ σὲ δοξάζοντας.
Δοχεῖον πάμφωτον τοῦ Χριστοῦ, τὰς τῶν ὀρθριζόντων σοι ψυχὰς πόθῳ καταύγασον δέομαι, καὶ οὐράνιαν χάριν κατάπεμψον αὐτοῖς, ἀπὸ τῆς ἀνωτάτης θείας λαμπρότητος.
Θεοτοκίον.
Ἰσχὺς καὶ ὕμνησις ὁ ἐκ σοῦ, Δέσποινα τοῦ κόσμου, γεννηθεὶς καὶ σωτηρία ἐγένετο τοῖς ἀπολλυμένοις, ἐκ τῶν τοῦ ᾅδου πυλῶν ῥυόμενος, ἐκ Τάφου ἐξανιστάμενος.

ᾨδὴ στ΄. Τοῦ βίου τὴν θάλασσαν.
Ὡς πύρινον στύλον σε καθορῶμεν οἱ πιστοί, ὦ Τάφε πανσεβάσμιε, πρὸς νομὰς ὁδηγοῦντα τοὺς εὐσεβεῖς τῆς μακαριότητος, ἧς καὶ τύχοιμεν πάντες θείᾳ χάριτι.
Σκέπε φρούρει φύλαττε, εὐσεβεῖς προσκυνητάς, ὅσοι περ μετὰ πίστεως παρορῶσιν ἐφόδους τῶν πειρατῶν, καὶ τόπου δυσχέρειαν, ὅπως σε κατελθόντες περιπτύξωνται.
Ἱκέσιον δέησιν δέξαι, ὦ παμβασιλεῦ, τῶν θερμῶς δεομένων σου, καὶ εἰρήνην παράσχου τῶν δυσχερῶν ἀπαλλάττων ἅπαντας, πίστει προσιόντας τῷ θείῳ Τάφῳ σου.
Θεοτοκίον.
Νεκροῦται ὁ θάνατος, καταργεῖται καὶ φθορά, τὸ τοῦ Ἀδὰμ κατάκριμα τῷ καρπῶν σου ὦ Δέσποινα, προσβαλών. Ζωὴν γὰρ ἐγέννησας, ἐκ φθορᾶς λυτρουμένην τοὺς ὑμνοῦντάς σε.

Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Ὑπερβολῇ τῆς σῆς ἀγαθότητος, Κύριε, ἐνηνθρώπησας Θεὸς ὦν ἀπερίγραπτος, ἵνα τῆς κατάρας ἐλευθερώσῃς τὸν Ἀδάμ, καὶ ἀπαθανατίσας ὡς ἀγαθός, εἰς τὴν ἀρχαίαν ἐπαναγάγῃς λαμπρότητα, ἔσπευσας εἰς ὀδύνας, εἰς πάθη καὶ ἀτιμίας, σταυρωθεὶς καὶ ταφεὶς καὶ ἀναστὰς ἐν δόξῃ τριήμερος.







Προκείμενον: Ἀνάστα Κύριε, βοήθησον ἡμῖν, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ ὀνόματός σου.
Στ.: Ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ὦσὶν ἡμῶν ἠκούσαμεν.
Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην.
Τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἔρχεται πρωί, σκοτίας ἔτι οὔσης, εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ βλέπει τὸν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου. Τρέχει οὖν καὶ ἔρχεται πρὸς Σίμωνα Πέτρον, καὶ πρὸς τὸν ἄλλον μαθητήν, ὅν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦς, καὶ λέγει αὐτοῖς· ᾟραν τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν. Ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ἄλλος μαθητής, καὶ ἤρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον. Ἔτρεχον δὲ καὶ οἱ δύο ὁμοῦ, καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς προέδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου, καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια. Οὐ μέν τοι εἰσῆλθεν. Ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, καὶ τὸ σουδάριον, ὅ ἧν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. Τότε οὖν εἰσῆλθε καὶ ὁ ἄλλος μαθητής, ὁ ἐλθὼ πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδε καὶ ἐπίστευσεν. Οὐδέπω γὰρ ἤδεισαν τὴν Γραφήν, ὅτι δεῖ αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι. Ἀπῆλθον οὖν πάλιν πρὸς ἑαυτοὺς οἱ μαθηταί.
Δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι.
Δόξα: Πάτερ Λόγε Πνεῦμα...
Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...
Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι. Στ.: Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός...
Τάφε παναοίδιμε, σὺ ἀληθῶς ἀνεδείχθης, Θεοῦ τοῦ παντάνακτος, παλάτιον ἔνδοξον καὶ ὑπέρφωτον, πάσης γῆς καύχημα, τῶν πιστῶν εὔκλεια, Ἀποστόλων ἐγκαλλώπισμα, Μαρτύρων στήριγμα, πάντων τῶν Ὁσίων διάσωσμα, ἑστῶτων ἡ ἀσφάλεια, καὶ τῶν πεπτωκότων ἀνόρθωσις, κόσμου σωτηρία, καὶ πάντων τῶν ἐν σκότει φωτισμός. Υἱοῦ φωτὸς ἡμᾶς ποίησον, τοὺς πίστει τιμῶντάς σε.














ᾨδὴ ζ΄. Δροσοβόλον μὲν τὴν κάμινον.
Εὐλαβῶς περιπτυσσόμενοι τὸν Τάφον σου, θεαρχικώτατε Ἰησοῦ, ἀνυμνοῦμεν οἱ πιστοὶ συγκατάβασιν τὴν σήν, πόθῳ ἀνακράζοντες ὁμοῦ· Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Νεκρὸς ὑπὸ τοῦ Ἰωσὴφ κατεχόμενος, Δέσποτα Χριστέ μου Ἰησοῦ, τίθεσαι συγκαταβάσει ἐν μνήματι καινῷ, θρηνοῦντος καὶ κράζοντος θερμῶς· Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Καθαγίασον ψυχάς τε καὶ τὰ σώματα, εὔσπλαγχνε οἰκτίρμον Ἰησοῦ, τῶν σοὶ διαστελλόντων διαπόντιον ὁδόν, καὶ δὸς μετὰ πίστεως βοᾷν· Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Θεοτοκίον.
Ἱλαστήριον τῆς φύσεως σὺ πέφυκας, μόνη Θεομακάριστε. Τὸν ἐπ’ ὥμων γὰρ Χερουβὶμ καθήμενον Θεόν, ἀγκάλαις βαστάζουσα βοᾷς· Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.

ᾨδὴ η΄. Ἐκ φλογὸς τοῖς Ὁσίοις.
Ἀνυμνῶ Θεῖε Λόγε, τὴν συγκατάβασιν, ᾗ περ ἐχρήσω δι’ ἐμὲ τὸν κατάκριτον, σάρκα προσλαβών, τῷ θανάτῳ παρέδωκας, ἵνα ἀθανατίσῃς ἐμὲ τὸν τεθνεῶτα.
Τὰ οὐράνια πάντα ὑπερἐκπλήττονται, νεκρόν σε καθορῶντα, Λόγε, ἐν μνήματι, δόξη δὲ τῆς σῆς ἐπληρώθη τὰ σύμπαντα, ὅτε ἐξανέστης τριήμερος ἐκ Τάφου.
Λελαμπρυσμένε Τάφε καὶ θεοδόξαστε, πόσων ἡμῖν χαρίτων γέγονας πρόξενος! Θνήξαντες ποτέ, διὰ σοὺ νῦν ζωούμεθα, ὅθεν σε τιμῶμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Θεοτοκίον.
Χρυσαυγής σε λυχνία προδιετύπωσε, δεξαμένην ἀφράστως φῶς τὸ ἀπρόσιτον, γνώσει τῇ αὐτοῦ καταυγάζον τὰ πέρατα, ὅθεν σε ὑμνοῦμεν, Ἁγνή, εἰς τοὺς αἰῶνας.














ᾨδὴ θ΄. Θεὸν ἀνθρώποις.
Σὺ ὑπεδέξω νεκρόν, καὶ ἄφωνον, ὅν οὐ τολμᾷ Ἀγγέλων ἀτενίσαι τὰ τάγματα, χαριτωθεὶς ὄντως ὡς ἄλλος οὐρανός, δόξῃ λελαμπρυσμένος, πανυπερσέβαστε Τάφε τοῦ Σωτῆρος, εὐλαβῶς σε μακαρίζομεν.
Μισθὸν ἐξ ὕψους εὑρεῖν Πανάγιε, τοὺς εὐλαβῶς ἀσπαζομένους σε καταξίωσον, καὶ τὰ ζιζάνια πάντα τοῦ πονηροῦ, ξίφει ἠκονημένῳ τῆς θείας χάριτος, ταχέως ἐκκόψας, ἀβλαβεῖς ἡμᾶς συντήρησον.
Τριὰς ἀμέριστε καὶ συνάναρχε, μεμερισμένη δὲ ἐν μόναις ταῖς ὑποστάσεσιν, ὑπὲρ νοῦν καὶ κατάληψιν πᾶσαν κτιστήν, Πάτερ, Λόγε, καὶ Πνεῦμα, στήριξον ἅπαντας, τοὺς ἐν κατανύξει τὸ σὸν κράτος μεγαλύνοντας.
Θεοτοκίον.
Ῥωσθεὶς δυνάμει τῇ σῇ καὶ χάριτι, σοὶ τὴν ᾠδὴν προθύμως ἀναμέλπω πανάμωμε, ἀλλὰ ταύτην πρόσδεξαι Παρθένε ἁγνή, χάριν ἀντιδιδοῦσα σοῦ τὴν πολύφωτον, ἐκ τῶν ἀκηράτων θησαυρῶν, θεομακάριστε.

Τρισάγιον. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. β΄.
Ἀγγελικαὶ δυνάμεις ἐπὶ τὸ μνῆμά σου, καὶ οἱ φυλάσσοντες ἀπενεκρώθησαν, καὶ ἵστατο Μαρία ἐν τῷ Τάφῳ ζητοῦσα τὸ ἄχραντόν σου σῶμα, ἐσκύλευσας τὸν ᾅδην, μὴ πειρασθεὶς ὑπ’ αὐτοῦ, ὑπήντησας τῇ Παρθένῳ, δωρούμενος τὴν ζωήν, ὁ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, Κύριε δόξα σοι.

Πρὸ τῆς Ἀπολύσεως, εἰς δὲ τὸν ἀσπασμὸν τοῦ παναγίου καῖ ζωοδόχου Τάφου, ψάλλομεν τὰ παρόντα Τροπάρια. Πρὸς τό· Ἀπόστολοι ἐκ περάτων.
Δεδοξασμένε Κύριε, καὶ παμμακάριστε Τάφε, τῆς Ἐκκλησίας τὸ στέφος, καὶ εὐσεβείας τὸ κλέος, τοὺς προσκυνοῦντάς σε σκέπε, ἀπὸ παντοίων κινδύνων.
Τοὺς ἐκ ψυχῆς καὶ καρδίας, καταφιλοῦντάς σῶζε, ἀπὸ δεινῶν ἀλγηδόνων, καὶ ἐπηρείας δαιμόνων, τῇ χάριτί σου ὦ θεῖε, καὶ παναοίδιμε Τάφε.
Ἐξ ὕψους πάρεχε χάριν, τοῖς ἀνυμνοῦσί σε πόθῳ, πανάγιε τοῦ Σωτῆρος, καὶ θεοφώτιστε Τάφε. Σὺ γὰρ νεκρὸν ὑπεδέξω, τῆς χάριτος τὸν δοτῆρα.
Θεοτοκίον.
Ἡμεῖς ἐν σοὶ καυχώμεθα, Θεοτόκε καὶ καὶ πρὸς Θεόν σε, ἔχομεν προστασίαν, ἔκτεινόν σου τὴν χεῖρα τὴν ἄμαχον, καὶ θραῦσον τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν, σοῖς ἐξαπόστειλον δούλοις, βοήθειαν ἐξ ἁγίου.

Δι’ εὐχῶν



ΕΥΧΗ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΤΑΦΟΝ
(Ἐκ τοῦ· ΣΙΩΝΙΤΙΣ ΥΜΝΩΔΟΣ Ἤ ΜΕΛΩΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΥΜΝΟΙ
Οὕς ψάλλομεν περιερχόμενοι καὶ λιτανεύοντες εἰς τὰ ἐντὸς τοῦ πανιέρου ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως πανσέβαστα Προσκυνήματα καὶ θεῖα Παρεκκλήσια.
Ἐν Ἱεροσολύμοις. Ἐκ τοῦ Τυπογραφείου τοῦ Παναγίου Τάφου. 18592.)

Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἡ ἀρχίφωτος τοῦ Πατρὸς σοφία καὶ δύναμις, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας, ὁ διὰ τῆς σῆς ἀφάτου ἐνανθρωπήσεως φωτίσας ἡμᾶς ἐσκοτισμένους τῇ ἁμαρτίᾳ, καὶ ἀπαθανατίσας νενεκρωμένους τῇ πονηρᾷ συμβουλίᾳ τοῦ ὄφεως, ὁ σταυρικὸν καὶ ἐπονείδιστον θάνατον δι’ ἡμᾶς ἐν σαρκὶ ὑπομείνας, ὁ ἐν μνήματι καινῷ ὑπὸ τοῦ εὐσχήμονος Ἰωσὴφ ταφῆναι καταδεξάμενος, καὶ τριήμερος ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι ἐν δόξῃ εὐδοκήσας, ὡς Θεὸς παντοδύναμος, ἵνα τὴν πεπτωκυῖαν φύσιν ἡμῶν συνεγείρῃς τῇ τριημέρῳ ἐγέρσει σου, ὁ τὸν πανάγιον καὶ ζωοδόχον σου Τάφον ὑπεραυγάσας τῇ ὑπερφώτῳ δόξῃ σου, εἰς μαρτύριον τῆς τριημέρου καὶ ἐνδόξου ἀναστάσεως, ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ταπεινῶν καὶ ἀναξίων δούλων σου, καὶ συγχωρήσας ἡμῖν τὰ ἑκούσια καὶ ἀκούσια ἁμαρτήματα, τείχισον ἡμᾶς ἁγίοις Ἀγγέλοις σου, περιχαράκωσον ἡμᾶς τῇ ἀληθείᾳ σου, φρούρησον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου, ἔκτεινον πᾶσιν ἡμῖν χεῖρα βοηθείας.
Μνήσθητι Κύριε τῶν περιεστώτων προσκυνητῶν τοῦ παναγίου καὶ ζωοδόχου σου Τάφου, καὶ ἐλέησον αὐτοὺς κατὰ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου, τὰ ταμεῖα αὐτῶν ἔμπλησον παντὸς ἀγαθοῦ, τὰς συζυγίας αὐτῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ ὁμονοίᾳ διατήρησον, τὰ νήπια ἔκθρεψον, τὴν νεότητα παιδαγώγησον, τοῖς πλέουσι σύμπλευσον, τοῖς ὁδοιποροῦσι συνόδευσον, τοὺς νοσοῦντας ἴασαι, χηρῶν πρόστηθι, ὀρφανῶν ὑπεράσπισον, δὸς πᾶσι τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα. Μνήσθητι Κύριε τῶν ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως αἰωνίου κεκοιμημένων ἀδελφῶν ἡμῶν, καὶ κατάταξον τὰ πνεύματα καὶ ὀνόματα αὐτῶν ἐν βίβλῳ ζωῆς, ἐν κόλποις Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, καὶ Ἰακώβ, ἐν χώρᾳ ζώντων, ἐν παραδείσῳ τρυφῆς. Μνήσθητι Κύριε ἐν τῷ πλήθει τῶν οἰκτιρμῶν σου παντὸς τοῦ λαοῦ σου, τῶν συμπαρόντων καὶ συνευχομένων ἡμῖν, καὶ πάντων τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, τῶν ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας σου, καὶ πᾶσι χορήγησον τὸ μέγα σου ἔλεος. Σὸν γάρ ἐστι τὸ ἐλεεῖν καὶ σώζειν ἡμᾶς, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἠμῶν, καὶ σοὶ τὴν δόξαν, εὐχαριστίαν καὶ προσκύνησιν ἀναπέμπομεν, σὺν τῷ Ἀνάρχῳ σου Πατρί, καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ᾀεὶ καὶ εἰς τοὺς αίῶνας τῶν αἰῶνων. Ἀμήν.

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

10. ΣΙΩΝΙΤΗΣ ΥΜΝΩΔΟΣ. ΥΜΝΟΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ


ΣΙΩΝΙΤΙΣ ΥΜΝΩΔΟΣ
Ἤ ΜΕΛΩΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΥΜΝΟΙ
Οὕς ψάλλομεν περιερχόμενοι καὶ λιτανεύοντες εἰς τὰ ἐντὸς τοῦ πανιέρου ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως πανσέβαστα Προσκυνήματα καὶ θεῖα Παρεκκλήσια.
Ἐν Ἱεροσολύμοις. Ἐκ τοῦ Τυπογραφείου τοῦ Παναγίου Τάφου. 18592.


Εἰς τὸ ἱερὸν Κουβούκλιον τοῦ Παναγίου Τάφου.

Διάταξις τῆς ἱερὰς λιτανείας.
Συναχθέντων τῶν εὐλαβεστάτων προσκυνητῶν ἐν τῷ πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, καὶ κατασπαζομένων τὸν Ζωοδόχον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Τάφον, ὁ μὲν κανδηλάπτης διανέμει ἀνὰ ἕν κηρίον εἰς ἕκαστον τούτων, οἱ δὲ χοροὶ ἱστάμενοι ἔμπροσθεν τοῦ ἱεροῦ Κουβουκλίου, ψάλλουσι τὰ ἀκόλουθα ἀναστάσιμα τροπάρια.
Ἦχος α΄.
Κυκλώσατε λαοὶ Σιών, καὶ περιλάβετε αὐτήν, καὶ δότε δόξαν ἐν αὐτῇ τῷ ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν, ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ λυτρωσάμενος ἡμᾶς ἐκ τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν.
Τῷ Ζωοδόχῳ σου Τάφῳ παρεστῶτες οἱ άνάξιοι, δοξολογίαν προσφέρομεν τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὅτι Σταυρὸν κατεδέξω καὶ θάνατον ἀναμάρτητε, ἵνα τῷ κόσμῳ δωρήσῃ τὴν ἀνάστασιν, ὡς φιλάνθρωπος.
Τὸν Τάφον σου Σωτήρ, στρατιῶται τηροῦντες, νεκροὶ τῇ ἀστραπῇ τοῦ ὀφθέντος Ἀγγέλου ἐγένοντο κηρύττοντος, γυναιξὶ τὴν Ἀνάστασιν. Σὲ δοξάζομεν, τὸν τῆς φθορᾶς καθαιρέτην, σοὶ προσπίπτομεν, τῷ ἀναστάντι ἐκ Τάφου, καὶ μόνῳ Θεῷ ἡμῶν.

Ἦχος β΄.
Χαίρετε λαοὶ καὶ ἀγαλλιᾶσθε. Ἄγγελος ἐκαθίσεν εἰς τὸν λίθον τοῦ μνήματος. Αὐτὸς ἡμᾶς εὐηγγελίσατο εἰπῶν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου, καὶ ἐπλήρωσε τὰ σύμπαντα εὐωδίας. Χαίρετε λαοὶ καὶ ἀγαλλιᾶσθε.
Ἔῤῥαναν μύρα μετὰ δακρύων ἐπὶ τὸ μνῆμά σου αἱ γυναῖκες, καὶ ἐπλήσθη χαρᾶς τὸ στόμα αὐτῶν, ἐν τῷ λέγειν· Ἀνέστη ὁ Κύριος.
Αἰνεσάτωσαν ἔθνη καὶ λαοί, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, τὸν ἑκουσίως δι’ ἡμᾶς Σταυρὸν ὑπομείναντα, καὶ ἐν τῷ ᾄδῃ τριημερεύσαντα. Καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτοῦ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν, δι’ ἧς πεφώτισται πάντα τοῦ κόσμου τὰ πέρατα.



Ἦχος δ΄. Ἐν τῇ καμίνῳ ἀβραμιαῖοι.
Ὡς ζωηφόρος, ὡς παραδείσου ὡραιότερος ὄντως, καὶ παστάδος πάσης βασιλικῆς ἀναδέδεικται λαμπρότερος, Χριστὲ ὁ τάφος σου, ἡ πηγὴ τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως.

Ἦχος πλ. β΄.
Ὄλβιος τάφος, ἐν ἑαυτῷ γὰρ δεξάμενος ὡς ὑπμοῦντα τὸν Δημιουργόν, ζωῆς θυσαυρὸς θεῖος ἀναδέδεικται, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελῳδούντων· Λυτρωτά, ὁ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Τριήμερος ἀνέστης Χριστέ, ἐκ τάφου καθὼς γέγραπται, συνεγείρας τὸν προπάτορα ἡμῶν, διό σε καὶ δοξάζει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἀνυμνεῖ σου τὴν ἀνάστασιν.

Ἦχος βαρύς.
Ἀνέστη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν, λύσας θανάτου τὰ δεσμά, εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην. Αἰνεῖτε οὐρανοὶ Θεοῦ τὴν δόξαν.
Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Ἅγιον Κύριον Ἰησοῦν, τὸν μόνον ἀναμάρτητον.
Χριστοῦ τὴν ἀνάστασιν προσκυνοῦντες, οὐ παυόμεθα. Αὐτὸς γὰρ ἡμᾶς ἔσωσεν ἐκ τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν, Ἅγιος, Κύριος Ἰησοῦς, ὁ δείξας τὴν Ἀνάστασιν.

Ἦχος πλ. δ΄.
Χαῖρε Σιὼν Ἁγία, Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ κατοικητήριον, σὺ γὰρ ἐδέξω πρώτη, ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, διὰ τῆς Ἀναστάσεως.
Ἀναστὰς ἐκ τοῦ Τάφου ὡς ἀληθῶς, ταῖς ὁσίαις προσέταξας γυναιξί, κηρύξαι τὴν ἔγερσιν, Ἀποστόλοις ὡς γέγραπται, καὶ δρομαῖος ὁ Πέτρος ἐπέστη τῷ μνήματι, καὶ τὸ φῶς ἐν τῷ τάφῳ ὁρῶν κατεπλήττετο, ὅθεν καὶ κατεῖδε τὰ ὀθόνια μόνα. Οὐδεὶς γὰρ βλέπειν δύναται ἐν νυκτὶ τὰ προκείμενα, καὶ πιστεύσας ἐβόησε· Δόξα σοι Χριστὲ ὁ Θεός, ὅτι σώζεις ἅπαντας Σωτὴρ ἡμῶν, τοῦ Πατρὸς γὰρ ὑπάρχεις ἀπαύγασμα.

Ἐντεῦθεν δὲ τοῦ Ἱερέως καὶ Διακόνου προπορευομένων μετὰ τῆς συνήθους ἱερατικῆς στολῆς, μεταβαίνομεν εἰς τὸ Ἱερὸν Προσκύνημα, τὸ ἐπονομαζόμενον Μή μου ἅπτου, ψάλλοντες τὸ ἀκόλουθον Μεγαλυνάριον.
Μεγαλυνάριον.
Μαγδαληνὴ Μαρία, προσέδραμε τῷ τάφῳ, καὶ τὸν Χριστὸν ἰδοῦσα, ὡς κηπουρὸν ἠρώτα.
Ἐξαποστειλάριον.
Δύω Ἀγγέλους βλέψασα ἔνδοθεν τοῦ μνημείου, Μαρία ἐξεπλήττετο, καὶ Χριστὸν ἀγνοοῦσα, ὡς κηπουρὸν ἐπηρώτα· Κύριε, ποῦ τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ μου τέθεικας; Κλήσει δὲ τοῦτον γνοῦσα εἶναι αὐτὸν τὸν Σωτῆρα, ἤκουσε μή μου ἅπτου· πρὸς τὸν Πατέρα ἄπειμι, εἰπὲ τοῖς ἀδελφοῖς μου.
Ἐν τῷ πορεύεσθαι ἡμᾶς λιτανεύοντας εἰς τὸ Παρεκκλήσιον τῆς μαστιγώσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν.
Τροπάρια εἰς ἦχον πλ. β΄. Κατ’ ἀλφάβητον. Τὴν τιμιωτέραν.
Ἄνω σε ἐν θρόνῳ μετὰ Πατρός, καὶ κάτω ἐν στύλῳ μαστιγούμενόν σε σαρκί, ἡ κτίσις ὁρῶσα διεδονεῖτο φόβῳ, δοξάζουσα τὴν θείαν σου συγκατάβασιν.
Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.
Βάθει σῶν κριμάτων νῶτον τὸν σόν, εἰς μάστιγας Σῶτερ, ἑκὼν δέδωκας ἀγαθέ, τὸν Ἀδὰμ καὶ Εὔαν, μαστίγων ὅπως λύσῃς, ἐν φόβῳ ἀνυμνοῦντας τὴν εὐσπλαγχνίαν σου.
Δόξα Πατρί.
Γυμνὸς ἐν τῷ στύλῳ ὁ πᾶσαν γῆν, ἄνθεσι κοσμήσας, ἐμαστίχθης ὑπὲρ ὧν πρίν, πληγαῖς τῆς Αἰγύπτου, ἐμάστιξας γῆν Σῶτερ. Δοξάζομεν τὴν θείαν, μακροθυμίαν σου.
Καὶ νῦν.
Δῆμον τῶν Ἑβραίων τὸ πρὶν πυρός, στύλῳ καὶ νεφέλῃ, ὁδηγήσας νῦν ὑπ’ αὐτῶν, προσδεθεὶς τῷ στύλῳ, τὸν νῶτον φραγγελοῦσαι. Δόξα Χριστὲ τῇ ἄκρᾳ, φιλανθρωπίᾳ σου.

Καὶ θυμιᾷ μὲν ὁ Ἱερεύς· ὁ δὲ Διάκονος λέγει τὰς ἑπομένας αἰτήσεις.
Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου, δεόμεθά σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.
Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ Πατρὸς καὶ Πατριάρχου ἡμῶν... (δεῖνος).
Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, Ἀρχιερέων, Ἱερέων, Ἱερομονάχων, Ἱεροδιακόνων καὶ Μοναχῶν, καὶ πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.
Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, κατευοδώσεως καὶ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ..., πάντων τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων προσκυνητῶν, ἐπιτρόπων τε καὶ συνδρομητῶν τοῦ παναγίου καὶ ζωοδόχου Τάφου.
Ἔτι δεόμεθα καὶ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, τῶν ἐν ταῖς διακονίαις καὶ ἐν ἀποδημίαις ὄντων, καὶ ὑπὲρ πάντων τῶν ἐλεούντων, ἐλεησάντων, διακονούντων τε καὶ διακονησάντων ἡμῖν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Μονῇ ταύτῃ.
Ὁ Ἱερεύς· Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος...
              Εἰρήνη πᾶσι.
Ὁ διάκονος· Τὰς κεφαλὰς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνατε.






Καὶ ὁ Ἱερεὺς ἐκφώνως, τὴν εὐχὴν ταύτην:
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, μονογενὲς Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ, ὑπεράγαθε, πολυεύσπλαγχνε, δόξα τῇ ὑπὲρ νοῦν συγκαταβάσει σου, δόξα τῇ ἄκρᾳ εὐσπλαγχνίᾳ σου, δόξα τῇ ἀπείρῳ φιλανθρωπίᾳ σου, δόξα τῇ ἀφάτῳ μακροθυμίᾳ σου, ἡμεῖς γὰρ ἐσμὲν οἱ παραβάται, καὶ σὺ ὁ ἀναμάρτητος Πιλάτῳ κέκρισαι, ἡμεῖς ἐσμὲν οἱ πταῖσται, καὶ σὺ ὁ δίκαιος κατακέκρισαι, ἡμεῖς ἐσμὲν οἱ ὑπεύθυνοι, καὶ σὺ ὁ ἀνεύθυνος τῷ στύλῳ δεθεὶς μεμαστίγωσαι. Ὤ ἀφάτου χρηστότητος, ὤ ἀνεικάστου φιλανθρωπίας, ὁ νώτοις χερουβικοῖς ἐποχούμενος, τὸν νῶτον φραγγελοῦται, ὁ πληγαῖς τὴν Αἴγυπτον μαστίξας, μάστιγας δέχεται. Ἀλλ’ ὦ ὑπεράγαθε Κύριε, ὁ δι’ ἡμᾶς ὑποστὰς μάστιγας, ἀπόστησον ἀφ’ ἡμῶν τὰς τοῦ ἐχθροῦ μάστιγας, καὶ τοῖς οἰκτιρμοῖς σου ἐπίσκεψαι, ὁ τραυματισθεὶς ὑπὲρ ἡμῶν, τὰ τραύματα τῶν ψυχῶν ἴασαι, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν ψυχοφθόρων παθῶν ἡμᾶς ἐλευθέρωσον, ἵνα σε τὸν ἀπαθῆ τῇ θεότητι εὐγνωμόνως δοξάζωμεν εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

Εἶτα, ἐκεῖθεν ἀπερχόμενοι εἰς τὸ Παρεκκλήσιον τῶν Κλαπῶν, καὶ τῆς Θεοτόκου, ψάλλομεν τὰ ἔμπροσθεν Τροπάρια.
Εἰς ἤχον πλ. β΄. Τὴν τιμιωτέραν.
Ἑκὼν ἀνεξίκακε Ἰησοῦ, πάθος κατεδέξω, τὴν ἀπάθειαν τοῖς βροτοῖς, παρέχων Υἱέ μου, τοῖς πίστει προσκυνοῦσι, καὶ πόθῳ ἀνυμνοῦσι τὴν εὐσπλαγχνία σου.
Ζοφωθεὶς τὰς ὄψεις φθόνῳ δεινῷ, Ἑβραίων ὁ δῆμος, σὲ τὴν τοῦ κόσμου σπεύδει ζωήν, ζωῆς τοῦ στερῆσαι, μακρόθυμε Υἱέ μου, ἀλλ’ ἀνυμνῶ σου πόθῳ τὴ συγκατάβασιν.

Εἰς τὸ· Ἡ λιποθυμία τῆς Θεοτόκου.
Εἰς ἤχον πλ. β΄. Τὴν τιμιωτέραν.
Ἤκεις πρὸς τὸ πάθος ἑκὼν Υἱέ, ἵνα παθῶν ῥύσῃ, τὸν Ἀδὰμ καὶ τοὺς ἐξ Ἀδάμ, καὶ μετὰ ἀνόμων, οἰκτίρμον ἐλογίσθης, ὅπως τῆς ἀνομίας σώσῃς τὸν ἄνθρωπον.
Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.
Θρήνοις συνεκόπτετο ἡ Ἁγνή, Μήτηρ σου ὁρῶσα, ἑκουσίως ὤ Λυτρωτά, πρὸς τὸ πάθος μολοῦντα, ὡς ἄκακον ἀρνίον, αὐτῆς ταῖς ἱκεσίαις παθῶν με λύτρωσαι.







Καὶ θυμιᾷ ὁ Ἱερεύς. Εἶτα ὁ Διάκονος τὰς συνήθεις αἰτήσεις ὡς προδεδήλωται, καὶ ὁ Ἱερεὺς τὴν εὐχὴν ταύτην ἐκφώνως.
Ἄσπιλε, ἀμόλυντε, ἄφθορε, ἄχραντε, ἀμίαντε, πανακήρατε, θεόνυμφε, Θεοτόκε, Μαριὰμ ᾀειπάρθενε, Δέσποινα τοῦ κόσμου, καὶ ἐλπὶς ἡμῶν, ἐπίβλεψον ἐφ’ ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ, καὶ ὅν ἐξ ἁγνῶν σου αἱμάτων ἀπειράνδρως ἐκυοφόρησας Ἰησοῦν Χριστόν, ἵλεως ἡμῖν ἀπέργασαι ταῖς μητρικαῖς σου δεήσεσιν, ἡ τοῦτον κατιδοῦσα κατάκριτον, καὶ τῇ ῥομφαίᾳ τῆς λύπης τὴν καρδίαν τρωθεῖσα, τρῶσον ἡμῶν τὰς ψυχὰς τῷ θείῳ πόθῳ, ἡ ἐπὶ τοῖς δεσμοῖς αὐτοῦ καὶ ὀνειδισμοῖς πικρῶς δακρύσασα, δάκρυα κατανύξεως ἡμῖν δώρησαι, ἡ ἐπὶ τῇ ἑκουσίῳ αὐτοῦ ἀπαγωγῇ πρὸς τὸν θάνατον τῇ ψυχῇ ὑπεραλγήσασα, τῶν ἀλγεινῶν τῆς ἀτιμίας παθῶν ἡμᾶς ἐλευθέρωσον, ἵνα σε δοξάζωμεν τὴν ἀληθῶς
δεδοξασμένην εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

Ἀπερχόμενοι δὲ εἰς τὸ τοῦ Ἁγίου Λογγίνου Παρεκκλήσιον, ψάλλομεν τὰ Τροπάρια ὡς ἔμπροσθεν. Εἰς ἤχον πλ. β΄. Τὴν τιμιωτέραν.
Ἰδὼν ὁ Λογγίνος τὰ ἐν τῷ σῷ, πάθει γεγονότα, φρικτὰ λίαν καὶ θαυμαστά, Θεοῦ σὲ ἐπέγνω, Υἱὸν ἐν ἀληθείᾳ, τρανῶς τε ὡμολόγει, ἀνακηρύττων σε.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Κρεμάμενον ἥλιος ἐν Σταυρῷ, ἥλιε τῆς δόξης, καθορῶν σε κρύπτει τὸ φῶς, καὶ ὅλον φωτίζει, φωτὶ θεογνωσίας, Λογγῖνον σὲ εἰδέναι Θεὸν καὶ ἄνθρωπον.
Δόξα.
Λογγίνου τὴν κάραν Ἑβραῖοι πρίν, ὑπὲρ σοῦ Χριστέ μου, ἐκτεμόντες οἱ δολεροί, ἔκρυψαν κοπρίᾳ, γυνὴ τυφλὴ δὲ ταύτην, ἀνέβλεψεν εὑροῦσα καὶ σὲ δοξάζουσα.
Καὶ νῦν.
Μακρόθυμε Σῶτερ Υἱὲ Θεοῦ, ὁ θεῖον Λογγῖνον, κατιδόντα σε ἐν Σταυρῷ, φωτίσας οἰκτίρμον, πρὸς σὴν θεογνωσίαν, καὶ ἡμᾶς ταῖς πρεσβείαις ἐκείνου φώτισον.












Καὶ θυμιᾷ ὁ Ἱερεύς. Εἶτα ὁ Διάκονος τὰς συνήθεις αἰτήσεις ὡς προδεδήλωται, καὶ ὁ Ἱερεὺς τὴν εὐχὴν ταύτην ἐκφώνως.
Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἡ τῶν ἀνθρώπων ὑπεργλυκυτάτη ἀγάπη, τὸ φῶς, ἡ ὁδός, ἡ ζωή, καὶ σωτηρία ἡμῶν , εὐχαριστοῦμέν σου τῷ ἀπείρῳ ἐλέει, καὶ τῇ ἀφάτῳ σου εὐπσλαγχνίᾳ καὶ χρηστότητι, δι’ ἅ τὸν σταυρικὸν εἵλου θάνατον, ζωῶσαι θέλων ἡμᾶς τοὺς θανέντας ἀθάνατε. Καὶ νῦν πολυεύσπλαγχνε Κύριε, ἀποροῦντες ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι δοῦλοί σου ὕμνων ἀνταξίων τῇ σῇ ἀγαθότητι, τὴν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ὁμολογίαν τοῦ δικαίου Λογγίνου προσφέρομέν σοι λέγοντες· Ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς εἶ σύ. Σὺ εἶ Κύριε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ παντός. Σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων, καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων. Σὺ εἶ ὁ Ποιμὴν ὁ καλός, ὁ τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον ἀναζητήσας καὶ εὑρών, καὶ ἐπὶ τῶν ὤμων ἀναλαβών, καὶ Πατρὶ σου τῷ ἀνάρχῳ προσαγαγών. Σὺ οὖν ὁ ὑπὸ πάντων καὶ ἐν πᾶσι καὶ διὰ πάντα δεδοξασμένος Κύριος, ἀξίωσον τοὺς ταπεινοὺς ἡμᾶς καὶ ἀναξίους ἀνυμνεῖν καὶ δοξάζειν σε πάντοτε. Σὺ ὁ μόνος καθαρὸς καὶ ἀκήρατος, καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος. Σύ, ὁ ὑπὲρ τῆς ἀθανασίας τῶν ἀνθρώπων ἑκουσίως πιὼν τὸ ποτήριον τοῦ θανάτου, πότισον ἡμᾶς οἶνον κατανύξεως, καὶ τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν τὴν ἄφεσιν δώρησαι, πρεσβείαις τῆς ᾈειπαρθένου σου Μητρός, τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Λογγίνου τοῦ ἑκατοντάρχου, καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.

Ἀπερχόμενοι δὲ εἰς τὸ Παρεκκλήσιον τοῦ διαμερισμοῦ τῶν ἱματίων τοῦ Χριστοῦ, ψάλλομεν τὰ Τροπάρια, ὡς ἔμπροσθεν φαίνονται. Εἰς ἦχον πλ. β΄. Τὴν τιμιωτέρα.
Ναοῦ καταπέτασμα Ἰησοῦ, διχῇ ἐμερίσθη μεριζόντων στρατιωτῶν, τὰ ἱμάτιά σου, δηλοῦν ὡς γῇ ἐν πάσῃ, Ἑβραῖοι μερισθήσονται ὡς παράνομοι.
Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.
Ξένως στρατιῶται Σῶτερ τὸν σόν, ἄῤῥαφον χιτῶνα, τὸν καὶ ἄνωθεν ὑφαντόν, οὐκ ἔσχισαν ὅλως, ἀλλ’ ἔλαχον οἰκτίρμον, ἵν’ ἡ Γραφὴ κᾄν τούτῳ, τῷν Προφητῶν πληρωθῇ.
Δόξα.
Οἱ πρὶν κληρωσάμενοι Λυτρωτά, τῆς ἐπαγγελίας τὴν γῆν ταύτην, ἀχάριστοι ἱμάτιά τε τἄλλα, διεμερίσαντό σου, καὶ τῷ ἱματισμῷ σου κλῆρον ἐπέθηκαν.
Καὶ νῦν.
Πᾶσαν πονηρίας ὑπερβολήν, εἰργάσαντο Σῶτερ, οἱ παράνομοι κατὰ Σοῦ, ἐξευτελίσαι, δέ σε θέλοντες ἔτι μᾶλλον, καὶ τὰ ἱμάτιά σου διεμερίσαντο.


Καὶ θυμιᾷ ὁ Ἱερεύς. Εἶτα ὁ Διάκονος τὰς συνήθεις αἰτήσεις ὡς προδεδήλωται, καὶ ὁ Ἱερεὺς τὴν εὐχὴν ταύτην ἐκφώνως.
Βασιλεῦ Ἅγιε, εὔσπλαγχνε καὶ πολυέλεε, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, δόξα τῇ περὶ ἡμᾶς οἰκονομίᾳ σου, δόξα τῇ ἄκρᾳ εὐσπλαγχνίᾳ σου. Σὺ γὰρ Κύριε, ὑπὲρ τοῦ κόσμου παθεῖν ἐλόμενος, ἐγυμνώθης ὑπὸ τῶν στρατιωτών, ὁ πᾶσαν τὴν γῆν ἐνδύων τοῖς ἄνθεσι, σοῦ καὶ τὰ ἱμάτια ἐπὶ τοῦ τόπου οἱ στρατιῶται διεμερίσαντο, τοῦ πρὶν τοῖς Ἑβραίοις τῆς ἐπαγγελίας τὴν γῆν ταύτην διαμερίσαντος. Καὶ οἱ τῶν σῶν μεγάλων δωρεῶν καὶ χαρίτων κληρονόμοι γενόμενοι, κλῆρον ἔβαλον ἐπὶ τὸν σὸν ἄνωθεν ὑφαντὸν χιτῶνα, οἱ ἀχάριστοι καὶ ἀγνώμονες. Ἀλλ’ ἀνεξίκακε Κύριε, ὁ δι’ ἡμᾶς γυμνωθῆναι καὶ γυμνὸς ἐπὶ Σταυροῦ παγῆναι καταδεξάμενος, ἔνδυσον ἡμᾶς στολὴν σωτηρίας, ἀμφίασον ἡμᾶς τὸν ἐκ τῆς θείας σου χάριτος ἄνωθεν ὑφαντὸν χιτῶνα, καῖ τῆς σῆς βασιλείας κληρονόμους ἀνάδειξον, ἵνα σὲ ἀνυμνῶμεν εὐγνωμόνως, καὶ δοξολογῶμεν εὐχαρίστως εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ἀπερχόμενοι δὲ εἰς τὸν ναὸν τῶν θεοστέπτων Βασιλέων, κἀκεῖθεν εἰς τὸ Ἅγιον Σπήλαιον τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ψάλλομεν τὰ Τροπάρια, ὡς ἔμπροσθεν φαίνονται. Εἰς ἦχον πλ. β΄. Τὴν τιμιωτέρα.
Ῥώμην τὴν ἐξ ὕψους ἀναλαβών, πάλαι Κωνσταντῖνος, ὁ θεόστεπτος Βασιλεύς, τὴν Αὐτοῦ Μητέρα, ἐκπέμπει μετὰ πόθου, σπουδῇ ἀναζητῆσαι τὸν τοῦ Κυρίου Σταυρόν.
Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.
Σοῦ τὸν ζωηφόρον Χριστὲ Σταυρόν, ὅν πάλαι Ἑβραῖοι φθόνῳ ἔκρυψαν ἐν τῇ γῇ, εὑροῦσα ἡ θεία, καὶ βασιλὶς Ἐλένη, ἐν τῷ σπηλαίῳ τούτῳ πόθῳ ἠσπαζετο.
Δόξα.
Τὸ σπήλαιον τοῦτο Σῶτερ Χριστέ, ὄλβιον ἐδείχθη, ὡς δεξάμενον ἑαυτῷ, τὸν θεῖον Σταυρόν σου, ὄν παράνομος δῆμος, Ἑβραίων πάλαι φθόνῳ, ἐν τούτῳ ἔκρυψαν.
Καὶ νῦν.
Ὑπὸ γῆν ἐκρύβη ὁ σὸς Σταυρός, ἥλιος καθάπερ, ἀλλ’ ἀνέτειλε τηλαυγῶς, διὰ τῆς Ἀνάσσης, ἐκ τοῦ σπηλαίου τούτου, ᾧ πίστει παρεστῶτες σὲ μεγαλύνομεν.







Καὶ θυμιᾷ ὁ Ἱερεύς. Εἶτα ὁ Διάκονος τὰς συνήθεις αἰτήσεις ὡς προδεδήλωται, καὶ ὁ Ἱερεὺς τὴν εὐχὴν ταύτην ἐκφώνως.
Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, μονογενὲς Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ προανάρχου καὶ συναϊδίου σου Πατρός, Βασιλεῦ Ἅγιε, πανοικτίρμον καὶ πολυεύσπλαγχνε, οὖν ἐν τῷ ὀνόματι πᾶν γόνυ κάμπτει ἐπουρανίων, ἐπιγείων τε καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογεῖται, ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Σὺ Κύριε ὁ κατὰ πάντα ὁμοιωθεὶς ἡμῖν, πλὴν τῆς ἁμαρτίας, καὶ διὰ τοῦ Τιμίου σου Σταυροῦ τὸ χειρόγραφον τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν διαῤῥήξας, ἐπίβλεψον ἐφ’ ἡμᾶς τοῦς ἐν τῷ Ἁγίῳ καὶ προσκυνητῷ τούτῳ σπηλαίῳ παρισταμένους, ὅπου τὸν Ζωοποιὸν καὶ τίμιόν σου Σταυρόν, οἱ μὲν σταυρωταί σου φθόνῳ κατέκρυψαν, ἡ δὲ βασιλὶς θεία Ἑλένη πόθῳ ἀναζητήσασα εὗρε, καὶ φόβῳ προσεκύνησεν, ἐπίβλεψον ἐφ’ ἡμᾶς, καὶ ἵλεως ἡμῖν γενοῦ Κυριε. Τὸν βίον ἡμῶν ἐπανόρθωσον, τοὺς τρόπους ἀγάθυνον, τὰς πράξεις διεύθυνον, κατὰ τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν τοῦ τιμίου σου Σταυροῦ ἐνδυνάμωσον. Εἰ γὰρ ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου, σοὺ ἐν Σταυρῷ ὑψωθέντος, ἔξω, ὡς εἶπας, ἐκβέβληται, ἀλλὰ τῶν αὐτοῦ παγίδων ῥῦσαι ἡμᾶς, ἀξίωσον τῆς χαρᾶς ἐκείνης, ἥν ἔσχεν ἡ μακαρία Ἑλένη, ὅτι εὗρε τὸν τίμιόν σου καὶ ζωοποιὸν Σταυρόν. Δὸς Κύριε τῇ ἐκκλησίᾳ σου ὁμόνοιαν καὶ ἑνότητα, τοῖς βασιλεῦσι κράτος καὶ εἰρήνην, τοῖς ἄρχουσιν ὁμοφροσύνην, καὶ παντὶ τῷ λαῷ σου βίον ἀτάραχον καὶ γαλήνιον. Τοὺς δὲ τὸν ἐλαφρὸν ζυγὸν τοῦ Σταυροῦ σου ἀναλαβόντας, ἀξίωσον, Κύριε, ἀκολουθεῖν σοι ἐν ἀγαθῇ πολιτείᾳ καὶ βίου σεμνότητι. Καὶ σοὶ μὲν τῇ ὁδῷ καὶ τῇ ἀληθείᾳ ὑποταγῆναι καὶ συσταυρωθῆναι, ταῖς δὲ τοῦ βίου ἡδοναῖς νεκρωθῆναι. Πρεσβείαις τῆς Παναχράντου σου Μητρός, δυνάμει τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σου Σταυροῦ, ἱκεσίαις τῶν ἐνδόξων θεοστέπτων μεγάλων βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.

Ἀπερχόμενοι δὲ εἰς τὸ Παρεκκλήσιον τοῦ ἀκανθίνου στεφάνου, ψάλλομεν τὰ Τροπάρια, ὡς ἔμπροσθεν φαίνονται. Εἰς ἦχον πλ. β΄. Τὴν τιμιωτέρα.
Φέρων ἐπονείδιστον Ἰησοῦ, μακρόθυμε πάθος, τὴν κοκκίνην χλαῖναν, Σωτὴρ ἑκὼν ἐνεδύθης, ὁ βασιλεὺς Ἀγγέλων. Δοξάζομεν τὴν ἄκραν σου συγκατάβασιν.
Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι.
Χλαῖναν πορφυρᾶν καὶ ἐξ ἀκανθῶν στέφανον, Σωτὴρ μου ἐνεδύσω ὡς βασιλεύς, παιζόμενος Λόγε, ὑπὸ τῶν παρανόμων, ὁ τῶν βασιλευόντων Βασιλεὺς Ὕψιστος.
Δόξα.
Ψευδῆ καταδέχεται Ἰησοῦ, πορφυρὰν καὶ χλεύην, ἐμπτυσμοὺς καὶ κολαφισμούς, κάλαμον ὡς σκῆπτρον, ῥαπίσματα καὶ τἄλλα, ὀνείδη ἑκὼν φέρει, διὰ τὸν ἄνθρωπον.
Καὶ νῦν.
Ὤ τῆς ἀνοχῆς σου Υἱὲ Θεοῦ, καὶ μακροθυμίας, δι’ ἥν πάθη σὺ τὰ φρικτά, ὑπέστης Σωτήρ μου, δι’ ὧν τοὺς σὲ ὑμνοῦντας, παθῶν τῆς ἀτιμίας πάντας ἀπάλλαξον.

Καὶ θυμιᾷ ὁ Ἱερεύς.
Ὁ δὲ Διάκονος· Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς τῆς ἀκροάσεως τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου.
Ὁ Ἱερεύς· Εἰρήνη πᾶσι. Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον Ἁγίου Εὐαγγελίου τὸ ἀνάγνωσμα.
Ὁ Διάκονος· Πρόσχωμεν.
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, οἱ στρατιῶται τοῦ ἡγεμόνος, παραλαβόντες τὸν Ἰησοῦν εἰς τὸ πραιτώριον, συνήγαγον ἐπ’ αὐτὸν ὅλην τὴν σπεῖραν. Καὶ ἐκδύσαντες αὐτόν, περιέθηκαν αὐτῷ χλαμύδα κοκκίνην, καὶ πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθῶν ἐπέθηκαν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ, καὶ κάλαμον ἐπὶ τὴν δεξιὰν αὐτοῦ, καὶ γονυπετήσαντες ἔμπροσθεν αὐτοῦ, ἐνέπαιζον αὐτῷ λέγοντες· Χαῖρε ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἐμπτύσαντες εἰς αὐτόν, ἔλαβον τὸν κάλαμον καὶ ἔτυπτον εἰς τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. Καὶ ὅτε ἐνεπαιξαν αὐτῷ, ἐξέδυσαν αὐτὸν τὴν χλαμύδα, καὶ ἐνέδυσαν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ, καὶ ἀπήγαγον αὐτὸν εἰς τὸ σταυρῶσαι. Ἐξερχόμενοι δέ, εὗρον ἄνθρωπον Κυρηναῖον, ὀνόματι Σίμωνα. Τοῦτον ἠγγάρευσαν ἵνα ἄρῃ τὸν Σταυρὸν Αὐτοῦ.
Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου Κυριε, δόξα σοι.

Εἶτα ὁ Διάκονος τὰς συνήθεις αἰτήσεις ὡς προδεδήλωται, καὶ ὁ Ἱερεὺς τὴν εὐχὴν ταύτην ἐκφώνως.
Φιλάνθρωπε, φιλάγαθε, πανάγιε, πολυεύσπλαγχνε Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, τὸ ἡμῶν ἀντίλυτρον καὶ τὸ ἔλεος, ἡ ἡμῶν σωτηρία καὶ ἀνάπλασις, ὁ δι’ ἡμᾶς τοὺς παθητοὺς πάθος καταδεξάμενος ὁ ἀπαθής τῇ θεότητι, ῥῦσαι ἡμᾶς τῶν τοῦ ἐχθροῦ ἐπηρειῶν, καὶ ἀπόστρεψον ἀφ’ ἡμῶν τῆς ὀργῆς σου τὸν θυμόν, ὁ μακροθύμως ὑπὲρ ἡμῶν ἐμπαιγμοῦ φορέσας πορφύραν, ἔνδυσον ἡμᾶς στολὴν ἀφθαρσίας, ὁ στέφανο ἐξ ἀκανθῶν ἐπὶ τὴν παναγίαν σου κεφαλὴν καταδεξάμενος, ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, στεφάνωσον ἡμᾶς τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, καὶ τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ εὐλόγησον, ὁ κάλαμος ὡς σκῆπτρον ἐπὶ τὴν δεξιάν σου λαβών, ὁ Βασιλεὺς τοῦ παντός, καὶ ἡμᾶς τῷ καλάμῳ τῆς σῆς χάριτος ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς ματαιότητος τοῦ κόσμου τούτου ἀνάγαγε, ὁ ἐμπτυσμούς, χλεύην τε καὶ κολαφισμούς, δι’ ἡμᾶς ὑπομείνας, πάσης ἐπηρείας καὶ χλεύης τοῦ πονηροῦ ἀνωτέρους ἡμᾶς ἀνάδειξον. Πρεσβείαις τῆς Παναχράντου καὶ ὑπεραμώμου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.

Ἀπερχόμενοι δὲ εἰς τὸν Πανάγιον καὶ φρικτὸν Γολγοθᾶν, ψάλλομεν τὰ Τροπάρια, ὡς ἔμπροσθεν φαίνονται. Εἰς ἦχον πλ. δ΄. Ἀπόστολοι ἐκ περάτων.
Ἀναρχου Πατρὸς ὁ Λόγος, καὶ φῶς τὸ πρὸ τῶν αἰώνων, καταυγασθῆναι τὸν νοῦν μου, θερμῶς ἐκ σοῦ ἐξαιτοῦμαι, ὅπως ἰσχύσω ὑμνῆσαι, τὰ πάθη καὶ τὸν Σταυρόν σου.
Βεβήλοις ὅπως ὑπάρξῃς, ἄγνωστος γνόφον Χριστέ μου, ὑπὸ τοὺς πόδας σου ἔθου, καὶ σκότος ἀποκρυφήν σου. Γνωστῶς δ’ ἡμεῖς σὲ ἰδόντες, δοξάζομέν σου τὰ πάθη.
Γυμνὸς Χριστὲ ἐπὶ ξύλου, ἀνήρτησαι Λυτρωτά μου, ὅπως ἐμὲ ἐπενδύσῃς, χιτῶνα τῆς ἀφθαρσίας, ὅν ἀπεδύθην ὁ τάλας, δι’ ἀκρασίας τῆς πάλαι.
Διψῶν Σωτὴρ τῶν ἀνθρώπων, τὴν σωτηρίαν κατῆλθες, ἐν κόσμῳ τῶν πατρικῶν σου, μὴ ἐκστὰς κόλπων οὐδόλως, καὶ ὑποστὰς ἑκὼν πάθη, παθῶν ἐῤῤύσω τοὺς πάντας.
Ἐπὶ γῆς Σῶτερ κατῆλθες, ἵνα ἐμὲ ἀναγάγῃς, ἐπὶ Σταυροῦ ἀνυψώθης, ὅπως ἐμὲ ἀνυψώσῃς, καὶ μέχρις ᾅδου κατέβης, ἵναἐμὲ ἀνελκύσῃς.
Ζωῶσαι θέλων οἰκτίρμον, τὴν πάλαι θανατωθεῖσαν, τῇ ὄφεως συμβουλίᾳ, παγγενῆ βρότειον φύσιν, ἐπὶ Σταυροῦ θανατοῦσαι, καὶ ζωὴν ταύτην δωρεῖται.
Ἡ σὴ θεότης Χριστέ μου, ἀπαθὴς ὅλως ὑπάρχει, εἰ καὶ Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ, κατέκρινάν σε θανάτῳ, σταυρώσαντές σε ἀφρόνως, ἐν τούτῳ Σῶτερ τῷ τόπῳ.
Θεοῦ Υἱὲ Θεὲ Λόγε, ἡ κτίσις σὲ καθορῶσα, ἐπὶ Σταυροῦ ἡπλωμένον, καὶ πάσχοντα ὑπὲρ δούλων, τῷ φόβῳ διεκλονεῖτο, συμπάσχουσά σοι τῷ Κτίστῃ.
Ἵνα ἡμᾶς πλανηθέντες, ἀναζητήσῃς οἰκτίρμον, σαυτὸν ἑκένωσας δούλου, μορφὴν λαβὼν ἑκουσίως, εὑρὼν δὲ ἦρας ἐπ’ ὤμων, προσαγαγὼν τῷ Πατρί σου.
Κόσμον ὁ κτίσας καὶ τοῦτον, ὑπερκοσμίως κοσμήσας, ἄκοσμος νῦν ἐπὶ ξύλου, οὐ κάλλος ἔχων οὐκ εἷδος, ἀνήρτησαι ζωοδότα, ὅπως τὸν κόσμον λυτρώσῃ.
Λόγχῃ τὴν θείαν πλευράν σου, ἐκέντησαν Ἰουδαῖοι, ἐξ ἧς ἀῤῥήτως προῆλθεν, αἷμα καὶ ὕδωρ Σωτήρ μου, δύω κρουνοὶ ἀφθαρσίας, τοῖς σὲ πιστῶς ἀνυμνοῦσι.
Μέσον Ναοῦ διεσχίσθη, τὸ καταπέτασμα Σῶτερ, ἐῤῥάγησαν δὲ αἱ πέτραι, καὶ ἥλιος ἐσκοτίσθη, πᾶσα δὲ γῆ ἐσαλεύθη, σοῦ ὑψωθέντος ἐν ξύλῳ.
Νεκρὸς Χριστὲ ἐπὶ ξύλου, ὁρᾶσαι νῦν λυτρωτά μου, θελήματι σῷ ἰδίῳ, ὁ ὤν ἀθάνατος φύσει, ἵνα ἡμᾶς νεκρωθέντας, ζωώσας ἀθανατίσῃς.
Ξύλῳ Σταυροῦ προσηλώθης, μακρόθυμε Ἰησοῦ μου, ἵνα τὴν πάλαι τοῦ ξύλου, γεῦσιν πικρὰν λύσῃς Λόγε. Δοξάζομέν σου τὰ πάθη, σὺν τῷ Σταυρῷ τῷ τιμίῳ.
Οἱ πάλαι ἐξ ἀκροτόμου, μέλι θηλάσαντες πέτρας, πόμα πικρόν σοι προσῆξαν, μακρόθυμε Θεοῦ Λόγε. Δόξα τῷ πάθει σου Σῶτερ, καὶ τῇ Ἁγίᾳ Σταυρώσει.
Προφητοκτόνων οἱ παῖδες, φθόνῳ βαλλόμενοι Σῶτερ, ἐν μέσῳ δύω ληστῶν σε, ἀνήρτησαν ὡς κακούργον. Δοξολογοῦμεν τὰ πάθη, σοῦ πανοικτίρμον ἐν πόθῳ.
Ῥήσεις οὐδόλως συνῆκαν, τῶν Προφητῶν Ἰουδαίοι, ἀλλ’ ἐπὶ ξύλου σὲ Σῶτερ, ἀνήρτησαν παρανόμως. Δοξάζομέν σου τὰ πάθη, καὶ τὸν Σταυρὸν προσκυνοῦμεν.
Σὲ τὸν ἐν ὕδασι Λόγε, κρεμάσαντα τὴν γῆν πᾶσαν, οἱ φονευταὶ τῶν δικαίων, κρεμάσαντες ἐν τῷ ξύλῳ, μυκτηρισμούς σοι προσῆγον, αὐτῶν τὰς κάρας κινοῦντες.
Τὴν ἄδικον σταύρωσίν σου, ἡ γῆ μὴ φέρουσα βλέπειν, τοὺς σταυρωτάς σου οἰκτίρμον, καταπιεῖν ἐβουλήθη, ἀλλὰ τὸ σὸν ἐπιγνοῦσα, μακρόθυμον συνεστάλη.
Ὑψώθης Σῶτερ ἐν ξύλῳ, ἐν μέσῳ δύω κακούργων, ὧν ὁ μὲν εἷς βλασφημῶν σε, δικαίως καὶ κατεκρίθη, ὁ δ’ ἄλλος ὁμολογῶν σοι, τὸ μνήσθητί μου ἐσώθη.
Φόβῳ ἡ σύμπασα κρίσις, καὶ τρόμῳ διεδονεῖτο, ὁρῶσά σε ἐπὶ ξύλου, ἄπνουν νεκρὸν ἡπλωμένον, καὶ πάσχοντα ὑπὲρ δούλων, τὸν ἀπαθῆ κατὰ φύσιν.
Χολὴν καὶ ὄξος ἐγεύσω, μακρόθυμε τοῦ ποτίσαι, ἡμᾶς τῆς ἀθανασίας, τὸν γλυκασμὸν καὶ τὸ νᾶμα. Δόξα τῷ πάθει σου Σῶτερ, καὶ τῇ ἁγίᾳ Σταυρώσει.
Ψυχὴν τὴν σὴν ἦλθες Σῶτερ, ἑκὼν ἀντίλυτρον δοῦναι, ἐθελοντὶ ὅθεν θνήσκεις, ὁ ὤν ἀθάνατος φύσει, ἡμᾶς ἀποθανατίζων, τῷ σῷ θανάτῳ οἰκτίρμον.
Ὤ ἀνοχῆς ἀνεκφράστου! ὤ ἄκρας φιλανθρωπίας! ὁ πάλαι Σῶτερ χερσί σου, τὸν ἄνθρωπον διαπλάσας, πῶς ὑπ’ αὐτοῦ ἑκὼν πάσχων, μακροθυμεῖς καὶ ἀνέχῃ;
Ὤ πολυεύσπλαγχνε Σῶτερ, τὰ πάθη σου τοὺς τιμῶντας, σὺν τῷ δικαίῳ ληστῇ σου, τάξον καὶ σῶσον οἰκτίρμον, τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, και πάντων σου τῶν Ἁγίων.










Καὶ θυμιᾷ ὁ Ἱερεύς.
Ὁ δὲ Διάκονος· Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς τῆς ἀκροάσεως τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου.
Ὁ Ἱερεύς· Εἰρήνη πᾶσι. Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον Ἁγίου Εὐαγγελίου τὸ ἀνάγνωσμα.
Ὁ Διάκονος· Πρόσχωμεν.
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντες οἱ στρατιῶται εἰς τόπον λεγόμενον Γολγοθᾶν, ὅς ἐστὶ λεγόμενος Κρανίου τόπος, ἔδωκαν αὐτῷ πιεῖν ὄξος μετὰ χολῆς μεμιγμένον, καῖ γευσάμενος οὐ ἤθελε πιεῖν. Σταυρώσαντες δὲ αὐτόν, διεμερίσαντο τὰ ἱμάτια αὐτοῦ, βάλλοντες κλῆρον, ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Προφήτου· Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς, καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον. Καὶ καθήμενοι ἐτήρουν αὐτὸν ἐκεῖ. Καὶ ἐπέθηκαν ἐπάνων τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ τὴν αἰτίαν αὐτοῦ γεγραμμένην· Οὗτός ἐστιν Ἰησοῦς ὁ Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων. Τότε σταυροῦνται σὺν αὐτῷ δύο λησταί, εἷς ἐκ δεξιῶν, καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων. Οἱ δὲ παραπορευόμενοι ἐβλασφήμουν αὐτόν, κινοῦντες τὰς κεφαλὰς αὐτῶν καὶ λέγοντες· Ὁ καταλύων τὸν ναόν, καὶ ἐν τρισίν ἡμέραις οἰκοδομῶν, σῶσον σεαυτόν, εἰ Υἱὸς εἷ τοῦ Θεοῦ, κατάβηθι ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ. Ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἀρχιερεῖς ἐμπαίζοντες μετὰ τῶν γραμματέων καὶ πρεσβυτέρων καὶ Φαρισαίων, ἔλεγον· Ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτὸν οὐ δύναται σῶσαι, εἰ Βασιλεὺς Ἰσραήλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ, καὶ πιστεύσωμεν αὐτῷ, πέποιθεν ἐπὶ τὸν Θεόν, ῥυσάσθω νῦν αὐτόν, εἰ θέλει αὐτόν, εἶπε γάρ, ὅτι Θεοῦ εἰμὶ Υἱός. Τὸ δ’ αὐτὸ καὶ οἱ λησταί, οἱ συσταυρωθέντες αὐτῷ ὠνείδιζον αὐτῷ. Ἀπὸ δὲ ἕκτης ὤρας, σκότος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν, ἕως ὥρας ἐννάτης. Περὶ δὲ τὴν ἐννάτην ὥραν, ἀνεβόησεν ὁ Ἰησοῦς φωνῇ μεγάλῃ λέγων· Ἠλί, Ἠλί, λαμὰ σαβαχθανί· τουτέστι, Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνὰ τί με ἐγκατέλιπες; Τινὲς δὲ τῶν ἐκεῖ ἑστώτων, ἀκούσαντες ἔλεγον, ὅτι Ἠλίαν φωνεῖ οὗτος. Καὶ εὐθέως δραμὼν εἷς ἐξ αὐτῶν, καὶ λαβὼν σπόγγον, πλήσας τε ὄξους καὶ περιθεὶς καλάμῳ, ἐπότιζεν αὐτόν. Ὁ δὲ Ἰησοῦ, κράξας φωνῇ μεγάλῃ, ἀφῆκε τὸ πνεῦμα. Καὶ ἰδοὺ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη εἰς δύο ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω, καὶ ἡ γῆ ἐσείσθη, καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν, καὶ τὰ μνημεῖα ἠνεῴχθησαν, καὶ πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων Ἁγίων ἠγέρθη, καὶ ἐξελθόντες ἐκ τῶν μνημείων μετὰ τὴν ἔγερσον αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἀγίαν πόλιν, καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς. Ὁ δὲ ἑκατόνταρχος καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ, τηροῦντες τὸν Ἰησοῦν, ἰδόντες τὸν σεισμὸν καὶ τὰ γενόμενα, ἐφοβήθησαν σφόδρα, λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς ἧν οὗτος.
Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου Κυριε, δόξα σοι.





Εἶτα ὁ Διάκονος τὰς συνήθεις αἰτήσεις ὡς προδεδήλωται, καὶ ὁ Ἱερεὺς τὴν εὐχὴν ταύτην ἐκφώνως.
Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ μόνος μακρόθυμος καὶ φιλάνθρωπος, ἄξιον καὶ δίκαιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς σὲ ὑμνεῖν, σὲ εὐλογεῖν, σοὶ εὐχαριστεῖν, καὶ σοῦ προσκυνεῖν τὴν ἄκραν φιλανθρωπίαν καὶ ἀγαθότητα. Σὺ γὰρ δι’ οἶκτον ἀνεκδιήγητον ὅλον τὸν ἡμέτερον προσλαβόμενος φύραμα ἐκ τῶν ἁγνῶν καὶ παρθενικῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου σου Μητρός, ἐν αὐτῷ τῷ προσλήμματι τὰ ἐπονείδιστα καὶ φρικτὰ πάθη ὑπέμεινας πάνατα, καὶ ἐπὶ τούτοις πᾶσι τὴν ἐν τῷ φρικτῷ καὶ ἁγίῳ τούτῳ τόπῳ σωτήριον σταύρωσιν, καὶ τὸν ἑκούσιον θάνατον, ἀποθανατίζων ἡμᾶς τοὺς νεκρωθέντας τῇ ἁμαρτίᾳ. Καὶ νῦν ἀθάνατε Χριστὲ βασιλεῦ, τῷ πλήθει τῶν σῶν κατακαμπτόμενος οἰκτιρμῶν, ἔπιδε ἐφ’ ἡμᾶς κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος. Καὶ καθαρίσας ἡμᾶς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, σὺν τῷ εὐγνώμονι ληστῇ τὸ μνήσθητί μου, ὡς ἐκεῖνος βοῶντάς σοι, τῆς ἐπουρανίου σου βασιλείας ἀξίωσον. Μνήσθητι Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου καὶ πάντων τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, προσκυνητῶν, ἐπιτρόπων τε καὶ συνδρομητῶν τῶν παναγίων τούτων προσκυνημάτων, ἐν οἷς οἱ ἄχραντοι πόδες σου ἔστησαν. Καὶ καταξίωσον αὐτούς τε καὶ ἡμᾶς, μέχρι τελευταίας ἡμῶν ἀναπνοῆς, μετέχειν ἀκατακρίτως τῶν ἁγιασμάτων σου, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Σου Μητρός, δυνάμει καὶ χάριτι τοῦ τιμίου σου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἱκεσίαις τοῦ ἠγαπημένου σου Μαθητοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.




















Ἐν δὲ τῷ προσκυνεῖν τὸν λαὸν ἐπὶ τοῦ Ἀγίου Γολγοθᾶ, ψάλλομεν τὰ παρόντα Τροπάρια ἁργῶς καὶ μετὰ μέλους.
Ἦχος α΄.
Δεῦτε πιστοὶ προσκυνήσωμεν τὸν τόπον, ἐν ᾧ ἔστησαν ἄχραντοι πόδες, καὶ ἐν ξύλῳ θείῳ ζωοποιαὶ παλάμαι ἐξετάθησαν, εἰς πάντων βροτῶν τὴν ἀπολύτρωσιν , ὄν περ καὶ κυκλοῦντες ἀναμέλψωμεν· Εὐλογείτω πᾶσα ἡ κτίσις τὸν σταυρωθέντα Κύριον, καὶ ὑπερυψούτω εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ἦχος πλ. β΄.
Σήμερον τὸ προφητικὸν πεπλήρωται λόγιον, ἰδοῦ γὰρ προσκυνοῦμεν εἰς τὸν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες σου Κύριε. Καὶ ξύλου σωτηρία γευσάμενοι, τῶν ἐξ ἁμαρτίας παθῶν ἐλευθερίας ἐτύψομεν. Πρεσβείαις Κύριε τῆς Θεοτόκου, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἦχος β΄.
Δεῦτε πιστοὶ τὸ ζωοποιὸν Ξύλον προσκυνήσωμεν, ἐν ᾧ Χριστὸς ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης, ἑκουσίως χεῖρς ἐκτείνας, ὕψωσεν ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν μακαριότητα, οὕς πρὶν ὁ ἐχθρὸς δι’ ἡδονῆς συλήσας, δι’ οὗ ἠξιώθημεν τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν συντρίβειν τὰς κάρας. Δεῦτε πᾶσαι αἱ πατριαὶ τῶν ἐθνῶν, τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου ὕμνοις τιμήσωμεν. Χαίροις Σταυρέ, τοῦ πεσόντος Ἀδὰμ ἡ τελεία λύτρωσις, ἐν σοὶ οἱ πιστότατοι βασιλεῖς ἡμῶν καυχῶνται, ὡς τῇ σῇ δυνάμει Ἰσμαηλίτην λαὸν κραταιῶς ὑποτάττοντες. Σὲ νῦν μετὰ φόβου χριστιανοὶ ἀσπαζόμεθα, καὶ τὸν ἐν σοὶ προσπαγέντα Θεὸν δοξάζομεν λέγοντες· Κύριε, ὁ ἐν αὐτῷ προσπαγείς, τῆς βασιλείας σου ἀξίωσον ἡμᾶς.

















Ἀπερχόμενοι εἰς τὴν Ἀποκαθήλωσιν, ψάλλομεν τὰ ἔμπροσθεν Τροπάρια. Ἦχος γ΄. Θεοτόκε ἡ ἐλπίς.
Ἡ Θεοτόκος.
Ἀκατάληπτόν ἐστί, καὶ Ἀγγέλοις καὶ βροτοῖς, τὸ μυστήριον Υἱέ, τῆς ἀῤῥήτου σου ταφῆς.
Μαρία ἡ Μαγδαληνή.
Βουληθεὶς ὦ πλαστουργέ, ἵνα σώσῃς τὴν ζώην, ἑκὼν θνήσκεις Ἰησοῦ, ἡ ἀθάνατος ζωή.
Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ.
Γένος ἅπαν τῶν βροτῶν, ἁμαρτίᾳ νεκρωθέν, ὤφθη ζωοδότα νῦν, σῷ θανάτῳ ζωωθέν.
Ἡ Θεοτόκος.
Δεῦρο δή μοι πᾶσα γῆ, συνθρηνήσατε πικρῶς, ὁ ζωῆς ὤν χορηγός, καθορᾶται ὡς νεκρός.
Μαρία ἡ Μαγδαληνή.
Ἐν κρυπτῷ σου μαθητής, ὤν πρὶν Ἰωσὴφ σαφῶς, πεφανέρωται ἰδών, τὸ κρυβὲν ἡλίου φῶς.
Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ.
Ζωοδότα Ἰησοῦ, τῆς ζωῆς ὁ γλυκασμός, πῶς τὰς κόρας ἔμυσας, ὁ ἀνθρώπων φωτισμός;
Σαλώμη.
Ἡ ζωὴ πάντων ζωήν, τὴν ἐξώσασαν ζωῆς, ἅπαν γένος τῶν βροτῶν, τῷ θανάτῳ σου ζωοῖς.
Αἱ Μυροφόροι πᾶσαι.
Θεοδόχε Ἰωσήφ, ἡ ἀκρότης τῶν πιστῶν, δὸς ἡμῖν τὸν Ἰησοῦν, περιπτύξασθαι Χριστόν.
Ἰωάννης ὁ ἐπιστήθιος.
Ἴδε φίλον μαθητήν, καὶ μητέρα Ἰησοῦ, ἔτι λόγον δὸς ἡμῖν, ἐκ τοῦ στόματος τοῦ σοῦ.
Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημος.
Κόσμου κόσμος ὤν Χριστέ, ὤφθης ἄκοσμος νεκρός, κόσμον πλῆσον οὖν χαρᾶς, ἀναστὰς θεοπρεπῶς.
Ἡ Θεοτόκος.
Λογχονύκτου σου πλευρᾶς, ῶ γλυκύτατε Υἱέ, ἀποστάζεις τὴν ζωήν, Θεοῦ Λόγε καὶ Θεέ.
Νικόδημος.
Μῦρον ὤν ὡς ἀληθῶς, ὀσμῆς μύρων τῶν ἐκ σοῦ, μῦρά σοι προσφέροντα, μύρισόν με Ἰησοῦ.
Ἰωσήφ.
Νῦν κυκλοῦσι στρατιαί, νοεραὶ πᾶσαι φρικτῶς, πῶς τολμήσω οὖν ἐγώ, σοῦ προσψαῦσαι ὁ οἰκτρός;
Ἡ Θεοτόκος.
Ξενωθέντα τὸν Ἀδάμ, ξενωθεὶς ὁ Πλαστουργός, ἐπανάγεις πρὸς ζωήν, ὁ Υἱός μου καὶ Θεός.
Μαρία ἡ Μαγδαληνή.
Ὁ ταμίας τῆς ζωῆς, καὶ θανάτου νεκρωτής, πῶς ὁρᾶσαι νῦν νεκρός, ὕπτιος ὁ Λυτρωτής!
Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ.
Ποῦ σου ἔδυ Ἰησοῦ, νῦν τὸ κάλλος τῆς μορφῆς; πέρας ἔλαβον ἐν σοί, πᾶσαι ῥήσεις τῆς Γραφῆς.
Σαλώμη.
Ῥεῖθρα βλύζεις Ἰησοῦ, ἐκ τῆς θείας σου πλευρᾶς, ἀποπλύνοντα βροτῶν, ἀμαρτίας τὰς πικράς.
Αἱ Μυροφόροι πᾶσαι.
Σὲ ὅν ἥλιος Σταυρῷ, πρὶν ἐκρύβη θεωρῶν, πῶς ἡλίου ποιητά, τάφος κρύψει ὡς νεκρόν;
Ἰωσήφ.
Τὸν ἀναβαλλόμενον, ὡς ἱμάτιον τὸ φῶς, πῶς σινδόσιν Ἰησοῦ, σὲ κηδεύσω σαρκικῶς;
Νικόδημος.
Ὕδωρ ἐκ τῆς σῆς πλευρᾶς, κρεῖττον ἔβλυσεν ὀσμῆς, ἧς μυρίζω σε Χριστέ, σμυρναλόης τῆς ἐμῆς.
Ἡ Θεοτόκος.
Φάτνη εἶδόν σε Σωτήρ, πρὶν σπαργάνοις ἑλικτόν, καὶ σινδόσι βλέπω νῦν, οἴμοι σχῆμα τί φρικτόν;
Αἱ Μυροφόροι πᾶσαι.
Χῶρον γῆς καὶ οὐρανοῦ, τὸν κατέχοντα δρακί, νῦν κηδεύει Ἰωσήφ, καὶ Νικόδημος σαρκί.
Ἡ Θεοτόκος.
Ψυχοσῶστά μου Υἱέ, περιφρούρει τὴν πληθύν, τῶν ὑμνούντων εὐλαβῶς, σὴν ἑκούσιον ταφήν.
Οἱ εὐσεβεῖς.
Ὤ Θεάνθρωπε Χριστέ, διαφύλαξον ἡμᾶς, ἀνυμνοῦντας σὴν ταφήν, καὶ προσφέροντας ᾠδάς.











Καὶ θυμιᾷ ὁ Ἱερεύς.
Ὁ δὲ Διάκονος· Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς τῆς ἀκροάσεως τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου.
Ὁ Ἱερεύς· Εἰρήνη πᾶσι. Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου τὸ ἀνάγνωσμα.
Ὁ Διάκονος· Πρόσχωμεν.
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠρώτησε τὸν Πιλάτον ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας (ὤν μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, κεκρυμμένος δὲ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων), ἵνα ᾄρη τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἦλθε δὲ καὶ Νικόδημος (ὁ ἐλθὼν πρὸς τὸν Ἰησοῦν νυκτὸς τὸ πρῶτον), φέρων μίγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὠσεὶ λίτρας ἑκατόν. Ἔλαβον οὖν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἔδησαν αὐτὸ ἐν ὀθονίοις μετὰ τῶν ἀρωμάτων, καθὼς ἔθος ἐστὶ τοῖς Ἰουδαίοις ἐνταφιάζειν. Ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος, καὶ ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐ ᾧ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη. Ἐκεῖ οὖν διὰ τὴν παρασκευὴν τῶν Ἰουδαίων (ὅτι ἐγγὺς ἦν τὸ μνημεῖον) ἔθηκαν τὸν Ἰησοῦν.
Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου Κυριε, δόξα σοι.

Εἶτα ὁ Διάκονος τὰς συνήθεις αἰτήσεις ὡς προδεδήλωται, καὶ ὁ Ἱερεὺς τὴν εὐχὴν ταύτην ἐκφώνως.
Θεάνθρωπε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, τὸ γλυκύτατον καὶ σωτήριον ὄνομα, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Πατρός, προαιώνιε καὶ ἀθάνατε, ὁ ἀπαθὴς τῇ θεότητι, ὁ ὑπακούσας τῷ ἰδίῳ Πατρὶ μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ Σταυροῦ, ὁ μόνος ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος. Σοὶ παρατιθέμεθα τὰς ψυχὰς ἡμῶν καὶ τὰ σώματα. Σοὶ παρατιθέμεθα τὴν ζωὴν ἡμῶν καὶ πᾶσαν τὴν ἐλπίδα. Σὺ Κύριε, ὁ δι’ ἡμᾶς νεκρωθεὶς σαρκί, τὰ πάθη τῶν ψυχῶν ἡμῶν νέκρωσον. Σὺ ὁ ἐν τῷ ἁγίῳ τούτῳ τόπῳ ὑπὸ Ἰωσὴφ καὶ Νικοδήμου ἀρωματισθείς, ταῖς ὀσμαῖς τῆς χάριτος τοῦ θείου σου Πνεύματος χαρίτωσον ἡμᾶς τὰς ψυχάς, καὶ σὴν εὐωδίαν ἀνάδειξον. Σὺ ὁ σινδόνι καθαρᾷ εἱληθείς, τῇ σινδόνι τοῦ θείου φόβου σου τὰς καρδίας ἡμῶν περίστειλον. Καὶ ὡς προσεδέξω τὴν σμυρναλόην τοῦ Νικοδήμου, καὶ τοὺς παρ’ ἡμῶν προσφερομένους σοι ὕμνους εὐμενῶς πρόσδεξαι. Πρόσδεξαι Κύριε καὶ τοὺς μετὰ πόθου καὶ πίστεως ἐνδημήσαντας εἰς προσκύνησιν τῶν παναγίων τούτων τόπων, καὶ θείων προσκυνημάτων, εὐσεβεῖς καὶ ὀρθοδόξους χριστιανούς, καὶ τούτοις πλέουσι σύμπλευσον, ὁδοιποροῦσι συνόδευσον, καὶ ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ τε ἀβλαβεῖς καὶ ἀκινδύνους διατήρησον. Καὶ ὡς τῆς ἐπιγείου Ἱερουσαλὴμ κατηξίωσας, οὕτω καὶ τῆς ἐπουρανίου Ἱερουσαλήμ καταξίωσον. Ἡμᾶς δὲ τοὺς περιπολοῦντας ἐν τοῖς θείοις τούτοις ναοῖς καὶ ἀγαπητοῖς σου σκηνώμασι, ναοὺς καὶ σκηνώματα τοῦ παναγίου σου Πνεύματος, ἀποκατάστησον, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου σου Μητρός, τῶν Ἁγίων καὶ δικαίων Ἰωσὴφ καὶ Νικοδήμου, τῶν Ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν, καὶ πάντων σου τῶν Ἀγιων. Ἀμήν.

Ἀπερχόμενοι δὲ ἑκεῖθεν πρὸς τὸ πανάγιον καὶ ζωοδόχον Μνῆμα, καὶ περικυκλοῦντες αὐτὸ τρίς, ψάλλομεν τὰ κάτωθι Τροπάρια. Ἦχος δ’. Ἤθελον δάκρυσιν.
Ἀδὰμ τὸν πάλαι θανατωθέντα παραβάσει Δέσποτα, τὸν προπάτορα, ζωοῖς ἀθάνατε, σῷ θανάτῳ θανατώσας θάνατον παντοδύναμε. Κἀμὲ Σωτὴρ νεκρωθέντα ζωώσας ἀνάστησόν με, δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Βάθει κριμάτων σου τῶν ἀῤῥήτων ἑκουσίως Λόγε, θάνατον ἤνεγκας ἵνα ζωώσῃς με νεκρωθέντα, διὰ τὴν παράβασιν τοῦ προπάτορος, νέος Ἀδὰμ χρηματίσας, νεούργησόν με σοὶ κράζειν· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Γένους βροτείου τὴν σωτηρίαν ὅπως ἀπεργάση, ὦ πολυεύσπλαγχνε βροτὸς ἐγένου ἐν ἀληθείᾳ, πάθη φέρων Σῶτερ τὰ ἐπονείδιστα, ἑκὼν θανών τε παρέχεις ζωὴν τοῖς σοὶ μελῳδοῦσι· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Δάκρυα ἔῤῥαινον Ζωοδότα, Ἰωσὴφ εὐσχήμων καὶ ὁ Νικόδημος, φέροντες Κύριε ἐπὶ ὤμων ὡς νεκρὸν ἐν μνήματι τὸν ἀθάνατον, ὁ ᾅδην Σῶτερ νεκρώσας, καὶ τὰ ἐμὰ νέκρωσον πάθη. Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Ἔδυς ἐν τάφῳ, ὅν ἀπ’ αἰῶνος ὀ νοητὸς ἥλιος σὺ προώρισας, πλάστα τῶν ὅλων, καὶ ἀπειργάσω τοῦτον φωτοφόρον ὡς παντοδύναμος, ὅν προσκυνοῦντες ἐκ πόθου, σοὶ κράζομεν· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Ζόφος καὶ γνόφος, ἀχλὺς καὶ σκότος, τῶν Ἑβραίων κόρας δεινῶς ἠμαύρωσεν, ὅθεν οὐκ ἔγνωσαν τί ποιοῦσι, τὴν ζωὴν τῷ ξύλῳ σε προσηλώσαντες, καὶ τῇ ταφῇ παραδόντες, συκοφαντοῦσιν ὡς πλάνον. Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Ἦλθες εὐσπλάγχνῳ Χριστέ, ῥοπῇ σου δι’ ἡμᾶς εὔσπλαγχνε, καθ’ ἡμᾶς γεγονώς. Σταυρὸν καὶ θάνατον κατεδέξω, τεθεὶς ἐν τάφῳ ἡ τῶν ἀπάντων ζωή, ὅν φωτοφόρον εἰργάσω, καὶ ὄλβιον ἀπεδείξω. Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Θέλων ὑπέστης θάνατον, Σῶτερ καὶ εἰς ᾅδου Δέσποτα, καταβέβηκας. Καινῷ δὲ μνήματι τὸ σὸν σῶμα Ἰωσήφ, ἀπέθετο καὶ Νικόδημος. Κἀμοῦ δεινὰ οὖν ἀπόθες βουλεύματα, ὅπως κράζω· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Ἴαμα γέγονε τοῖς ἀνθρώποις τὸ ἐκ τῆς πλευρᾶς σου ῥεῦσαν αἷμα, Σωτήρ. Ζωὴ καὶ ἔγερσις τοῖς θανοῦσιν ὁ σός, Σῶτερ, θάνατος ἀναδέδεικται,ὅθεν κυκλοῦντες σὸν τάφον, κραυγάζομέν σοι ἐν πίστει· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Καινῷ μνημείῳ ὁ Ἰωσήφ σε, σὺν τῷ Νικοδήμῳ φόβῳ κατέθετο, ἵνα τὴν πάλαι διαφθαρεῖσαν βροτείαν φύσιν καινοποιήσῃς Σωτήρ. Οἱ διὰ σοῦ θεωθέντες, σοὶ μέλπομεν κατὰ χρέος· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Λίθος καλύπτει ζωῆς τὴν πέτραν, καὶ ὁ τάφος κρύπτει σε τὸν ἀχώρητον, σφραγὶς ἐπίκειται σῷ μνημείῳ, καὶ φυλάττει κλεῖθρα τὸν ἀπερίγραπτον, τάφον τηρεῖ κουστωδία, ἀλλ’ ἡμεῖς πόθῳ βοῶμεν· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Μῦρα προσέφερον Μυροφόροι, ὡς νεκρὸν μυρίσαι σε τὸν ἀθάνατον. Φωνῆς δὲ ἤκουον τοῦ Ἀγγέλου, ἀναστάντα τάφου αὐτοῖς κηρύττοντος. Μετέβαλον οὖν τὸν θρήνον, καὶ χαρμοσύνως ἐβόων· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Νέκρωσιν ᾅδης ὑπέστης Σῶτερ, ἑκουσίως νέκρωσιν ὑποστάντος σου, κτείνεις τὸν δράκοντα τὸν ἀρχαῖον, τὸν τὴν Εὔαν πάλαι ἐξαπατήσαντα. Ἀδὰμ χορεύει σὺν ταύτῃ, ῥυσθεὶς τῶν ᾅδου ταμείων. Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Ξένην μορφὴν τὴν τοῦ Ἀρχαγγέλου κουστωδία βλέψασα ἡ τηροῦσά σε, ξένως ἀστράπτουσαν λευκοφόρον, καὶ τὸν μέγαν λίθον ἀπὸ τοῦ μνήματος, φρικτῷ σεισμῷ κυλισθέντα, σεισθεῖσα ἀπενεκρώθη. Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Ὄλβιον ἔδειξας Ζωοδότα, τὸν σὸν τάφον ἅμα καὶ φωτοπάροχον. Σὺ γὰρ ἐτέθης σαρκὶ ἐν τούτῳ, ἠ ζωὴ τῶν πάντων καὶ φῶς τὸ ἄδυτον, ᾧ παρεστῶτες κυκλοῦμεν, καὶ σοὶ βοῶμεν ἐκ πόθου· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Πρωὶ δραμοῦσαι αἱ Μυροφόροι, τῆς μιᾶς Σαββάτων, μῦρα βαστάζουσαι, σοῦ ὦ ἀκένωτον Σῶτερ μῦρον, ἐκμυρίσαι σῶμα πόθῳ σπουδάζουσαι, ἀλλ’ ὤφθη Ἄγγελος ταύταις, ἠγέρθη Κύριος λέγων· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Ῥάβδον δυνάμεως καὶ ἰσχύος, ἀναστὰς ἐκ τάφου, δώρησον Κύριε τοῖς σοῖς ἱκέταις καὶ ἐκλεκτοῖς σου, καὶ τὴν εἰρήνην Σῶτερ, πρυτάνευσον ἵνα ἐν πίστει σωθέντες, βοῶμέν σοι γηθοσύνως· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Σὸν τάφον Σῶτερ, ἀνεωγμένον μαθηταὶ ἰδόντες καὶ τὰ ὀθόνια τό τε σουδάριον χωρὶς τούτων ἐντετυλιγμένον εἰς τόπον κείμενον, ἐπείσθησαν ὡς ἀνέστης, καὶ πόθῳ σοι ἀνεβόων· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Τάφου σε Σῶτερ ἐξαναστάντα, μαθηταὶ ἰδόντες χαρᾶς ἐπλήσθησαν. Οὕς ἐξαπέστειλας εἰς τὰ ἔθνη τοῦ κηρύξαι Λόγε, τὴν σὴν ἀνάστασιν, ὑφ’ ὧν ἡμεῖς φωτισθέντες, σοὶ ψάλλομεν γηθοσύνως· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Ὑμνοῦμεν Σῶτερ τὴν ἔγερσίν σου, προσκυνοῦμεν τάφον τὸν ζωηφόρον σου, ὅν ἐδωρήσω ἡμῖν, οἰκτίρμον ἀῤῥαβῶνα ὄντως τῆς βασιλείας σου, ᾧ παρεστῶτες ἐν φόβῳ σοὶ μέλπομεν ἐκβοῶντες· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Φαιδρὸς ὡς ἥλιος ἀνεδείχθη ὁ σὸς τάφος Κύριε, σὲ δεξάμενος δόξης τὸν ἥλιον ὑποδῦντα καὶ ἐν τούτῳ Σῶτερ τριημερεύσαντα, ὅς θαυμαστῶς καταυγάζει τοὺς σοὶ πιστῶς μελῳδοῦντας· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡμῶν δόξα σοι.
Χάριν ἀένναον χριστοφόροι βρύουσαν ἐκ ταφου τοῦ θεοδέγμονος, Χριστοῦ ἐγέρσει τῇ ζωηφόρῳ δεῦτε ἀρυσώμεθα καὶ βοήσωμεν· ὁ ἀναστὰς ἐκ τοῦ τάφου, σῶσον ἡμᾶς σοὶ βοῶντας· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Δόξα.
Ψάλλοντας δέξαι ἡμᾶς οἰκτίρμον, καὶ δοξολογοῦντας περὶ τὸν τάφον σου, λύσιν τε δίδου ἀμπλακημάτων πᾶσι τοῖς προστρέχουσι μετὰ πίστεως, τῷ ζωοδόχῳ σου τάφῳ, καῖ μετὰ φόβου βοῶσι· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
Καὶ νῦν.
Ὤ πολυεύσπλαγχνε καὶ οἰκτίρμον, τῇ χάριτι τάφου τοῦ ζωηφόρου σου, ψυχῆς καὶ σώματος ῥῶσιν δίδου τοῖς προσκυνηταῖς σου καὶ τὴν εἰρήνην σου, τῆς σῆς Μητρὸς ἵκεσίαις, μεθ’ ἧς σοι πόθῳ βοῶμεν· Δόξα Κύριε τῇ ταφῇ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.






Καὶ θυμιᾷ ὁ Ἱερεύς.
Ὁ δὲ Διάκονος· Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς τῆς ἀκροάσεως τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου.
Ὁ Ἱερεύς· Εἰρήνη πᾶσι. Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον Ἁγίου Εὐαγγελίου τὸ ἀνάγνωσμα.
Ὁ Διάκονος· Πρόσχωμεν.
Τῇ ἐπαύριον, ἥτις ἐστὶ μετὰ τὴν Παρασκευήν, συνήχθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς, καὶ οἱ Φαρισαῖοι πρὸς Πιλάτον, λέγοντες· Κύριε, ἐμνήσθημεν ὅτι ὁ πλάνος ἐκεῖνος εἶπεν ἔτι ζῶν· Μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐγείρομαι. κέλευσον οὖν ἀσφαλισθῆναι τὸν τάφον ἕως τῆς τρίτης ἡμέρας, μήποτε ἐλθόντες οἱ μαθηταῖ αὐτοῦ νυκτός, κλέψωσιν αὐτόν, καὶ εἴπωσι τῷ λαῷ, ὅτι ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καὶ ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης. Ἔφη δὲ αὐτοῖς ὁ Πιλάτος· Ἔχετε κουστωδίαν, ὑπάγετε, ἀσφαλίσασθε ὡς οἴδατε. Οἱ δὲ πορευθέντες ἠσφαλίσαντο τὸν τάφον, σφραγίσαντες τὸν λίθον μετὰ τῆς κουστωδίας. Ὀψὲ δὲ Σαββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν Σαββάτων, ἦλθε Μαρία ἡ Μαγδαληνή, καὶ ἡ ἄλλη Μαρία, θεωρῆσαι τὸν τάφον. Καὶ ἰδοὺ σεισμὸς ἐγένετο μέγας. Ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ, προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ, ἧν δὲ ἡ ἰδέα αὐτοῦ ὡς ἀστραπή, καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών, ἀπὸ δὲ τοῦ φόβου αὐτοῦ ἐσείσθησαν οἰ τηροῦντες, καὶ ἐγένοντο ὡσεὶ νεκροί. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἄγγελος εἶπε ταῖς γυναιξί· Μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς, οἶδα γὰρ ὅτι Ἰησοῦν τὸν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε. Οὐκ ἔστιν ᾧδε, ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε. Δεῦτε ἴδετε τὸν τόπον, ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος. Καὶ ταχὺ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, ὅτι ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καὶ ἰδοὺ προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν, ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, ἰδοὺ εἶπον ὑμῖν. Καὶ ἐξελθοῦσαι ταχὺ ἀπὸ τοῦ μνημείου, μετὰ φόβου καὶ χαρᾶς μεγάλης, ἔδραμον, ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ. Ὡς δὲ ἐπορεύοντο ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ὁ Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς, λέγων· Χαίρετε. Αἱ δὲ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν αὐτοῦ τοὺς πόδας καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ. Τότε λέγει αὐταῖς ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβεῖσθε, ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου, ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, κἀκεῖ με ὄψονται. Πορευομένων δὲ αὐτῶν, ἰδού τινες τῆς κουστωδίας, ἐλθόντες εἰς τὴν πόλιν, ἀπήγγειλαν τοῖς ἀρχιερεῦσιν ἅπαντα τὰ γενόμενα. Καὶ συναχθέντες μετὰ τῶν πρεσβυτέρων, συμβούλιόν τε λαβόντες, ἀργύρια ἰκανὰ ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες· Εἴπατε, ὅτι οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, νυκτὸς ἐλθόντες, ἔκλεψαν αὐτόν, ἡμῶν κοιμωμένων, καὶ ἐὰν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπὶ τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτόν, καὶ ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν. Οἱ δὲ λαβόντες τὰ ἀργύρια, ἐποίησαν ὡς ἐδιδάχθησαν, καὶ διεφημίσθη ὁ λόγος οὗτος παρὰ Ἰουδαίοις μὲχρι τῆς σήμερον. Οἱ δὲ ἕνδεκα μαθηταί, ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἰδόντες αὐτόν, προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν. Καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς, ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς, πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα, ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν, καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πᾶσας τὰς ἡνμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.
Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου Κυριε, δόξα σοι.

Εἶτα ὁ Διάκονος τὰς συνήθεις αἰτήσεις ὡς προδεδήλωται, καὶ ὁ Ἱερεὺς τὴν εὐχὴν ταύτην ἐκφώνως.
Δέσποτα φιλάνθρωπε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθιν.ον, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, ὁ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν ἑκουσίως παθών, καὶ ἐν τῷ παναγίῳ τούτῳ Μνήματι ὑπὸ Ἰωσήφ, καὶ Νικοδήμου σαρκὶ τεθεὶς ὡς νεκρός, νέκρωσον τὰ ψυχοφθόρα πάθη τῆς σαρκὸς ἡμῶν, καὶ θάψον διὰ τῶν ἀγαθῶν λογισμῶν τὰ πονηρὰ διαβούλια, ὁ τῇ τριημέρῳ σου καὶ ἐνδόξῳ ἀναστάσει τὸν πεπτωκότα Ἀδὰμ παγγενῆ ἀναστήσας, ἀνάστησον ἡμας κατολισθήσαντας τῇ ἁμαρτίᾳ, μετανοίας τρόπους ὑποτιθέμενος, ὁ τοὺς μαθητάς σου χαρᾶς ἀπείρου πλήσας ἐν τῇ σῇ ἀναστάσει, ἔμπλησον καὶ ἡμῶν τὰς καρδίας πνευματικῆς εὐφροσύνης, τὴν ἐκ τῆς ἁμαρτίας λύπην ἡμῶν διασκεδάζων, ὁ τοῖς μαθηταῖς σου καὶ τοῖς Ἀποστόλοις σου τὴν εἰρήνην δωρησάμενος, καὶ ἡμῖν τὴν εἰρήνην σου δώρησαι, ὁ ἐν τῇ ἀναστάσει σου φωτὸς πληρώσας τὸν οὐρανόν, καὶ τὴν γῆν, καὶ τὰ καταχθόνια, φώτισον ἡμᾶς τῷ φωτὶ τοῦ προσώπου σου, ὁ τοὺς ἀπ’ αἰῶνος νεκροὺς ἀναστήσας, ἀνάστησον καὶ ἡμᾶς ἐν τῇ κοινῇ ἀναστάσει ἐνδόξως, καὶ καταξίωσον προϋπαντῆσαί σοι ἐν νεφέλαις σὺν τοῖς ἁγίοις σου, ὁ τὸν ἔνδοξόν σου τοῦτον οἶκον εὐδοκήσας ἀνεργεθῆναι εἰς τιμὴν καὶ δόξαν τῆς σῆς ὑπερενδόξου Ἀναστάσεως, καὶ οὐρανὸν πολύφωτον ἀναδείξας, στερέωσον αὐτὸν εἰς αἰῶνα αἰῶνος, καὶ πρόσδεξαι ἡμῶν τὰς ἐν αὐτῷ ἀπαύστως προσαγομένας σοι δεήσεις. Πρεσβείαις τῆς Παναχράντου σου Μητρός, χάριτι τοῦ Παναγίου σου καὶ ζωοδόχου Τάφου, προστασίαις τῶν παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, ἱκεσίαις τῶν θείων σου Μαθητῶν καὶ Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Μυροφόρων, καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.









Ἐπιστρέφοντες δὲ εἰς τὸ Καθολικόν, ψάλλομεν τὰ Τροπάρια τοῦτα. Ἦχος δ΄.
Ὡς τοῦ ἄνω στερεώματος τὴν εὐπρέπειαν, καὶ τὴν κάτω συναπέδειξας ὡραιότητα, τοῦ ἁγίου σκηνώματος τῆς δόξης σου Κύριε. Κραταίωσον αὐτὸν εἰς αἰῶνα αἰῶνος, καὶ πρόσδεξαι ἡμῶν τὰς ἐν αὐτῷ ἀπαύστως προσαγομένας σοι δεήσεις, διὰ τῆς Θεοτόκου, ἠ πάντων ζωὴ καὶ ἀνάστασις.
Οὐρανὸς πολύφωτος ἠ Ἐκκλησία, ἀνεδείχθη ἅπαντας, φωταγωγοῦσα τοὺς πιστούς, ἐν ᾧ ἑστῶτες κραυγάζομεν· Τοῦτον τὸν οἶκον, στερέωσον Κύριε.

Εἶτα ἡ Ἀπόλυσις οὕτω.
Δόξα σοι Χριστὲ ὀ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι. Ὁ τὴν ἑκούσιον καὶ τριήμερον ταφὴν σαρκὶ καταδεξάμενος, καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, χάριτι τοῦ παναγίου σου καὶ ζωοδόχου Τάφου, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός.
Δι’ εὐχῶν.



Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)