ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΔ΄
ΦΑΝΤΙΝΟΣ ΟΣΙΟΣ ΠΑΛΑΙΟΣ
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
ΕΝ Τῼ ΜΙΚΡῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ
Εἰς τό· Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στίχους δ΄, καὶ ψάλλομεν Προσόμοια. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Ὅτε, ἐκ θερμότητος ψυχῆς, ἔρωτι τρωθεὶς τῷ ἁγίῳ, κόσμου κατέλιπες, πᾶσαν ἡδυπάθειαν καὶ ματαιότητα, καὶ τρυφὴν τὴν ἐπίκηρον, καὶ δόξαν ματαίαν, τότε ἠκολούθησας Χριστὸν μακάριε· ὅθεν, τῆς ἀσκήσεως πόνοις, πλήρης οὐρανίων χαρίτων, γέγονας Φαντῖνε τρισμακάριε.
Φέρων, τοῦ Σωτῆρος τὸν Σταυρόν, Πάτερ θερμοτάτῃ καρδίᾳ, Χριστῷ ἑπόμενος, τότε σκότος ᾤλεσας τῆς ἀσεβείας σοφέ, καὶ τὴν πλάνην κατήργησας, εἰδωλομανίας, φῶς δὲ ἐχρημάτισας τῆς εὐσεβείας πιστοῖς· ὅθεν, καὶ ἡμεῖς κατὰ χρέος, ὕμνοις σὲ γεραίρομεν πόθῳ, Ὅσιε Φαντῖνε τρισμακάριστε.
Λάμπεις, ἐν πατρίδι σου ἀεί, ἔνδοξε Φαντῖνε τρισμάκαρ, ὥσπερ ἀστὴρ φαεινός, σκέπεις γὰρ ἑκάστοτε αὐτὴν ἐκ πάντων δεινῶν, καὶ λυτροῦσαι στενώσεως, καὶ πάσης κακίας· ὅθεν καὶ χαρμόσυνον ἄγει ἐτήσιον, μάκαρ, ἑορτὴν ἐκτελοῦσα, πίστει τε καὶ πόθῳ ὑμνοῦσα, Κύριον τὸν σὲ ὑπερδοξάσαντα.
Ὅτε, τὴν ἁγίαν σου ψυχήν, ταῖς χερσὶν Κυρίου παρέθου, Φαντῖνε Ὅσιε, τότε σοῦ τὸ πάντιμον σκῆνος κατέλιπες, θησαυρὸν ὡς ἀνέκλειπτον, πηγήν τε θαυμάτων, τοῖς πιστῶς προστρέχουσι τῷ ἱερῷ σου σηκῷ· ὅθεν, Καλαβρίας ἡ χώρα, μέγαν σε προστάτην πλουτοῦσα, ᾄδει τὰ πολλά σου κατορθώματα.
Δόξα. Ἦχος δ΄.
Πρῶτος ἐν Καλαβρίᾳ ἀσκητικὴν ὑπελθὼν πολιτείαν, καὶ τῶν σῶν ἀγώνων τοῖς σκάμμασιν, τῶν ἀσωμάτων τὴν ζωήν, σεαυτῷ ἀνεζωγράφησας, ἐν ὑψοποιῷ ταπεινώσει, Φαντῖνε πανόσιε· ὅθεν, τῶν οὐρανίων μετασχὼν δωρεῶν, δοχεῖον τῆς θείας χορηγίας ὤφθης, καὶ θαυμάτων λειμὼν θεότιμος, πᾶσι παρέχων ἰάματα. Χριστὸς γὰρ Ὃν ἐδόξασας, θαυμαστῶς σὲ δοξάζει, καὶ παρέχει διὰ σοῦ ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ἐκ παντοίων κινδύνων τοὺς δούλους Σου φύλαττε εὐλογημένη Θεοτόκε, ἵνα Σὲ δοξάζομεν, τὴν ἐλπίδα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ.
Πρῶτος ἐν ἀσκηταῖς, Φαντῖνε καθωράθης, καὶ μέγας ἐν ὁσίοις, ὑπερφυῶς ἀσκήσας, καὶ τὸν Χριστὸν ἐδόξασας.
Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου Αὐτοῦ.
Γέρας σε καὶ φρουρόν, Ταυριανῆς ἡ χώρα, Φαντῖνε εὐποροῦσα, πανευλαβῶς προστρέχει, τῷ ἱερῷ τεμένει σου.
Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.
Μέγας ὡς ἀληθῶς, ὁπλίτης τοῦ Κυρίου, ἐν παλαιοῖς τοῖς χρόνοις, Φαντῖνε ἀνεδείχθης, καὶ πίστιν ἐστερέωσας.
Δόξα. Τριαδικόν.
Ἄναρχε παντουργέ, Τρισήλιε θεότης, πρεσβείαις εὐπροσδέκτοις, τοῦ ἱεροῦ Φαντίνου, ἐλέησον τὸν κόσμον Σου.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Πάναγνε σαῖς λιταῖς, καὶ ἱεροῦ Φαντίνου, ἐπίφανον Σοῖς δούλοις, καὶ δώρησαι πταισμάτων, τὴν θείαν ἀπολύτρωσιν.
Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Πρῶτος ὥδευσας, ἐν ταῖς Σαλλίναις, τὸν μόνοτροπον, βίον Φαντῖνε, τῶν μοναζόντων φωστὴρ ἀναδέδειξαι· τῇ γὰρ ἀσκήσει τὸν νοῦν λαμπρυνόμενος, τὴν τῶν εἰδώλων σκοτόμαιναν ὤλεσας· ὅθεν Ὅσιε, σὺν Βαλσαμίῳ ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτόκιον.
Σὲ τὴν μεσιτεύσασαν, τὴν σωτηρίαν τοῦ γένους ἡμῶν, ἀνυμνοῦμεν Θεοτόκε Παρθένε· ἐν τῇ σαρκὶ γὰρ τῇ ἐκ σοῦ προσληφθείσῃ, ὁ Υἱός σου καὶ Θεὸς ἡμῶν, τὸ διὰ Σταυροῦ καταδεξάμενος πάθος, ἐλυτρώσατο ἡμᾶς, ἐκ φθορᾶς ὡς φιλάνθρωπος.
Ἀπόλυσις.
ΕΝ Τῼ ΜΕΓΑΛῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ
Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, ὁ Προοιμιακός, καὶ τό· Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τό· Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στίχους στ΄, καὶ ψάλλομεν Προσόμοια. Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.
Δεῦτε πιστοὶ συνελθόντες ἀνευφημήσωμεν, τὸν πρῶτον ἐν ὁσίοις, καὶ τρισμέγιστον ὄντως, Φαντῖνον τὸν φωστῆρα τὸν παμφαῆ, καὶ προστάτην ἀκοίμητον, Ταυριανῆς καὶ τῆς χώρας τῶν Καλαβρῶν, καὶ ἡμῶν τῶν ἀνυμνούντων αὐτόν.
Ταυριανὴ νῦν ἀγάλλου τέρπου καὶ χόρευε, ἐπὶ τῇ θείᾳ μνήμῃ, τοῦ σοῦ τέκνου Φαντίνου· Σταυρὸν γὰρ τοῦ Κυρίου ἀναλαβών, τῇ ἀσκήσει ἐκρίζωσε, τὴν τῶν εἰδώλων θρησκείαν καὶ τοῦ Χριστοῦ, θείαν πίστιν ἐμεγάλυνεν.
Ἐν προσευχαῖς καὶ νηστείαις ἀγρύπνοις στάσεσιν, τὰ τῆς σαρκὸς Φαντῖνε, ἀπενέκρωσας πάθη, ψυχὴν δὲ ἀπαθείᾳ, λαμπρύνας φαιδρῶς, ἐναρέτοις δὲ πράξεσιν, εὐσεβοφρόνως ἐβίωσας, καὶ ζωὴν πρὸς ἀγήρω μεταβέβηκας.
Ἕτερα. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν
Ὡς φωστῆρα ὑπέρλαμπρον, καὶ προστάτην θερμότατον, καὶ μεσίτην μέγιστον πρὸς τὸν Κύριον, θαυματουργὸν ἐνδοξότατον, γεραίρομεν Ὅσιε, καὶ τιμῶμεν εὐλαβῶς, τὴν σεπτήν σου πανήγυριν, καὶ βοῶμέν σοι· ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ κινδύνων, διαφύλαττε Φαντῖνε, ὡς ἡμῶν πρέσβθς ἀκοίμητος.
Τοῦ Μεταύρου τὰ ῥεύματα, ὡς Μωσῆς Πάτερ ἔστησας, προσευχῇ ἐνθέῳ σου πρὸς τὸν Κύριον, καὶ Βαλσαμίου τὸ ἄπιστον, εἰς πίστιν μετέβαλες, εἰς ἐπίγνωσιν Θεοῦ, καὶ ἐμφόβως ἐβοήσε· σύ μου κύριος, καὶ δεσπότης ὑπάρχεις, ἀπὸ τοῦδε γνησιώτατος ὡς δοῦλος, τῆς Τρισηλίου θεότητος.
Προσευχαῖς καὶ δεήσεσι, ἐν παννύχοις ἀθλήμασι, τῷ Χριστῷ Φαντῖνε προσκαρτερόμενος, ἐν ταῖς ἐρήμοις καὶ ὄρεσιν, διάγων ὡς ἄσαρκος, καὶ ἀγάπης πλουτισμῷ, τῶν πενήτων διέθρεψας τὰ συστήματα· διὰ τοῦτο ὡς μέγαν ἐν ἀσκήσει, καὶ πρωτόαθλον φωστῆρα, Χριστὸς τοῖς πᾶσιν ἐγνώρισεν.
Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.
Σήμερον, ἐπέφανεν ἐκ Δύσεως ὡς ἀστὴρ ἐωθινός, ἡ πανένδοξος μνήμη τοῦ φωτωνύμου Φαντίνου, τὴν Ἐκκλησίαν φαιδρύνουσα. Δεῦτε τῶν πιστῶν αἱ χορεῖαι, πλουτοῦντες τῶν θαυμάτων τὰς δωρεάς, ἐγκωμίων ᾄσμασι αὐτὸν καταστέψωμεν λέγοντες· Χαίροις, ὁ τῶν μονοτρόπων τὸν βίον, ἐν καιροῖς δυσχειμέροις τῆς εἰδωλολατρείας, πρῶτος ἐν Καλαβρίᾳ ἐγκαινιάσας· χαίροις, ὁ δι’ ἀσκήσεως ἐν ἡσυχίᾳ καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῖς πτωχοῖς καὶ πενήτοις, τὸν Χριστὸν κατὰ Παῦλον ἐνδυσάμενος· χαίροις, ὁ θερμοτάτῃ εὐχῇ, τὰ ὀξύῤῥειτα ῥεύματα τοῦ Μεταύρου, ὡς ἄλλος Μωϋσῆς, εἰς βατὴν ὁδὸν ἀπεργάσας, Βαλσαμίου δὲ τὸ ἄπιστον, μεταποιήσας εἰς ἐπίγνωσιν τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ νῦν Φαντῖνε πανθαύμαστε, τῷ παρ’ Αὐτῇς φωτὶ ἐλλαμπόμενος, μὴ παύσῃ πρεσβεύων ὑπὲρ τῶν πίστει καὶ πόθῳ τιμώντων ἀεί, τὴν φωτώνυμον καὶ πανέορτον μνήμην σου.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον, ὁμόηχον.
Τίς μὴ μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε, τίς μὴ ἀνυμνήσει σου τὸν ἀλόχευτον τόκον, ὁ γὰρ ἀχρόνως ἐκ Πατρὸς ἐκλάμψας Υἱὸς Μονογενής, ὁ αὐτὸς ἐκ σοῦ τῆς Ἁγνῆς προῆλθεν, ἀφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεὸς ὑπάρχων καὶ φύσει γενόμενος ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς. Οὐκ εἰς δυάδα προσώπων τεμνόμενος, ἀλλ’ ἐν δυάδι φύσεων ἀσυγχύτως γνωριζόμενος. Αὐτὸν ἱκέτευε, σεμνὴ Παμμακάριστε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Εἴσοδος. Φῶς ἱλαρόν. Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Τὰ ἀναγνώσματα
Σοφίας Σολομῶντος τὸ ἀνάγνωσμα. (Κεφ. 3, 1-9).
Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν, καὶ ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες, μεγάλα εὐεργετηθήσονται. Ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτούς, καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ. Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτούς, καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι, καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν ἔθνη, καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. Οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ, συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ· ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.
Σοφίας Σολομῶντος τὸ ἀνάγνωσμα. (Κεφ. 5, 15-23 & 6, 1-3).
Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ Ὑψίστῳ. Διὰ τοῦτο λήψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας, καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου, ὅτι τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ σκεπάσει αὐτούς, καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν. Λήψεται πανοπλίαν, τὸν ζῆλον αὐτοῦ, καὶ ὁπλοποιήσει τὴν κτίσιν εἰς ἄμυναν ἐχθρῶν. Ἐνδύσεται θώρακα δικαιοσύνην, καὶ περιθήσεται κόρυθα, κρίσιν ἀνυπόκριτον. Λήψεται ἀσπίδα ἀκαταμάχητον, ὁσιότητα, ὀξυνεῖ δὲ ἀπότομον ὀργὴν εἰς ῥομφαίαν· συνεκπολεμήσει αὐτῷ ὁ κόσμος ἐπὶ τοὺς παράφρονας. Πορεύσονται εὔστοχοι βολίδες ἀστραπῶν, καὶ ὡς ἀπὸ εὐκύκλου τόξου, τῶν νεφῶν, ἐπὶ σκοπὸν ἁλοῦνται· καὶ ἐκ πετροβόλου θυμοῦ πλήρεις ῥιφήσονται χάλαζαι. Ἀγανακτήσει κατ’ αὐτῶν ὕδωρ θαλάσσης, ποταμοὶ δὲ συγκλύσουσιν ἀποτόμως· ἀντιστήσεται αὐτοῖς πνεῦμα δυνάμεως, καὶ ὡς λαῖλαψ ἐκλικμήσει αὐτούς. Καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία, καὶ ἡ κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστῶν. Ἀκούσατε οὖν, βασιλεῖς, καὶ σύνετε· μάθετε, δικασταί, περάτων γῆς, ἐνωτίσασθε, οἱ κρατοῦντες πλήθους, καὶ γεγαυρωμένοι ἐπὶ ὄχλοις ἐθνῶν. Ὅτι ἐδόθη παρὰ Κυρίου ἡ κράτησις ὑμῖν, καὶ ἡ δυναστεία παρὰ Ὑψίστου.
Σοφίας Σολομῶντος τὸ ἀνάγνωσμα. (Κεφ. 4, 7-15).
Δίκαιος ἐὰν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται. Γῆρας γὰρ τίμιον, οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιὰ δε ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις· καὶ ἡλικία γήρως, βίος ἀκηλίδωτος. Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη, καὶ μεταξὺ ἁμαρτωλῶν μετετέθη. Ἡρπάγη, μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ, ἢ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ. Βασκανία γὰρ φαυλότητος ἀμαυροῖ τὰ καλά, καὶ ῥεμβασμὸς ἐπιθυμίας μεταλλεύει νοῦν ἄκακον. Τελειωθεὶς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς· ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ· διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας. Οἱ δὲ λαοὶ ἰδόντες, καὶ μὴ νοήσαντες, μηδὲ θέντες ἐπὶ διανοίᾳ τὸ τοιοῦτον, ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΙΤΗΝ Ἦχος α΄
Εὐφραίνου ἐν Κυρίῳ χώρα τῆς Καλαβρίας, ἀγάλλου καὶ χόρευε πίστει λαμπροφοροῦσα, Φαντῖνον τὸν πρωτόαθλον ἀσκητήν, καὶ μάρτυρα τῆς εὐσεβείας, ἐν γῇ σου κατέχουσα ὡς θησαυρόν· ἀπόλαβε τῶν θαυμάτων τὰς πλημμύρας δεχομένη· χαῖρε ἐγκαυχωμένη καὶ εὐχαρίστως τῷ Σωτῆρι ἀναβόησον· Κύριε δόξα Σοι.
Ἦχος β΄.
Ὅσιε Πάτερ, ἐκ βρέφους τὴν ἀρετὴν ἐπιμελῶς ἀσκήσας, ὄργανον γέγονας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ παρ’ Αὐτοῦ λαβὼν τῶν θαυμάτων τὴν ἐνέργειαν, ἔπεισας τοὺς ἀνθρώπους καταφρονεῖν τῶν εἰδώλων. Νῦν δὲ τῷ θείῳ φωτί, καθαρώτερον ἐλλαμπόμενος, φώτισον καὶ ἡμῶν τὰς διανοίας, Φαντῖνε πατὴρ ἡμῶν.
Ἦχος γ΄.
Θεοῦ θεράπων γέγονας δι’ ἀσκητικῆς πολιτείας Φαντῖνε φωτώνυμε. Τῇ γὰρ ἐγκρατείᾳ τῶν παθῶν καὶ καταφρονήσει τῶν προσκαίρων καὶ συμπαθείᾳ τῶν πενήτων, ἀνελήλυθας εἰς ὕψος τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης· ὅθεν καὶ Βαλσαμίου τὸ ἄπιστον, εἰς ἐπίγνωσιν ζῶντος Θεοῦ μετέβαλες, καταφωτίζων πάσης Καλαβρίας τὰ πληρώματα, καὶ παρέχεις ἑνὶ ἑκάστῳ τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα.
Ἦχος δ΄.
Φαντῖνος ὁ πρωτόαθλος, ἡ ἀπαρχὴ τῶν ὁσίων, καὶ τερπνὴ λαμπηδών, τῶν μὲν δαιμόνων τὸ θράσος κατέβαλε, τῶν δὲ εἰδώλων τὴν πλάνην κατήργησε. Καὶ τῆς θεογνωσίας τὸ μέγα μυστήριον, λαμπρᾷ τῇ φωνῇ, δι’ ὑψηλῆς πολιτείας ἀνεκήρυξεν. Οὗ ταῖς πρεσβείαις Χριστέ, ὁ τούτου νομοδότην, ἀγωνοθέτης τε καὶ στεφανοθέτης, καὶ ἡμᾶς ἀξίωσον, κατὰ τῶν ἀοράτων καὶ ὁρατῶν δυνάμεων, τὸ κράτος ἀναδήσασθαι.
Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.
Μέγα καὶ ἐξαίσιον τὸ μυστήριον τῆς φιλανθρωπίας Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν. Καὶ τίς ἐπαξίως δυνήσεται λαλῆσαι τὰς δυναστείας Σου! Δοῦλον γὰρ ἄσημον καὶ ταπεινὸν ἱππονομέα, Φαντῖνον ἐξέλαξας, ὡς ποτὲ τὸν θεόπτην Μωϋσέα καὶ προφητάνακτα Δαβίδ, πρὸς εὐαγγελισμὸν τῆς Σῆς ἀληθείας, ἐν καιροῖς εἰδωλομανίας, λαοῦ τῆς Καλαβρίας, καὶ φωτισμὸν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Κύριε δόξα Σοι.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Μακαρίζομέν Σε Θεοτόκε Παρθένε, καὶ δοξάζομέν Σε οἱ πιστοὶ κατὰ χρέος· τὴν πόλιν τὴν ἄσειστον, τὸ τεῖχος τὸ ἄῤῥηκτον, τὴν ἀῤῥαγῆ προστασίαν καὶ καταφυγὴν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαίροις, τῆς Καλαβρίας φωστήρ, ἡ ἀπαρχὴ τῶν ἀσκητῶν περιώνυμος, ἡ ῥίζα τῆς εὐσεβείας, ὁ πολυχεύμων κρουνός, ὁ παρέχων πᾶσιν θεῖα νάματα· πυρσὸς φωτεινότατος, διαλύων τὸ ἔρεβος, τῆς ἀσεβείας, τῶν θαυμάτων ταῖς λάμψεσιν, πρὸς ἐπίγνωσιν, τοῦ Χριστοῦ ὁδηγῶν ἡμᾶς· ὅθεν σου τὴν πανέορτον, τιμῶντες πανήγυριν, σὺν Βαλσαμίῳ σῷ τέκνῳ, φιλανθρωπίας αἰτούμεθα, τυχεῖν σαῖς πρεσβείαις, καὶ λαῷ σου δωρηθῆναι, τὸ μέγα ἔλεος.
Στ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου Αὐτοῦ.
Χαίροις, ἡ τῶν θαυμάτων πηγή, ἐν Καλαβρίᾳ ἀενάως ἡ βρύουσα, Φαντῖνε ὁσίων δόξα, τῆς συμπαθείας κανών, καὶ τῶν ἰαμάτων ῥεῖθρον ἄϋλον· τυφλῶν ἡ ἀνάβλεψις, δαιμονούντων ἡ λύτρωσις, τῶν παρειμένων, ἡ ὀξεῖα ἀνάῤῥωσις, ἐξολόθρευσις, τῶν βαρβάρων ἡ ἔνδοξος· ὅθεν σου τὰ χαρίσματα, τιμῶμεν πανόσιε, καὶ τὴν δοθεῖσάν σοι δόξαν, ἐν οὐρανοῖς νῦν γεραίρομεν, Χριστῷ καταπέμψαι, ἡμῖν πᾶσιν ἐκδυσώπει, τὸ μέγα ἔλεος.
Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.
Πᾶσαν, τὴν ἀρετὴν μετελθών, τῶν ὁσιάθλων μιμητὴς ὡς γενόμενος, ἐντεῦθεν τῆς ἀκηράτου, καὶ μακαρίας ζωῆς, τὴν τρυφὴν ἀξίως ἐπηπόλαυσας· σαρκὸς κατεφρόνησας, τὸ χαμαίζηλον φρόνημα, θείᾳ ἀγάπῃ τὴν ψυχὴν κατεφώτισας, καὶ πρὸς μέθεξιν, τῆς Τριάδος γενόμενος· αἴτησαι ἐκτενέστερον, ἡμᾶς τοὺς τιμῶντάς σε, τῶν παθημάτων ῥυσθῆναι, καὶ χαλεπῶν περιστάσεων, Χριστῷ ἱκετεύων, τῷ παρέχοντι τῷ κόσμῳ, τὸ μέγα ἔλεος.
Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.
Τῶν ἀσκητῶν τὸν ἀκραίμονα, καὶ ἀπαρχὴν τῶν ὁσίων ἐν τῇ Δύσει γεγονότα, Φαντίνον ἐπαξίως πιστοὶ ὑμνήσωμεν. Οὗτος γὰρ ἀσκητικὴν πολιτείαν μετελθὼν ἐν εἰδωλομανίας χρόνοις, καὶ εὐσεβείας ἔργοις διαλάμψας, εἰς φῶς θεογνωσίας μετέβαλεν τῆς ἀπιστίας τὴν σκοτόμαιναν. Τοῦ γὰρ ὀξυῤῥείτου Μεταύρου ποταμοῦ τὰ ῥεῖθρα διαῤῥήξας, καὶ εἰς γῆν βατὴν αὐτὸν μεταποιήσας, τοῦ Βαλσαμίου τὸν νοῦν ἐφώτισε, καὶ δι’ αὐτοῦ πᾶσαν τὴν γῆν τῶν Καλαβρῶν εἰς πίστιν ἀληθείας μετήγαγεν. Οὗ ταῖς πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ ἀντιδοξάζων τοὺς ἁγίους Σου, φώτισον καὶ ἡμῶν τὸν νοῦν, καὶ ἀξίωσον πάντας τῆς οὐρανίου Βασιλείας Σου.
Καὶ νῦν... Θεοτοκίον
Ἀνύμφευτε Παρθένε, ἡ τὸν Θεὸν ἀφράστως συλλαβοῦσα σαρκί, Μήτηρ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, σῶν οἰκετῶν παρακλήσεις δέχου Πανάμωμε, ἡ πᾶσι χορηγοῦσα καθαρισμὸν τῶν πταισμάτων, νῦν τὰς ἡμῶν ἱκεσίας προσδεχομένη, δυσώπει σωθῆναι πάντας ἡμᾶς.
Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Πρῶτος ὥδευσας, ἐν ταῖς Σαλλίναις, τὸν μόνοτροπον, βίον Φαντῖνε, τῶν μοναζόντων φωστὴρ ἀναδέδειξαι· τῇ γὰρ ἀσκήσει τὸν νοῦν λαμπρυνόμενος, τὴν τῶν εἰδώλων σκοτόμαιναν ὤλεσας· ὅθεν Ὅσιε, σὺν Βαλσαμίῳ ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτόκιον.
Σὲ τὴν μεσιτεύσασαν, τὴν σωτηρίαν τοῦ γένους ἡμῶν, ἀνυμνοῦμεν Θεοτόκε Παρθένε· ἐν τῇ σαρκὶ γὰρ τῇ ἐκ σοῦ προσληφθείσῃ, ὁ Υἱός σου καὶ Θεὸς ἡμῶν, τὸ διὰ Σταυροῦ καταδεξάμενος πάθος, ἐλυτρώσατο ἡμᾶς, ἐκ φθορᾶς ὡς φιλάνθρωπος.
Ἀπόλυσις.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετὰ τὴν α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος α΄. Τὸν τάφον Σου Σωτήρ.
Τριάδος τῆς σεπτῆς, εὐαγέστατον σκεῦος, ἐδείχθης ἀληθῶς, διὰ βίου ἁγίου, Φαντῖνε θεόληπτε, ἀσκητῶν ἐγκαλλώπισμα, ἣν ἱκέτευε, διδόναι λύσιν πταισμάτων, τοῖς γεραίρουσι, τὴν φωτοφόρον σου μνήμην, καὶ σὲ μακαρίζουσι.
Δόξα.
Ἀστράπτεις ἐν τῇ γῇ, τῶν θαυμάτων ἀκτῖσι, Φαντῖνε ἱερέ, καὶ κινεῖς πᾶσαν γλῶσσαν, εἰς δόξαν τε καὶ αἴνεσιν, τοῦ ἐν γῇ σε δοξάσαντος, Ὃν ἱκέτευε, πάσης ἀνάγκης ῥυσθῆναι, τοὺς τὴν μνήμην σου, πίστει καὶ πόθῳ τιμώντας, Ὁσίων ἀγλάϊσμα.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ἱκέτευε σεμνή, τὸν Υἱόν Σου καὶ Κτίστην, Ὃν ἔτεκες σαρκί, ἐξ ἁγνῶν Σου αἱμάτων, δοθῆναί μοι τὴν ἄφεσιν, τῶν πολλῶν ἐγκλημάτων μου, ἀποδίωξον δὲ λογισμοὺς τῆς κακίας, ὡς φιλόστοργος, καὶ πολυεύσπλαγχνος Μήτηρ, πρεσβείαις τοῦ Ὁσίου Σου.
Μετὰ τὴν β΄ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Πρῶτον εὕρατο, ἡ Καλαβρία, σὲ ὑπέρμαχον, λαμπρὸν φωστῆρα, καὶ θεμέλιον ἀκλόνητον πίστεως· τῇ γὰρ συντόνῳ ἀσκήσει κατέβαλες, τὴν τῶν εἰδώλων Φαντῖνε κακόνοιαν· Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Δόξα. Ὁ αὐτός. Τὴν ὡραιότητα.
Τὸ ἀκατάβλητον, τῆς καρτερίας σου, καὶ τὸ πανθαύμαστον, τῆς παῤῥησίας σου, πρὸς τὸν Δεσπότην καὶ Θεόν, ὁρώμενος ὦ Φαντῖνε, ὁ κλεινὸς Βαλσάμιος, καὶ Μεταύρου ἀνάσχεσιν, πίστιν τὴν ἀμώμητον ἐν ψυχῇ προσεκτήσατο· διὸ ἐν παῤῥησίᾳ ἐβόησε· Δόξα Χριστὲ τοῖς μεγαλείοις Σου.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Τὴν βασιλεύουσαν, κακίαν πάναγνε, ἐν τῇ ἀθλίᾳ μου, ψυχῇ κατάργησον, ταῖς πρὸς Υἱον Σου μητρικαῖς πρεσβείαις Παρθενομῆτορ· πάντας ὑπερέβην γάρ, ἐν αἰσχίστοις παθήμασιν, ἀλλ’ ἐν τάχει ἔδραμον τῇ θερμῇ προστασίᾳ Σου· διὸ ἐν μετανοίᾶ κραυγάζω Σοι· Δέσποινα, τῆς τούτων δυναστείας με ἀπάλλαξον.
Μετὰ τὸν Πολυέλεον, Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.
Μετεβλήθη θαυμαστῶς, ἡ τοῦ Μεταύρου ποταμοῦ, ἡ ὀξύῤῥειτος ῥοή, εἰς γῆν πεζῇ ἀπὸ ὑγρᾶς, ἐν τῇ δυνάμει Φαντῖνε τῶν πρεσβειῶν Σου· ὅθεν διελθών, ἀνεμπόδιστος, ἵππων ἡ πληθύς, ἡ καλότροφος, συμμαρτυρῶν τῷ θαύματο Βαλσάμιος, τοῖς ἀπιστοῦσιν ἐκραύγαζε· Χριστὸς Ὁσίων, καὶ τῶν Μαρτύρων δόξα καὶ ἀγαλλίαμα.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Μετεστράφη ὁ λαός, τῆς Καλαβρίας ὦ ἁγνή, εἰς ἐπίγνωσιν Χριστοῦ, ὡς καὶ εἰς πίστιν ἀληθῆ, ταῖς τῶν θαυμάτων Φαντίνου τερατουργίαις· ὅθεν οἱ πιστοί, μεγαλύνομεν, τόκον ἀληθῶς, παρθενεύοντα, καὶ Σὲ τιμῶμεν Δέσποινα πανύμνητε, καὶ γηθοσύνως κραυγάζομεν· Παρθένε ῥῦσαι, ἐκ τῶν παγίδων τοῦ παλαμναίου ἀλάστορος.
Εἶτα, οἱ Ἀναβαθμοί· τὸ α’ Ἀντίφωνον τοῦ δ’ ἤχου.
Προκείμενον: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου Αὐτοῦ.
Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.
Εὐαγγέλιον, ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον, ὁσιακόν: Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ ὄχλοι...
Ὁ Ν΄ ψαλμός.
Δόξα: Ταῖς τοῦ Σοῦ Ὁσίου...
Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...
Ἰδιόμελον. Ἦχος β΄. Στ.: Ἐλέησόν με ὁ Θεός...
Τῶν ἐν βίῳ προσκαίρων κατεφρόνησας, Φαντῖνε Ὅσιε, ὅτι τὴν ἄνω Βασιλείαν ἐπεπόθησας· δόξαν ἐβδελύξω, ἐνδυσάμενος ταπείνωσιν· τρυφὴν ἐμίσησας, καὶ ἐπεσπάσω τὴν ἐγκράτειαν· ῥαθυμοτόκους μερίμνας ἀπεβάλου, ἡσυχίαν ἐνστερνισάμενος· ἐν ὄρεσι καὶ φάραγξι βιοτεύων, τὸν Χριστὸν ἐθήρευσας· διὸ Πάτερ Ὅσιε, μνημόνευε καὶ ἡμῶν, ἐν ταῖς πρὸς Αὐτὸν πρεσβείαις σου.
Εἶτα, οἱ Κανόνες· τῆς Θεοτόκου, καὶ τοῦ Ὁσίου δύο.
Ὁ α’ Κανὼν τοῦ Ὁσίου, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Τὸν φωσφόρον σου, Φαντῖνε, μέλπω βίον. Ἰωσήφ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ἡ κεκομμένη τὴν ἄτομον.
Ταῖς φωτοβόλοις αὐγαῖς πυρσευόμενος, Φαντῖνε θαυματουργέ, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ σκότος τῆς ἐμῆς καρδίας ἀποδίωξον, φωτίζων μου τὸν νοῦν καὶ τὴν ψυχήν, ἐνθέῳ μεσιτείᾳ σου, ὅπως τὴν φωσφορόν σου, ὑμνήσω μνήμην σήμερον.
Ὁ θεϊκός σε Φαντῖνε, ἀνέφλεξεν ἐκ βρέφους ἔρως σοφέ· ὅθεν τὰς τοῦ σώματος ἀτάκτους ἡδονὰς τελείως ἀπεμείωσας, καὶ σκεῦος καθαρὸν τοῦ Λυτρωτοῦ κραυγάζων ὤφθης ἔνδοξε· Τῷ Κυρίῳ ᾄσωμεν, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται.
Νόμους τηρήσας Θεοῦ παντοκράτορος, θαυμάτων χάριν πολλὴν παρ’ Αὐτοῦ ἀπείληφας, ἰᾶσθαι χαλεπὰ μακάριε νοσήματα, καὶ πνεύματα διώκειν πονηρά· διό σε μακαρίζομεν, καὶ τὴν θείαν μνήμην σου πιστῶς πανηγυρίζομεν.
Θεοτοκίον.
Φῶς ἡ τεκοῦσα τὸ θεῖον καὶ ἄχραντον, τὸν ζόφον τὸν ἐμοὶ πάναγνε ἀπέλασον, τὰ νέφη τῆς ἐμῆς καρδίας ἀποδίωξον καὶ φώτισόν με, πύλη τοῦ φωτός, πιστῶς Σε μεγαλύνοντα, καὶ Θεὸν δοξάζοντα· ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται.
Ὁ β’ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Φαντίνου τὰ θαύματα τοῖς ὕμνοις μέλπω. Εὐθύμιος μόνος. Ἐν δὲ τοῖς Θεοτοκίοις: Εὐθυμίου.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος β΄. ᾨδὴ α΄. Δεῦτε λαοί.
Φῶς σε Χριστός, τοῖς ἑσπερίοις Φαντῖνε σοφέ, ἀνέδειξεν τοῖς θαύμασιν, καταπυρσεύοντα, τὰς ψυχὰς τῶν ἐν πίστει, καὶ πόθῳ γεραιρόντων, τὴν θείαν μνήμην σου.
Ἄϋλον πῦρ, ἐν τῇ καρδίᾳ ὑφάψας τῇ σῇ, ἀσκητικῶς διέπρεψας, τοῖς κατορθώμασιν, εἰς τελείωσιν φθάσας, σοφὲ ἁγιαστίας, φιλοπονίας σπουδῇ.
Νόμον εὐθές, δικαιοσύνης γραπτὸν ἐν τῇ σῇ, καρδίας θεοφώτιστε, πτωχοῖς ἐπήρκεσας, τῶν πενήτων φροντίζων, ἐλαίῳ συμπαθείας, κατακοσμούμενος.
Τῇ ἱππικῇ, μάστιγι πλήξας τὴν ἅλωνα, χλοάζειν ταύτην ἔδρασας, Φαντῖνε κράτιστε, πεποιθὼς ἐν Κυρίῳ, δι’ ἧς τοὺς κακοτρόπους, ψεύστας ἀπέδειξας.
Ὕλην ὡς παῖς, ἐγχειρισθεὶς ὁ θεράπων Χριστοῦ, τερατουργεῖς ἐξαίσια, δεικνύων πάνσοφε, τοῦ κλεινοῦ Ὀνησίμου, ἐν σοὶ τὸν χαρακτῆρα, καὶ τὴν εὐγένειαν.
Τριαδικόν.
Ἕνα Θεόν, τρισὶ προσώποις δοξάζων ὑμνῶ, εἶ καὶ ὁ λόγος γέγονεν, ἐκ Σοῦ πανάμωμε, σὰρξ ἀτρέπτως ὡς οἶδεν· προσθήκην ἡ τριὰς γάρ, οὐ προσεδέξατο.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ὥσπερ ἥλιος μέγας ἀπὸ δυσμῶν Ἅγιε, ταῖς τῶν ἀρετῶν φρυκτωρίαις ἀγλαϊζόμενος, ἡμῖν ἀνέτεθλας, φωταγωγῶν ἡμᾶς πάντας, πίστει τὴν φωσφόρον σου μνήμην γεραίροντας.
Συμπαθείᾳ τελείᾳ συγκινηθεὶς ἔσπευσας, σὲ τὸν προσκαλούμενον μάκαρ δεῖξαι ἀνεύθυνον· καταμηνύεις γάρ, ἐπιφανεὶς ἐν ὀνείρῳ, τοῦ χρυσοῦ τὴν δήλωσιν περιφανέστατα.
Φωτεινὸν ἀφθαρσίας ἀπολαβὼν ἔνδυμα, ὤφθης φανερῶς τῷ νοσοῦντι ἐγκελευόμενος, ἐπαποδύεσθαι, καθάπερ σάκκον τῆς νόσου, τοὺς ἰχῶρας ἅπαντας ἀξιοθαύμαστε.
Θεοτοκίον.
Ὁ τοὺς κόλπους μηδόλως τοὺς πατρικοὺς ἄχραντε, Δέσποινα κενώσας ἐν κόλποις τοῖς Σοῖς ἐκάθισεν, περιγραφόμενος, ὁ ἀπερίγραπτος φύσει, ὁ διττῶς νοούμενος Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.
Ἕτερος. Στερέωσον ἡμᾶς.
Θυσίαν τῷ Θεῷ, σαυτὸν προσήγαγες, ζηλώσας, καὶ πράξει καὶ θεωρίᾳ, τὸν Ἀπόστολον Ὀνήσιμον, καὶ κερδήσας Φαντῖνε τὰ οὐράνια.
Ἀμείψας τὴν ζωήν, Φαντῖνε ἔνδοξε, οὐδ΄ ὅλως, ἀπέστης τῶν ἀρετῶν σου, ἀλλ’ ὡς μύστης χριστομίμητος, διεξάγεις ἰθύνων τὰ ἑκάστοτε.
Ὑπάρχων τῇ σαρκί, καὶ παῖς καὶ μέτριος, τῇ γνώμῃ, λαμπρότερος ἀνεδείχθης, τοὺς ἀσάρκους τροπωσάμενος, καὶ νικήσας Φαντῖνε τῶν ἐνδόξων τῆς γῆς.
Μετάρσιος ἐκ γῆς, πρὸς τὰ οὐράνια, ἐπήρθης, διφρεύσας ταῖς ἀρεταῖς σου, καὶ ὁμόσκηνος γενόμενος, τῶν Ἀγγέλων τρυφᾷς τῆς ἀκηράτου ζωῆς.
Ἀνδρείως τῶν παθῶν, τὴν ἐπανάστασιν, νεκρώσας, Φαντῖνε νοσοῦσιν ὤφθης, ἰατρὸς περιφανέστατος, θεραπεύων ψυχὰς ὁμοῦ καὶ σώματα.
Θεοτοκίον.
Θεὸν ὑπερφυῶς, ἐν τῇ νηδύϊ Σου, σαρκώσας Θεοτόκε, καὶ τὸν ἄνθρωπον θεώσασα, τὴν εἰρήνην ἐβράβευσας τοῖς πέρασιν.
Κάθισμα. Ἦχος πλ. δ΄ Τὴν σοφίαν καὶ λόγον ἐν σῇ γαστρί.
Ἀρετῶν λαμπροτάτῳ θείῳ φωτί, αὐγασθεὶς τὴν καρδίαν καὶ τὴν ψυχήν, τὸ σκότος διέφυγες, τῶν παθῶν ἀξιάγαστε, καὶ θαυμάτων χάριν, πλουτήσας ἀέναον, ἰατρεύεις πάθη, Φαντῖνε ἀνίατα· ὅθεν τὴν ἁγίαν, ἐκτελοῦντές σου μνήμην, τὴν θήκην σου ἔνδοξε, ἀσπαζόμεθα πάντοτε, καὶ συμφώνως βοῶμέν σοι· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Θεοτόκον Παρθένον παναληθῶς, ἀνεκήρυξεν πᾶσι πανευλαβῶς, Φαντῖνος ὁ Ὅσιος, ὡς τεκοῦσα τὸν Κύριον, τὸν ὑπέρτατον Λόγον καὶ Κτίστην τοῦ σύμπαντος, τὸν σαρκὶ Σταυρωθέντα καὶ ᾍδην σκυλεύσαντα· ὅθεν Βαλσαμίου, τὴν σκοτόμαιναν πλάνην, φωτίσας προσήγαγε τῷ Υἱῶ Σου πανάχραντε, καὶ ἐνθέως ἐβόησε· δόξα Σοι Παρθένε ἁγνή, τῶν βροτῶν γενομένη ἀντίληψις, σωτηρία καὶ σκέπη καὶ θεία βοήθεια.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ῥωμαλέως κατέβαλες, πάσας τὰς ἐπάρσεις τοῦ πολεμήτορος, ταπεινούμενος ἐν ὕψει σου, ἀρετῶν Φαντῖνε ἀξιάγαστε.
Ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας σου, ἔχων φωτισθέντας θείῳ ἐν Πνεύματι, ὀφθαλμοὺς Φαντῖνε ἤνοιξας, πηρωθέντας πάλαι θείᾳ χάριτι.
Νοσημάτων καθάρσιον, πονηρῶν πνευμάτων φυγαδευτήριον, ἡ σορὸς ἡ τῶν λειψάνων σου, ἱερὲ Φαντῖνε πᾶσι πρόκειται.
Συμπαθείᾳ σου Ἅγιε, τὸν πολυχρονίῳ νόσῳ τηκόμενον, ἐπιδώσει θυμιάματος, ὑγιῆ δι’ ὅλου ἀπετέλεσας.
Θεοτοκίον.
Ὁ Θεὸς ὁ οὐράνιος, Σοῦ ἐν τῇ νηδύϊ Κόρη κατώκησεν, καὶ τὸν ἄνθρωπον ἐθεώσεν, καὶ Σὲ προστασίαν πάντων ἔδειξεν.
Ἕτερος. Τὴν ἐκ Παρθένου Σου γέννησιν.
Τῷ παραδόξῳ περάματι, ἐκπλαγεὶς τοῦ Μεταύρου, ὁ Βαλσάμιος θερμῶς, ἐκλιπαρεῖ συμμεθέξαι σοι τῆς ἐργασίας, ταχὸς μεταβληθείς, ἐκ διώκτου εἰς ἄρνα, ἐκατέστη, τῶν πρακτέων μαθητής.
Ἀλάλαγμὸν χαριστήριον, ἐποφείλει σοι ᾄδειν, Ταυριανὴς ὁ λαός· σὺ γὰρ βαρβάρων τὴν ἔφοδον νηοπορούντων, ἔτρεψας νοητῶς, ταύτας φλέξας καὶ πείσας, τοὺς φονέας, βαπτισθῆναι ἐν Χριστῷ.
Τὰ κατορθώματα Ὅσιε, τῶν ἐνθέων σου ἔργων, καὶ ὁ βίος σου λαμπρός, Ταυριανῶν καταυγάζουσι τὴν Ἐκκλησίαν· ὅθεν σου τὴν ταφήν, μακαρίζει καὶ σέβει, σὺν τῇ εἰκόνι, καὶ τὰ λείψανα πιστῶς.
Οἱ ἐν ποικίλοις νοσήμασιν, ἐταζόμενοι πάντες, δεῦτε νῦν ἐκ τῆς σοροῦ, τοῦ μακαρίου ἀντλήσωμεν ὑγείας νᾶμα, θεῖον ψυχωφελές· ἀρδευόμενοι ῥῶσιν, τὰς ἰάσεις, ἐξαντλοῦμεν δαψιλῶς.
Ἱππονωμῶν θεοφώτιστε, ὡς Μωσῆς ἐδοξάσθης, λαμπρυνθεὶς ὡς Ἠλιού, καὶ ὡς Δαυΐδ ἐχρημάτισας ποιμὴν Φαντῖνε, φέρων τὸ καθαρόν, τῆς ψυχῆς Ἐλισσαίου, Ἰωάννου, καὶ τὴν ἔρημον ζηλῶν.
Θεοτοκίον.
Ὑποχωρεῖ μοι τῷ τόκῳ Σου, ἡ φλογίνη ῥομφαία, Μητροπάρθενε ἁγνή· ὁ γὰρ ἐν μήτρᾳ οἰκήσας Σου Θεὸς καὶ Λόγος, ἔλυσε τοῦ φραγμοῦ, τὸ μεσότοιχον δείξας, κληρονόμους, παραδείσου τοὺς βροτούς.
ᾨδὴ ε΄. Ἵνα τί με ἀπώσω.
Ὑψηλὸς συμπαθείᾳ, γέγονας καὶ ἄγγελος καθάπερ ἄϋλος, ἐπὶ γῆς βιώσας, τοῦ Θεοῦ ἀπεσπάσω τὸν ἔλεον, τοῦ συμπαθεστάτου, καὶ παρ’ αὐτοῦ τῶν ἰαμάτων, τὰς ἀκτῖνας Φαντῖνε ἐπλούτησας.
Φοβερὸς καθωράθης, τῷ ἐπιορκήσαντι τὴν θείαν χάριν σου, καὶ ἀθρόως τοῦτον, ἐξ ἀνθρώπων εἰργάσω ἀνάρπαστον, ἀναστέλλων πάντων, τῶν αὐθαδῶν τὰς πονηρίας, τὰς λοιμώδεις Φαντῖνε πανόλβιε.
Ἀπολύεις συντόνως, βαίνειν μὴ δυνάμενον νόσου τὸν κάμνοντα, καὶ κουφίζεις τούτου, τὰς πολλὰς ἀλγηδόνας μακάριε, καὶ ὀρθῶς βαδίζειν, κατευοδεῖς Φαντῖνε μάκαρ, τῇ δοθείσῃ σοι Πνεύματος χάριτι.
Θεοτοκίον.
Νομικοὶ προετύπουν, τύποι τὸ μυστήριον τῆς Σῆς γεννήσεως, ὧν ἡμεῖς ὁρῶντες, τὰς ἐκβάσεις Παρθένε δοξάζομεν, Σὲ τὴν γενομένην, τῶν ἀγαθῶν αἰτίαν πάντων, καὶ τὸ γένος ἡμῶν χαριτώσασαν.
Ἕτερος. Ὁ τοῦ φωτὸς χορηγός.
Σὺ ὡς φωστὴρ νοητός, τῶν Σικελῶν καὶ Καλαβρῶν ἤστραψας, τὸν φαεινόν, σοῦ βίον ἐκτρέπων, Φαντῖνε σὺν Θεῷ, τὴν τῶν πολεμίων, ἀχλὺν ταῖς πρεσβείας σου.
Ὑπερασπίζων ἀεί, τῶν δεομένων καὶ πτωχῶν ἔσπευσας, καὶ τὴν αὐτῶν, ἐποίεις φροντίδα, ἑκάστοτε σοφῶς, τὰ πρόσφορα νέμων, Φαντῖνε θεόληπτε.
Μετὰ Μαρτύρων τὴν σήν, ὁσιωτάτην τελετὴν μέλπομεν, ὡς τῆς αὐτῶν, ἐμφύτου ἀνδρείας, κροτοῦντες ψαλμικῶς· καὶ γάρ ἐστιν ὄντως, κλητὴ ἑορτῇ τῷ Θεῷ.
Νῦν ἐν τῇ σοῦ ἀτρεκῶς, ἡ ῥάβδος ἡ μωσαϊκὴ δέδεικται· τὸν ποταμόν, πατάξας γὰρ ταύτῃ, διήγαγες πρὸς σέ, πιστῶς ἐξαιτοῦντα, Βαλσάμιον δοῦλε Θεοῦ.
Οἶκον σαυτὸν ἱερόν, δι’ ἐργασίας τῶν καλῶν ἥδρασας, ἐν ᾧ Χριστός, οἰκήσας παμμάκαρ, ἐπλήρωσε πολλῶν, χαρισμάτων· ὅθεν, ἐκλάμπεις τοῖς πέρασιν.
Θεοτοκίον.
Μορφοῦται ὅλον ἐμέ, ἀπεριγράπτως ὁ Θεὸς Δέσποινα, ἐκ τῶν ἁγνῶν, καὶ θείων αἱμάτων, παρθενίας τῆς Σῆς, καὶ κόσμον καινίζει, φθαρέντα ὡς εὔσπλαγχνος.
ᾨδὴ στ΄. Ἱλάσθητί μοι Σωτήρ.
Τιμήσας μάκαρ Θεόν, τετιμημέναις σου πράξεσιν, τετίμησαι παρ’ Αὐτοῦ, πολλαῖς ἐπιδείξεσιν, θαυμάτων ἑκάστοτε, ἀναδιδομένων, ἐκ τῆς θήκης τῶν λειψάνων σου.
Ἰάθη ὁ προσελθών, παράλυτος τῷ λειψάνῳ σου, μηρὸν δεινῶς συντριβείς, ἐλέους ἐπέτυχεν, ὁ βλασφήμοις χείλεσι, σοῦ τὴν χάριν μάκαρ, βλασφημήσας τὴν σωτήριον.
Νυμφεύεται τῷ Χριστῷ, νεᾶνις ἐξ ἧς ἀπήλασας, τὸ πνεῦμα τὸ πονηρόν, καθ’ ὕπνους ὁρᾶσαι δέ, θαυμαστὰ μυστήρια, ἐκκαλύπτων Πάτερ, τῷ ὁρᾶν ἀξιωθέντι σε.
Θεοτοκίον.
Ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμέ, θεοχαρίτωτε Δέσποινα, καὶ ῥῦσαί με πονηρῶν, δαιμόνων κακώσεως, τῶν παρενοχλούντων με, καὶ πυρὸς γεέννης, τὸν πιστῶς ὑμνολογοῦντά Σε.
Ἕτερος. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων κυκλούμενος.
Ἰωάννου ζηλώσας τὴν ἔρημον, καὶ τὴν Ἠλιοὺ ἀτροφίαν θαυμάσιε, ἴσοις αὐτῶν χαρίσμασι, πρὸς Θεοῦ ἐπλουτίσθης φωτώνυμε.
Σοβαρῶς κατὰ σοῦ ἐπαιρόμενον, τὸν ἐχθρὸν καὶ βάσκανον τῶν εὐσεβῶν καὶ πιστῶν, διὰ νηστείας Ὅσιε, καὶ εὐχῶν καὶ δακρύων κατέῤῥαξας.
Μονοτρόπως τοῦ βίου τὴν θάλασσαν, ζήσας πανσοφώτατε ἀβρόχοις ἔπλευσας, τῷ πηδαλίῳ ἄριστα, κυβερνώμενος μάκαρ τοῦ Πνεύματος.
Ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ τὸν ἔλεον, βλύζων τοῖς πτωχεύουσι καὶ πενομένοις σοφάς, τὰς ἐντολὰς ἐπλήρωσας, ἀγαπῶν σὺν Θεῷ τοὺς πλησίον σου.
Λογισμοὺς ἐκκαθαίρων καὶ ὕψωμα, ἅπαν ἐπαιρόμενον κατὰ Θεοῦ ἀπρεπῶς, Φαντῖνε θεοφώτιστε, τὰ πρακτέα ἡμῖν εἰσηγήσω λαμπρῶς.
Θεοτοκίον.
Ἰησοῦν τὸν Σωτῆρα ὡς τέξασα, πᾶσαν τῆς προμήτορος τὴν λύπην ἔλυσας· τοὺς πίστει ἀνυμνοῦντάς Σε, Θεοτόκε Παρθένε διάσωσον.
Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Ὁ ἐν ἐρήμοις, καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις, περιπολεύων, καὶ πένητας διατρέφων, μάκαρ θεσπέσιε καὶ ἰσάγγελε, ἵππους νέμων ἐβόας Φαντῖνε πρὸς Κύριον· οὐδείς με χωρίσει τῆς ἀγάπης Χριστοῦ.
Ὁ Οἶκος.
Φῶς καὶ ζωή, φαιδρῶς ἀπαστράπτει, ἐν καρδίᾳ σου μάκαρ, δᾳδουχεῖς ὡς λαμπτήρ, θεόφρον ἀξιοθαύμαστε· ὑπάρχων γὰρ πρᾶος καὶ ταπεινόφρων, καὶ ἀσκήσει τὸ σῶμά σου νενεκρωμένος, καθηγητής, Βαλσαμίου αὐτὸς ἐχρημάτισας, ἑλκύσας εἰς σωτηρίαν, πρὸς λιμένα τοῦ θείου θελήματος· νυκτὸς ὁμίχλην ἀπήλασας, ἐκβοῶν παῤῥησίᾳ πρὸς Κύριον· οὐδείς με χωρίσει τῆς ἀγάπης Χριστοῦ.
Συναξάριον.
Τῇ ΚΔ΄ τοῦ αὐτοῦ Μηνός, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Φαντίνου τοῦ παλαιοῦ.
Ταῖς αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Μωϋσέως τὸ πρᾶον, Ἠλιού τε τὸ ζῆλον Δαβὶδ τὸ ἄκακον, Φαντῖνε ἐμιμήσω, καὶ χάριν ἐκομίσω, θεραπεύειν νοσήματα· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Ἐν νυκτὶ καθωράθη, ἐν τῷ θείῳ ναῷ σου φῶς μέγα πάνσοφε, φωτίζων τοὺς ὁρῶντας, καὶ σὲ υἱὸν ἡμέρας, εὐφημοῦντας καὶ ψάλλοντας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Λαμπροφόρος ὡράθης, ἀπογόνοις τῆς Ἄγαρ, καὶ τούτοις κλύδωνα, Φαντῖνε ἐξεγείρας, ἐβύθισας θαλάσσῃ, τοὺς σωθέντας δὲ ἤγειρας, τῆς κολυμβήθρας υἱούς, θαυματουργὲ Φαντῖνε.
Παραδόξως λυτροῦσαι, θαλαττίων κυμάτων λαὸν θεόφρονα, φανεὶς ἀγγελομόρφως, καὶ παύσας παραυτίκα, τὸν συνέχοντα κλύδωνα, Φαντῖνε θαυματουργέ, τοῦ Ἰησοῦ θεράπον.
Θεοτοκίον.
Ὡς οὐκ ἔφλεξε πάλαι, τῆς καμίνου Παρθένε τὸ πῦρ τοὺς ἔμφρονας, οὕτως οὐδὲ τὴν μήτραν, τὴν Σὴν Θεοκυῆτορ, νῦν τὸ πῦρ τῆς θεότητος, καινοτομοῦντα ἐν Σοί, τῆς φύσεως τοὺς ὅρους.
Ἕτερος. Εἰκόνος χρυσῆς.
Προσέλθωμεν δή, οἱ νοσοῦντες τῇ σορῷ τοῦ θεομάκαρος, καὶ φωτισθέντες τὴν διάνοιαν, ἁγιασθῶμεν τὰ σώματα· βλύζει γὰρ ἡ χάρις πλουσίως, τὰ σωτήρια νάματα, ἐκ τοῦ νυχίως ἐκ Θεοῦ, ὑφαπτομένου φωτός.
Ὥσπερ ἐκ φωτός, ἀνατείλας θεϊκοῦ φῶς ἀνελάμπρυνας, τὴν ἑσπερίαν ταῖς ἀκτίσεσι, τῆς πολιτείας ἀοίδιμε, ἀγαθοεργῶς ἐπὶ πράξεις, προτρεπόμενος ἅπαντας, θεοφιλεῖς τοὺς εὐσεβῶς, ζηλοτυποῦντες τὰ σά.
Ἐξέστη ὁρῶν, ὁ Βαλσάμιος τὰς σὰς ἀνδραγαθίας, πνευματόφορε πῶς τὸ Μέταυρον, διὰ ξηρᾶς ἐπαρίππευσας· ὅθεν θρηνῳδῶν ἐλιπάρει, συναφθῆναί σοι ἔνδοξε, καὶ κοινωνεῖν τῆς βιοτῆς, καὶ τῶν χρηστῶν δωρεῶν.
Ὑπέρμαχος ὤν, καὶ προστάτης σὺν Θεῷ καὶ ἀντιλήπτωρ, τῶν πτωχονοίων παναοίδιμε, καὶ ἐπηλύδων πρεσβείαις σου, πάντας ὁδηγῶν κατευθύνῃς, τῇ προσούσῃ σοι χάριτι, περιφρουρῶν καὶ συντηρῶν, ἀπὸ παντὸς πειρασμοῦ.
Θορύβους λιπών, εὐσεβῶς τοὺς κοσμικοὺς ἐφυγαδεύθης πιστῶς, ἐν τῇ ἐρήμῳ αὐλιζόμενος, Φαντῖνε μάκαρ καὶ ὄρεσιν, ἔνθα τὰς αἰσθήσεις καθαίρων, τοῦ νοὸς προσωμίλησας, μόνῳ τελείως τῷ Θεῷ, πρεσβεύων ὑπὲρ ἡμῶν.
Θεοτοκίον.
Ὁ λόγος ἐν Σοί, σὰρξ ἀτρέπτως γεγονὼς Παρθενομήτωρ ἁγνή, ἀνακαινίζει ἐν τῇ μήτρᾳ Σου, καταφθαρέντα τὸν ἄνθρωπον, δείξας θεϊκῆς μετουσίας, κοινωνὸν ὡς φιλάνθρωπος· διὸ ὡς πρόξενον ζωῆς, Σὲ μακαρίζομεν.
ᾨδὴ η. Ἑπταπλασίως κάμινον.
Βεβυθισμένους πάθεσι, καὶ δεινῶς θαλαττεύοντας, πάσαις τρικυμίαις πειρασμῶν ἑκάστοτε, πρὸς ὅρμον σωτήριον χειραγωγεῖς θεόπνευστε, μέλπων ἐμμελῶς τῷ Ποιητῇ τῶν ἁπάντων· οἱ Παῖδες εὐλογεῖτε, ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ἱερωτάτως σήμερον, καὶ πιστῶς ἑορτάζομεν, ἔνδοξε Φαντῖνε τὴν ἁγίαν σου μνήμην, κυκλοῦντες τὴν θήκην σου ὡς κιβωτὸν σωτήριον, καὶ τὰς ἐξ αὐτῆς ἀναβλυζούσας ἰάσεις, ἀντλοῦντες ἐκβοῶμεν· ἱερεῖς εὐλογεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ὁ θαυμαστώσας Κύριε, τὸν σεπτόν Σου θεράποντα, τούτου προσευχαῖς νῦν ἐν ἐμοὶ θαυμάστωσον, Χριστὲ τὰ ἐλέη Σου, καὶ ὀφλημάτων δώρησαι λύσιν παντελῆ, τοῖς ἐκ καρδίας βοῶσιν· οἱ Παῖδες εὐλογεῖτε, ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Θεοτοκίον.
Νενοσηκότας πάναγνε, καὶ εἰς γῆς κατανεύσαντας, καὶ τῇ ἁμαρτίᾳ προφανῶς φουλεύσαντας, οἰκήσας τὴν μήτραν Σου, ὁ παντοκράτωρ Κύριος, ἔσωσεν αὐτῷ ἀνενδοιάστως βοῶντας· οἱ Παῖδες εὐλογεῖτε, ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ἕτερος. Τὸν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.
Ὕλης παθῶν ἐκκαθαρθείς, καὶ πτερώσας σου τὸν νοῦν δι’ ἐγκρατείας, ἠξιώθης Φαντῖνε, τῶν ὀρεκτῶν μετασχεῖν, τὴν γνῶσιν· ὅθεν καὶ γεγένησαι, τοῖς ἀπορούμενοις, ἐπίκουρος προστάτης.
Μωσῆς ὁ μέγας καὶ Δαυΐδ, ἐκ προβάτων εἰς λαοῦ ἐπιστασίαν, μετηνέχθησαν· σὺ δε, Φαντῖνε μύστης ἡμῶν, ἐδείχθης, ὡς πρᾶγμα καὶ ὄνομα, φέρων εὐσεβείας, τῶν δυτικῶν εἰς κλέος.
Ἰδοὺ μακάριε τῷ σῷ, νῦν προστρέχοντες ναῷ μετ’ εὐφροσύνης, ἀρυόμεθα πίστει, ὑγείαις ὕδωρ ἐξ οὗ, πηγάζεις, πᾶσι τὰ ἰάματα, ψυχὰς θεραπεύεις, καὶ σώματα ῥωννύεις.
Ὁ οὐρανός τε καὶ ἡ γῆ, ἑορτάζοντες ὁμοῦ συνευωχοῦνται· ὁ μὲν ὅτι φωστῆρας, κεκόσμηται φαεινούς, ἡ δὲ νῦν, ὅτι μύρου ἐμπέπλησται, θείας εὐωδίας, Φαντίνου ἐν τῇ μνήμῃ.
Σὺ τὸν Ὀνήσιμον καλῶς, τὸν τοῦ Παύλου φοιτητὴν παραζηλώσας, ᾑρετίσω Φαντῖνε, δουλεύειν ζῶντι Θεῷ, ἀμείψας, ἐνθέως πανάριστε, τὴν ἰσοθεΐαν, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Θεοτοκίον.
Ὑπερμαχοῦσα κραταιῶς, τοῦ λαοῦ Σου τοῦ πιστοῦ εὐλογημένη, συστρατήγησον τούτῳ, κατὰ βαρβάρων ἐχθρῶν, εὐχαῖς Σου, καὶ λῦσον τὰ σκάνδαλα, τὴν εἰρήνην τάχος, ἡμῖν παρεχομένη.
ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ ὁ οὐρανός.
Ἰάσεις ἀναβλύζεις παντοδαπάς, καὶ ψυχῶν ἀποπλύνεις νοσήματα, καὶ χαλεπά, παύεις ἀῤῥωστήματα τῶν πιστῶν, θαυματουργῶν ἐξαίσια, ἄριστος ὑπάρχων ὡς ἰατρός, ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, Φαντῖνε θεοφόρε, τοῦ Ἰησοῦ θεράπων γνήσιε.
Ὡραῖόν σου τὸ κάλλος τὸ τῆς ψυχῆς, θαυμαστὴ ἡ τοῦ οἴκου εὐπρέπεια, ἔνθα τὸ σόν, σῶμα κατακείμενον ἀνορθοῖ, τοὺς παρειμένους πάντοθεν, καὶ ἐσκοτισμένους φωταγωγεῖ, καὶ παύει σηπεδόνας, καὶ λύει ἀλγηδόνας, καὶ θεραπεύει ἀῤῥωστήματα.
Συνήφθης Ἀποστόλων καὶ Προφητῶν, καὶ Μαρτύρων Ἁγίοις στρατεύμασιν, ὧν ἐπὶ γῆς, τρόπους ἐμιμήσω τοὺς ἱερούς, ἀγωνιστὴς ὡς ἄριστος, ὡς τῶν θελημάτων ἐκπληρωτής, Θεοῦ τοῦ σὲ ἀξίως, Φαντῖνε θεοφόρε, ὑπερβαλλόντως μεγαλύνοντος.
Ἡ θήκη σου μυρίζει ὀσμὴν ζωῆς, ἡ δὲ μνήμη ἐκλάμπει ὡς ἥλιος, καὶ τὰς ψυχάς, πάντων καταυγάζεις τῶν εὐσεβῶν, ἐν ᾗ πανηγυρίζοντες, πίστει σοῦ δεόμεθα ἐκτενῶς, πταισμάτων ἡμῖν λύσιν, προξένησον Φαντῖνε, ταῖς πρὸς τὸν Κτίστην μεσιτείαις σου.
Θεοτοκίον.
Φθαρεῖσαν τὴν οὐσίαν τῶν γηγενῶν, τῷ ἀφθάρτῳ Σου τόκῳ ἐκαίνισας· ὅθεν βοῶ· ὅλον με φθαρέντα ταῖς ἡδοναῖς, ὡς ἀγαθὴ καινούργησον, καὶ τὰς ἀπαγούσας πρὸς τὴν ζωήν, ὑπόδειξόν μοι τρίβους, ὡς πάντων ὁδηγία, τῶν προστρεχόντων Σοι πανάμωμε.
Ἕτερος. Τὸν ἐκ Θεοῦ Θεὸν Λόγον.
Μυσταγωγὸν τῶν καλῶν σε, ἡ ἐνάρετος πρᾶξις, ἀνέδειξε καὶ βίος ὁ λαμπρός· ὅθεν Βαλσάμιον εἵλκυσας, μετασχεῖν σοι τρισμάκαρ, τῶν πόνων καὶ ἀγώνων τῶν σεπτῶν, καὶ τυχεῖν τῆς ἐκεῖθεν, σὺν σοὶ μακαριότητος.
Ὄλβος θεόσδοτος ὤφθης, τῶν πτωχῶν θεομύστα, ἀπόρων ὁ ἐπίκουρος θερμός, τῶν θλιβομένων παράκλησις, δαιμονώντων ταχεῖα, ἐπίσκεψις Φαντῖνε ἐκ Θεοῦ, τὴν ἐν σοὶ μετὰ τέλους, ἐμφαίνων ἁγιότητα.
Νέος Μωσῆς ἀνεδείχθης, μετὰ πότμον βυθίσας, Φαντῖνε τοὺς καράβους ἐν βυθῷ, τῶν ἐκ τῆς Ἄγαρ θεόληπτε, διασώσας θανάτου, τὸν νέον Ἰσραὴλ Ὃν εὐσεβῶς, καθορᾷς προσκυνοῦντα, τὸν ἕνα ἐν Τριάδι Θεόν.
Ὃν ἐμορφώθης ἐκ τρόπων, Ὃν ἐδόξασας πάνυ, νεκρώσας σου τὰ μέλη ἐπὶ γῆς, Ὃν ᾑρετίσω πανθαύμαστε, Ὃς ἐν καρδίᾳ φέρων, ᾯ παραστήκεις νῦν ἐν οὐρανῷ, Θεὸν Λόγον Φαντῖνε, ἱκέτευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Σὺν ἀσωμάτων χορείαις, οὐρανοὺς ἐμβατεύεις, ὡς δίκαιος καὶ ὅσιος Χριστοῦ· τοὺς ὑμνοπόλους σου φύλαττε, ἐξ ἐχθρῶν πολεμίων, ἀτρώτους ταῖς πρεσβείαις σου σοφέ, καὶ υἱοὺς βασιλείας, ἀνάδειξον Φαντῖνε σὺν σοί.
Θεοτοκίον.
Χαῖρε παστὰς καὶ νεφέλη· χαῖρε ἅγιον ὄρος, καὶ στάμνε καὶ λυχνία φωτεινή· χαῖρε Παράδεισε ἔμψυχε, ἡ βλαστήσασα φύσει, τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἡμῶν Χριστόν, τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, καὶ μόνον πολυέλεον.
Ἐξαποστειλάριον. Τῶν μαθητῶν ὁρώντων σε.
Τῶν μοναστῶν τὸν πρώταθλον ἐν Σαλλίναις, τὸν ὑπερμέτρους ἀγῶνας πεποιηκότα, σκότος ἀσεβείας ἐκδιώξαντα, Φαντίνον νῦν τιμήσωμεν· ἵνα ταῖς τούτου πρεσβείαις προσλάβωμεν θείαν χάριν.
Θεοτοκίον.
Ἡμεῖς ἐν Σοὶ καυχώμεθα Θεοτόκε, καὶ πρὸς Θεὸν Σὲ ἔχομεν προστασίαν· ἔκτεινον τὴν χεῖρά Σου τὴν ἄμαχον, καὶ θραῦσον τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν· σοῖς ἐξαπόστειλον δούλοις, βοήθειαν ἐξ Ἁγίου.
Αἶνοι. Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Πάτερ, Φαντῖνε φωτώνυμε, ἀπὸ παιδὸς τὸν Χριστόν, ὁλοτρόπως ἠγάπησας, ὡς μαρτύρων ἔκγονος καὶ λιπὼν τὰ ἐγκόσμια, καὶ πολιτείαν ζήσας ἰσάγγελον, τῆς τῶν Ἀγγέλων δόξης ἠξίωσαι· ὢ τῶν ἀγώνων σου, δι’ ὧν κατεπάλαισας τὸν δυσμενῆ, καὶ πλουσίας χάριτος, θεόθεν ἔτυχες.
Πάτερ, Φαντῖνε θεόληπτε, ὑπερφυῶν δωρεῶν, κοινωνίᾳ τοῦ πνεύματος, ὡς Μωσῆς ἐπλούτησας, καθαρθεὶς τὴν διάνοιαν, δι’ ἐγκρατείας τε καὶ ἀσκήσεως, ἐν τῇ ἐρήμῳ Σαλλίνων ἔλαμψας· ὅθεν τὸ φρύαγμα, τῶν εἰδώλων ἔπαυσας, καὶ πρὸς Χριστόν, πάντας προσενήνοχας, ὡς ἰσαπόστολος.
Πάτερ, Φαντῖνε πανόλβιε, ἐν ἐρημίαις ἀεί, καὶ σπηλαίοις καὶ φάραγξιν, πίστει διαιτώμενος, τὸν Χριστὸν ἐξεζήτησας, καὶ τοῦτον εὗρες ὥσπερ ἐπόθησας, καὶ Βαλσαμίου πλάνην κατήργησας· ὅθεν γεραίροντες, τὴν μνήμην ἔνδοξε, τὰς δωρεὰς ἐκ Θεοῦ λαμβάνομεν, Ὅνπερ ἐδόξασας.
Ὅσιε, Πάτερ φωτώνυμε, τῶν μοναστῶν ἀπαρχή, ἐν τῇ Δύσει γενόμενος, τῦπος ἐχρημάτισας, καὶ κανὼν ἀκριβέστατος, ἐν Καλαβρίᾳ καὶ ἐν τοῖς πέρασιν, ἐν πολιτείᾳ σεμνῇ βιώσαντα· ὅθεν βοῶμέν σοι· δώρησαι πανεύφημε ταῖς σαῖς εὐχαῖς, βίον ἀκατάγνωστον, καὶ θεῖον ἔλεος.
Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.
Ὅσιε Πάτερ, ἀσκητικῇ πολιτείᾳ, ἣν πρῶτος καθιέρωσας ἐν χρόνοις τῆς ἀσεβείας, νικητὴς τῶν παθῶν καὶ δαιμόνων γέγονας, τῆς εἰδωλολατρείας τὴν πλάνην καθελών, τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ· οὐ τῷ λείῳ τῶν ἡδονῶν ἐθέλχθης, οὐ τὸ βάρος τῆς ἀσκήσεως ἐδειλίασας· διὸ Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, βραβείοις σε νικητικοῖς ἐστεφάνωσε, καὶ θαυμάτων δωρεαῖς τῇ μεσιτείᾳ σου, πᾶσαν γῆν Καλαβρίας ἐπλήρωσε. Καὶ νῦν σὺν Ἀγγέλοις παριστάμενος, πρὸς Κύριον ἱκέτευε, αἰτούμενος εἰρήνην τῷ κόσμῳ, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Καὶ νῦν... Θεοτοκίον
Ναὸς καὶ πύλη ὑπάρχεις, παλάτιον καὶ θρόνος τοῦ Βασιλέως, Παρθένε πάνσεμνε, δι' ἧς ὁ λυτρωτής μου Χριστὸς ὁ Κύριος, τοῖς ἐν σκότει καθεύδουσιν ἐπέφανεν, Ἥλιος ὑπάρχων δικαιοσύνης, φωτίσαι θέλων οὓς ἔπλασε, κατ' εἰκόνα ἰδίαν χειρὶ τῇ ἑαυτοῦ. Διὸ Πανύμνητε, ὡς μητρικὴν παῤῥησίαν πρὸς αὐτὸν κεκτημένη, ἀδιαλείπτως πρέσβευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Δοξολογία Μεγάλη καὶ Ἀπόλυσις.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν Ὁσίων ἡ πρωταρχή, καὶ τῆς Καλαβρίας φωτοφόρος θεῖος φρουρός· χαίροις ὁ φωτίσας, Βαλσάμιον ἐν πίστει, καὶ τοῦτον ὁδηγήσας, πρὸς τὴν εὐσέβειαν.
ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ
(Ἐφραὶμ Ἀνθίμου Ὀλυμπίτου)
Ὁ Ἱερεὺς ἄρχεται τῆς Παρακλήσεως μὲ τὴν δοξολογικήν ἐκφώνησιν:
Εὐλογητὸς ὁ Θεός ἡμῶν, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί καὶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ὁ χορός: Ἀμήν.
Ἤ μὴ ὑπάρχοντος Ἱερέως, ἡμεῖς τό:
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς, Ἀμήν.
Ψαλμός ρμβ’ (142).
Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι, ὅτι πρός Σέ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά Σου, ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Τό Πνεῦμα Σου τό ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει Σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος Σου εἰμί.
Καί εὐθύς ψάλλεται τετράκις ἐξ’ ὑπαμοιβῆς, μετά τῶν οἰκείων στίχων:
Θεός Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.
Στίχ. β’. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ τό ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Εἶτα τὸ τροπάριον. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς τῶν Ὁσίων πρωταρχὴν καὶ φωστῆρα, τῆς Καλαβρίας νῦν τιμῶμεν Φαντῖνε, καὶ πίστει προσιῶμεν τῇ πρεσβείᾳ σου, Πάτερ θεοφώτιστε, μοναστῶν τελειότης, λύτρωσιν αἰτούμενοι, καὶ παθῶν θεραπείαν, καὶ ἀλγεινῶν δεινῶν ἀπαλλαγήν, ὡς ἡμῶν πρέσβυν, θερμὸν ἐπιγράφοντες.
Δόξα. Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰμὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ, Σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ψαλμός ν’ (50).
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καί ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διά παντός. Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καί τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπὶ σέ ἐπιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν Σου. Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σιών καί οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καί ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
Εἶτα, ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Φαντῖνε, φωτὶ μετανοία ςμε φώτισον. Ἐ.Ἀ.Ὀ.
ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Φωτὶ τῷ ἀΰλῳ καταυγασθείς, φωτὶ μετανοίας, σαῖς πρεσβείαις νῦν δυσωπῶν, Φαντῖνε παμμάκαρ φώτισόν με, ὅπως γεραίρω ἐνθέως τὴν μνήμην σου.
Ἀλόγων ὡς δοῦλος ἐπιμελῶν, καὶ ἐν ταῖς ἐρήμοις, βιοτεύων ὡς ἀσκητής, ἐνθέως Φαντῖνε ἀνεβόας· τῷ Λυτρωτῇ καὶ Θεῷ ἡμῶν ᾄσωμεν.
Νεκρώσας ἀσκήσει πάθη σαρκός, καὶ τὰς ἐνεργείας, ἰαμάτων ἀξιωθείς, τὰς νόσους ἀπάλλαξον Φαντῖνε, τὰς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος δέομαι.
Θεοτοκίον.
Τεκοῦσα Σωτῆρα καὶ ἰατρόν, ἁπάντων ἀνθρώπων, Παναγία Μῆτερ Θεοῦ· διὸ Σαῖς λιταῖς ἀπάλλαξόν με, τῆς δυσωδίας παθῶν πολυΰμνητε.
ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἰατρὸς ἀσθενούντων τῶν προσιόντων σοι ἅγιε, καὶ τῆς Καλαβρίας ἁπάσης θεῖον ἑδραίωμα, τῇ σῇ ἀμέμπτῳ ζωῇ, ἀναδειχθεὶς ὦ Φαντῖνε· ὅθεν καὶ γεραίρομεν, ὕμνοις τὴν μνήμην σου.
Νέμων νύκτωρ τοὺς ἵππους καὶ ἀλοῶν δράγματα, καὶ τοῦ Βαλσαμίου φωτίσας, ψυχῆς τὰ ὄμματα· διὸ ἐν πίστει αἰτῶ, μετανοεῖν με ἀξίως, ἐφ’ οἷς ἐπλημμέλησα, λόγοις καὶ πράξεσιν.
Ἐξαιτοῦμαί σοι Πάτερ τὴν ψυχικὴν πώρωσιν, καὶ τὰς τῆς σαρκός μου ὀδύνας νῦν σὺ θεράπευσον, καὶ γὰρ πανόσιε, παρὰ Θεοῦ ἐκομίσω, δωρεὰν παθήματα, θᾶττον ἰάσασθαι.
Θεοτοκίον.
Φῶς τεκοῦσα Παρθένε τὸν Λυτρωτὴν Κύριον, πάντα σκοτισμὸν τοῦ νοός μου φώτισον Ἄχραντε, καὶ ἐκτροπὰς τῶν παθῶν, ἐκ τῆς καρδίας ἀνάσχου, ὡς πιστῶν τὸ στήριγμα μόνη ὑπάρχουσα.
Ἀπάλλαξον, ἐταζομένοις ἐν θλίψεσι καὶ κινδύνοις, ὅτι πάντες μετὰ σπουδῆς Φαντῖνε αἰτούμεθα, ῥυσθῆναι παγίδων τοῦ ἀρχεκάκου.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Κάθισμα. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πρεσβείαν τὴν σὴν ὡς ὅπλον ἀπροσμάχητον, πλουτοῦμεν ἀεὶ οἱ πόθῳ καταφεύγοντες, ἐκτενῶς τῇ σκέπῃ σου, θεοφόρε Φαντῖνε πρόφθασον, καὶ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ταῖς θείαις πρὸς τὸν Κύριον πρεσβείαις σου.
ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ὡς ἀστέρα λαμπρότατον, ἐν τῇ Δύσει Πάτερ Χριστὸς ἀνέδειξεν, ἐμφωτίζοντα τοῖς θαύμασιν, τὰς ψυχὰς τῶν πίστει γεραιρόντων σε.
Τῶν παθῶν μου τὴν ζόφωσιν, καὶ δεινῆς μανίας τοῦ πολεμήτορος, σὺ Φαντῖνε ἐλευθέρωσον, σᾶις πρεσβείαις Πάτερ δεομένου σου.
Ἰατρὸν ὡς ἀνάργυρον, καὶ πηγὴν θαυμάτων σὲ μακαρίζομεν, καὶ αἰτούμεθα πανθαύμαστε, πάσης ἡμᾶς νόσους διαφύλαττε.
Θεοτοκίον.
Μητροπάρθενε Δέσποινα, τῆς ἐσκοτισμένης ψυχῆς μου ζόφωσιν, φωταγώγησον πανύμνητε, ταῖς πρὸς τὸν Υἱόν Σου παρακλήσεσιν.
ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ἔμπλησον σοφέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν πρεσβείαις σου, μετανοίας τῷ φωτὶ τῷ νοερῷ, ὅπως τύρβην τῶν ψυχῶν ἡμῶν καθάρωμεν.
Τέλος ἀγαθόν, ταῖς πρεσβείαις σου ἀξίωσον, ἐν ἐξόδῳ ὦ Φαντῖνε τῆς ψυχῆς, ἵνα εὕρωμεν Θεὸν ἐξιλεούμενον.
Ἅπαν λογισμόν, ἐκκαθάρας ἐπαιρόμενον, κατὰ τοῦ Κτίστου καὶ Θεοῦ ἀπρεπῶς, τὰ πρακτέα νῦν τοῖς πᾶσιν ἡμῖν δίδαξον.
Θεοτοκίον.
Νύμφη παγκαλλής, τοῦ Ὑψίστου ἐχρημάτισας, καὶ ὄρος ἔμψυχον Χριστοῦ παναληθῶς· διὸ παράσχου, τῆς ψυχῆς μου τὴν τελείωσιν.
ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.
Ὀδύνης, φθοροποιοῦ ἀπάλλαξον, τὰς ψυχὰς τῶν προστρεχόντων Φαντῖνε, ἐν τῇ σηκῷ τοῦ ναοῦ σου καὶ ῥῦσαι, τῶν δεομένων σοι πίστει πρεσβείαις σου, ἐκ πάσης νόσου χαλεπῆς, καὶ ποικίλων δεινῶν περιστάσεων.
Ἰάσω, τὰ τῆς σαρκὸς νοσήματα, καὶ ψυχῆς τὰ χαλεπώτατα πάθη, τῶν εὐσεβῶς καὶ τιμώντων ἐν φόβῳ, τὴν ἀξιάγαστον μνήμην σου Ὅσιε· νῦν δέομαί σοι ἐκτενῶς, ἐκ παντοίας ἀνάγκης με λύτρωσαι.
Ἀνένηψεν, ἐν Χριστῷ Βαλσάμιος, τὴν ἀνάσχεσιν ὁρῶν τοῦ Μεταύρου, καὶ ρθηνωδῶν ἐκλιπάρει Φαντῖνε, σοῦ κοινωνεῖν τῶν ἀγώνων τὰ σκάμματα· καὶ ἐξιστάμενος βοᾶ· ἐκ τοῦ νῦν σὺ μοῦ πέλεις διδάσκαλος.
Θεοτοκίον.
Συνάψασα, τῷ Θεῷ πανύμνητε, ἀπωσθείσαν ἀνθρωπείαν τὴν φύσιν, καὶ τῶν βροτῶν σωτηρία ἐφάνης, τῷ τοκετῷ Σου τῷ θείῳ πανάμωμε, Σοῦ δέομαι νῦν ἐκτενῶς, τὴν ψυχήν μου κακίας ἀπάλλαξον
Ἀπάλλαξον, ἐταζομένοις ἐν θλίψεσι καὶ κινδύνοις, ὅτι πάντες μετὰ σπουδῆς Φαντῖνε αἰτούμεθα, ῥυσθῆναι παγίδων τοῦ ἀρχεκάκου.
Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.
Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή
Προστάτης ἡμῶν καὶ μέγα καταφύγιον, ὑπάρχεις ἡμῶν Φαντῖνε παμμακάριστε· διὸ θερμῶς αἰτοῦμέν σε, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης περίσωζε, τὸν περιούσιον πιστόν σου λαόν, καὶ πάντας τοὺς σπεύδοντας τῇ σκέπῃ σου.
Εἶτα, οἱ Ἀναβαθμοί· τὸ α’ Ἀντίφωνον τοῦ δ’ ἤχου.
Προκείμενον: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου αὐτοῦ
Στ.: Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.
Εὐαγγέλιον, ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (Κεφ. στ΄, 17-21)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ· καὶ ὄχλος πολὺς μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλήμ, καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ, καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν· καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων καὶ ἐθεραπεύοντο. Καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ’ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτός, ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ, ἔλεγεν· Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. Μακάριοί ἐστε, ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς, καὶ ὀνειδίσωσιν, καὶ ἐκβάλωσιν τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρόν, ἕνεκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χάρητε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.
Δόξα: Ταῖς τοῦ Σοῦ ὁσίου...
Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...
Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι. Στ.: Ἐλέησόν με ὁ Θεός...
Ὅλην μου τὴν ἔφεσιν, σὺν τῆς ψυχῆς τὴν ἐλπίδα, καὶ θερμῷ τῷ πόθῳ δέ, τῆς καρδίας μου ἱκετεύων σε, πρὸς Χριστὸν ποίησον, ἱκεσίαν μάκαρ, τῶν πταισμάτων λύσιν δοῦναί μοι, καὶ ἀγαλλίασιν τῆς ψυχῆς καὶ βίου διόρθωσιν· καὶ νῦν σὲ πρὸς τὸν Κύριον, πρεσβευτὴν θερμότατον κέκτημαι· ἔχεις γὰρ Φαντῖνε, ἰσχὺν πρὸς τὸ πρεσβεύειν ἐκτενῶς, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων σε, ἀξιομακάριστε.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Μετὰ τῶν Ἀσωμάτων, ἐμβατεύεις ἐν δόξῃ καὶ οὐρανίῳ φωτί, ὡς φίλος τοῦ Δεσπότου, ἀτρώτους σαῖς πρεσβείαις, ὑμνοπόλους σου φύλαττε, ἐκ πολεμίων ἐχθρῶν, ἀεί σοι δεομένους.
Ἐκπηγάζεις ἐνθέως, εὐφροσύνης τὰ ῥεῖθρα ἐν τῷ ναῷ σου σοφέ· διὸ ἐν ἀδιστάκτῳ, καρδίᾳ προσελθόντες, ἀρυόμεθα πάντοτε, τῶν ἰαμάτων πληθύν, ψυχῶν τε καὶ σωμάτων.
Φωτισθῶμεν καρδίᾳ, προσπεσόντες ἐν πίστει τῇ τοῦ Φαντίνου σορῶ, σὺν λάρνακι τῇ θείᾳ, πλουσίως γὰρ παρέχει, τὰς ἀκτῖνας τῆς χάριτος, ἐκ τοῦ νυχίως Θεοῦ, φωτὸς ὑφαπτομένου.
Θεοτοκίον.
Ὡς φιλάγαθος Μήτηρ, φιλανθρώπου Δεσπότου ταῖς Σαῖς λιταῖς πρὸς Αὐτόν, παθῶν με τῆς κακίας, ἀπάλλαξον Παρθένε, ἵνα πόθῳ Σοι ψάλλομεν· τῶν Ἀσωμάτων πασῶν, ὑπάρχεις ὑπερτέρα.
ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.
Τῆς τῶν βαρβάρων, ἐπιδρομῆς ἐλυτρώσω, τὴν πληθὺν τῶν πίστει ἀγομένων, ἐν θερμῷ τῷ πόθῳ, Φαντῖνε τὴν σὴν μνήμην.
Ἴαμα πέλεις, τῶν ἀσθενῶν θεοφόρε, καὶ ταχὺς τῶν ἀνθρώπων προστάτης, τῶν ἐπιβοώντων, Φαντῖνε ὄνομά σου.
Σέλας ἐν σκότει, ἐν τῷ ναῷ σου ἐφάνης, τῶν δαιμόνων σκεδάζεις τὸν ὄχλον, καὶ εὐωδιάζεις, ψυχάς τε καὶ καρδίας.
Θεοτοκίον.
Ὅρασις θεῖα, τῶν Προφητῶν εἶ Παρθένε, καὶ Ὁσίων ὡράϊσμα μέγα· ὅθεν Σε ὑμνοῦμεν, πιστῶς εἰς τοὺς αἰῶνας.
ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Νυκτί τε καὶ ἡμέρᾳ, τὰς ἀντιδιδόσεις, τοῦ σοῦ ἐλέους παρέχεις Φαντῖνε σοφέ, τοῖς καταφεύγουσι πίστει τῇ θείᾳ σκέπῃ σου.
Ἐξάλειπτρον τῆς πλάνης, σὲ ὁμολογοῦμεν, τῆς τῶν εἰδώλων Φαντῖνε Ὁσίων κρηπίς, καὶ φωτιστὴν Καλαβρίας ἀνακηρύττομεν.
Ἀνάπαυσις καμνόντων, καὶ τῶν θλιβομένων, ἀναψυχὴ καὶ ἀντίληψις γέγονας, ὡς παῤῥησίαν Φαντῖνε ἔχων πρὸς Κύριον.
Θεοτοκίον.
Ὁσίων καὶ Μαρτύρων, καύχημα καὶ σθένος, καὶ σωτηρία ἁπάντων Παρθένε ἁγνή, ὁμολογοῦντες ἀπαύστως Σὲ μεγαλύνομεν.
Μεγαλυνάρια.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν Σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.
Χαίροις τῶν Ὁσίων ἡ πρωταρχή, καὶ τῆς Καλαβρίας φωτοφόρος θεῖος φρουρός· χαίροις ὁ φωτίσας, Βαλσάμιον ἐν πίστει, καὶ τοῦτον ὁδηγήσας, πρὸς τὴν εὐσέβειαν.
Νῦν τὸν τῆς ἀσκήσεως ἀθλητήν, μοναζόντων κλέος, εὐφημήσωμεν οἱ πιστοί, καὶ τῆς Καλαβρίας, θερμότατον προστάτην, φωτώνυμον Φαντίνον, τὸν ὑπερθαύμαστον.
Ἰάσεων ὤφθη ὄντως πηγή, ἡ θεία σου λάρναξ, τοῖς προστρέχουσιν εὐλαβῶς, καὶ τούτοις παρέχεις τὴν ὑγείαν, καὶ σωτηρίας νέμεις πᾶσιν δωρήματα.
Πηγὴ εὐφροσύνη ὁ σὸς ναός, ἐν τῇ Καλαβρίᾳ, καθορᾶται πανευπρεπῶς, τοῖς χειμαζομένοις, ἐν τοῖς δεινοῖς τοῦ βίου, καὶ πίστει ἀδιστάκτῳ αὐτῷ προστρέχουσιν.
Εὐφραίνονται Πάτερ θεοπρεπῶς, οἱ ἐν Καλαβρίᾳ, παροικοῦντες πάντες πιστοί, ὡς ἀξιωθέντες, τῆς ἀντιληπτικῆς σου, μεγίστης βοηθείας, Φαντῖνε Ὅσιε.
Βασάνων κινδύνων καὶ πειρασμῶν, καὶ νόσων ποικίλων, καὶ παντοίων δεινῶν κακῶν, καὶ θλίψεως πάσης, ἀπάλαττε σοὺς δούλους, τοὺς ἐπικαλουμένους σε, Πάτερ φωτώνυμε.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον καὶ τὰ Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα Πατρί…
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοὶ γὰρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σὺ γὰρ εἶ Θεός ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου καὶ τὸ ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν…
Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων, Σὺ γὰρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
Εἶτα ὁ Ἱερεύς, τὴν Ἐκτενῆ Δέησιν, ἡμῶν ψαλλόντων τό λιτανευτικόν· Κύριε ἐλέησον. Ὑπὸ τοῦ Ἱερέως Ἀπόλυσις. Καὶ τῶν Χριστιανῶν ἀσπαζομένων τὴν Εἰκόνα καὶ χριομένων δι’ ἁγίου ἐλαίου, ψάλλονται τὰ παρόντα Τροπάρια: Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Χάριν, δεδεγμένος ἐκ Χριστοῦ, πάθη θεραπεύεις ποικίλα ψυχῆς καὶ σώματος, Πάτερ ἀξιάγαστε, τῶν προσιόντων σοι· διὰ τοῦτο τῇ θείᾳ σου εἰκόνι Φαντῖνε, πάντοτε προσπίπτοντες ἀναβοῶμέν σοι· σκέπε Ὀρθοδόξων τὸ κέρας, καὶ τοῖς σὲ τιμῶσιν χορήγει, ἄνωθεν εὐχαῖς σου τὰ δωρήματα.
Δέσποινα πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.
Δι’ εὐχῶν.
